Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

maandag 21 juli 2014

Brief aan Máxima. MH17.

                                                            Zutphen, 21 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Als Koningin reist u vast in stijl in een regeringsvliegtuig. Uw koffer wordt ingepakt en u hoeft niet te sparen voor een lange reis naar een ander continent.

Maar kunt u zich nog herinneren hoe het was toen u nog gewoon Máxima was en geen Koningin?

Weet u nog hoe geweldig het was om naar een ander continent te reizen? 
Goedkoop is dat niet. De meeste mensen moeten hard sparen voor een ticket naar een plek op deze aarde zo ver weg. Er wordt extra gewerkt en mensen leggen spaarpotjes aan. Op de bank of in een echt spaarvarken. Hoe langer er gespaard moet worden, des te groter is de zin om weg te gaan. De bestemming wordt zorgvuldig gekozen, reizen van meer dan 12 uur vliegen zijn niet vanzelfsprekend en vaak eenmalig. Dus op de plaats van bestemming liever geen oorlog of andere politieke spanningen. Geen nare ziektes, maar als die er toch zijn dan eerst langs de GGD om de nodige injecties te halen. Reizen zo ver weg gaan vaak naar plekken om andere culturen te ontdekken, tropische stranden te zien en voedsel te eten wat we niet kennen. En om te slapen op plaatsen waar we thuis niet aan moeten denken. En om even in een hele andere wereld te zijn. Gewoon om een mooi avontuur te beleven, alleen of met geliefden. Of om een droom waar te maken.

Weet u nog hoe het was de dag voor u vertrok?
Nog even langs de boekhandel om wat tijdschriften en een goed boek te kopen. En een mooie bikini uiteraard. Snel de laatste was doen en hopen dat het favoriete shirtje op tijd droog is. De MP3-speler, I-pad, telefoon, Nintendo, camera en E-reader opladen. De koffer inpakken en natuurlijk het reisboek mee. Nog even langs bij ouders om gedag te zeggen, een knuffel te geven en beloven voorzichtig te doen. Het huisdier nog onder dak brengen. En thuis nog schoonmaken en opruimen want dat is zo fijn thuiskomen in een opgeruimd huis. Uiteindelijk veel te laat in bed stappen en niet kunnen slapen omdat het best spannend is, zo’n reis.

Beste Koningin Máxima, weet u nog hoe het was op de luchthaven?
De trein erheen heeft toch weer vertraging of er is weer een flinke file op de weg. En dan toch nog op tijd op de luchthaven zijn. Tussen alle reizigers de goede balie zoeken om in te checken en dan lang in de rij moeten staan, hopend op een mooi plekje bij het raam. Blij zijn dat de koffer niet te zwaar is. Dan langs de marechaussee en daarna lekker het tax-free gebied in. Winkelen; drank en een zonnebril met korting kopen. Te dure broodjes eten en tegen de spanning vast een glaasje wijn of een biertje drinken. Een foto maken van het vliegtuig waarmee u vliegt en deze naar vrienden en familie sturen en op Facebook plaatsen. Misschien met een grapje erbij. De handbagage laten checken en dan het vliegtuig in. En dan wordt het wel een beetje spannend. Maar toch nog even genieten van het op de benen staan, want straks moet er 12 uur op dezelfde stoel gezeten worden.

Weet u nog, hoe de stewardess u ontving in het vliegtuig?
Op zoek gaan naar de stoel waar de komende 12 uur gezeten moet worden. Als die stoel eenmaal gevonden is, dan goed kijken welke mensen er in de buurt zitten. Hopen dat ze niet gelijk de stoel naar achteren klappen zodat u meteen al klem zit. En dan gaat de grote reis beginnen. En voor veel mensen het vervelendste gedeelte; het opstijgen. Riemen vast, elektronische apparatuur uit en een instructievideo kijken met stewardessen die de veiligheidsmaatregelen voordoen. Ervan uitgaand deze maatregelen niet nodig te hebben, toch goed opletten. Gewoon voor de zekerheid.

Weet u nog hoe de piloot een praatje hield en hoe toen het opstijgen begon?
Hoe het vliegtuig eerst langzaam en daarna steeds sneller over de startbaan reed om vervolgens een snelheid te halen die ondenkbaar was met de auto? Om dan los te komen van de grond. Even het gevoel hebben dat het vliegtuig neerstort om dan toch steeds hoger en hoger te gaan? En door het raampje te zien dat Nederland steeds kleiner wordt? In gedachten tijdelijk afscheid nemen van het mooie Nederland en dan in de rondte kijken en zien dat de medereizigers het ook niet leuk vinden maar als de lampjes “riemen vast” niet meer branden er overal opluchting te zien is. En dan de blijdschap dat de grote reis nu echt begonnen is en dat na het gevaarlijke opstijgen niets meer mis kan gaan.

Weet u nog hoe saai vliegen in een gewoon vliegtuig was? 
Dat de stewardessen heel snel met een hapje en drankje komen en een warme vochtige doek. Video’s uitzoeken op het schermpje in de stoel voor u en na de eerste film erachter komen dat het nog ruim tien uur vliegen is en eigenlijk niet opschiet. In de rij staan voor de toiletten en daarna proberen te slapen. En dat op een hoogte van tien kilometer, tweemaal de lengte van een avondvierdaagse in een gemiddeld stadje.

Beste Koningin Máxima. De reizigers van de vlucht MH17 die zo hard hebben gespaard en zoveel hebben gedroomd zijn niet verder gekomen dan dit. Weet u nog hoe fijn het is om na 12 uur vliegen uw benen te strekken, een gewoon toilet op te zoeken, de geur van het verre land te ruiken, vreemd geld te pinnen en zo blij te zijn om er gewoon te zijn? De reizigers van MH17 zijn zover niet gekomen, maar hebben iets gruwelijks meegemaakt aan boord wat ik me niet voor kan stellen. Maar de beelden op tv spreken voor zich. Er zijn geen dromen waargemaakt, geen tropische stranden bezocht en geen avonturen beleefd. Deze mensen liggen in een weiland. Dood. Alleen of met hun geliefde. Op een plek die ze niet hebben uitgekozen en waarvoor ze niet hebben gespaard. Dromen zijn nachtmerries geworden, beloftes aan familieleden om veilig terug te keren zijn niet nagekomen. Hun bezittingen, zorgvuldig uitgezocht en passend binnen de 20 kilo die ze mee mochten nemen worden geroofd. Het Nederland dat ze bij het opstijgen zagen blijkt het laatste te zijn wat ze van ons landje zagen.

Beste Koning Máxima. Kunt u er alstublieft voor zorgen dat deze mensen weer terug komen bij hun familie en geliefden? De reis waarvan ze droomden zullen ze nooit meer maken. Maar hun achterblijvers droomden over een veilige terugkeer. Zelf kunnen ze niet meer terugkeren. Kunt u ze niet helpen?

Weet u nog hoe mooi het is om weer thuis te komen?
Thuis, waar geliefden wachten. Reizen is mooi, thuiskomen is fantastisch.

Laat alstublieft deze mensen niet achter op een plek waar ze niet voor gekozen hebben.
Laat alstublieft de nachtmerrie van de nabestaanden niet zolang duren. 

Alstublieft.

Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp


maandag 7 juli 2014

Brief aan Máxima: Nederland-Argentinië

                                           Zutphen, 7 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Het onvermijdelijke is gebeurd, Nederland en Argentinië gaan tegen elkaar een halve finale spelen op het WK. Ineens komen grappige foto’s en teksten voorbij op Facebook over u en uw echtgenoot. Kunt u hier om lachen? Of is de sfeer om te snijden in het paleis…

Praat u nog wel met uw echtgenoot sinds afgelopen zaterdag? Of spreekt u enkel nog Spaans en hij Nederlands? In het Spaans is het wel lekkerder schelden dan in het Nederlands, die wedstrijd wint u alvast. Vraagt u de kok om empenada’s en wil u echtgenoot boerenkool? Heeft u in de tuin een paar vicuna’s en nandu’s laten grazen tussen de net gekochte Hollandse koeien van manlief? Staat uw Koning met een pot oranje verf op de ladder en heeft u de schilder opdracht gegeven om het paleis blauw-wit te schilderen? Drinkt uw echtgenoot enkel nog Grolsch of Heineken en u Argentijnse wijn?

