Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

woensdag 29 januari 2014

Drempelvrees. Column 2014-4 voor Contact


Na een dag werken stap ik in de auto om op weg te gaan naar huis. Nog diep in gedachten rijd ik weg, in de richting van Zutphen. Op de snelweg dringt het ineens tot me door. Het is licht! Ik rijd niet meer in het donker naar huis! Dat ga ik dus in november pas weer doen, heerlijk! Een half uurtje in de auto en als ik de Ijsselbrug over rijd zie ik een prachtige kleurrijke lucht boven de IJssel. Welkom thuis. Geweldig om zo Zutphen in te rijden, een soort van warm welkom.
Eenmaal thuis de boodschappen doen, eten, krantje lezen en dan is het tijd om Zutphen te verlaten, ik heb afgesproken bij vrienden in de Achterhoek. Via de rondweg rijd ik Zutphen uit. Het is inmiddels wel hartstikke donker, maar dat deert me niet. Een half uurtje later ben ik op de plek van bestemming, diep in de Achterhoek. Een gezellige avond samen die omvliegt, waarna snel de tijd gekomen is om weer terug naar Zutphen te gaan. Eenmaal voorbij Vorden besluit ik langs GG-net te rijden in plaats van de lange rondweg te nemen. Het is lang geleden dat ik hier gereden heb. Ik wist dat men bezig was om dit gedeelte aan te passen, het is geruime tijd afgesloten geweest. Maar nu is de weg weer open, waarschijnlijk al een langere periode. Komende uit de richting van Vorden rijd ik de rotonde op. Een scherpe bocht naar rechts direct na de rotonde. Voordat de weg aangepast was zat hier een scherpe slinger in de weg. Die blijkt er niet meer te zijn. In plaats daarvan word ik verrast door een hele scherpe bocht naar rechts, met in de bocht een hoge drempel. Hier was ik niet op voorbereid, ik moet flink remmen. En ondanks dat ik in een heel klein autootje rijd blijken de bocht en drempel erg slecht te nemen te zijn. Dat is even wennen, geen gas meer geven maar flink op de rem. De weg voor GG-net langs blijkt aardig veranderd te zijn. Ik rijd door, met 60 kilometer per uur in plaats van de 80 kilometer per uur die ik er ooit mocht. Ineens moet ik weer flink in de remmen. Een enorme drempel op de weg, tussen een wegversmalling. Eigenlijk is het een bult. Onmogelijk om deze met 60 kilometer per uur te passeren, stapvoets moet ik eroverheen. In gedachten zeg ik sorry tegen mijn auto, wat een marteltocht. Als ik van de schrik bekomen ben blijkt er nog zo'n bult te liggen. Via deze weg is het wel letterlijk een drempel die je over moet om Warnsveld en Zutphen te bereiken. Geen warm welkom aan deze kant van de gemeente Zutphen, nu de gemeente in met drempelvrees...

