Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

donderdag 19 maart 2015

Verliefd. Column 2015-11 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl

Het nadeel van onregelmatig werken is dat ik vaak moet werken op dagen en tijden dat andere mensen vrij zijn. Het voordeel van onregelmatig werken is dat ik weleens vrij ben op dagen dat andere mensen moeten werken. En zo had ik op dinsdag een vrije dag. En dinsdag was een hele mooie vrije dag, heel zonnig en best warm. En terwijl ik lekker buiten liep in het zonnetje en best medelijden had met iedereen die ik hard zag werken genoot ik er dubbel van. Wat een lekker voorjaarszonnetje! Ik werd op slag verliefd. Geen idee waarop, maar gewoon omdat het voorjaar was had ik de kriebels in mijn buik. Verliefd heb ik staan kijken aan de waterkant bij kleine eendjes. Ik heb op het terras gezeten met een heel lekker bakje koffie en mijn laptop. Want vrij is niet helemaal vrij, ik moet ook nog schrijven. Maar verliefd heb ik op het terras ook naar het zonnetje gestaard dat zo haar best deed om deze dinsdag tot een mooie zonnige dinsdag te maken. 
Ik had zin om te fietsen. Ik houd van fietsen. Buiten zie ik veel mensen hardlopen, maar dat kan ik niet. Ik struikel over mijn eigen voeten en na 200 meter ben ik er klaar mee. Met fietsen heb ik dat niet, gewoon voor de lol rijd ik zomaar 40 kilometer. Zonder doel, gewoon de wind in mijn haren, genieten van de omgeving en hard op de pedalen trappen. Verliefd heb ik een hele tijd staan kijken bij kleine springende lammetjes in de weide. Met een grote glimlach. Niks leuker dan die springende beestjes in de weide. Nou weet ik wel dat veel mensen bij lammetjes meteen denken aan shoarma en lamsboutjes in rode wijnsaus. Ik niet. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo’n jong huppelend beestje in de pan wil proppen. Behalve lammetjes kwam ik ook veulens tegen en kalfjes. En sta ik normaal niet snel stil om naar een koe te kijken, voor kalfjes stap ik graag van de fiets om verliefd te kijken hoe ze door de weides lopen. Echt ver kwam ik dus niet met de fiets op deze zonnige dinsdag. Dus ik besloot terug te gaan naar Zutphen, maar wel via mijn favoriete plek. De Nieuwe IJsselbrug. En daar bovenop de brug heb ik weer een tijd stil gestaan. Verliefd heb ik naar Zutphen gekeken en ook naar het snel stromende water van de IJssel. Wat heb ik een geluk dat ik op deze mooie dag vrij was. En ineens wist ik ook waarop ik nou zo verliefd was. Gewoon verliefd op het leven. En voor iedereen die komend weekend wel vrij is hoop ik dat het net zo mooi weer is!

woensdag 18 maart 2015

Brief aan Máxima. K3

Zutphen, 18 maart 2015

Beste Koningin Máxima, 

U heeft het vast ook gehoord, K3 is uit elkaar! Ik moet bekennen dat ik best een beetje van slag ben door dit nieuws. Geen K3 meer…

Nou is het niet zo dat ik dagelijks een CD van K3 luisterde. Ook niet wekelijks, zelfs niet jaarlijks. Ik keek op televisie niet naar hun shows en had ook geen petjes of t-shirtjes van K3. Toch vind ik het lastig te accepteren dat K3 er niet meer is. K3 is gewoon het leukste wat onze zuiderburen hebben voortgebracht en waar toch een hele generatie mee groot geworden is. 

Ik heb mijn destijds kleine nichtje Josja eens meegenomen naar een concert van K3. Ik heb een kind nog nooit zo gelukkig gezien toen ze de kaartjes zag en begreep dat ze haar drie idolen in het echt ging zien. K3 was toen nog echt met 3 K´s en niet met een Hollandse J erbij. Het concert was fantastisch en ik had diep respect voor die drie meiden die razendsnel kleurige jurkjes wisselden, leuke dansjes deden en vrolijke liedjes zongen die ik niet meer uit mijn hoofd kreeg.

