Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

woensdag 31 december 2014

Dag 2014

zondag 28 december 2014

Guus. Column 2014-50 voor Contact

Henrieke is even weg. En dat geeft mij de kans deze plek in te pikken. Ze heeft het niet door dat ik dit doe, gelukkig maar. Ze is namelijk nogal gehecht aan dit plekje in de Contact. 
Wie ik ben? Ik ben Guus en ik woon sinds enkele jaren bij Henrieke, samen met mijn vriendin Loes. Of eigenlijk woont Henrieke bij ons. Ik ben een konijn en ik ben heel erg groot. Loes is wat kleiner. We hebben een heel goed leven bij Henrieke. We lopen door haar woonkamer en als we de kans krijgen glippen we naar boven, of liever nog: dan lig ik op de bank. Tot Henrieke dat ziet en roept "Guus!" Dan moet ik eraf en ga ik maar op het kleed liggen. Ik krijg altijd de blaadjes en stronkjes van de groente als ze aan het koken is. Dan sta ik naast haar te wachten in de keuken.

Ik weet dat Kerstmis er weer aan komt. Hoe ik dat weet? Als ik in de woonkamer lig zeggen mensen in januari: "Ow, die is eind dit jaar nog groter!" In de zomer roepen ze: "nog een half jaartje!" terwijl ze me kwijlend aankijken. En nu hoor ik iedereen vragen: "moet hij nog niet de pan in?"
Het antwoord is nee! Ik moet niet de pan in! Ik heb hele grote oren, ik hoor echt wel wat jullie zeggen. Ik weet ook wel dat ik een lekker ding ben en dat ik een lekker kontje heb. Maar mijn harig kontje is van mij en gaat niet kaal de oven in.

Ik wil deze plek even gebruiken om te zeggen dat ik ook gevoel heb. Ik ben geen lekker stukje vlees. Ik ben gewoon een konijn. Ik wil rennen, springen en op de bank liggen. Als ik van de planten in de vensterbank heb gegeten dan zegt Henrieke altijd tegen me dat ze me aan de Whiskas geeft. Ik weet echt wel dat ze dat niet meent, ze houdt niet zo van katten.

Henrieke eet gelukkig geen vlees, Ik wil deze plek gebruiken om iedereen te vragen geen konijn te eten met kerst. En ook niet de rest van het jaar. Gewoon nooit meer. En eigenlijk ook geen andere dieren. We eten jullie immers ook niet op. We zijn levende wezens met gevoel en zijn niet op aarde om in de pan te eindigen. We zijn wel op aarde om lekker rond te struinen en om veel geaaid te worden, daar houden we van.

En dan nog wat: ik ben ook geen bontkraag of een truitje. Ik wil niet levend gevild worden om als bontkraag te eindigen of kaalgeplukt worden voor een angoratruitje. Mijn vachtje is van mij! De haren die ik verlies mag je wel komen halen om er een truitje van te breien, dat zal Henrieke ook wel fijn vinden.

Deze kerst ga ik dus niet de pan in. Nooit ga ik de pan in. En iedereen die dat in 2015 nog vraagt bijt ik in de enkels, dat beloof ik! 
En nu snel op verzenden drukken voor Henrieke thuis komt en me alsnog aan de Whiskas geeft... 

zaterdag 6 december 2014

Kerstsfeer. Column 2014-49 voor Contact

Nu die goede, oude Sjnt het land uit is, is er alle ruimte om huis en haard klaar te maken voor de Kerstmis. En daar hoort een kerstboom bij natuurlijk. Het valt nog niet mee om de goede kerstboom te vinden. Te groot, te klein, te scheef, te veel takken, te weinig takken en kan er wel een piek op de top? Wel kluit, geen kluit of toch maar een kunstboom aanschaffen. Als de boom eenmaal staat dan moeten de lampjes erin. En hoewel ik zeer zeker weet dat ik vorig jaar het snoer met lampjes keurig netjes heb opgerold en in de doos met kerstspullen heb gelegd, is het nu toch echt een wirwar van snoer en lampjes. Ik kijk de kerstman, sneeuwpop en het engeltje in de doos boos aan. Ik heb een jaar niet in de doos gekeken, dus één van moet het snoer in de war hebben gemaakt... Ik sluit konijn op in zijn hok zodat ik de hele vloer kan gebruiken om het snoer weer tot een logisch geheel te maken zonder dat hij er vakkundig meerdere snoertjes van maakt met zijn tanden. Als de lampjes zonder knopen in de boom hangen, dan de ballen erin. Om me heen zie ik mensen fantastische kerstbomen maken met thema's. Alleen rode, zwarte of champagnekleurige ballen. Met beertjes of vogeltjes. Geweldig om naar te kijken. Ik heb geen thema, wel van alles wat en ik vind het prima. Als de boom staat kijk ik er tevreden naar met een grote mok thee. Kerstkransje erbij, heerlijk die kerst in huis! 
's Avonds ga ik de stad in. Ik heb er afgesproken met een vriendin. Het is koud buiten en met al die kerstspullen om me heen heb ik ineens heel veel zin in glühwein. Vriendin is daar ook voor te porren en we gaan naar de Korenbeurs. En hoewel Edwin Bentum van de Korenbeurs zich voor de finale heeft geplaatst van de landelijke biertapwedstrijd laat ik het potentieel best getapte biertje van Nederland toch even aan me voorbij gaan voor een lekkere warme glühwein. Al is het leuk om tijdens het kletsen en drinken van de glühwein te zien hoe zo'n perfect biertje nou getapt wordt. Leuk dat iemand uit Zutphen in de finale staat, hopelijk gaat de eerste prijs mee naar huis! 
Ik klets gezellig met vriendin en de kou, de kerstversiering en de glühwein maken dat ik echt uitkijk naar de kerst. Zou het een witte kerst worden? Nog een week of twee wachten en genieten van de kerstsfeer voordat het echt kerst is. Heerlijk. 

Hoor wie klopt daar... Column 2014-48 voor Contact

'Hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar zachtjes tegen het raam.' In plaats van zacht geklop op het raam hoor ik een harde bons op de voordeur. Ik schrik ervan, maar besef me dan dat de bel het niet doet. Omdat dronken droppies in het weekend nogal van belletje lellen houden midden in de nacht heb ik de stekker van de bel eruit getrokken. Ik open de voordeur en zie geen vreemdeling zeker die verdwaald is zeker en ik hoef dus ook niet te vragen naar een naam. Sint Nicolaas brengt vanavond geen bezoek en strooit ook niks lekkers in elke hoek. Gelukkig niet, dat geeft weer zo'n zooitje. Ik heb niet eens een verlanglijstje gemaakt, dus Sint weet niet wat mijn wensen zijn. Ik krijg dus geen cadeautjes, maar is er ook geen risico dat ik in een zak mee moet naar Spanje. Ik wil best naar Spanje, graag zelfs, maar niet in een zak.
Gewoon bezoek dus, heel gezellig. De vriendin die voor de deur stond laat ik binnen. Ze ziet mijn schoenen in de gang staan en vraagt of ik niet een beetje overdrijf. Ik kijk haar vragend aan. Ze zegt dat ik wel erg veel schoenen heb gezet voor Sinterklaas. 'Ach, het was het proberen waard' zeg ik met een grote grijns. Die schoenen staan het hele jaar in de hal. Maar nu valt het wel erg op.
Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe. We gaan aan de eettafel zitten en bij een kopje thee eten we pepernoten. Heel veel pepernoten. Hoewel ze eigenlijk kruidnoten heten heb ik me laten vertellen. Ze smaken er niet minder om en met haar mond vol pepernoten wijst vriendin naar konijn die druk bezig is een wortel een kopje kleiner te maken. 'Die wortel moet je in je schoen doen, niet aan konijn geven!' roept ze. Ongelooflijk hoe alles in deze tijd in het teken staat van Sinterklaas. Mijn hersenen vertalen alles naar hem. En ik ben dus niet de enige. 
Diezelfde nacht zit ik ineens rechtop in bed, wakker geschrokken van heel veel gestommel op het dak. Sinterklaas, is het eerste wat ik denk. Ik steek mijn hoofd uit het raam om een glimp van hem op te vangen. En terwijl ik met mijn hoofd uit het raam hang word ik ineens wat wakkerder en voel me een grote idioot. Een dikke duif die blijkbaar die herrie maakte kijkt me raar aan. Snel kijk ik naar beneden, maar daar is gelukkig geen mens te bekennen. Niemand die mij heeft gezien. Snel ga ik weer in mijn warme bedje liggen. Laat 6 december maar komen, dan functioneer ik weer normaal! 