woensdag 22 januari 2014

Blauw. Column 2014-3 voor Contact

Afgelopen maandag was het blue monday. Wetenschappers hebben uitgezocht dat deze maandag de meest depressieve dag van het jaar was en hebben deze dag daarom omgedoopt tot blue monday. Januari, de maand waarin niks te doen is, de feestdagen achter de rug zijn en het geld op is. Buiten is het koud en donker en het duurt nog lang voordat de lente begint. Alle reden om van afgelopen maandag een blue monday te maken dus. Blue, de Engelsen gebruiken de kleur blauw om hun minder vrolijke gevoelens weer te geven. Echter vertelde mij een wijze dame eens dat blauw geen kleur maar een toestand is...
Persoonlijk voelde ik me allesbehalve depressief afgelopen maandag, ik was enorm vrolijk. Blauw was ik ook niet. En voor het geval dat ik toch ineens mee zou gaan doen aan deze depressieve mediahype blue monday heb ik rozen gekocht, gewoon voor mezelf. Onmogelijk om dan nog depressief te worden. De gemeente Zutphen heeft ook goed haar best gedaan om de inwoners en bezoekers niet mee te laten doen aan blue monday. Volgens de aankondigingsborden aan de rand van de stad moesten evenementen zoals de kerstmarkt nog gaan gebeuren. Ook een manier om januari door te komen; net doen alsof er niks aan de hand is en het nog gewoon december is. 
Wat ik heel fijn vind is dat de temperatuur flink boven het vriespunt blijft. Kou en sneeuw mogen van mij wegblijven, ik heb liever zon en dertig graden. Dat ik niet de enige ben in Zutphen die er zo over denkt weet ik. Er is hier in de stad een dame die altijd aan het zonnebaden is. Ik heb diep respect voor haar. Bij dertig graden in de zon ligt ze te zonnebaden, maar ook bij min tien met sneeuw, ijzel en hagel. In het voorjaar met veel buien en in de herfst met harde winden, deze dame laat zich niet kennen en blijft stug liggen. En niet achter glas of in een zonnestudio, nee gewoon buiten. Ik ben erg jaloers op haar mooie bronzen kleur. Echter het vele zonnebaden verandert haar kleur niet. Misschien heeft u haar ook wel eens gezien, ze ligt op het Oude Bornhof, beschut tussen de monumentale panden. Als het heel koud is heb ik wel de neiging om haar een dekentje te brengen, maar ze schijnt het niet nodig te hebben. Ik heb haar namelijk nog nooit blauw van de kou gezien, ook niet op blue monday. En misschien geeft zij wel het perfecte voorbeeld om januari, depressieve gevoelens en blue monday door te komen: gewoon blijven liggen, de zon gaat vanzelf weer schijnen. Weg met blue monday! 

woensdag 15 januari 2014

Te bont. Column 2014-2 voor Contact

Te bont.

Ik maak het weleens te bont. Dat durf ik hier wel toe te geven. Waar ik echter niet van houd is van bont. Ik een jas, dieren een eigen jas. Bont dragen is zelfs voor mij te bont. Mijn jas is gevoerd met nepbont. Lekker warm en er kleeft geen bloed aan. Nou ja, misschien is er een teddybeer voor geslacht. Daar kan ik wel mee leven.
Afgelopen zaterdag ging ik het centrum van Zutphen in. Snel op de fiets tussen twee regenbuien door. Ondanks het herfstachtige winterweer was het druk in de winkelstraten. Ik zette m'n fiets neer op de Schupstoel en liep verder de stad in. Voor mij liep een hippe jonge man. Met aan de capuchon van zijn jas een enorme bontkraag. Dit was duidelijk geen geslacht knuffelbeest, dit was echt bont. Even was ik verbijsterd. Wie draagt er anno 2014 nou nog echt bont? Bont is iets voor oude, chagrijnige, rijke dames zonder gevoel. Bont kan toch niet voor hippe jonge mensen zijn? De misselijkmakende filmpjes over schattige wasbeerhonden die levend gevild worden voor hun vachtje ben ik al meerdere malen tegengekomen op internet. Die heeft iedereen toch gezien? Vossen die doodgeknuppeld worden voor hun staart en nertsen op elkaar gepropt in veel te kleine hokjes, slechts wachtend op de dood. Deze beelden komen vooral uit Azië. Daar doen ze niet zo moeilijk over dierenrechten en hebben ze blijkbaar geen moeite om dieren op onmenselijke wijze van hun vel te ontdoen. En zo hebben wij de beschikking over lekker goedkoop bont. Ik word boos en verdrietig van die beelden, het liefst zou ik die villers bont en blauw slaan. Maar ik wil niet op ze gaan lijken. 
Op het moment dat ik de hippe jongen wilde vragen waarom hij een tweedehands jas aan zijn capuchon had hangen zag ik nog iemand lopen met zo'n kraag. Een vrouw dit keer. Ik besloot door te lopen, te verbouwereerd om iets te zeggen. Gewoon de winkels in en de dingen kopen die ik nodig had. En ondertussen nog meer bontkragen tegen komen. Daar was geen oude chagrijnige rijke dame bij, wel leuke, normale mensen. Ik weet heus wel dat niet alleen mensen uit Zutphen bont dragen; het is 'mode' die in heel Nederland te zien is. Ik dacht alleen dat de inwoners van de gemeente Zutphen wijzer zouden zijn en dat ze geen bont zouden dragen. Wel dus. Ik hoop dat het niet meer verkocht en gekocht gaat worden hier. Van mij mag u het heel bont maken, maar niet zo bont. Als u toch heel graag echt bont wilt dan heb ik wel een mooie aanbieding: twee keer per jaar ligt hier veertien kilo konijn te verharen. U mag de haren wel komen halen. Ik doe er gratis een tube lijm bij. Daarmee kunt u zelf een echte bontkraag maken. Echt Zutphens bont van gelukkige konijnen. Scheelt mij ook weer stofzuigen. 

