Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 31 december 2013

Lief 2014.

dinsdag 24 december 2013

Brief aan Máxima; Vrolijk Kerstfeest

                                                                        Zutphen, 24 december 2013

Beste Koningin Máxima,

Vrolijk kerstfeest! Ik weet niet of mijn kerstkaart aangekomen is, de post doet er nogal lang over in deze tijd van het jaar. Daarom nog maar een keer op deze manier. Uw kerstkaart is hier ook nog niet aangekomen.

Heeft u alle kerstinkopen al gedaan? De kerststol, kerstkransjes en banketstaaf niet vergeten? Moest u ook zo lang in de rij staan bij de supermarkt? Of laten mensen u voor gaan bij de kassa? Ik heb daar wel een trucje voor. Ik ga met mijn mandje met niet zoveel spullen achter iemand staan met een enorme kar vol boodschappen. Beetje lief lachen en dan mag ik vaak voor. Als u heel veel boodschappen heeft zou u uw dochters een mandje kunnen geven en ze daarna bij verschillende kassa's aan laten sluiten. Ik ben er zeker van dat uw dochters zo aan de beurt zijn. Niet verder vertellen hoor, dan werkt het misschien niet meer.

Is het gelukt om de koninklijke kerstboom met de koninklijke kerstballen op te tuigen? Of liggen de ballen al kapot op de vloer omdat uw dochters er tikkertje deden? Ik hoop dat u het klusje om de streng met lampjes uit de knoop te halen aan uw lieftallige echtgenoot overgelaten heeft. Dat is werkelijk geen doen ieder jaar.

Ik ben wel benieuwd wat u gaat eten de komende dagen. Staat u al wekenlang recepten uit te proberen en kookboeken door te bladeren? Uw echtgenoot ziet er wel uit of hij van lekker eten houdt. En dan is hij ook nog opgegroeid als prins, dus ik vermoed dat hij culinair aardig verwend is. Lijkt me lastig om voor hem een goed kerstdiner klaar te maken. Komt uw schoonfamilie en uw eigen familie ook langs? Of gaat u met het hele gezin op bezoek bij familie? Zou ik wel doen als ik u was. Dan is het ook niet nodig om uren in de keuken te staan kokkerellen, maar kunt u lekker bij een ander op de bank ploffen en wijntjes drinken.

Uw man mag morgen zijn eerste kersttoespraak als koning geven op de televisie. Is hij zenuwachtig en al flink aan het oefenen? Heeft u zijn kleding uitgezocht voor de uitzending van morgen en hem onder de zonnebank gezet? Als vrouw wil je toch dat je man een beetje lekker voor de dag komt.

Ik wens u hele fijne kerstdagen. Koninklijke kerstdagen.

Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp

Column 15 voor Contact: Kerstkonijn


“Had je geen grotere kunnen vinden? Ik neem hem wel mee, lekker voor de Kerst.” Twee paar ogen kijken woest de woonkamer in naar mijn bezoek. Ik moet er om lachen, maar het lijkt of mijn ik-weeg-bijna-tien-kilo-konijn heel goed begrijpt waar dit gesprek over gaat. Uiteraard gaan de konijnen in mijn huis deze Kerst gewoon overleven. Maar ik kan me goed voorstellen dat deze periode voor de Kerst stressvolle weken zijn voor konijntjes…
Ik neem mijn bezoek mee naar buiten, weg van de konijnen. We gaan naar de kerstmarkt van Zutphen. Andere jaren ging ik altijd een dag naar Duitsland, nu kan ik lekker in de buurt blijven. Gewoon een echte kerstmarkt in mijn eigen stad. En wat is het er gezellig! Leuke kramen, lekkere hapjes en drankjes. Als het donker is besluiten we de Walburgkerk te beklimmen.  In de kerk, halverwege de toren, worden verhalen verteld. Eenmaal boven geniet ik echt van het bijzondere uitzicht. In het donker over Zutphen en de omgeving kijken is een hele mooie gewaarwording, ik zou er uren kunnen blijven staan. Dat is helaas niet de bedoeling dus weer terug naar beneden. Onbewust ben ik kerstliedjes aan het fluiten. Ik ben helemaal in de kerstsfeer!
Eenmaal thuis even konijnen aaien en ze een wortel geven. Kachel aan, lampjes aan, radio aan en een flinke pot thee zetten. Ik heb nog een klusje waar ik eigenlijk weer te lang mee heb gewacht. Kerstkaarten schrijven. Ik vind het heel leuk om echte post te versturen en te krijgen, maar om de kerstkaarten te schrijven, daar moet ik echt even voor gaan zitten. Eenmaal bezig vind ik het weer leuk om te doen. Fijne feestdagen en een persoonlijke boodschap voor de ontvanger. Ineens begint konijn te stampen. En hard ook. Zowel binnen als buiten is er niks aan de hand, dus ik kijk het beest raar aan. Dan begrijp ik het ineens, Youp van ’t Hek met zijn kerstliedje Flappie is op de radio. Ik kijk de konijnen aan en beloof ze plechtig dat ze alle kerstdagen van hun leventjes gaan overleven. Gevuld konijn is hier konijn dat teveel wortels, broodjes en fruit heeft gegeten.
Ik kan niet heel Zutphen een kerstkaart sturen. Daarom wil ik u vanaf deze plek een hele mooi Kerst toewensen. Kerst met de mensen die u lief hebt om u heen. Voor 2014 hoop ik simpelweg dat het een dondersmooi jaar wordt waarin dromen uitkomen. Namens konijn het volgende gewenst: Een Kerst met veel eten en drinken, geen konijn op tafel, maar een deel van de kerstmaaltijd graag delen met konijn. En dat er in 2014 maar veel gevuld konijn mag zijn. Graag met worteltjes, droog brood en fruit. Tot volgend jaar. 

woensdag 18 december 2013

Column 14 voor Contact: Terug in Zutphen


Na 13 uur vliegen meldt de piloot dat Nederland genaderd wordt en dat de landing ingezet gaat worden. Van Lima naar Amsterdam was de zon grotendeels zichtbaar boven de wolken. Ik realiseer me dat de temperatuur een stuk lager zal zijn dan dat ik de afgelopen twee maanden gewend ben. Dat de zon schijnt zal de kou een stuk minder erg maken. Het vliegtuig daalt nu snel, dwars door het dikke wolkendek. Daaronder wordt een grauwe donkere wereld zichtbaar. December in Nederland, zucht. De piloot zet het vliegtuig netjes aan de grond. Paspoortcontrole, rugzak van de band, langs de marechaussee en dan naar buiten. Aldaar een vrolijk weerzien en dan op weg naar Zutphen, naar huis. Bij de afrit van de A1 staat de mij zeer bekende flitspaal. Nog drie flitspalen en dan ben ik thuis. Bijzondere manier om de afstand naar Zutphen te bepalen. In Voorst nog twee en net buiten de Hoven de laatste flitspaal. En dan het bordje Zutphen. Ook al woon ik niet in de Hoven, dankzij het bordje daar voel ik me er al thuis, hoe mooi het elders in de wereld ook is. Het is inmiddels echt donker en de verlichte torens van Zutphen zijn goed zichtbaar. Een klein stukje nog en dan ben ik thuis. Koffer uit de auto en thuis verhalen uitwisselen met een wijntje en meegebrachte cadeaus geven.
De volgende dag word ik dankzij mijn Peruaanse ritme laat wakker. Ik besluit een stuk te gaan fietsen, frisse lucht is wel lekker na zo'n lange reis. Met een dikke laag kleding stap ik voor het eerst in twee maanden weer op de fiets, heel even onwennig. Het blad is van de bomen valt me direct op. Ik fiets naar de binnenstad. Onderweg merk ik dat ik met een frisse blik rondkijk, dingen die twee maanden geleden normaal waren, vallen me nu wel op. Wat is de stadsmuur met de oude poortjes mooi! Ik lach om het moeilijke fietsen op de kinderkopjes op de markt. Door het donkere grauwe weer zijn de torens van de Walburgkerk en Wijnhuistoren niet goed zichtbaar maar ik blijf staan en kijk omhoog. De Zutphense binnenstad is mooi versierd in Kerstsfeer. Het water in de Ijssel is donker. De terrassen zijn leeg maar de horecagelegenheden zien er van binnen warm en gezellig uit. Voor de rechtbank fiets ik te hard over de hoge drempel en val ik bijna van de fiets. Ik moet erom lachen, die hoge bulten was ik even vergeten. Ik fiets door en zie links voor me Droge Nap staan. Ik zwaai naar hem en roep al fietsend naar hem: "Hallo! Ik ben weer in Zutphen! En ik heb je best gemist!" Een ouder echtpaar kijkt me raar aan. Ik zwaai ook naar hen. Hallo Zutphen, ik ben er weer! 