Uw dochters hebben het goed voor elkaar. Ze zijn half Argentijns, half Nederlands. Dus ze kunnen gewoon op tijd naar bed komende woensdag, één van beide landen gaat toch wel de finale spelen. Voor u en uw echtgenoot is dat anders, hoewel hij half Duits is en dus in theorie ook nog kan overlopen naar de Duitsers. In het verre verleden zijn koningen echter voor minder van de troon gestoten en onthoofd…

Waarschijnlijk staat in de kleine lettertjes van uw contract dat u als Koningin der Nederlanden supporter bent van de Nederlandse teams. Dat is mooi, want daarmee mag u na de wedstrijd de kleedkamer van de spelers in, staat u vooraan bij het schaatsen en heeft u altijd kaarten voor de Olympische Spelen en kunt u gratis drinken in het Holland Heineken House. Maar voetbal is anders. Voetbal is oorlog. U laat vast heel correct de Rijksvoorlichtingsdienst zeggen dat u voor Nederland bent maar het beide landen gunt. Ik geloof u niet. U kunt het mij wel vertellen of appen. U bent gewoon met uw hele hart, uw corazon, Argentijnse. Dus uw bloed, uw sangre, is blauw-wit. En u draagt straks een oranje shirtje. Had u toch beter de kleine lettertjes in het contract moeten lezen…
Ik wens u en uw echtgenoot veel sterkte komende woensdag.

Uw onderdaan in het oranje,
Henrieke Schoonekamp

P.S: U kunt blauw-wit ondergoed onder het oranje shirtje dragen, uw echtgenoot is na afloop van de wedstrijd toch te dronken om dat op te merken.

P.P.S: Let op uw beveiliging. Hollanders die komende woensdagavond een Argentijnse moeten bewaken zijn echt niet te vertrouwen.

Park. Column 2014-26 voor Contact.

Wat zou ik hier graag wat schrijven over het IJsselfestival! Want wat was daar veel te doen! Goed Geboerd, Zutphen Loungt, helicoptervluchten, piraatjes op de IJssel en Berkel,  ridders, hapjes en drankjes en heel veel oude Fiatjes 500. Helaas kan ik er niks over schrijven want ik was er niet bij. Ik moest namelijk gewoon aan het werk. Nou vind ik werken niet erg, maar wel als dat op dezelfde dag is als dat het IJsselfestival wordt gehouden. Volgend jaar ga ik zeker op tijd vrij vragen of een dienst ruilen, zodat ik erbij kan zijn. En hier dus ook kan vertellen hoe leuk het was.
In plaats van afgelopen zondag was ik vrij op dinsdag 1 juli. De eerste dag van een nieuwe maand met een vrije dag beginnen, daar is niks mis mee. Helaas is er dan niet zoveel te doen. En ook dat is niet zo heel erg, ik begon mijn vrije dag met rekeningen betalen en administratie doen. En de was doen, schoonmaken en opruimen. Niks aan, maar ja, het moet gebeuren. Toen dat klaar was en het zonnetje buiten heel erg lekker aan het schijnen was, had ik zin om buiten in het gras te gaan zitten met een boek. Maar ja, waar? In Amsterdam is het heel normaal om in het Vondelpark neer te ploffen op een kleedje om lekker te picknicken, een goed boek te lezen of te kletsen met vrienden. Ook in Zwolle, Arnhem, Apeldoorn en Deventer ken ik zulke parken. Parken om af te spreken met vrienden. Om te badmintonnen of met een frisbee over te gooien. Om te kletsen, wat te eten en drinken of gewoon om in de zon te  gaan liggen. In Zutphen ken ik deze parken helaas niet. Het vogelpark voor de Jacob Damsingel en achter het Baudartius College, het park langs de Berkel bij de Hobbemakade, het park rondom de Vijver bij het zwembad en verderop bij De Kaardebol, het is er prachtig. Maar als ik er zou proberen een kleedje neer te leggen zou ik raar aangekeken worden. Dat zou ik niet zo heel erg vinden, maar ik vrees dat het me niet eens zou lukken om het kleedje neer te leggen zonder hondenuitwerpselen te raken. Of een blikje drinken of ander afval.