Sinterklaas. Column 2014-47 voor Contact

De voorbereiding was goed. Op school had ik hard gewerkt aan een hele mooie muts. Een muts met een rand van papier en een bol van roze crêpepapier erop. Roze uiteraard, een ander kleur was geen optie. Ik kende alle Sinterklaasliedjes uit mijn hoofd. Mijn moeder had mijn mooiste jurkje klaar gehangen en me geholpen met het aantrekken van de maillot. Ze had me op het hart gedrukt deze dag alsjeblieft niet te vallen zodat ik de rest van de dag met een gat in m'n maillot rond moest lopen. Daar was en ben ik nogal een ster in namelijk. Opa en oma zouden mij misschien wel op televisie zien. En heel misschien zou Sinterklaas mij ook wel zien en naar me zwaaien. 
1986. Het jaar dat Sinterklaas met zijn gevolg aankwam in Zutphen. En niet zomaar Sinterklaas, nee de echte! En behalve heel veel Zwarte Pieten kwamen er ook mensen van de televisie mee die opnamen gingen maken. Ik herinner me nog hoe we met groep drie bij elkaar zaten op zaterdagochtend en dat het wel erg spannend was. Dat Sinterklaas weer in Nederland kwam was al bijzonder genoeg voor een stel zes-jarigen, nu de kans bestond dat we op televisie zouden komen was het nog veel spannender. Ik had me voorgesteld dat we op de IJsselkade op de komst van Sinterklaas zouden wachten. Helaas ging dat feest niet door. Onze klas werd verwacht in de burgerzaal. Toen we daar zaten zag ik nog heel veel andere kindjes. Er werd ons verteld dat we in de bankjes moesten blijven zitten als Sinterklaas binnenkwam en dat we dan heel hard moesten gaan zingen. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar uiteindelijk was het zover! Heel veel Zwarte Pieten, mensen met camera's en toen ook Sinterklaas! Ik heb m'n longen uit m'n lijf gezongen en toen Sinterklaas op zijn stoel zat en een paar kinderen uitgenodigd had om naar voren te komen, toen mochten we allemaal naar voren. Ik keek toen om me heen en zag veel kinderen die niet durfden. Ik wel, ik had namelijk een missie. Ik ben naar Sinterklaas gestormd. Hij zag me en vroeg hoe ik heette. "Henrieke" antwoordde ik. Sint vond dat een mooie naam. 'Ik wil graag een My Little Pony kasteel, Sinterklaas" heb ik geantwoord. "Wat voor een kasteel?" vroeg Sinterklaas? Ik herhaalde mijn vraag waarop Sinterklaas antwoordde: "nou nou". Mijn missie was geslaagd, ik had persoonlijk een peperduur cadeau aan de Sint kunnen vragen en ik had enkele miljoenen getuigen, thuis voor de buis. 
Eenmaal thuis liet buurvrouw Truus zien dat ze de hele uitzending opgenomen had. Zij hadden namelijk een videorecorder. Vol trots zag ik mijn eerste televisie optreden. Familieleden belden om te zeggen dat ze me gezien hadden. 
Of het gelukt is? Ik had Sinterklaas niet erger voor het blok kunnen zetten. Dus ja, ik kreeg het kasteel. En ik heb er heel lang mee gespeeld, ook nog toen ik wist dat ik me al die moeite had kunnen besparen van muts maken en liedjes zingen, maar dat ik het 's ochtends bij het aankleden al had kunnen vragen... 

woensdag 19 november 2014

Brief aan Máxima. Laptop

                   18 november 2014

Beste Koningin Máxima,

Allereerst hoop ik dat het weer wat beter gaat met uw vader. Ik heb gelezen dat u uw koffer heeft gepakt en een weekend naar Buenos Aires bent geweest om uw zieke vader te bezoeken. Hij zal vast heel blij zijn geweest om zijn dochter weer te zien. En daarbij weet ik zeker dat elke patiënt zich meteen een stuk beter voelt als er een koningin aan het ziekenhuisbed staat.

Ik was gister ook in Buenos Aires. Een paar uur maar hoor. Eigenlijk zou ik er een uurtje zijn omdat de KLM moest tanken en omdat een aantal passagiers uit het toestel moesten en nieuwe passagiers mee verder wilden vliegen. Om onverklaarbare redenen duurde het veel langer dan een uurtje. Ik heb nu wel een donkerbruin vermoeden waarom het veel langer duurde. Bent u aan boord gestapt van het KLM toestel gisterochtend? Jammer dat we elkaar gemist hebben, ik heb u nog veel te vertellen. 

Omdat het zolang duurde daar heb ik mijn nieuwe laptopje uit mijn rugzak gepakt en op die laptop heb ik een paar brieven geschreven aan u. Zoals ik al zei heb ik u nog veel te vertellen en daar komt bij dat één of andere mafketel heeft bedacht dat hij een boek wil maken van al mijn brieven aan u. Hij denkt dat veel mensen de brieven willen lezen. Persoonlijk denk ik dat hij knettergek is. Maar goed, ik schrijf vrolijk door en alles wat u aan mij schrijft houd ik voor mezelf. Als hij die brieven wil hebben dan gaat hij maar een boek "Brieven aan Henrieke" uitgeven. Misschien verdient u er dan ook nog wat aan. 

Helaas is het iemand gister gelukt op de luchthaven van Buenos Aires om mijn nieuwe laptopje te stelen. Ik moet toegeven: ik was niet scherp en oplettend. Ik had al 14 uur gevlogen en was heel moe. Iemand heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt en heeft de laptop gepakt en is zich nu vast rot aan het zoeken naar het wachtwoord. Als u daar in de buurt was, dan waren uw beveiligers daar ook. Dat u niks gezien heeft, dat begrijp ik. U was vast met uw gedachten bij uw zieke vader. Maar die beveiligers van u, die zijn opgeleid om alles te zien. Wilt u hen eens vragen of ze iets gezien hebben? De laptop was groen/blauw van kleur en er was een paarse hoes omheen. Op de telefoon is het zo moeilijk brieven schrijven aan u, en op een kaartje kan ik maar een paar regels tekst kwijt. En u zegt altijd dat mijn handschrift zo slecht leesbaar is. 

Alvast bedankt,

Groeten van uw laptop-loze onderdaan,

Henrieke Schoonekamp 

dinsdag 18 november 2014

Donker. Column 2014-46 voor Contact

Ik lig op het strand en terwijl ik in het warme zonnetje naar het geruis van de zee luister, met een cocktailtje in mijn hand hoor ik ineens in de verte een geluid wat ik niet thuis kan brengen. Ik probeer het geluid te negeren, maar het houdt niet op. Integendeel, het lijkt wel steeds harder te worden. Ineens ben ik niet meer op het strand, maar in mijn bed. Ruw gewekt uit een mooie droom door het verschrikkelijke geluid van de wekker. Ik duik met mijn hoofd onder het kussen om het geluid van de wekker niet te horen en probeer weer terug te keren naar mijn droom op het strand. Het is zinloos. Weg strand, hallo realiteit! De donkere realiteit welteverstaan, want het is zo donker dat het wel midden in de nacht lijkt. Ik knipper de lamp aan en stap m'n bed uit op de koude vloer. Douchen en dan met kunstlicht voor de spiegel m'n gezicht in de plooi zien te krijgen. Kopje thee, broodje, konijnen eten geven en dan naar buiten, in het donker op weg naar m'n auto. Nadat ik het condens van de ruiten heb gehaald stap ik in en rijd weg. In het donker rijd ik Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Als ik op m'n werk ben wordt het eindelijk licht. Aan het einde van de werkdag is het alweer donker buiten. En dus loop ik weer in het donker naar mijn auto, mezelf ondertussen afvragend hoe het ding er ook alweer uitzag bij daglicht. Vervolgens sta ik in het donker in de file op de A1 en als ik de afrit Zutphen zie sluit ik aan in de rij met lampjes van medeweggebruikers. In Voorst sta ik weer een tijdje stil. Waarom rijdt niemand door? Is het dan zoveel moeilijker rijden in het donker? Als ik eindelijk Voorst uit ben beland ik weer in de dagelijkse donkere file in de Hoven. Ik ben het zat. Ik wil naar huis, ik wil het licht aandoen en ik wil de kachel aanzetten en ik wil vrolijke zomerse muziek. In de auto reken ik uit dat het nog 33 dagen is tot aan 21 december, de kortste dag. Over 66 dagen zijn we dus net zo ver van de kortste dag als vandaag en zal het net zo lang (kort) licht zijn als nu. En daarna wordt het weer lichter. Ik kijk er al weer naar uit, daglicht op mijn snuit!
 

dinsdag 11 november 2014

Sint Maarten. Column 2014-45 voor Contact

Dinsdag 11 november. Het is aan het begin van de avond als ik gezellig bij een goede vriendin zit te kletsen aan de keukentafel. Kaarsjes aan en met wat te drinken en wat te happen erbij praten we honderduit. Tot ineens de deurbel gaat. "Wie zou dat nou zijn?" zegt vriendin verbaasd. Ze staat op en loopt naar de voordeur. Ik hoor dat ze de deur opent en direct hoor ik luid gezang:
"Elf november is de dag
Dat mijn lichtje
Dat mijn lichtje 
Elf november is de dag
Dat mijn lichtje branden mag" 
"Wat leuk" hoor ik mijn vriendin met moeite uitbrengen. "Eén momentje hoor!" Het volgende moment komt ze de woonkamer binnengestormd, pakt een doos uit de kast en fluistert ze: "Shit, Sint Maarten! Help me, snel." Heel snel maken we een doos met verschillende koekjes en snoepjes en binnen een minuut is ze terug bij de voordeur waar de kinderen wat lekkers uit de doos uitzoeken. Ik zie nog net de stoet kinderen vertrekken. Elk kind heeft een vrolijk gekleurde lampion vast. "Ik was Sint Maarten echt vergeten" zegt vriendin als we weer aan de keukentafel zitten. Ik was Sint Maarten ook vergeten moet ik bekennen. Ik ben stiekem blij dat ik niet thuis ben, ik heb alleen maar konijnensnoepjes in huis... En eigenlijk denk ik bij Sint Maarten aan een prachtig eiland in de Caribische zee, niet aan een vriendelijke man die zijn mantel deelde met een bedelaar en ooit gezocht werd met lampionnen toen hij eens de weg in het veld kwijt was. Drie jaar geleden was ik met Sint Maarten op Sint Maarten bij een goede vriend, daar was het feest echt groots. Hier in Zutphen is het relatief nieuw, zeker bij ons in de wijk. Ik wijs naar de kaars in de vensterbank bij mijn vriendin en zeg dat de kinderen daaraan zien dat ze kunnen aanbellen om een liedje te zingen en snoep te vragen. "Maar die kaars staat daar al jaren elke dag te branden!" zegt ze. Ik moet lachen. Nou de doos met snoep gevuld is zijn we er klaar voor. Er komt echter niemand meer aan de deur. Tot ik een uurtje later naar huis ga en twee blonde meisjes met lampionnen in de vorm van een draak en een vis aan komen lopen. "Jaaaa, zingen maar!" roepen vriendin en ik. De meiden beginnen meteen met zingen:
"Sinte Maarten mik mak
Mijn moeder kijkt naar tik tak
Mijn vader kijkt naar Sesamstraat
Dat is wel een snoepje waard"
Dit lied is zeker een snoepje waard. En terwijl ze in de doos wat lekkers uitzoeken zingen ze nog een keer het lied en dan mogen ze nog een keer wat uitzoeken. 
Terwijl ik naar huis loop besluit ik volgend jaar thuis te zijn en me goed voor te bereiden op Sint Maarten in Zutphen. Een kaars in de vensterbank en snoep voor kinderen in huis in plaats van snoep voor konijnen. En hierbij nodig ik vriendin uit om 11 november 2015 bij mij te zijn. Ik zal het niet vergeten, daar ben ik van overtuigd. Ik vrees namelijk dat ik over 365 dagen die liedjes nog steeds in mijn hoofd heb... 

woensdag 5 november 2014

Herfst. Column 2014-44 voor Contact

Terwijl m'n haar alle kanten op staat behalve de goede en de regen m'n kleren tot een plakkerig geheel om mijn lichaam maakt loop ik met mijn neus omhoog en een grote glimlach over straat. Ondertussen als een klein kind bladeren wegschoppend (het liefst zou ik me laten vallen in een grote hoop bladeren) en als niemand kijkt stamp ik in een plas. Gewoon omdat ik toch al doorweekt ben op weg naar huis. Herfst. Ik houd ervan. 
De zomer kan me niet lang genoeg duren. Hoe hoger de temperatuur, hoe lekkerder ik het vind. Maar als de dagen zichtbaar korter worden, de temperatuur lager en lager wordt, de wind steeds harder gaat waaien en de bomen verkleuren en hun bladeren van zich af gooien en daarmee echt de zomer verdrijven dan kan ik me ook vol overgave storten op de herfst. Dat het eerder donker is heeft ook zo z'n charme. Vanwege de kou 's avonds de ramen dicht, kachel aan en kaarsjes aan, ondertussen m'n mond verbranden aan een grote beker te hete thee terwijl ik wegkruip op de bank met een goed boek. 
Buiten weer een lekkere dikke shawl om en zorgen dat de verlichting op m'n fiets in orde is. Eenmaal op de fiets met m'n tong op het stuur tegen de wind in trappen. En ook op de fiets rijd ik hard door de plassen heen en als niemand kijkt gooi ik beide benen van de trappers omhoog tegen het opspattende water. Binnen een film kijken of een avondje spelletjes doen terwijl buiten de wind om en ook door mijn huisje giert. Uitkijken naar de komst van Sinterklaas. Speculaas en pepernoten al weken in huis hebben, ondertussen mezelf afvragend hoe het komt dat ze toch steeds zo snel op zijn. Heel vroeg naar bed gaan, omdat ik zo rozig ben van een dag buiten en er toch niks leuks op televisie is. Te laat aankomen bij afspraken omdat het regent op het moment dat ik weg wil fietsen en veel te laat weer thuiskomen omdat het zo gezellig was en het besef van tijd verdween in het donker met een goed glas wijn al pratend met goede vrienden. Geen salades meer, maar hutspot, boerenkool en zuurkool. Pompoenen in de vensterbank als decoratie. Zonder jas naar buiten want het zonnetje schijnt, maar eigenlijk is het te koud zonder jas. Met jas aan naar buiten want het lijkt zo koud buiten maar eigenlijk is het te warm met een jas aan.   
Herfst. De kleuren, de geuren, de wind, de zon en de regen, ik houd ervan! 

Marstunnel. Column 2014-43 voor Contact

Op maandag 27 oktober reed ik via de Hoven na een dag werken Zutphen in. En terwijl ik ongetwijfeld erg vals aan het meezingen was met de radio zag ik dat het nog elf maanden zou duren tot het Chocoladefestival. Dat stond namelijk op de borden van de gemeente. Op 28 september Chocoladefestival, op 12 oktober Bokbierdag en optocht. Dacht ik nog even dat de gemeente er gewoon heel erg op tijd bij was, al snel viel het kwartje dat de gemeente gewoon heel erg laat was. Al bestond de mogelijkheid dat de gemeente afgelopen weekend de klok een maand terug had gezet in plaats van een uurtje. Ik heb het even voor u opgezocht: De Bokbierdag is in 2015 op zondag 11 oktober. De datum voor het Chocoladefestival 2015 kon ik niet vinden, maar zal vast weer eind september zijn. Dan heeft u bij deze de goede data voor het geval die borden er dan nog hangen...
De meest opvallende activiteit van afgelopen week in Zutphen was voor mij toch echt de bouw van de Marstunnel bij het station. Ik ben er een paar keer langs gefietst en heb met verbazing en vooral veel respect gekeken naar de bouw. Ik zag grote hopen zand en stenen en bouwmaterialen. Ik hoorde geluiden van boren, zagen, graven en andere geluiden die ik als leek niet thuis kon brengen. Op de rails op de Oude IJsselbrug reden geen treinen maar wel andere indrukwekkend grote apparaten en machines. Ik heb er echt geen verstand van, dat moge duidelijk zijn. Maar dat weerhield me er niet van om met veel interesse te kijken naar wat er gebeurde op zo’n enorme bouwplaats. En ik was niet de enige, er stonden veel mensen met camera’s bij de hekken te kijken. En wat heb ik veel respect voor de in gele hesjes gehesen mannen (ik heb er geen vrouw bij gezien) die dag en nacht het werk uitvoerden. De Oude IJsselbrug was in het donker bijzonder verlicht door de bouwlampen, bijna spookachtig. Er is zeker nog geen tunnel waar verkeer doorheen kan, wel is er al een doorgang. Over een tijdje zal het er heel anders uitzien. Tot die tijd blijf ik wel kijken naar de werkzaamheden waar ik niks van begrijp, maar wat ik wel heel indrukwekkend vind. Als de datum van de opening van de tunnel definitief bekend is zal ik er zeker zo snel mogelijk doorheen rijden. Zal de gemeente de opening van deze tunnel ook bekend gaan maken op de borden? 

Zonsondergang. Column 2014-42 voor Contact

Zondag. De zondag die de laatste zomerse dag van 2014 zou gaan worden. Geen zon voor mij, ik moet gewoon aan het werk. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Tot ik 's ochtends een berichtje krijg van een goede vriendin met de vraag of ik die avond even op stap kan met B. B is haar hond, maar hij is nogal gehecht aan zijn privacy, dus ik noem zijn naam hier maar niet. Maar wat vind ik het leuk om na het werk even met B op stap te gaan. De zon schijnt, het is belachelijk warm voor 19 oktober dus een zomers wandelingetje, daar kijk ik wel naar uit. Als het eindelijk half vijf is en mijn werkdag erop zit komt het met bakken de lucht uit. Weg zon. Ik wacht even met naar huis gaan, maar gelukkig is het een half uurtje later droog. Rond half zes stap ik op mijn fietsje naar B. Hij staat me al op te wachten en hoewel hij het uiterlijk heeft van een gevaarlijk roofdier heeft hij het karakter van een knuffelbeest. En zo lopen we even later samen een half uur rond terwijl ik tegen B klets en hij vrolijk overal snuffelt. Ondertussen maak ik foto’s met mijn telefoon van B en stuur die naar zijn vrouwtje/mijn vriendin. Als ik B weer op zijn woonadres heb afgeleverd en een aai over z’n bol heb gegeven fiets ik terug naar huis. Ik besluit over de dijk bij Bronsbergen te fietsen. En daar zie ik dat de lucht boven Zutphen rood aan het kleuren is. En niet alleen rood, ook oranje, geel, roze, lichtblauw, wit en donkerblauw. Bij het zien van het vele rood denk ik even dat de brandweer een dag te vroeg is met de huizen op de Mars af te branden, maar als ik goed kijk zie ik dat het toch echt een zonsondergang is.  Als ik het Stokebrand nader besluit ik de Nieuwe IJsselbrug op te fietsen. Gewoon omdat het uitzicht daar vast nog mooier is. Als een malle trap ik omhoog tot ik boven op de brug ben. En daar ben ik echt sprakeloos. Niet van het omhoog fietsen, wel van het geweldige spektakel wat zich boven mij afspeelt. Ik heb vele zonsondergangen gezien. In Zutphen en heel ver daarbuiten. Op het strand en in de stad en op het platteland. Maar de Zutphense zonsondergang van zondag de 19e oktober is toch echt één van de mooiste ooit. En terwijl ik daar op de brug sta te genieten van het kleurenspel in de lucht en deze probeer vast te leggen met mijn telefoon krijg ik zin in wijn, kaas en een stokbroodje. En gezelschap. En een bankje. Wetend dat dit alles niet te realiseren is voor het schouwspel verdwenen is blijf ik in de lucht staren. Als het voorbij en dus donker is rijd ik de brug af om via de Cortenoeverseweg, de Kanonsdijk en de Oude IJsselbrug weer naar huis te trappen op m’n fietsje. Eenmaal thuis drink ik een wijntje. De rest denk ik er wel bij. Hopelijk snel weer zo’n mooie Zutphense zonsondergang. 

Bokbierdag. Column 2014-41 voor Contact

En ineens is het weer zondag. En wel één van de leukste Zutphense zondagen wat mij betreft. De zondag van de Bokbierdag. ‘s Ochtends heb ik wat dingen te regelen en daardoor lukt het me niet om naar het inspannen en klaarmaken van de paarden en koetsen te gaan bij het Koelhuis. Op het moment dat ik langs de kant sta om de enorme optocht te bekijken besluit ik volgend jaar zeker naar het aanspannen te gaan kijken. Daar staan vast niet zoveel mensen als bij de optocht. Maar ook al moet ik blijven bewegen om langs heel veel mensen heen te kijken, de sfeer is geweldig. Geen gezeur of gezeik langs de route, wel veel vrolijke mensen. Na de optocht eerst wat eten. Om te voorkomen dat ik op de kop naar huis toe moet na m’n eerste bokbiertje. Een stevige lunch dus en dan de markt op. Vrienden hebben laten weten dat ze bij de Korenbeurs staan, dus ik doe mijn uiterste best om daar snel te komen. En dat valt niet mee! Ik wurm me langs heel veel mensen heen. Maar hoe druk het ook is, de sfeer blijft goed, nergens gezeik. En onderweg kom ik ook veel bekenden tegen. Even kletsen en dan weer door. Het duurt dus even voordat ik er ben. Maar als ik naar een vriendin loop heeft ze al een biertje voor mij in haar hand. Proost! Op de Bokbierdag! De 18e! Er staan nog meer vrienden en vriendinnen met een glas (nou ja, plastic) in hun handen en we proosten in de lucht op de Bokbierdag van 2014.
En terwijl ik heel erg klem sta tussen verschillende mensen en met moeite aan mijn plastic glas bokbier nip ben ik niet bang dat ik omval van een bokbiertje teveel. Onmogelijk, ik sta muurvast. 
Biertjes drinken is lekker, verschillende bokbiertjes drinken is nog lekkerder. Maar na een paar biertjes gebeurt het onvermijdelijke. Ik moet ernstig naar het toilet. In de kroegen is de rij voor het toilet enorm. Dan maar naar het geplaatste toilettenblok. Ook hier een lange rij maar het gaat aanzienlijk sneller dan elders. En met vele dames die heel nodig naar het toilet moeten is het echt heel gezellig! Kletsen en lachen, hoewel ik echt probeer niet te lachen voor ik naar het toilet ben geweest. Bij de toiletten dus ook geen gezeur, wel veel gezeik. Als ik eenmaal ben geweest neem ik opgelucht afscheid van de andere dames en ga weer verder de markt op. Leuke muziek en ook al schiet ik voor geen meter op, de sfeer blijft super. Een geweldige Bokbierdag met gezeik op de juiste plekken. Ik kijk al uit naar volgend jaar. 

dinsdag 14 oktober 2014

Brief aan Máxima. Zwarte Piet



                                                                            Zutphen, 14 oktober 2014


Beste Koningin Máxima,

Wat dacht u, toen u tijdens uw inburgeringscursus over Sinterklaas en Zwarte Piet hoorde? "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?" Of vond u het wel een leuke traditie? U bent er niet mee opgegroeid, dus u kijkt er vast heel anders tegen aan dan ik. Ik ben hier geboren en getogen. Ik heb liedjes gezongen, mijn schoentje met een wortel erin voor de centrale verwarming gezet, gedanst met Zwarte Piet en bij de Sint op schoot gezeten. Als ik een Amerikaanse kerstfilm zie dan vind ik de Kerstman met zijn kabouters en vliegende rendieren een belachelijke verschijning. Maar ja, dat komt omdat ik er niet mee opgegroeid ben. Zoals u niet met onze goedheiligman bent opgegroeid.

In uw functie omschrijving staat waarschijnlijk beschreven dat uw kinderen moeten opgroeien met Hollandse tradities. En dus heeft u ze vast samen met uw echtgenoot alle Sinterklaas liedjes geleerd en kijkt u met het hele gezin het Sinterklaasjournaal.

Sinterklaas komt elk jaar met zijn boot in een andere stad aan. Eigenlijk hetzelfde wat u ook doet met Koningsdag. En zowel u als Sinterklaas zijn overgeleverd aan de goedbedoelde grillen van de plaatselijke verenigingen. Liedjes, voorstellingen en rare activiteiten. Overal wordt van u en Sinterklaas verwacht dat u vriendelijk lachend meedoet en zeer geïnteresseerd bent. Sinterklaas zegt echter te oud te zijn om aan de activiteiten mee te doen en blijft lekker op de schimmel zitten. U moet daarentegen gewoon flink meedoen. Sinterklaas heeft een stel vrolijke Pieten bij zich, u altijd van die serieus kijkende beveiligers in een saai pak. Sinterklaas krijgt alleen tekeningen die na afloop de open haard in kunnen, u krijgt allerlei onbrandbare lelijke "kunstvoorwerpen" aangeboden. En de Pieten delen pepernoten uit, u moet ook nog de plaatselijke "delicatessen" proeven. Wie heeft het nou beter voor elkaar? Die Sinterklaas is zo gek nog niet...

Over uw beveiligers is nooit gezeur, echter over de Zwarte Pieten wel. Oorlogen om geloof en om grondgebied. Duizenden mensen sterven door Ebola. In Nederland is het gesprek van de dag of Zwarte Piet nog wel zwart mag zijn. Denkt u nu niet: "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?"

Ik heb jaren zwartgewerkt voor Sinterklaas. Anders kan ik het niet noemen, uw jongste dochter kan immers zomaar deze brief lezen. Tijdens het zwartwerken voelde ik mij nog steeds blond. Ik heb er nooit iemand pijn mee willen doen. Ik heb er wel een leuke dag voor kinderen van willen maken. Dat is altijd wel gelukt. Nou is vandaag bekend gemaakt dat in Gouda straks gele Kaaspieten en bruine Stroopwafelpieten zijn. Ik ben best bereid om het zwartwerken te veranderen in een ander kleurtje, maar ik weiger rond te lopen als kaas of als stroopwafel. Na jaren emancipatie wil ik niet als smakelijk hapje worden gezien. Wat dacht u toen u over deze Pieten hoorde? "Wil ik in dit land wel wonen?"

Heeft u het zwartwerken wel eens gedaan? Dat kan nu natuurlijk ook niet meer. Zullen we dit jaar dan maar samen blauw worden voor Sinterklaas? Ik weet wel een goede manier om blauw te worden... Dan kan ik u ook honderden redenen geven om in dit land te wonen.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

P.S: Als al die zwartwerkers er mee op moeten houden kunt u misschien voor een zacht prijsje hun kleding overnemen voor uw beveiligers. Staan zij er ook eens vrolijk bij.

zaterdag 11 oktober 2014

Niks. Column 2014-40 voor Contact

"In Zutphen is noooooit wat te doen!" Zomaar een gesprek tussen twee vrouwen dat ik in de supermarkt opving aan het begin van de avond, afgelopen zaterdag. Ik bleef nog even staan luisteren, al deed ik alsof ik zeer geïnteresseerd was in de verschillende soorten thee. "Ja, Zutphen is echt saai!" werd er geantwoord. Ik heb toen een bakje met lekkere thee gepakt en ben verder gelopen. 
Niks te doen in Zutphen. Echt wel!

Chocoladefestival, zomerfeesten, moederdagmarkt, goed geboerd, honingmarkt, kermis, wielerronde, monumentendag, brocante markt, kunstmarkt, live at the brons, pathfinderfestival en markt in mei. Als ik terugdenk tot mei zijn dit de feesten, festivals, markten en activiteiten in Zutphen die er te doen zijn geweest. En dan vergeet ik vast en zeker nog heel wat. Afgelopen weekend was er niks te doen dat op de borden stond aangegeven. Het was een gewoon weekend in Zutphen. Nou ja, gewoon... Ook afgelopen weekend was er natuurlijk weer van alles te doen. De musea waren geopend en er waren verschillende tentoonstellingen. Een stadswandeling door het centrum met of zonder gids of in een fluisterbootje over de Berkel varen. Er was de zaterdagmarkt en het was zaterdag prachtig weer om op één van de vele terrassen te zitten in het zonnetje. Of bij de waterwerken aan de Ijsselkade. Of om een stuk rondom Zutphen te fietsen. De Walburgkerk kan zeer regelmatig beklommen worden en er is altijd wel ergens muziek of een bijzondere tocht door of over Zutphen. En een dagje geen zin in cultuur of natuur? Dan de stad in en al winkelend geld uitgeven in één van de vele bijzondere, mooie winkels die er zijn. 
Eigenlijk had ik dit in de supermarkt tegen de twee vrouwen moeten zeggen. Maar ik zei niks. Ik wou namelijk heel erg graag naar huis die zaterdagavond. Er is zoveel te doen (geweest) in Zutphen de afgelopen tijd. Daar heb ik volop aan meegedaan en ik heb er de grootste lol gehad en mooie dingen gezien en lekkere dingen gegeten en gedronken. Fantastisch. Komende zondag is de Bokbierdag en ook daar heb ik weer heel veel zin in.

Ik ben thuisgekomen met de boodschappen en ik heb toen een flinke pot thee gezet. Daarna ben ik met een goed op de bank geploft. Stuk chocola (van het chocoladefestival) erbij. Gordijnen dicht, kaarsje aan en vergeten waar ik ben. Heerlijk lang lezen en verder niks doen. Zo fijn dat er eens "niks" te doen was in Zutphen!

woensdag 1 oktober 2014

Goed geboerde chocola. Column 2014-39 voor Contact

Er zijn van die dagen waar ik lang, heel lang van tevoren naar uitkijk. Afgelopen zondag was zon dag. Het Chocoladefestival was namelijk in Zutphen. Bij het binnenrijden van Zutphen zag ik het al een tijdje op de borden staan dat het Chocoladefestival er aan zou komen. Niet dat ik het zou vergeten, echt niet. Maar die borden maakten me er wel steeds op attent en zorgden ervoor dat ik zon beetje kwijlend in de auto of op de fiets zat. Chocola. Alle clichés zijn waar. Chocola is lekker, geeft een geluksgevoel. Chagrijnig? Chocola. Vrolijk? Chocola. Liefdesverdriet? Chocola. Verliefd? Chocola. Op de bank met een goed boek en thee? Chocola. Bijkletsen met vrienden? Chocola. Zomaar? Chocola. Dus die ene dag per jaar dat er een festival is met chocola, tja, dan sta ik klaar. En ik niet alleen, mijn hele goede vriendin ging graag mee. Er was bovendien nog een goede reden om de stad in te gaan, de markt Goed Geboerd was er weer.
Maar eerst naar het Chocoladefestival! We hebben echt ons best gedaan om ons in te houden. Wat was de verleiding groot om hele kramen mee naar huis te slepen! Uiteraard hebben we chocola gekocht, en ook geproefd! Een leuk jongetje gaf prachtige chocoladepaddestoeltjes weg en een aardige Belgische meneer liet ons ook proeven van een mooie schaal vol chocola. Er werd gekookt met chocola, zo konden we chocoladecake met courgettes proeven. Podia met muziek, prachtig weer, wat wil een mens nog meer? Nou, we hadden wel even de wens om weer kind te zijn toen we kinderen zagen verven met chocola op eetpapier en ze daarna hun kunstwerk met smaak opaten. Dat gaan we wel een keer doen als niemand kijkt.
De markt hebben we afgestruind, tot we bij de IJsselkade kwamen. En daar was de markt Goed Geboerd, waar ook weer veel te proeven was! Groenten kopen, pompoenen uitzoeken en het gewicht van een enorme pompoen raden. Bij elke kraam stond aangegeven hoe ver het bedrijf van Zutphen af is. Goed geboerd. Mooi en lekker door ondernemers uit de buurt. En dan wijst vriendin me op een doosje met visitekaartjes op een kraam. Prachtige kraam, hier uit de buurt. Maar het doosje met de visitekaartjes is overduidelijk van een groot commercieel bedrijf heel ver van Zutphen. Jammer dat ze dat niet bij lokale ondernemers laten drukkenzegt mijn vriendin. Ik ben het met haar eens. Goed Geboerd, de volgende keer niet alleen door lokale ondernemers, ook voor lokale ondernemers. Zou een mooi streven zijn.
Met een tas vol chocola en groenten kom ik thuis. Kan dit alsjeblieft elke week?

Mist. Column 2014-038 voor Contact.

Zaterdagochtend. Ik word wakker van een raar, schel geluid. Het duurt even voordat ik wakker genoeg ben om te beseffen dat het de wekker is die zoveel herrie maakt. Als ik met een klap op de wekker een eind maak aan het lawaai en ik mijn ogen wat opendoe ben ik ervan overtuigd dat ik een fout heb gemaakt bij het instellen van de wekker. Het is nog hartstikke donker buiten, het lijkt wel midden in de nacht! Echter als ik de tijd controleer op mijn horloge en telefoon besef ik dat het toch echt kwart voor zeven is. En dat nu dus echt de dagen korter en korter gaan worden. Hoewel ik niks liever wil dan nog uren slapen moet ik toch echt opstaan, ik heb namelijk een vroege afspraak in het westen. En dus zit ik even later aan het ontbijt, een beetje wakkerder dankzij de douche. Al voelt het in mijn hoofd nog wat mistig. En dan is het tijd om te gaan. Buiten is het gelukkig al licht. Ik loop naar de Houtwal waar de auto staat. Als ik langs de Vispoortgracht loop en opzij kijk naar het water en de rechtbank valt me op dat ik iets mis. Wat het is weet ik niet meteen, maar het uitzicht dat ik hier heb is niet zoals anders, het plaatje klopt niet. Ik sta stil en kijk nog eens goed. En dan ineens weet ik het, de Walburgkerk is verdwenen! Ik knipper eens flink met mijn ogen, maar ik zie het toch echt goed. De kerk die er gister nog stond, en die er al eeuwen staat is weg. Hoe kan dat nou, vreselijk! Op het moment dat ik mijn telefoon pak en de politie wil bellen om de vermissing van de Walburgkerk te melden trekt de mist in mijn hoofd een beetje op en begrijp ik wat er aan de hand is. Mist. Mist om de kerk. Mist waardoor de hele toren uit het zicht verdwijnt. Ik verwonder me nog even over het nieuwe tijdelijke stadsaanzicht en rijd dan weg, via de brug Zutphen uit. En daar is het echt heel mistig. Op wegen waar ik honderden, misschien wel duizenden keren gereden heb ken ik nu ineens de weg niet meer. Bochten zie ik pas op het laatste moment, evenals rotondes en hobbels in de weg. Geluiden klinken anders en het ruikt ook anders buiten. Een hele kleine wereld om mij heen. Voorzichtig, maar niet te voorzichtig rijd ik richting snelweg. Daar ziet de wereld er weer normaal uit en kan ik gewoon naar het westen rijden.
Als ik ’s avonds weer terugrijd naar Zutphen en bij Voorst de mooie, hoge toren van de Walburgkerk al zie zak ik tevreden weg in de autostoel. Niks mooier dan thuiskomen en de toren zien, dan weet ik dat ik thuis ben.

Poollicht. Column 2014-37 voor Contact

Vrijdagmorgen, vlak voor het weekend. Een vrij weekend en wat keek ik er naar uit! Een mooi Zutphens weekend, met kunst en cultuur op de open monumentendag en vrolijke muziek op de dweildag. Geen enkele reden dus om het mooie Zutphen te verlaten. En dat was ik ook niet van plan. Tot ik het bericht las dat die nacht het zeer goed mogelijk was dat er poollicht te zien zou zijn in Nederland. Nou heeft een ieder zo z’n dromen. Een grote droom van mij is het poollicht zien. Als het een droom is om een bepaalde berg ergens ver weg te zien dan is dat een kwestie van sparen, reis boeken en gaan. En die berg bekijken en beklimmen. Poollicht laat zich niet leiden, is niet voorspelbaar. Die ene keer per decennium dat er een realistische kans is op poollicht in Nederland moet ik niet in Zutphen zijn, dat wist ik meteen. Prachtig die lichten van onze Hanzestad, maar erg poollicht-verpestend. Na een korte zoektocht op internet sprong ik in mijn auto, op weg naar het hoge noorden om daar op de boot te stappen naar Ameland. Toch zo’n 200 kilometer dichter naar het noorden en wat is het er donker ’s avonds! Op de huurfiets verkende ik het eiland naar een goede plek om veilig in het donker te kunnen zitten om het kleurrijke schouwspel te kunnen aanschouwen waar ik al zo lang over droomde. Daarna wat eten en drinken en ondertussen internet zeer goed in de gaten houden. Wel of niet? Er was geen vuiltje aan de lucht. En ook geen wolkje. Het zag er dus naar uit dat ik mijn droom waar zou gaan maken. Spannend. Tegen 22:00 uur stapte ik op mijn huurfietsje naar het strand. Na zo’n 20 minuten was ik er. Camera klaarmaken en ogen laten wennen aan het duister. Ik keek uit over zee, het geluid was fascinerend. Boven zee stond in sterren De Grote Beer. De lucht zag er wat anders uit dan anders en met de camera lukte het mij om wat poollicht vast te leggen. Maar camera’s registreren beelden anders dan het menselijk oog, dus de eerlijkheid gebied mij te schrijven dat ik het zelf niet heb gezien. Na drie uur op het strand gezeten te hebben werd het steeds bewolkter en was de kans verkeken om nog poollicht te zien. Op naar bed dus, waar ik te moe was om te dromen, maar heerlijk heb geslapen. Na een uitgebreid ontbijt in het prachtige pensionnetje bij zeer vriendelijke mensen werd het tijd om het vasteland weer op te zoeken. Op de boot genoot ik van de overtocht. Jammer dat het poollicht zich niet liet zien, maar wat was het heerlijk om op Ameland te zijn. En bij thuiskomst kon ik nog even de Zutphense binnenstad in, vol met vrolijke muziek en dweilorkesten, om een dag later op zondag de monumenten te kunnen bezoeken. En dromen blijf ik doen… Wie weet, ooit op een dag…