Column 13 voor Contact: Peru.


Ik heb Zutphen al een tijdje niet gezien.... Ik ben namelijk tijdelijk in Peru om te werken in een kindertehuis in het dorpje Huanchaquito in het noorden van Peru, aan de kust, in de woestijn. Al heel lang is dat mijn droom om te doen. En nu had ik de gelegenheid om deze droom te laten uitkomen. Geen IJsselbrug, wel een brug over een droge rivier. Geen Walburgkerk, wel een kleine kerk tegen de berg aan. Geen IJssel maar de Stille Oceaan. De markt is hier niet alleen op donderdag en zaterdag, maar elke dag. En in plaats van echt Zutphens hoor ik alleen maar Spaans om me heen. Heel wat anders dan het oude vertrouwde Zutphen dus.
Maar wel hartstikke leuk en heel bijzonder! Vooral het werken in het kindertehuis. Hier wonen 17 hele leuke jongetjes met een minder leuke achtergrond. Een aantal is letterlijk van de straat geplukt, ze hebben geen familie. Anderen komen uit hele armen gezinnen of zijn slachtoffer van (seksueel) geweld. Meerdere kinderen zijn verslaafd geweest. In het tehuis is ook niet veel. Het enige speelgoed dat ze hebben is een voetbal. De medewerkers behandelen de kinderen als hun eigen kind. Ze krijgen eten, aandacht, regelmaat, liefde en gaan naar school. Als vrijwilliger ben ik er in de ochtend en de middag tot begin van de avond. Ik help de kinderen met hun huiswerk, speel en klets met ze. Kerstkaarten voor familie of vriendjes hebben we gemaakt en kerstkaarten om te verkopen zodat er voor hen een kerstcadeautje gekocht kan worden. Daarvoor is geen geld. Alle jongens zijn hartstikke leuk. Ze hebben gewoon pech gehad dat ze in een sloppenwijk geboren zijn in plaats van in Zutphen bijvoorbeeld. En om met hen te mogen "werken" is zo bijzonder! Werken tussen aanhalingstekens, want het voelt niet als werk, ook al heb ik verplichtingen. Ik leer net zoveel van hen als zij van mij. Ik kan tegenwoordig ook voetballen...
Binnenkort weer terug naar Zutphen. De zomer is hier net begonnen, terug naar de kou dus. Ik zal alle 17 jongens missen! Velen van hen dromen ervan om een bekend voetballer te worden. "Dan kom ik in Nederland voetballen en jou opzoeken!" Meerdere malen is me dat beloofd. Niet raar opkijken dus als u me straks in Zutphen ziet voetballen. Ik moet m'n vaardigheden een beetje bijhouden, want over een paar jaar staan er een paar Peruaanse jongens op de stoep. Jongens die hun dromen hebben waargemaakt. Ik gun het ze zo en ik hoop dat ik ze dat heb meegegeven. Als je echt iets wilt dan kunnen dromen uitkomen. Mijn droom was om bij hen te zijn, dat is uitgekomen. En nu zijn ze voor altijd in mijn hart, niet alleen meer in mijn dromen.

