Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

woensdag 19 februari 2014

Eendjes. Column 2014-7 voor Contact

Midden in de nacht, terwijl ik diep in slaap ben, word ik ineens wakker van een gruwelijk geluid. Ik schrik, ga rechtop in bed zitten en luister goed of ik de politie, de ambulance of de brandweer moet bellen. Of alledrie. Ik hoor geschreeuw, gekrijs, gespetter en gespater in het water voor mijn huis. Het geluid blijkt zeker niet menselijk te zijn en langzaam dringt tot me door wat het is. Het geluid is afkomstig van een stel eenden die bezig zijn de soort in stand te houden. Een andere omschrijving heb ik er niet voor, dit is een nette krant. Maar u begrijpt vast wat ik bedoel. Na een tijdje wordt het weer stil buiten en kan ik weer gaan slapen. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Ook de eendjes dus.

De volgende dag zit ik aan het begin van de avond met een goed boek op de bank als ik wederom opgeschrikt word door geschreeuw en gekrijs uit het water. Ik kijk naar buiten en zie nog net hoe het mannetje druk bezig is, terwijl het vrouwtje alle moeite moet doen om niet te verdrinken. Dat schijnt normaal te zijn bij eendjes, voor het vrouwtje is er een risico dat ze het niet overleeft. Aan de andere kant blijft een eendenpaartje wel heel romantisch hun hele leven trouw aan elkaar en bij elkaar. Toch heb ik echt veel medelijden met het vrouwtje. Als ik een vrouwtjeseendje was, dan was ik liever in m'n eentje...

In het water zie ik dat er niet alleen eenden zijn, ook de ganzen zijn weer neergestreken, evenals andere watervogels zoals de meerkoet en de fuut. Zoveel drijvende vogels in het water, het voorjaar lijkt wel echt te komen dus! Verderop zie ik nog een eendenpaar druk bezig met elkaar. Wat zijn die eenden van plan? Het zijn er wel opvallend veel. Zijn ze van plan om heel veel eendjes te maken en dan Zutphen te veranderen in Duckstad? Donald Duck en Katrien komen wel erg vaak voorbij. Het is wel schattig straks al die kleine Kwik, Kwek en Kwak eendjes voor de deur. Maar in Duckstad staan verkeerslichten en kijken Donald Duck en Gijs Gans gewoon uit voor ze de weg over steken. Hier in Zutphen schijnen andere regels te gelden voor alles wat drijft, veren heeft en de weg over steekt. Ik heb mijn rijgedrag al aangepast. Ik hoop dat u dat ook wilt doen, zodat Duckstad langzaamaan zijn intrek kan nemen in Zutphen. En mocht u een hele rijke eend Dagobert Duck plots zien oversteken, dan brengt u hem maar hier. Ik stel mijn tuin wel ter beschikking voor zijn geldpakhuis...

woensdag 12 februari 2014

Valentijn. Column 2014-6 voor Contact

Valentijn.

 

De winkels in Zutphen zijn de afgelopen weken steeds meer rood en roze gekleurd. Vooral roze en rode harten en andere liefdesuitingen kleuren de etalages. Valentijnsdag is in aantocht, de dag waarop je iemand anoniem een kaartje stuurt en die persoon daarmee de liefde verklaart. Of dat je aan je geliefde laat weten hoeveel je van hem of haar houdt. Met een kaartje, een mooie bos bloemen of andere cadeaus. Als puber vond ik het geweldig. De spanning of ik een kaartje zou krijgen. En het liefst wel meer dan éėn, heel goed voor m'n puber-ego van toen. Van sommige kaarten weet ik nu nog niet van wie ze destijds afkomstig waren. Achteraf gezien zijn die anonieme kaarten dus nogal zinloos. Ik zit al jaren met een paar raadselachtige kaarten en de verzender heeft er nooit een bedankje voor gehad, laat staan een kus.

Anno nu vind ik Valentijnsdag niet zo interessant. Misschien ben ik niet romantisch genoeg of misschien ben ik gewoon te nuchter. De tijd van de anonieme kaarten is al lang verleden tijd. Heel stiekem hoop ik nog wel eens op zo'n kaartje. Heel even maar, ik stuur ze zelf ook al jaren niet meer. Maar toch...

Dit jaar was ik er ook niet mee bezig. Uiteraard heb ik de liefdevolle versieringen in de stad gezien en de reclames op de radio gehoord, maar er echt over nadenken deed ik niet. Vele anderen wel kwam ik achter....