Kermis. Column 2014-36 voor Contact

Afgelopen week stond ik met mijn autootje stil in de Hoven voor de verkeerslichten. Al wachtend op het groene licht staarde ik naar de overkant van de IJssel, naar Zutphen. Ik droomde een beetje weg en ineens viel me iets op. Ik zat rechtop in de auto en keek niet meer naar het verkeerslicht maar alleen nog naar de overkant. De skyline van Zutphen was veranderd! Ineens was er een zesde toren! Ik telde nog eens, maar kwam echt op zes torens uit. Maar toen ik beter keek zag ik dat nummer zes het geen toren was, maar een lang raar ding met een breder uiteinde.
Daar moest ik meer van weten! Dankzij luid getoeter achter mij wist ik dat het groen was en ik dus via de IJsselbrug Zutphen weer in kon rijden. Ik parkeerde mijn auto op de Martinetsingel en zag vanaf daar ook een extra toren in de lucht. Toen ik beter keek zag ik dat er enkele benen uitbungelden. En ineens wist ik het weer. Kermis in de stad! Nieuwsgierig geworden naar het sky-line veranderende apparaat liep ik de kermis op. Harde muziek, felle kleuren en zoete geuren. Machines met wonderlijke namen zag ik er staan en ik hoorde galmende stemmen uit de kassahokjes. Halverwege zag ik ook de wonderlijke paal staan die ik in de Hoven al zag. Een lange paal met aan de uiteinden stoeltjes waarin mensen kunnen zitten. Nou kan ik hier een heel stoer verhaal vertellen dat ik zonder angst rechtstreeks naar de kassa ben gelopen, een kaartje heb gekocht en dat ik zonder vrees in het stoeltje heb plaatsgenomen waarna ik zonder misselijk te worden mijzelf heb rond laten draaien en dat ik bovenin enorm heb genoten van het prachtige uitzicht. De waarheid is echter dat ik niet misselijk ben geworden omdat ik voor geen goud in zo’n apparaat durf te stappen. Diep respect voor allen die dat wel gedaan hebben, ik werd al bang bij het kijken alleen…
Gelukkig was er afgelopen weekend nog een prachtig evenement in Zutphen. Live at the Brons. Muziek, dans, workshops, hapjes en drankjes. Het was weer mooi opgezet en de sfeer was fantastisch! Gewoon lekker rustig genieten van alles wat er was met leuke mensen. En dat zonder stalen zenuwen nodig te hebben. Het was weer een mooi weekend! En ik kijk nu alweer uit naar het komende weekend. Open monumentendag en de dweildag. Tot dan?

maandag 8 september 2014

Brief aan Máxima. Boer Tom

                                                Zutphen, 8 september 2014

Beste Koningin Máxima,

Zo’n 3.300.000 mensen hebben gisteravond het programma Boer zoekt vrouw gekeken. Dat is 1 op de 5 inwoners van dit land. U bent thuis met vijf personen. Uw dochters lagen op dat tijdstip al in bed, uw echtgenoot weigert vast te kijken, net zoals de rest van mannelijk Nederland. Dus u heeft het programma gezien, dat is hiermee statistisch bewezen.

Waarschijnlijk zat u net als ik een beetje met een half oog te kijken, al nippend aan een wijntje, ondertussen spelletjes spelend op de telefoon (het is trouwens uw beurt met Wordfeud en nog bedankt voor het Candy Crush leven). Er kwamen mooie beelden voorbij van het platteland in Nederland met de in dit landschap wonende boeren. Aardige kerels die we met z’n allen oprecht alle geluk van de wereld gunnen in een keuken uit het openluchtmuseum naast een stal vol varkens of gepiercte lammetjes. Zelfs de Boerin zoekt vrouw maakte het niet minder slaapverwekkend.

En toen ineens werd het lichter in de woonkamer. De temperatuur ging omhoog en de telefoon was niet meer interessant. Boer Tom trok de onverdeelde aandacht. Wat een man! Ging uw hart ook sneller kloppen en lekte de wijn uit uw mondhoek? Kleurden uw wangen ook rood en wou u ook niks liever dan die Yvon Jaspers weg slaan en met Boer Tom tussen de bollen duiken? Heeft u nu niet het idee dat u de verkeerde Hollander aan de haak heeft geslagen?

Boer Tom is mooi, innemend, vriendelijk en ongecompliceerd. Boer Tom staat ver van oorlogen, boycotten, ziektes en moorden. Boer Tom is gewoon zo lekker Hollands. Boer Tom gaat ons voorlopig laten vergeten dat er zoveel brandhaarden zijn in de wereld. Boer Tom zal onze aandacht afleiden en hij wordt heel even de zin van ons bestaan na het 8 uur journaal waarin extreem en onvoorstelbaar geweld de boventoon voert. Zodat we op maandag weer vrolijk aan het werk gaan en met collega’s praten over Boer Tom en niet over ellende.

Gaat u Boer Tom een brief schrijven? Ik niet hoor, ik schrijf altijd brieven aan u, da’s meer dan genoeg. Niet dat ik u hiermee de liefde wil verklaren, oh nee, ik zoek een prins en die mag best boer zijn. Maar op tv aan iemand de liefde verklaren, dat durf ik niet. En dus zal ik over drie maanden op de bank met een fles wijn naast me zien hoe hij ongetwijfeld met de verkeerde vrouw ervan door gaat en zal ik spijt hebben dat ik niet geschreven heb. Tenzij u het bent tussen de bollen bij Boer Tom. Mag ik hem dan eens lenen?

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

vrijdag 5 september 2014

Brocante Markt. Column 2014-35 voor Contact


De eerste editie van de Brocante Markt in Zutphen. In kranten en op internet werd de komst van deze markt naar ons Zutphen groots aangekondigd, dus ik was al flink nieuwsgierig geworden. Bovendien werd de bezoekers een Frans sfeerplein en een heus Montmartre beloofd. Ik ben slechts eenmaal in Paris geweest. Verder ken ik Frankrijk alleen als een land dat nou eenmaal gepasseerd moet worden om in het mij zo geliefde Spanje te komen. Nu Frankrijk de moeite had genomen om naar Zutphen te komen besloot ik mijn vooroordelen even opzij te zetten en de Brocante markt te bezoeken. Brocant. Prachtig woord, maar
qu’est-ce que c’est? Wat is dat nou? Een korte zoektocht op het World Wide Web leerde mij dat brocant oud, maar geen antiek is. Oude meuk dus. Een andere site vertelde dat brocant staat voor een warme landelijke, charmante stijl. Dat klonk al stukken beter.
Enfin, gewoon maar eens kijken dus. Ik ging wat later op de dag. En toen ik de Laarstraat eeeh Montmartre naderde werd het donker aan de hemel. Een buurman die ik tegenkwam waarschuwde me nog: “Je had beter een paraplu mee kunnen nemen!” Ik zei dat ik wel onder de Eiffeltoren zou schuilen, maar gelukkig was het niet nodig. Leuk dat de Eiffeltoren er echt stond overigens. Ik scharrelde wat rond in het Zutphense Montmartre en zag vrolijke kramen met cadeaus en delicatessen. Hapje proeven en uiteraard ook wat kopen voor thuis. Daarna eerst maar eens naar de IJsselkade besloot ik. Daar de kunst bekijken voor het echt gaat regenen. Echter toen ik op de markt liep begon het te druppelen. Ik zag bekenden op een terras zitten en ging erbij zitten om te kletsen. En toen toch maar een wijntje, want ja, dat hoort toch wel bij de Franse sfeer. En ineens begon het heel hard te regenen. En werd het erg knus op het terras omdat iedereen de stoelen zo dicht mogelijk tegen elkaar aanschoof om maar droog onder de parasols te kunnen zitten. Het gekletter op de schermen maakte het sfeertje nog beter. Tres bien! Toen de glazen weer gevuld waren met hemelwater werd het droog. En kon ik alsnog naar de IJsselkade. Ook hier waren mooie dingen te zien aan de Seine eeeh Ijssel. En dan de markt maar weer op. Bij de fontein op het Franse sfeerplein stond een mooie lelijke eend, er was een gezellige bar ingericht en er waren twee heren die met hun muziek de sfeer echt Frans maakten. Na de kramen op de markt te hebben bekeken wist ik wat brocant was. En wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. 
Eigenlijk valt Frankrijk best wel mee. Chapeau voor de organisatie!
 

Houtwal. Column 2014-34 voor Contact

“Dan kom ik morgenmiddag bij je langs!” Aan de telefoon is een vriendin die ver weg woont en die ik lang niet heb gezien. Ik zeg dat ik dat heel gezellig vind en dat ze me even moet bellen vijf minuten voordat ze er is. Ze zegt dat ze dat zal doen en we hangen op.

De volgende dag haal ik wat lekkers in huis bij de bakker en zorg voor een goede bak koffie. Huis aan kant, ik ben klaar voor het bezoek. Ik plof op de bank neer met een goed boek en vergeet alles om me heen tot ik opschrik van de telefoon. “Ik ben er bijna, waarom moet ik je eigenlijk daarvoor bellen?” hoor ik mijn vriendin zeggen aan de andere kant van de lijn. Ik geef geen antwoord en zeg dat ik haar zo zie. Ik hang op, leg m’n boek aan de kant, pak m’n portemonnee en loop de deur uit naar deparkeerplaats op de Houtwal. Ik koop een kaartje bij een parkeerautomaat en wacht geduldig tot ik de auto van m’n vriendin zie. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een zooitje is het hier eigenlijk. Lege verpakkingen van etenswaren en flesjes drinken liggen op de parkeerplaatsen. Op meerdere plekken hebben mensen de inhoud van hun asbak leeggegooid. Ik snap echt nietwaarom iemand zo het afval van zich afgooit als er ookprullenbakken zijn. Althans… Ik kijk eens goed om me heen en dan valt me op dat er geen prullenbak te bekennen is. Ja, achter de camperplaatsen, maar daar komen gewone parkeerders niet in de buurt. Geen prullenbak is zeker geen reden om afval op straat te gooien, maar het verklaart het afval wel. Waarom staat hier geen prullenbak? En terwijl ik om me heen kijk valt me nog wat op. Er staan namelijk vier parkeerautomaten op dat hele kleine stukje Houtwal. Vier van die dure machines. Ongelooflijk. Ineens snap ik ook waarom het tarief voor parkeren op de Houtwal elk jaar verhoogd wordt. Voordat die vier automaten terugverdiend zijn…

Als ik de auto zie aankomen van m’n vriendin loop ik naar haar toe over de weg. Zwaaiend loop ik haar tegemoet, tot ik m’n enkel verzwik en op de straat val. Al wrijvend over mijn pijnlijke enkel zie ik dat het geen wonder is dat ik hier lig. De weg om de parkeerplaatsen mag amper nog een weg genoemd worden, het zit vol met diepe gaten. Ik sta op en strompel al wapperend met het gekochte parkeerkaartje naar m’n vriendin toe die inmiddels geparkeerd heeft. “Wat doe jij nou?” vraagt ze verbaasd. Ik zeg dat ik al een kaartje voor haar gekocht heb. Waar ik woon mag ze niet parkeren, da’s voor vergunninghouders. En dat mensen die mij willen bezoeken geld moeten betalen, dat voelt niet goed. Dus daarom geef ik haar het kaartje.