zaterdag 16 november 2013

Column 12 voor Contact. Winkelen


Thuiskomen na een lange dag werken en dan post op de deurmat vinden. Een kaartje van een vriendin, reclame en een aan mij geadresseerde dichtgeplakte envelop. Nieuwsgierig maak ik die open. Een uitnodiging voor een feest, leuk! En nog een chique feest ook! Ik werp gelijk een blik op m'n afgetrapte schoenen in de gang en ik weet: dat wordt winkelen. Voor veel vrouwen is het een feest om te winkelen. Ik hou er daarentegen echt niet van. Maar wat moet dat moet en zeker voor dit leuke chique feest heb ik dat wel over. Maar ik heb nog even de tijd, feest is pas over een paar weken. 
En dan ineens is het al de zaterdag van het feest! Helemaal vergeten! Niet het feest, wel het winkelen. Nog een keer een blik in m'n kledingkast en op m'n schoenen, maar ik moet er echt aan geloven: de stad in. Zucht. Ik bel een vriendin die winkelen leuk vindt en ook naar het feest gaat. Samen gaan we op pad. Meerdere winkels in-en uit. Zutphen is om te winkelen voor mij een goede stad. Er zijn veel leuke winkels die je in andere steden niet hebt en het winkelgebied is te overzien. En niet geheel onbelangrijk: genoeg leuke plekken om heerlijk te lunchen. "En dat gaan we doen als we de juiste kleren gevonden hebben, ik trakteer!" beloof ik m'n vriendin. Beukerstraat, Turfstraat, Korte- en Lange Hofstraat, we slenteren wat af. Maar het lukt om een paar mooie schoenen met hakken te vinden, evenals een prachtige jurk. Daarna lekker samen lunchen en kletsen.
Thuis maak ik me aan het begin van de avond klaar voor het feest. Douchen, haar en make-up goed, jurk, panty en schoentjes aan. Ik ben er klaar voor! Ik vertrek weer richting het centrum, op de markt moet ik zijn. Eenmaal op de markt kijk ik met angst en beven naar de bestrating, de kinderkopjes. Op m'n gympen vind ik het er al moeilijk lopen, nu lijkt het wel een hindernisbaan! Ik doe m'n uiterste best om normaal op de kinderkopjes te lopen en dat lijkt te lukken. Tot ik in de verte m'n vriendin zie lopen. Enthousiast zwaaiend en net iets te snel lopend voel ik de hak van mijn schoen tussen twee kinderkopjes glijden. Ik probeer mijn evenwicht te bewaren maar dat blijkt onmogelijk. Het volgende moment voel ik hoe hard die kinderkopjes eigenlijk zijn. Vriendin staat snel naast me. Met een gat in m'n panty en een afgebroken hak kijk ik haar beteuterd aan. "Hoe krijg je het voor elkaar" verzucht ze. Ik kijk om me heen of er niemand anders in de buurt is, trek dan snel de panty uit en breek de hak van de andere schoen af. Dan maar iets minder chique naar het feest! Maar gefeest zal er worden! 

dinsdag 29 oktober 2013

Column 11 voor Contact. Zwartwerken

Zwartwerken. 

Ik ga hier wat bekennen, ik moet het kwijt. Ik werk namelijk zwart. Gewoon omdat ik het leuk vind om te doen. Ik weet dat ik niet de enige ben die het doet, ik ken veel meer mensen die ook zwartwerken. Die ga ik hier natuurlijk niet verlinken, ik kijk wel uit. Het zwartwerken doe ik naast mijn gewone baan. Ik werk niet het hele jaar zwart hoor, ongeveer drie weken per jaar. En ook niet zomaar voor iedereen, nee ik ben daar vrij kieskeurig in. Ik werk alleen zwart voor een man. Een oude man met schimmel. Hij is niet veel in Nederland, zo aan het einde van het jaar duikt hij ineens weer op om zijn verjaardag hier te vieren, dat vindt hij leuk. En ondanks dat ik zwart voor hem werk laat hij altijd wel zien dat ik bij hem hoor, hij doet er niet geheimzinnig over ofzo. 
Nou is er ineens wel erg veel ophef over dat zwartwerken. Niet alleen over mij, maar over alle zwartwerkers. Men schijnt er nogal veel moeite mee te hebben dat het ZWARTwerken is. Dat zou discriminerend zijn. Ik merk er zelf niks van op het moment dat ik zwartwerk. U zou eens moeten horen wat ik als blondje naar mijn hoofd geslingerd krijg. Daar heb ik dus mooi geen last van op het moment dat ik zwartwerk. 
Maar als ik niet meer mag zwartwerken, wat moet ik dan? Een blauwtje lopen heb ik ervaring mee, maar blauwwerken? Dat ziet eruit als blauwbekken. Groenwerken, dat lijkt  zo jaloers en bovendien zie ik er dan uit of ik een groentje ben. En als ik roodwerk sta ik dus rood. Witwerken dan maar? Ik ga de concurrentie met de Witte Wieven uit Zwiep niet aan, die maken me echt wit om de neus. En van grijswerken krijg ik acuut grijze haren. Rozewerken klinkt leuk maar daar is al een parade van in Amsterdam. Ik wil dus blijven zwartwerken, gewoon omdat ik het leuk vind. De VN schijnt zich er nu mee te bemoeien. Sociale media en kranten staan er vol mee, de politiek weet niet wat ze ermee moeten. 
Ik snap er helemaal niks van. Zwartwerken is voor mij namelijk een feest om te doen. Als ik zwartwerk maak ik mensen aan het lachen. Ik deel de cadeautjes van de oude man met schimmel uit. Ik dans, ik zing en ik lach. Ik wil niet dat er anders dan dat naar me gekeken wordt. Ik discrimineer niet. Niet als blondje en niet als zwartwerker. Daarom sla ik dit jaar het zwartwerken over. En hoop ik dat ik volgend jaar weer gewoon kan gaan zwartwerken. Gewoon omdat het een feestje is.

woensdag 16 oktober 2013

Column 10 voor contact: Bokbierdag

Bokbierdag


"Ga je ook naar de bokbierdag en mag ik dan blijven slapen?" De eerste berichten komen al in augustus als de zon nog hoog aan de hemel staat en een koud witbiertje aantrekkelijker lijkt dan een bokbiertje. Ik kijk er ook al weken naar uit. Steeds als ik Zutphen inrijd krijg ik heel veel zin in bier en chocola. Als u daar iemand heeft zien slingeren dan was ik dat waarschijnlijk. Ik heb namelijk aardig wat bokkensprongen uitgehaald om de aankondigingen van de gemeente voor het chocoladefestival en de bokbierdag te ontwijken. Op zaterdag voor de bokbierdag veel berichten en afspraken met mensen om elkaar ergens te treffen. Ik heb er zin in! Op zondag de 13e word ik wakker van de regen. Drie uur later zit ik met de bokkenpruik op pruilend voor het raam naar de nog steeds vallende regen te staren. Gaat dit nog ophouden? De optocht, de muziek, het bier, dit kan toch niet doorgaan in de stromende regen? Dan een berichtje: "we gaan toch wel hè!" Ik geef de bokkenpruik een slinger en een uur later sta ik vrolijk met vrienden naar een toch droge optocht te kijken. Mooie wagens, bijzondere koetsen en prachtig geklede mensen op de bok. Als de optocht voorbij is wordt het de hoogste tijd voor een bokbiertje! We zijn niet de enigen die dat denken en de stad stroomt vol. Het is gezellig druk en het eerste bokbiertje smaakt meer dan prima. Sms: "waar ben je?" "Bij de Korenbeurs" stuur ik. "Ik ook!" krijg ik terug! Even zoeken en dan een gezellig weerzien met iemand die ik te lang niet heb gezien. Bijkletsen, biertje en dan even verder lopen. Genieten van de muziek en de biertjes. Ze allemaal proeven is onmogelijk, daarom maar wat keuzes maken. Ondertussen worden de biertjes verdund door het vallende hemelwater. Een zondebok hiervoor kunnen we niet aanwijzen en dus gaan we gewoon door. De meeste mensen deert de regen niet. Ze zijn er nu toch al, niemand wordt er bokkig van. Dat een aantal mensen inmiddels wel flink onder invloed is blijkt als we zien dat een ouwe bok flink moeite doet om een jong blaadje te krijgen! We moeten lachen om zijn wanhopige pogingen zonder echt vervelend te zijn. Met één biertje hebben we een bok geschoten, die smaakt minder lekker. De andere biertjes zijn heerlijk. En heel veel soorten bewaren we tot volgend jaar om te proeven. Als een bok op de haverkist zijn we klaar voor bokbierdag 2014! Maar waar nou die naam vandaan komt? 

Column 9 voor Contact: Lost in Zutphen

Lost in Zutphen


Luie zaterdagochtend met een bak thee en een goed boek op de bank. Konijnen huppelend door de kamer. Na een drukke week redelijk op tijd naar bed gegaan de avond ervoor. En nu uitgeslapen fris en fruitig wachten op iemand met wie ik even de stad in zal gaan. Ik hoor dat er een motor op de stoep parkeert. De deurbel gaat en ik zie iemand met een verbaasde blik voor me staan. "Ik dacht dat je weg was! Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. "Hoezo, we hadden toch afgesproken?" Vriend knikt instemmend en zegt "ja maar je fiets staat er niet!" Ik loop meteen naar buiten, maar helaas heeft hij gelijk. Iemand heeft afgelopen nacht m'n fiets gejat. Op m'n sokken loop ik door de buurt om te kijken of de fiets niet gewoon ergens anders staat, maar nee, fiets is weg. Zelfs van het slot is niks meer te vinden. Dat ik er best chagrijnig van ben is licht uitgedrukt. Dat wordt dus lopend door het leven voorlopig.
De volgende dag heb ik afgesproken om bij een vriendin aan de andere kant van Zutphen langs te gaan. Dat is te ver om te lopen, dus dan maar met de auto. Ik rij nooit met de auto in Zutphen. Met de fiets is veel sneller en makkelijker. En beter voor m'n conditie en het milieu. Maar nood breekt wet. Ik stap in de auto en wil wegrijden. Maar dan bedenk ik me dat ik geen flauw idee heb hoe ik er kom met de auto. Linksaf dan maar, dat moet de meest logische route zijn. Onderweg houd ik mijn ogen goed open, misschien staat mn fiets ergens. Na een stukje gereden te hebben wil ik linksaf. Zo rij ik met de fiets immers ook altijd. Met de auto blijkt dat niet te mogen, eenrichtingsverkeer. Dan maar een straatje omrijden. Deze straat blijkt ook eenrichtingsverkeer te zijn. Een paar straten verderop kan ik eindelijk wat meer in de richting gaan waar ik heen moet. Een paar minuten gaat het goed en dan kan ik niet verder. Doodlopende straat. Met de fiets kan ik hier wel door, dus zo heel doodlopend is de straat niet. Eigenwijs rij ik door en zie dan dat er een paal midden op de weg staat. Eromheen rijden is geen optie, keren dan maar. En aan mezelf toegeven dat ik de weg in Zutphen niet ken met de auto. Na nog een paar keer verkeerd gereden te hebben kom ik eindelijk aan op de plek van bestemming. Een gezellig avond en met de auto weer terug. Wederom weet ik heel goed hoe ik moet fietsen maar met de auto blijken veel wegen niet te mogen. Veel langer dan met de fiets ben ik onderweg naar huis. Ik wil mijn fiets terug. En niet meer verdwalen in mijn eigen stad! 

