In Nederland ben ik gewend om 's ochtends naar mijn auto te lopen en daarmee naar het werk te rijden. Hier gaat dat iets anders. 's Ochtends loop ik naar de kust, waar tussen het strand en de gebouwen een weg loopt. Het kindertehuis ligt in het dorpje Huanchaquito, even buiten Huanchaco. Bushaltes zijn er niet, wel rijden de bussen af en aan tussen Huanchaco en de stad Trujillo. Als er een bus aankomt dan wapper ik gewoon met m’n handen, waarop de bus stopt. Ik heb dan gemiddeld twee seconden de tijd om in de bus te springen waarop deze verder rijdt. De bussen zijn heel oud, roestig en rammelen aan alle kanten. In Nederland waren ze nooit APK goedgekeurd, hier doen ze niet zo moeilijk en kunnen ze nog jaren mee… En van elke chauffeur vraag ik me af of hij wel een rijbewijs heeft. Ik ben met mijn 172 centimeter hier erg lang. Zo lang, dat ik niet recht op een stoeltje in de bus kan zitten. Ik ben dan ook altijd erg blij als ik Huanchaquito nader en en naar de chauffeur kan roepen “baja”. Voor hem het teken om als een malle op de rem te trappen zodat ik een halve sol (0,14 eurocent) kan betalen om dan uit de bus te springen. En terwijl mijn voet nog op de onderste trede is, rijdt de bus alweer verder. Dan nog even door het stoffige zand van Huanchaquito lopen en dan ben ik bij het kindertehuis. Openbaar vervoer is een avontuur op zich…
Als er geen bijzonderheden zijn ga ik graag met de kinderen naar het strand. Dat was ook even wennen, met 15 kinderen naar het strand die niet kunnen zwemmen en die gewoon de zee inspringen. Maar net als met de bussen gaat dat ook goed. Zandkastelen bouwen, zandkrabbetjes vangen, spelen met water, spelletjes doen… gewoon een lekkere dag aan het strand. Ik bedek me zoveel mogelijk om niet ook een kreeft te worden. Want verbrand terug naar Huanchaco met de bus, dat is echt niet te doen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten