Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

zondag 23 maart 2014

Van A tot Z. Column 2014-11 voor Contact.

“ Wisten jullie dat Zutphen groter is geweest dan Amsterdam? En dat Zutphen ruim 100 jaar voor Amsterdam stadsrechten had en Zutphen dus al een stad was toen Amsterdam nog een dorp was?” Deze woorden van de juf hoorde ik als 10-jarige aan in de schoolbankjes van de lagere school. En ze maakten indruk, want er woonde familie in Amsterdam dus ik had vaak gezien hoe groot Amsterdam wel niet was. Te groot om er te fietsen en daarom reden er trams. En voor een tram was Zutphen te klein dus moest ik gewoon op de fiets. Zo simpel was het.
Deze week ben ik weer eens in Amsterdam. Nu op bezoek bij mijn lieve nichtje die daar woont. En uiteraard gaan we samen het centrum in. We slenteren langs het Centraal Station, over het Damrak via de Dam de Kalverstraat in. We gaan wat winkels in en lopen dan via de 9-straatjes richting de Jordaan. Ondertussen kletsen we flink bij en lopen ongemerkt aardig wat kilometers. In de 9-straatjes blijven we langer, hier zijn namelijk veel unieke en bijzondere winkeltjes, geen grote winkelketens. We kopen in een heel klein winkeltje een mooi armbandje en daarna nemen we plaats in een Surinaams eettentje waar we heel lekker eten. “Tja, dat heb je allemaal niet in Zutphen” zegt mijn nichtje. Ik wil het meteen voor Zutphen opnemen en de woorden van mijn juf uit de vorige eeuw herhalen. Maar ik geef mijn nichtje gelijk. Ze heeft namelijk ook gelijk, dat wat er in Amsterdam te vinden is, dat hebben we niet in Zutphen. In Zutphen kan ik niet eindeloos verdwalen in de vele oude straten of elke dag kiezen uit tientallen musea om heen te gaan. In de Zutphense binnenstad is geen Japans, Chinees, Spaans, Arabisch en Portugees te horen binnen een straal van 10 meter. In Zutphen heb ik na een dag winkelen geen blaren op mijn voeten omdat het winkelgebied niet zo groot is. Bovendien kijk ik in Zutphen niet meer om me heen naar de oude gebouwen omdat ik er zo gewend aan ben. En juist daarom is het zo leuk om af en toe eens naar Amsterdam te gaan. En voor mij is Amsterdam nog leuker met mijn nichtje. 
Helaas is het na een gezellige dag tijd om afscheid te nemen. Ik stap in mijn auto en rijd Amsterdam uit. Al rijdend in het donker zie ik in mijn binnenspiegel de boven Amsterdam verlichte hemel. Via Amersfoort en Apeldoorn rijd ik over de A1 tot ik de afrit Zutphen tegenkom. Ik neem de afrit, en via Voorst rijd ik naar Zutphen. Ver voor de Hoven zie ik de vertrouwde verlichte torens van Zutphen. Mijn Zutphen. Ik ben weer thuis, van Amsterdam naar Zutphen. Van A tot Z. En hoewel alles van A tot Z te vinden is in Amsterdam ben ik toch altijd weer blij als ik in Zutphen ben. Het oude vertrouwde Zutphen. Nog ouder dan Amsterdam dus....

woensdag 12 maart 2014

Stem. Column 2014-10 voor Contact

Deze week is één van mijn favoriete weken van het jaar. Het is namelijk boekenweek. Het hele jaar door bezoek ik graag één van de vele mooie boekwinkels in de gemeente Zutphen. Lekker snuffelen tussen spannende boeken, reisboeken, ontroerende boeken of gewoon hele mooie boeken. Boeken met heel veel fotos of boeken met 800 paginas vol prachtige woorden samengesmolten tot een verhaal dat me uit mijn slaap houdt. Ik houd van boeken en van de winkels. De geur die er hangt en ook de vaak mysterieuze stilte. Niemand die hard praat in een boekenwinkel. Oneindige rijen boeken; zoveel te lezen en zoveel andere werelden te betreden. Ik kom er graag maar leg mijzelf ook vaak het verbod op om een boek te kopen. Ik moet mijzelf een beetje in de hand houden in een boekenwinkel, anders kan ik binnenkort mijn huis niet meer betalen en moet ik een huisje van boeken bouwen. Deze week is dat niet nodig. Deze week mag ik een boek kopen en eigenlijk weet ik al welke. Denk ik. Want in de winkel zie ik zo vaak zoveel nieuwe ook prachtige boeken.Tijdens de boekenweek geven de boekhandelaren een boek cadeau. Een hele goede reden om deze week een boek te kopen dus. En zondag 16 maart kan met dit boek in de trein Zutphen en Warnsveld gratis verlaten worden voor een dag.

Echter, het door mij gekochte boek en het boekenweekgeschenk zal ik nog even weg moeten leggen. Ik heb namelijk eerst wat anders te lezen. Over een paar dagen zijn de gemeenteraadsverkiezingen. En sta ik normaal met beide voeten op de grond, nu ben ik zwevend. Een zogenoemde zwevende kiezer. Dus dat betekent dat ik partijprogrammas moet gaan lezen. Net als in de boekenwinkel snuffel ik de partijprogrammas ook even door. Op internet. Ik heb een aantal punten opgeschreven die ik belangrijk vind voor de gemeente Zutphen. Sommige zaken in de partijprogrammas vind ik heel belangrijk, andereeen beetje en een aantal niet. De voor mij belangrijke punten vergelijk ik met elkaar. Ik streep de plus- en minpunten tegen elkaar weg. Net zolang tot ik zeker ben dat mijn stem naar een partij gaat waar ik achter sta en ik dus vol overtuiging het rode potlood kan gaan gebruiken om een hokje in te kleuren. Netjes binnen de lijntjes uiteraard. Niet stemmen is geen optie. In een land leven waar stemrecht is en waar we dus gehoord worden is niet overal in de wereld vanzelfsprekend. Daarom zal ik graag mijn vers gekochte boeken even opzij leggen om me te verdiepen in de partijprogrammas. En stiekem hoop ik dat de Burgemeester weer achter de tafel zit in het oude gemeentehuis als ik mijn stembiljet inlever en mijn paspoort laat zien.

Al zingend buiten in de zon zit ik deze column te schrijven. Heel subtiel zegt iemand die langsloopt dat ik niet echt bij stem ben. Dat klopt moet ik enigszins beschaamd bekennen. The voice of Zutphen ben ik zeker niet. Maar ik zorg ervoor dat ik de 19e mijn stem laat horen!

dinsdag 4 maart 2014

Smulrol. Column 2014-9 voor Contact

Een vrije dag! Uitslapen en aan het eind van de ochtend op bezoek bij een goede vriendin. Haar leuke kleine nichtje is er ook en die heeft wel zin in pannenkoeken. Dus op de vraag of ik ook wil blijven lunchen zeg ik geen nee. Vriendin bakt een paar flinke pannenkoeken die wij heel gezellig smakelijk opeten. Na het eten pakt vriendin met haar handen het beetje buikvet vast wat ze heeft en zegt met een grote grijns: 'Zo, mijn smulrol is weer vol! Ik lig dubbel van het lachen en voel ook even aan mijn smulrol. Die zit wel heel erg vol... Noemen anderen het vet op hun buik liefdevol lovehandle, ik besluit bij het woord smulrol te blijven. Ik heb deze rol namelijk helemaal zelf volgesmuld.