Column 8 voor Contact, Herfst


HERFST

Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind. Zou de goede S…. Verschrikt stop ik met zingen. Ja, de wind waait door de bomen. En ja, hier in huis zelfs waait de wind. Maar of de goede Sint zal komen? Dat is wat ik nu niet bijster interessant vind.
Maar de tekst van het lied klopt wel. Terwijl het in mijn hoofd nog zomer is. En daar kom ik snel achter als ik naar buiten loop en de deur achter me dicht trek. Koud! Niet heel koud, maar te koud voor een t-shirt. Terug naar binnen en een jas aan! Op weg naar de kapper. Was het twee weken geleden nog de warmste septemberdag in jaren, vandaag is er niks meer van te merken, hoewel het zonnetje schijnt. Halverwege is ineens het zonnetje weg, de lucht heel donker en komt er een enorme regenbui naar beneden. Geen paraplu meegenomen natuurlijk. Als een verzopen kat kom ik bij de kapper aan. Met korter, maar droog haar verlaat ik de kapper. M’n kleren zijn ook weer redelijk opgedroogd. Gelijk maar even boodschappen doen. In de supermarkt zie ik twee type mensen: de realisten met warme, regenbestendige kleding. En de natte mensen in t-shirts. Met volle boodschappentassen stap ik weer op de fiets. Ik fiets nog op de parkeerplaats als er wederom een flinke bak water uit de hemel naar beneden komt. Snel naar huis fietsen, boodschappen opruimen, een hete douche en droge kleren aan. Als ik weer droog ben achter m’n oren belt een vriendin. Of ik zin heb om mee te gaan zwemmen. Ik bedank voor het aanbod, genoeg water gezien vandaag. Zij eigenlijk ook wel en daarom besluiten we naar de bioscoop te gaan. Met paraplu boven mijn hoofd fiets ik naar de bioscoop. De film is leuk en we kletsen nog even na. Als ik naar huis fiets begint het weer eens te regenen. En kom ik er achter dat ik de paraplu in de bioscoop heb laten liggen. Zucht. Een poging om tussen de regendruppels door te fietsen mislukt en ik kom hartstikke nat thuis. Douchen en naar bed. De volgende ochtend word ik wakker in het donker. Ik vraag me af welke idioot de wekker midden in de nacht heeft gezet, maar dan besef ik me dat het gewoon ochtend is en ikzelf die idioot ben die de wekker heeft gezet. Herfst dus.
Dag zomer. Dag zonnige droge fietstochtjes. Dag zon in de morgen. Hallo herfst. Ik ga wel aan je wennen. 

dinsdag 17 september 2013

Brief aan Máxima. Prinsjesdag.


                                                                       Zutphen, 17 september 2013

Beste Koningin Máxima,

Over enkele uren gaat het gebeuren. Dan mag u in de Gouden Koets stappen en naar de Ridderzaal rijden. Daar zal uw echtgenoot zijn eerste troonrede voor gaan lezen. En omdat u de Koningin bent mag u er naast gaan zitten. Leuk hoor.
Uw echtgenoot zal gaan vertellen dat het in Nederland economisch niet al te best gaat. Ondertussen zitten er in de Ridderzaal veel politiek belangrijke mensen met de meest idiote creaties op hun hoofd. En een aantal ook in hun hoofd.