Op 7 februari had ik namelijk afgesproken met twee hele leuke dames met wie ik jaren geleden samenwerkte. We zijn al lang geen directe collega's meer, maar zo af en toe gaan we nog eens uit eten om bij te kletsen. Helaas kwam er wat tussen op de 7e en werd onze afspraak een week verzet. Mij werd gevraagd het restaurant in Zutphen te reserveren. Geen probleem, ik ging bellen afgelopen zondag:

'Goedenavond, restaurant ....'

'Goedenavond, met Henrieke Schoonekamp. Ik wil graag een tafel reserveren voor aanstaande vrijdag.'

'Aanstaande vrijdag, even kijken... Vrijdag de 14e, Valentijnsdag.'

'Oh ja, inderdaad'

'Dat kan, een tafel voor twee personen. Hoe laat?'

'We komen met drie personen, niet met twee.'

'Oh ja eeeeh drie personen, nou ja eeeeeh dat kan natuurlijk ook, eeeeh wel bijzonder'

Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat we voor de gezelligheid komen en niet voor de romantiek, maar ik betwijfel of dat overgekomen is. Ik vrees dat we vrijdag nieuwsgierig aangekeken worden als we het restaurant binnen gaan. Maakt me niet uit, deze Valentijnsdag zal ik in goed, niet-romantisch gezelschap verkeren. En voor de zekerheid geef ik mijn huissleutel aan de postbode. Dan kan ze de postzak met alle kaarten gewoon in de gang zetten....

woensdag 5 februari 2014

Slakkenpost. Column 2014-5 voor Contact

Aan de keukentafel ben ik mijn mail aan het doornemen. Ik beantwoord de mailtjes waarin om een reactie wordt gevraagd en ik lees snel door de vele nieuwsbrieven. Via een knop onderaan de mailtjes meld ik me af voor de meeste nieuwsbrieven, ik krijg er veel te veel. Ik schrik op als ik het geklepper van de brievenbus hoor, gevolgd door een paar doffe klappen op de deurmat. Dit klinkt als echte post! Ik klap direct de laptop dicht en loop de gang in. En inderdaad, op de deurmat liggen meerdere poststukken. Ik ben meteen een stuk vrolijker, niks mooiers dan echte post! Helaas valt mijn oog gelijk op een envelop met een hele bekende blauwe kleur. Na het openen van een andere envelop blijkt deze van de gemeente Zutphen te zijn met het verzoek een rekening te betalen. Maar dan zie ik ineens iets waar ik wel echt gelukkig van word. Een echt kaartje. Zonder envelop. Op de voorkant een leuke foto met een grappige tekst. Ik draai de kaart om en lees de tekst die een goede vriendin er met sierlijke letters heeft opgeschreven, gewoon met een pen. Ik lees de voor- en achterzijde van de kaart nog een keer en zoek een leuk plekje in de woonkamer voor het kaartje zodat ik er nog vaak naar kan kijken. Ik besluit een kaartje terug te sturen en ga meteen het centrum in naar de kaartenwinkel, alwaar ik een mooi kaartje voor haar uitzoek. En ik koop ook een kaartje om een andere vriendin te bedanken voor het gezellige etentje, evenals een kaartje voor de bijna jarige tante. Weer thuis de kaartjes schrijven, uiteraard met pen. Hier kan geen e-mail tegenop. Facebook, Twitter, LinkedIn: ik gebruik het allemaal, ik ben echt wel modern. Heel leuk om op Facebook iemand te feliciteren of om een digitaal kaartje via Twitter te krijgen. Maar voor mij gaat er toch niks boven echte ouderwetse handgeschreven post met een echte postzegel erop. Kerstkaarten, verjaardagskaarten of een zomaar-kaartje. Een handgeschreven brief in plaats van een e-mail; zo leuk om te schrijven of te krijgen. Snailmail wordt echte post tegenwoordig genoemd. Slakkenpost; omdat het zo langzaam is. Maar ik fiets met alle liefde heel snel voor 17:00 uur naar de brievenbus om mijn kaartjes en brieven te posten voor de brievenbus geleegd wordt. Bij het postkantoor konden we in Zutphen terecht tot 19:00 uur, maar het postkantoor is jaren geleden al gesloten. Dat las ik in een e-mail. Ik besluit nog meer kaartjes te gaan sturen naar vrienden en familie. Gewoon omdat het zo leuk is om te doen. En omdat ik wil dat de postbode blijft bestaan. Als ze zich willen afmelden voor mijn kaartjes dan kan dat niet via een knop onderaan het kaartje. Nee, ze sturen maar gewoon een kaartje.