Eenmaal thuis sta ik voor de spiegel en kan niet anders constateren dat mijn smulrol echt te vol zit. De Zutphense horeca heb ik de afgelopen tijd teveel bezocht... Even een drankje hier en een hapje daar. Gezellig lunchen of bijkletsen met vrienden onder het genot van een goede pizza met een glas wijn. Helaas hebben al die lekkere momenten een souvenirtje achtergelaten. Ik pak mijn smulrol nog even goed vast en besluit dat het tijd is om afscheid te nemen. Minder smullen dus. En meer bewegen. Nu de dagen wat langer zijn en het zonnetje zich vaker laat zien heb ik daar geen moeite mee. Lekker een stuk lopen of een flink eind fietsen is geen straf, dat vind ik leuk. Maar smullen is voor mij echter ook geen straf. Serieus in actie dus. Sportschool in en minder smullen. Ik doe hard mijn best, echt waar. In huis word ik chagrijnig en jaloers aangekeken door konijn als ik op een wortel kauw. En zelf ben ik af en toe ook best chagrijnig omdat ik die wortel heel graag aan konijn wil geven en mijn eigen tandjes liever in een stuk chocolade zet. Ik ga zoveel mogelijk naar de sportschool 's avonds. In de sportschool valt niks te smullen en er zijn bijna geen rollen te zien, dus dat werkt heel motiverend. En als ik thuis kom dan neem ik een kopje thee, uiteraard met niks lekkers erbij. Elke avond voel ik even aan mijn smulrol om te checken of deze al kleiner geworden is. Maar mijn smulrol blijkt nogal hardnekkig te zijn. Een beetje moedeloos word ik er wel van, maar opgeven is geen optie. Weg met die smulrol! Tot de telefoon gaat. Een andere goede vriendin aan de lijn met de mededeling dat het de hoogste tijd wordt voor een gezellige zaterdaglunch in de stad. Metprosecco. Hier kan ik geen weerstand aan bieden en we spreken af in de binnenstad van Zutphen bij een leuke eetgelegenheid. Met een heel lekker warm broodje en een goed glas prosecco smul ik mijn smulrol weer vol. Zonder schuldgevoel. Af en toe moet ik gewoon even lief zijn voor mijn smulrol, ineens afscheid nemen ervan dat kan natuurlijk niet, dat moet in etappes. En nu ga ik fietsen. Heel ver. Dan kan ik snel weer de Zutphense horeca bezoeken. Zonder smulrol. Maar wel om te smullen.

Poortersklokje. Column 2014-8 voor Contact

Het is donker en koud. Ik fiets buiten en heb geen horloge om mijn pols of een telefoon bij me en  daarom heb ik geen idee hoe laat het is. De sterren staan helder aan de hemel deze avond in februari. De maan laat zich half zien en geeft daardoor niet veel verlichting. Iets te enthousiast ben ik een stuk gaan fietsen en dan is het toch ineens best laat geworden. Ik ben net voorbij Baak en in de verte zie ik dat Zutphen een helder licht verspreid. Lichtvervuiling wordt dit genoemd. Toch ben ik blij dat onder dit schijnsel de stad ligt waar ik woon en waar ik wil zijn. Om de kou tegen te gaan fiets ik wat harder. Als ik gebouwen begin te herkennen weet ik dat ik er bijna ben. Ergens in de verte hoor ik een klok. Het geluid is zo vertrouwd dat het niet meteen tot me doordringt welk klokje dit geluid maakt. Tot ik besef dat ik het lied hoor van het Poortersklokje in de Broederenkerk. 
Enkele eeuwen geleden had ik nu heel hard moeten doorfietsen. Als het Poortersklokje luidt is het 21:45 uur en met het luiden werden de inwoners van Zutphen gewaarschuwd om op tijd binnen de veilige stadsmuren te zijn. Om 22:00 uur gingen immers de stadspoorten dicht. En wie te laat was, die sliep buiten. Buiten de muren was het echter levensgevaarlijk, daar woonden de struikrovers en ander gespuis. Een hele goede reden dus om op te schieten als het Poortersklokje zich liet horen. Tegenwoordig gaat de stad niet meer op slot; een poort die dicht kan is niet meer te vinden. Mijn huisje staat een klein eindje buiten de stadsmuur. Tegenwoordig wonen er hele leuke mensen buiten de muren in plaats van boeven en gespuis. Struiken zijn er wel maar er zit geen rover meer in. Wel luister ik elke avond naar het klokgelui van het Poortersklokje. Een vertrouwd geluid zo laat op de avond, bijna als een slaaplied dat waarschuwt om op tijd te gaan slapen. 
In Zutphen is inmiddels de spreekwoordelijke kogel door de (Broederen)kerk: er komt een nieuw Broederenklooster. Ik vind het een mooi plan en ben benieuwd hoe het er straks uitziet. Als ze  tijdens de bouw de Poortersklok maar laten hangen. Ik ben te gehecht geraakt aan het geluid ervan. Waarschuwen om op tijd binnen te zijn is niet meer nodig, maar het getingel van het Poortersklokje laat me weten dat het bijna bedtijd is. En misschien vertelt ze verdwaalde rovers wel dat het tijd is om te vertrekken, Zutphen is binnen en er valt niks meer te halen.