woensdag 8 januari 2014

Goede voornemens. Column 2014-1 voor Contact

Goede voornemens.

Tweeduizenddertien heb ik met donderend geweld ingeruild voor tweeduizendveertien. Met een grote glimlach heb ik bij het carbidschieten in Zutphen gestaan. Veel leuke mensen, lekker drankje,  vuurwerk, goede sfeer en flinke knallen. Ik hou wel van een beetje herrie op z'n tijd dus ik was er prima op m'n plek. En aldaar nam ik me voor om in 2014 ook flink te gaan knallen. Niet echt natuurlijk, maar toch. Over goede voornemens had ik nog niet nagedacht, maar zo vlak voor 2014 werd het wel tijd om er over na te denken. Meer eten en minder sporten werd onmiddellijk aan het goede voornemen-lijstje toegevoegd. Oh nee, net andersom... Meer sporten en minder eten. Zoveel mogelijk lachen en leuke dingen doen ook. Genieten van de mooie momenten met familie en vrienden. En alles voor de volle honderd procent doen. Mooie voornemens vond ik zelf. 
Inmiddels zijn we al beland in de eerste volle week van 2014. De kerstboom is al een paar dagen de deur uit, maar de naalden kom ik overal nog tegen. Stofzuigen voor de volle honderd procent moet ik blijkbaar nog even oefenen. Konijn ligt met een grote grijns in de woonkamer en ik hoor hem denken: 'Yeah, I survived Christmas 2013'. Van minder eten komt niks terecht want overal moet er even geproost worden op het nieuwe jaar. Meer bewegen lukt, auto is bij de garage dus alles doe ik op de fiets. En lachen doe ik altijd wel. Maar iets minder toen bleek dat de gemeente de prijs van de parkeerkaart verdubbeld had.
Januari is niet mijn favoriete maand. De hele maand januari voelt als maandag. Maandag; de dag na het weekend. De vrije tijd met gezellige momenten en uitslapen zijn voorbij, nu moet er gewerkt worden, maar met wat opstartproblemen. Januari voelt ook zo; de gezellige feestdagen zijn voorbij. De dagen zijn kort, de vrolijke kerstverlichting is uit het straatbeeld verdwenen. De feestdagen zijn nog heel ver weg en de zomer ook. Heel januari is het lastig opstarten en verlang ik naar een winterslaap. Dit jaar lijkt het weer ons te helpen. Ook al is het donker in de ochtend, koud is het niet. Met mijn jas open loop ik over straat. Als even later het licht wordt en het zonnetje gaat schijnen heb ik echt de lentekriebels! Vers onkruid baant zich een weg tussen de tegels en hoewel ik daar nooit blij mee ben kan ik er nu wel om lachen. Terwijl ik thuis een zoveelste poging doe om alle naalden van de kerstboom echt in de stofzuiger te laten verdwijnen krijg ik zin om de Paastak neer te zetten. Het lijkt wel of de natuur ook geen zin heeft in januari. Een mooie verrassing. Ik hoop dat 2014 vol zit met leuke verrassingen!