Met vriendinnen heb ik eens op een avond met teveel drank het hele dansje van het liedje Oya Lélé geleerd. We voelden ons toen echt beter en leuker dan K3. Tot de K de volgende ochtend de K van kater was geworden… 

Uw dochters kennen ongetwijfeld alle liedjes van K3. En u dus ook. Alle kinderen dansen voor de televisie de dansjes en zingen de liedjes mee. Tot de ouders de K van K3 willen veranderen in het woord kill. Veel ouders gebruiken K3 ook om hun kinderen een half uurtje zoet te houden voor de televisie zodat ze even tijd hebben voor elkaar in de slaapkamer. Waar die K dan voor staat durf ik niet op te schrijven, maar u weet wel wat ik bedoel.

Ik heb gelezen dat er opvolgers komen. Is dat niks voor uw drie dochters? Dan wordt K3 ook weer echt K3 in plaats van 2K1J. De K van koninklijk. Hun eerste letters zou ik niet gebruiken, A3 geeft toch andere associaties. En de P van prinsessen wordt P3. Dan denk ik aan een parkeerplaats op Schiphol. Als uw dochters K3 overnemen dan hebben we dat ook weer gewonnen van de Belgen. Dat er één Hollands meisje naar binnen is gedrongen was leuk, maar het wordt wel tijd om die Belgen te laten zien dat we toch echt beter en leuker zijn. En drie prinsessen op een podium, dat moet beter verkopen dan een paar gewone meiden. Ik raad u dan wel aan om een geluidsstudio te laten bouwen op uw landgoed, anders hoort u die liedjes echt de hele dag. 

Ondertussen blijf ik maar zingen “Oya lélé, ik voel me plots weer zo oya lélé, ik doe het nog één keer zo oya lélé…” Geen idee wat oya lélé betekent, maar ik heb het vermoeden dat vooral de ouders zich oya lélé voelen als de kinderen voor de buis zitten en de ouders in de slaapkamer zijn.
Ik wacht nog wel even op mijn Tele-Romeo…

Hartelijke groeten van uw onderdaan, 
Henrieke Schoonekamp


PS: ik moet rennen naar het stembureau om nog op tijd te zijn. Het nieuws dat K3 uit elkaar is overstemt echt deze stemdag… 

woensdag 11 maart 2015

De eerste zonnestralen. Column 2015-10 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Het werd al een paar dagen beloofd: mooi weer in het weekend. En kijk ik altijd wel uit naar een vrij weekend, afgelopen week keek ik heel erg uit naar het vrije weekend, mét mooi weer! Als ik op zaterdagochtend wakker word met de lente in mijn hoofd kom ik er eenmaal buiten toch snel achter dat het niet zonnig is en de temperatuur alles behalve aangenaam is. Als ik in het centrum ben besluit ik om ergens een goede espresso te gaan drinken. Van espresso word ik wel warm. Even later is het zonnetje toch doorgekomen. In het centrum van Zutphen doe ik mijn inkopen. En op straat loop ik met mijn neus in de lucht om maar zoveel mogelijk zonnestralen op te kunnen vangen. Ik moet nog wat aankopen doen als ik mijn telefoon hoor piepen. Ik pak de telefoon uit mijn broekzak en zie een berichtje van een goede vriend die ik al te lang niet heb gezien. Hij schrijft dat hij in het centrum is en vraagt of ik zin heb om op het terras wat te gaan drinken. Dat heb ik zeker en ik schrijf hem terug dat ik al in het centrum ben. De rest van de inkopen kan ik later ook nog wel doen. We ontmoeten elkaar en gaan dan op zoek naar een terras. En dan blijkt dat half Zutphen en Warnsveld hetzelfde idee had. Het valt dus niet mee om een vrij tafeltje in de zon te vinden. Nou valt dat sowieso al niet mee in Zutphen, de meeste terrassen staan immers in de eeuwige schaduw van de ouwe gebouwen. Maar uit de wind is het ook in de schaduw heerlijk op het terras. We bestellen een goede bak koffie en omdat het zo gezellig is en we zo lekker zitten bestellen we al snel de tweede. En genietend van de warmte op het terras valt het ons op hoe vrolijk iedereen over de markt loopt. Dat moet door het mooie weer komen! We bestellen nog een drankje en nemen er een broodje bij. Wat heerlijk om zo uren op het terras te kunnen zitten! Helaas komt er toch een moment waarop we moeten gaan en ik loop het centrum in om de laatste aankopen te gaan doen. En dan zie ik dat de winkels al dicht zijn. Het is vijf uur geweest, de tijd vliegt op het terras…
Een paar dagen later lees ik dat de winkels in de Zutphense binnenstad vanaf 1 april 2015 tot 18:00 uur open blijven op zaterdag. Is het een 1 aprilgrap? Of komen de winkeliers de mensen die in de eerste zonnestraaltjes te lang op het terras zitten tegemoet? De rest van het jaar ben ik echt wel voor 17:00 uur in de winkels. Ik ga er dan ook vanuit dat het een 1 aprilgrap is dat de winkels zo lang open blijven. Want de winkeliers zelf, die moeten toch ook de kans hebben om op zaterdag nog even in de zon op het terras te zitten? 