De volgende keer wil ik graag waar voor mijn geld. Schone parkeerplaatsen waar afvalbakken staan. Geen gaten in de weg. Of is de Houtwal voor de gemeente Zutphen een Goudwal waar niet in geïnvesteerd wordt, enkel geïncasseerd?

zaterdag 23 augustus 2014

Zomer in Zutphen deel II. Column 2014-33 voor Contact

 Zeiknat thuiskomen na gewoon even wat boodschappen doen.
Zin hebben in een groot bord met zuurkool. En boerenkool. En erwtensoep.
Zoeken naar een droog plekje om te schuilen in Zutphen.
Zwoegen in de sportschool want buiten sporten is te nat en te koud.
Zomaar ineens verlangen naar warme chocolademelk en glühwein.
Zinloos mopperen. Het weer verandert er echt niet door.
Zeer verbaasd zijn dat het toch echt pas augustus is terwijl het buiten wel eind oktober lijkt.  
Zoveel keer per dag droge kleren aantrekken omdat ik steeds m'n regenjas vergeet.
Zorgvuldig mn haar en make-up doen en er na vijf minuten buiten zijn uitzien alsof ik carnaval ga vieren.
Zodra niemand kijkt stiekem heel hard in de plassen stampen. Of er doorheen fietsen.
Zachtjes onbewust Kerstliedjes zingen.
Zwemmen in de Berkel tijdens de Vrije Slag door Zutphen en langs de kant ook net zo nat worden.
Zielig naar buiten staren en verlangen naar zon en warmte.
Zeven graden s nachts en zestien overdag. Als we geluk hebben.
Zwembad hebben in de slaapkamer omdat ik de ramen niet goed heb gesloten.
Zitten met mn kont op een nat zadel van de fiets.
Zorgvuldig een planning maken aan de hand van Buienradar wanneer ik naar buiten ga.
Zwammen en paddenstoelen in het gras en tegen de boom vinden.
Zeuren, zaniken en zemelen over het weer met zn allen.
Zeggen dat het vast weer zonnig wordt in september en hopen dat het ook zo is.
Zwetend thuiskomen omdat ik hard heb moeten rennen om voor die bui thuis te zijn.
Zon zien en mezelf afvragen wat dat ook alweer voor helder ding aan de hemel is.
Zout willen kopen om te strooien want het voelt als winter.
Zwarte dreigende wolken boven Zutphen zien en eigenlijk is dat toch best een mooi gezicht.
Zomerfeesten bezoeken met een paraplu en proberen om niemand met de punt ervan een oog uit te steken.
Zuchtend zien hoe het mooie bruine kleurtje heel snel verdwijnt van mn lijf.
Zeldzame zonnestraaltjes koesteren.
Zomerse muziek opzetten, de kachel aandoen en net doen alsof het hoog zomer is.
Zappend op de bank voor de televisie zitten en geen zin hebben om de deur uit te gaan.
Zonnebanken zoeken op internet.
Zeker weten dat emigreren naar een warm en zon-zeker zuiders land een goed idee is.
Zandzakken voor de deur leggen omdat het niet lijkt te stoppen met regenen.
Zwaar balen dat ik deze column op deze manier schrijven kan.
Zzzzzzzlapen. 
Winterzzzzzzzlapen.

woensdag 13 augustus 2014

Konnichiwa Zutphen‏. Column 2014-32 voor Contact.

 "Does Zutphen have a big station?" Ik heb op het station afgesproken met Kiko, een vriendin uit Japan die ik in Peru heb ontmoet. Ze is op reis in België en Nederland en komt mij in Zutphen ook een paar dagen met een bezoek vereren. Ik stel haar gerust. Het station is klein en ik zal haar zeker vinden.
Als ik bij het station kom zie ik haar meteen, zoveel Japanners zijn er immers niet in Zutphen. Bijzonder om elkaar in Zuid-Amerika te ontmoeten, daar met elkaar op te trekken en nu ineens samen in Zutphen te staan. Ik ben echt blij haar te zien! Bij mij thuis drinken we wat en kletsen we honderduit. En dan gaan we Zutphen in. En terwijl ik achteloos de deur uitloop richting de binnenstad blijkt voor haar alles bijzonder te zijn. Eigenlijk wel logisch. Japan en Zutphen verschillen wel heel erg veel. Dus lopen we vervolgens heel rustig, uitgebreid om ons heen kijkend naar de binnenstad. En terwijl ik uitleg geef over de stad, de huizen, het Bornhof, de Walburgkerk en de vlag op het oude gemeentehuis ga ik Zutphen ook door haar ogen zien. En wat zie ik ineens veel details die me nog nooit opgevallen zijn. Ik schaam me bijna dat zij dingen ziet die ik nooit echt gezien heb.
Door het slechte weer zijn er bijna geen mensen op de IJsselkade en hebben wij de grootste lol met de waterwerken. Een Nederlandse volwassen persoon past niet in het beeld van Droge Nap, Kiko wel. En dat levert hilarische foto's op...
Op de terugweg boodschappen doen in de supermarkt. En daar leer ik dat Japanse nootjes ook  echt in Japan gegeten worden, maar dat Sudoku niet populair is in Japan. Samen bekijken we alle flessen cola van een merk dat voornamen op de etiketten drukt. De naam Kiko is er niet bij. De naam Henrieke ook niet trouwens.
De volgende dag gaan we samen de Achterhoek in. Eerst een rondleiding in een kaasboerderij, dan naar de klompenfabriek om vervolgens even de grens over te steken en in Duitsland te kijken. Dat wij zonder het te merken een landsgrens kunnen passeren is voor haar onvoorstelbaar. We lunchen in Duitsland, lopen wat rond en rijden dan weer terug richting Zutphen. Uiteraard kan Bronkhorst niet overgeslagen worden. Het kleinste stadje van Nederland met de oude gebouwen en het pontje vind ze geweldig. En ik ook.
Het avondeten doen we deze avond bij mijn moeder en haar man. Kiko had nog nooit echt Nederlands gegeten vertelde ze. Het komt buiten met bakken de lucht uit, dus ook al is het zomer, het is prima weer voor boerenkool... Tot mijn grote verbazing vind ze de boerenkool geweldig!

De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen. En afscheid nemen doet pijn. De wereld is groot, maar eigenlijk ook zo klein. Ik hoop haar nog eens weer te zien, in Japan, Zuid-Amerika of gewoon in Zutphen. Bedankt Kiko, dat ik door jouw ogen de Achterhoek en Zutphen mocht zien. Hopelijk tot ooit, ergens in de wereld... 

dinsdag 5 augustus 2014

Zomer in Zutphen. Column 2014-31 voor Contact

Zwemmen in Bronsbergen en tussendoor aan de zijkant zonnebaden in het zachte gras om het zeer lichte kleurtje van mijn huid te laten verdwijnen.
Zittend op een terras in de zon deze column schrijven terwijl een vriendin een berichtje stuurt: Ik zie je zo!
Zoals een toerist door Zutphen dwalen en omhoog kijken naar gebouwen die ik normaal niet echt goed zie.
Zelfbeheersing hebben om niet in de fontein te springen. Of toch niet…
Zorgeloos genieten van het zoveelste zoete ijsje.           
Zonnend op de IJselkade kijken naar de boten die langsvaren en zwaaien naar de schippers.
Zomaar ineens een vrije dag nemen en leuke dingen doen.
Zeer vroeg opstaan om de zonsopkomst te kunnen zien.
Zomerfeesten bezoeken en daar hard en in mijn geval ook vals meezingen met de zangers en zangeressen op de podia.
Zoemende bijtjes op de bloemen en zeer irritante zoemende muggen in de slaapkamer.
Zweten in de sportschool en trots zijn omdat ik toch geweest ben.
Zeldzame vlinders zoeken maar blij zijn van elke zachtjes fladderende vlinder.
Zowaar een beetje bruiner zijn aan het einde van de dag.
Zware gevechten houden met waterpistolen.
Zelf proberen net zo hard te fietsen als de rijders van de wiellerronde.
Zolang op het terras op de Houtmarkt zitten dat de zitting van de stoelen een afdruk in m’n benen achterlaat.
Zin hebben om weer kind te zijn en ook zeiknat willen worden bij de waterwerken op de IJsselkade.
Zwervend op de fiets de omgeving verkennen en zien hoe Zutphen er van een afstandje uitziet.
Zien hoe het langzaam donker wordt en dan voelen dat het wat koeler wordt.
Zand van het strand van Bronsbergen in m’n schoenen vinden.
Zoeken naar mooie en bijzondere boeken op de boekenmarkt.
Zuchtend de boodschappen doen, want het is te warm om te zeulen met tassen.
Zeer veel water naar beneden zien vallen in zeer heftige buien en oh wat ruikt het buiten dan zo lekker.
Zwetend zoeken naar een mooi plekje in de schaduw.
Zuinig aan doen met de laatste ijsblokjes.
Zachtjes zingend op de fiets zitten omdat ik zo vrolijk ben.
Zeker weten dat ik nooit meer winter wil.
Zover de ramen en deuren openzetten dat het een beetje doorwaait in huis.
Zo-even besloten het laatste drankje te drinken maar de zon brandt nog zo fel dus we nemen er nog één.
 