Hier in Zutphen is het niet normaal om in het gras te gaan zitten en lekker te relaxen. Kunnen we dat niet veranderen met z’n allen? Als nou iedereen de parken schoon houdt en er gaat sporten, een boek gaat lezen of lekker gaat picknicken, dan hebben we toch het hele jaar een klein festival in elk park? In ieder geval zolang het mooi weer is… Ik ga ervoor, wie doet er mee?

Barcelona. Column 2014-25 voor Contact.

Zutphen is prachtig, maar een paar dagen geen Zutphen is zeker net zo leuk. En daarom heb ik het vertrouwde geluid van de klokken van de Walburgkerk en de Wijnhuistoren tijdelijk ingeruild voor het geluid van de klokken van de kathedraal van Barcelona. Geen markt op donderdag of zaterdag maar wel naar de overdekte markt St. Josep grenzend aan de Ramblas. Geen terras aan de IJssel, wel in de wijk Barceloneta aan de Middellandse zee. In Zutphen vind ik het heerlijk om door de oude, middeleeuwse straatjes te dwalen, in Barcelona is het mogelijk om dagen te (ver)dwalen in de prachtige Gotische wijk. Een wijntje en een hapje in een donkere, oude tapasbar waar de tijd stil lijkt te staan. 's Avonds is er ineens muziek op straat, achter de kathedraal. Muzikanten spelen gitaar en fluit en daarbij wordt door tientallen mensen gedanst. Gewoon, op een plein. Als in Zutphen zoiets spontaan zou gebeuren vrees ik dat er geklaagd zou worden over geluidsoverlast....
Aan het eind van de Ramblas, waar vele artiesten hun kunsten vertonen, staat het standbeeld van Columbus op een bal op een hele hoge zuil. Columbus wijst hier naar de zee. Vanaf hier is hij vertrokken om nieuwe werelden te ontdekken. Er is niet veel fantasie voor nodig om hem weg te zien varen. In de zuil van Columbus is een lift waarmee het binnenste van de bal bereikt kan worden. Vanuit de bal is werkelijk de hele stad te zien. Zo mooi! Net als vanaf de Walburgkerk heel Zutphen te zien is. Uiteraard worden ook Parc Guell en de Sagrada Familia bezocht. Zal ik het ooit mogen meemaken dat deze door Gaudi ontworpen kerk echt af is en niet meer in de steigers staat?
Na vijf geweldige dagen Spanje is het tijd om de koffer in te pakken en naar Zutphen te gaan. Met de bus naar de luchthaven, inchecken, veiligheidscontrole en dan het tax-free gebied in waar nog even gewacht moet worden. Ineens staat op de borden dat alle vluchten afgelast zijn. Even denk ik dat het een grap is, een poging van de Spanjaarden om de Hollanders en de rest van de wereld af te straffen voor de met 5-1 verloren voetbalwedstrijd en de uitschakeling op het WK. Maar dan blijkt dat er in Frankrijk gestaakt wordt op de luchthavens en dat daarom geen vliegtuig de lucht in gaat. En dat het nog wel enkele dagen kan duren voordat er weer een vliegtuig gaat.

Deze column dus vanuit Spanje... Vanaf de luchthaven... Hopelijk de volgende keer wel weer vanuit het mooie Zutphen. Want weggaan is leuk, Barcelona is fantastisch, maar ik wil toch echt weer terug naar huis, naar Zutphen!