woensdag 4 maart 2015

Zutphenees of Zutphenaar? Column 2015-8 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl.

Dat ik geregeld even op Facebook kijk bij de groep “Je bent een echte Zutphenees als je…” heb ik vorige week verteld. Wel blijf ik vaak met de vraag zitten of ik nou een Zutphenees ben of een Zutphenaar. En is de vrouwelijke vorm niet altijd een Zutphense? 
Mijn onderburen op deze pagina in de Contact, Gert en Tess, zijn echte Zutphenezen. Toch spreken ze altijd keurig ABN op deze pagina. En echte Zutphenezen doen dat niet. Die hebben een eigen taal. Ik spreek die taal niet, maar ik versta het wel dondersgoed. Zutphenezen hebben geen nieuwe schoenen, maar nieuwe skoone (ofzo). De Weg naar Laren is voor hen de Weg noar Leure en De Hoven is De Heuve. Althans, zo klinkt het. Ik moet niet eens een poging doen om het op te schrijven, ik spreek het niet en hoe het geschreven wordt, daar heb ik al helemaal geen verstand van. Een echte Zutphenees zal ik dus wel niet zijn. Ik ben geboren in Warnsveld, in het inmiddels gesloopte ziekenhuis. Toen ik er geboren werd was dat nog Warnsveld, later werd hetzelfde bed in hetzelfde ziekenhuis op dezelfde plek ineens Zutphen. Ben ik dan eigenlijk een Warnsveldse? Mijn moeder is wel geboren in Zutphen, maar haar ouders woonden hier tijdelijk omdat mijn opa in Zutphen een winkel had. Haar broers en zus zijn dan ook niet geboren in Zutphen en mijn moeder is hier niet opgegroeid. Mijn vader komt van ver buiten Zutphen en heel toevallig kwamen mijn ouders op een gegeven moment beiden in Zutphen terecht waar ik dus geboren ben. Ik ben in Zutphen naar school gegaan, zowel de kleuterschool als de basisschool en de middelbare school. Het vervolgonderwijs deed ik niet in Zutphen. En via wat omzwervingen in het buitenland en Amsterdam belandde ik eigenlijk bij toeval toch ook weer terug in Zutphen. Ik vond hier werk en een huis. Ik heb veel Zutphense vrienden, een aantal van vroeger maar ook nieuwe vrienden. En zo leef ik gewoon heel gelukkig in Zutphen. Maar of ik nou een echte Zutphenees, een Zutphenaar of toch een Warnsveldse ben? Ik heb geen flauw idee. Ik voel me gewoon Henrieke in Zutphen. Ik zal Gert en Tess eens opzoeken. Zij kunnen me vast wel vertellen hoe het in elkaar zit. Want zij zijn tenslotte echte Zutphenezen, al spreken ze op deze pagina altijd ABN. En misschien kom ik dan eens van mijn Zutphense identiteitscrisis af…

Kapper. Column 2015-9 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl.