Zo kom ik de zomer van 2014 in Zutphen zeker wel door.
 
Zinderende zomerdagen.
Zachte zomeravonden.
Zwoele zomernachten.
Zzzzlapen. 

Fietsen. Column 2014-30 voor Contact

‘Ga je mee zwemmen?” vraagt een goede vriendin. Ik was eigenlijk van plan om te fietsen, maar twijfel toch even. Zwemmen in Bronsbergen na een lange warme dag op het werk is ook geen straf. Toch besluit ik te gaan fietsen. Ik zeg haar dat ik na mijn rondje fietsen misschien nog wel even langs rijd. Ik trek mijn fietskleding aan, vul een bidon met water en stap op mijn fiets. Zodra ik de straat uitrijd krijg ik nieuwe energie. Ik rijd Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Via Voorstonden naar Hall. En vanuit Hall is er een prachtig slingerend fietspad in het bos naar Brummen. Het ruikt heerlijk in het bos. Het is er stil, er zijn bijna geen andere mensen op het fietspad. Ik rijd hier even rustig aan, gewoon om even om me heen te kijken. Als ik weer op de gewone weg naar Brummen kom fiets ik wat harder. Even flink het tempo erin is ook leuk. Via de Cortenoeverseweg fiets ik weer in de richting van Zutphen. Ik zie de torens al. Als ik Zutphen zo zie liggen, ben ik altijd trots dat ik er mag wonen. De mooie torens die het aangezicht van Zutphen zo bijzonder maken. Ik fiets door, naar de Nieuwe Ijsselbrug. Even flink kracht zetten op de pedalen om boven te komen, maar het is de moeite waard. Midden op de Nieuwe Ijsselbrug blijf ik staan. Wel op het fietspad uiteraard… Maar wat vind ik het uitzicht hier mooi, dit is één van mijn favoriete Zutphense plekjes.  Naar beneden kijkend in het snel stromende water zijn vaak vissen te zien. Boten die langsvaren, koeien in de uiterwaarden. Ik kan er naar blijven kijken. Jammer dat er hier geen bankje staat. Gewoon om even te zitten en naar beneden te kijken. Als ik de andere kant op kijk zie ik Zutphen. Auto’s razen voor me langs, maar dat deert niet. Ook aan die kant is het uitzicht de moeite waard. In de verte zie ik de drie windmolens draaien. Synchroom. Dat doen ze altijd en ik vraag me nog steeds af hoe dat toch kan. Na een tijdje toch maar de brug af, da’s een makkie om zo te fietsen. Ik rijd Zutphen in, naar mijn vriendin. In haar tuin ploffen we neer, zij haar haren nat van het zwemmen en ik van het fietsen. Met een drankje erbij zitten we lekker te kletsen. Wat is dit weer een mooie Zutphense zomeravond. 

Fluistertocht. Column 2014-29 voor Contact

Eigenlijk stond mijn hoofd er niet naar om leuke dingen te doen afgelopen vrijdag. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar Oekraïne, naar alle slachtoffers. Ik had me weken geleden al opgegeven voor de Fluistertocht in Zutphen, maar ik voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl er zoveel verdriet in Nederland was. En is.
Toch liet ik me overhalen om te gaan. Marion Traas van ’t Atrium had immers zo haar best gedaan om een bijzondere tocht te organiseren. En dus was ik op vrijdagavond om 22:30 uur in ’t Atrium waar nog zo’n dertig mensen waren en waar de ontvangst zeer hartelijk was met een hapje en een drankje. Tot een vrolijke man binnenkwam die zich voorstelde als Eugene Ligtvoet, verhalenverteller. Hij nam ons mee de stad in.
De stad in, dat was niet vanzelfsprekend bleek al snel. Bij de poort onder de Drogenapstoren vertelde Eugene als middeleeuwse poortwachter over zijn taak. Over het leven binnen en buiten de stad. Ook maakte hij ons duidelijk dat we veel te laat waren. Het poortersklokje had al geslagen, dus de poort naar de stad was dicht. Na wat beloftes aan de poortwachter, waaronder dat we ons zedelijk zouden gedragen, mochten we dan toch de stad in. Op meerdere plekken werd gestopt en vertelde Eugene een verhaal. Over aflaten, dames buiten de stadspoort, Else en kanunnikes. Geweldig hoe hij vertellen kan en bijzonder om op deze manier door de Zutphense binnenstad te lopen. Het lopen werd traplopen toen we bij de Walburgkerk kwamen en hier de 205 traptreden mochten betreden naar boven. Het was gelukkig wat afgekoeld dus het was goed te doen. Eenmaal boven wachtte een betoverend uitzicht over het donkere Zutphen en de omgeving. Nou word ik niet zo snel ergens stil van, maar daar in het donker, op de Walburgkerk werd ik stil. Wat een indrukwekkend uitzicht. De donkere stad beneden mij met haar lichtjes. En buiten Zutphen en Warnsveld was het echt donker. Tot aan de lichtgevende plekken waar Deventer, Lochem, Apeldoorn, Vorden en andere plaatsen lagen. En is het overdag heel makkelijk om gebouwen in Zutphen en andere plaatsen te herkennen, zo in het donker viel dat toch flink tegen. Geweldig om te zien hoe de trein als een lichtgevend rupsje Zutphen binnenreed, terwijl de IJssel als een zwarte slang oneindig kronkelde, dwars door Zutphen heen. Ik had er uren kunnen blijven staan, had er wel willen slapen, maar helaas, ik moest toch echt mee terug naar beneden. Nadat Marion de deur van de kerk had gesloten met een enorme antieke sleutel leidde Eugene ons verder de stad en liet ons genieten van nog een verhaal. Uiteindelijk kwamen we uit bij de stadsbrouwerij waar we onder het genot van een drankje nog na konden praten, tot het terras ging sluiten.
Op weg naar huis keek ik omhoog, naar de lucht, naar de sterren. Wat was ik blij dat ik toch naar deze mooie Fluistertocht was gegaan. En wat realiseerde ik mij hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier zulke mooie dingen mag beleven. 

Zutphen overzee. Column 2014-28 voor Contact

Een paar jaar geleden was ik op het prachtige Caribische eiland Sint Maarten. Ik was daar uiteraard om van de zon en het strand te genieten, maar ik was er vooral om een goede vriend uit Zutphen te bezoeken die erheen verhuisd was. Op een dag maakte ik een afspraak bij een duikschool op het verderop gelegen eiland Anguila. Ik moest erheen met de boot, langs de douane en een visum kopen. Anguila is namelijk van het Verenigd Koninkrijk. Eenmaal aangekomen bij de duikschool werd ik aangesproken door de kapitein van de boot. ‘Are you the Dutch girl?’ Ik bevestigde dat, waarop de man in het Nederlands verder sprak en mij vertelde dat hij al 12 jaar op het eiland woonde en dat er maar heel weinig Nederlanders kwamen. De laatste drie jaar had hij geen Nederlander meer gezien. En toen vroeg hij me waar ik woonde. ‘Zutphen’ antwoordde ik. De man viel bijna van zijn stoel af want hij was geboren in Zutphen en had de eerste 18 jaar van zijn leven daar doorgebracht. Ongelooflijk om zo ver van huis op zo’n afgelegen plek nog iemand uit Zutphen tegen te komen. We hebben nog lang gekletst en ik heb een fantastische duik gemaakt vanaf de boot van deze Zutphense man…
Afgelopen week was ik op internet aan het zoeken naar Zutphen. En ik kwam er toen achter dat wij hier langs de IJssel niet de enige inwoners van Zutphen zijn. Heel ver weg, in de Verenigde Staten, in de staat Michigan ligt een dorp dat ook Zutphen heet. Het ligt naast Zeeland dat weer naast het plaatsje Holland ligt. En dat in Noord- Amerika, vlak bij de Canadese grens. Daar moest ik meer van weten… Via Google earth heb ik even rondgelopen in Zutphen. Erheen vliegen om er echt te lopen was namelijk geen optie. Zutphen bleek niet meer te zijn dan een gehucht. Wel met van die typische Amerikaanse huizen. Maar behalve de naam kon ik er geen overeenkomsten vinden met “ons” Zutphen. Er staat een kerkje, de Zutphen church Hudsonville. Volgens Facebook zijn er wel 33 mensen geweest in het dorpje en dat is eigenlijk ook alles wat ik over Zutphen-ver-weg kon vinden.  Ooit moet daar dus een Hollander zijn geweest die heeft gedacht: ‘zo, dit dorpje noem ik Zutphen.’ Wie dat is geweest daar kwam ik niet achter helaas. Ik denk wel dat het een oud-inwoner van Zutphen was die toch wat heimwee had daar. Maar nou ben ik wel nieuwsgierig: is er iemand die er echt geweest is? Een foto van een inwoner van Zutphen-langs-de-IJssel in Zutphen Michigan? Mensen uit Zutphen reizen immers overal heen, dat is wel bewezen!