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?” 
“Ik in ieder geval niet”, verzucht ik terwijl ik voor de spiegel sta en de zoveelste poging doe om mijn haar een beetje toonbaar te maken. Het wil niet lukken. Mijn haar gaat alle kanten op, behalve de goede. Na shampoo, crèmespoeling, maskertjes, gel en haarlak wil het nog niet lukken. Het lijkt wel of ik een ontplofte kat op mijn hoofd heb. Niet dat ik weet hoe een ontplofte kat eruit ziet, maar als ik me er een voorstelling bij moet maken dan lijkt een ontplofte kat op de bos touw op mijn hoofd. Dan maar gewoon een staart maken met een elastiekje, dan lijkt het nog wat…
Ik loop de deur uit om even de stad in te gaan. Halverwege krijg ik een enorme hagelbui op mijn hoofd. De hagel gaat over in regen en uiteraard heb ik geen paraplu bij me. Ik doe de boodschappen en loop terug naar huis. Ondertussen voel ik me een verzopen kat. Gelukkig heb ik geen idee hoe een verzopen kat eruit ziet, maar als ik me er een voorstelling bij moet maken…

Eenmaal thuis voor de spiegel zie ik dat het elastiekje is uitgezakt. Mijn haar ziet er echt niet uit. Ik weet dat er niks anders op zit, ontkennen heeft geen zin meer. Ik moet naar de kapper. En terwijl een vriendin me eerdere deze week vertelde dat ze drie uur heerlijk bij de kapper heeft gezeten en dat haar man niet begrijpt wat ze daar drie uur heeft gedaan, voel ik me ook een man. Ik houd niet van de kapper. Nou ja, de kapper zelf is echt heel aardig. Maar ik houd niet van naar de kapper gaan. Ik haal diep adem en begin met de voorbereiding. Ik stap weer onder de douche en was mijn haar. Ik droog me af, kleed me aan en droog mijn haar een beetje met de handdoek. Vervolgens loop ik met nat haar in de kou de stad weer in. Het is inmiddels gelukkig droog buiten. Aangekomen bij de kapsalon loop ik naar binnen. Ik heb geen afspraak, als ik eindelijk zo ver ben dat ik naar de kapper ga moet het ook meteen gebeuren. Ik vraag aan de kapper of er nog een gaatje is om geknipt te worden. Ik heb geluk, ik moet twintig minuten wachten en dan ben ik aan de beurt. Zuchtend stap ik in de kappersstoel. Wassen is niet nodig, dat heb ik zelf al gedaan. De eerste hindernis is dus genomen. De kapper weet precies wat ik wil, ik kom er vaker. Maar als de schaar in mijn lokken gaat ben ik meteen bang dat er teveel af is. En even later vind ik dat er te weinig af is. Ik moet niet zo kattig doen. De kapper verstaat zijn vak en doet precies wat een kapper moet doen. Vijftien minuten later sta ik op uit de stoel, mijn haar korter en nog nat. Ik wil niet onder de droogkap, ik wil gewoon weg. Geen gepluk en getrek meer aan mijn haar. Ik betaal de rekening, bedank de kapper en loop de deur uit. De kapper hoofdschuddend en in verwarring achterlatend. Eenmaal thuis sta ik weer voor de spiegel. Ik ga met mijn handen door mijn haar en ben toch weer blij met wat de kapper heeft gedaan. Geen ontplofte of verzopen kat meer op mijn hoofd, ik ben gewoon weer Henrieke. Maar wat ben ik blij dat ik de kapper de komende weken niet meer ga zien!