Prinsjesdag, daar heeft uw echtgenoot u vast niet over verteld tijdens uw eerste date. En nu zit u er mee. Nou mag u lachend in de Gouden Koets naar het volk langs de kant van de weg zwaaien en proberen niet in slaap te vallen tijdens de lange, saaie troonrede als u naast uw echtgenoot zit. Wat trekt u aan? Iets kleurrijks in deze sombere financiële tijd? Of is dat ongepast. Stemmig zwart met een raar hoedje? U staat alles wel goed, dat is uw voordeel. Heeft u geoefend in serieus kijken tijdens het aanhoren van een tekst die niemand begrijpt?

Ik wens u veel sterkte vandaag. Echt gelachen zal er niet worden. Of heeft u afgelopen nacht de troonrede her en der tekstueel stiekem wat aangepast? Of een flinke scheut drank gegoten in de jus d’orange van uw echtgenoot vanochtend? Jeukpoeder in de hoedjes? Dan kijk ik er naar uit om de troonrede te gaan volgen.

U kunt er vast nog onderuit komen door te zeggen dat u enkel prinsesjes hebt voortgebracht en dus niks te zoeken hebt op Prinsjesdag. 
Sterkte.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

vrijdag 6 september 2013

Column 7 voor Contact. Walburgkerk


Walburgkerk

Een zonnige zaterdag. En niet zomaar een zonnige zaterdag, nee een vrije zonnige zaterdag! Dus wakker worden wanneer ik dat zelf wil en kleren aan die ik zelf wil, een jurkje vandaag. En vooral geen gehaast 's ochtends, maar heerlijk kalm aan op het fietsje de stad in om bij m'n favoriete bakker verse broodjes te halen. Geen beter begin van de dag denkbaar! Met verse broodjes en goede zin fiets ik naar huis, langs de Walburgkerk. Ik hou van deze kerk. Mijn ouders zijn er getrouwd en als klein meisje zong ik er in het koor. Ik koester het geluid van de klokken op zaterdagmiddag en als ik een tijd weg ben geweest en in de verte de Walburgkerk zie ben ik gevoelsmatig al thuis. Nu stond er een bord dat de kerk beklommen kon worden. Leuk! Lang geleden heb ik dit wel eens met mijn vader gedaan, nu wil ik het graag nog eens doen. Onderweg naar huis kom ik een bekende tegen en als ik haar vertel over het beklimmen van de Walburgkerk wil ze mee. We spreken af om later op de dag te gaan. Thuis eerst rustig verse broodjes eten, bakje koffie en luieren met een goed boek.
Om 16:00 uur staan we bij de Walburgkerk. We worden hartelijk ontvangen door de gids, toevallig een oud-klasgenoot. Er zijn meer gegadigden, zowel inwoners van Zutphen als toeristen. Beneden krijgen we al veel informatie over de kerk en dan gaan we de toren in waar 200 treden op ons wachten. De eerste helft is met een stenen wenteltrap. Daarboven hangen de klokken, indrukwekkende zwaargewichten. Via houten trappen gaan we verder.   "Ik loop wel achter je" zegt kennis met een grote grijns. Oeps! Een jurk en trappen gaan slecht samen! Bovengekomen gaan we een deurtje door en staan we buiten. Wat een uitzicht! De daken en straten van de binnenstad, de IJssel, Deventer, Doesburg, Markelo en de weilanden. Alles lijkt klein onder ons, Zutphen als een mierenhoop. Beneden in de stad kennen we goed de weg, hierboven moeten we de wegen zoeken. Maar het lukt me om mijn eigen huis te ontdekken in de wirwar van straatjes en bomen. "Eigenlijk zou je hier een terrasje moeten hebben en de hele avond kunnen blijven zitten" zeg ik. Na een half uur is het tijd om naar beneden te gaan. We duiken meteen het terras op en met een drankje kletsen we nog wat. Ineens horen we de klokken. We bestellen nog een drankje en proosten op een mooie dag. De Walburgtoren is echt het hoogtepunt van Zutphen! 

Column 6 voor Contact. Droge Nap

Droge Nap.

“Wie is die griezel?” Vriendin-uit-andere-stad wijst naar het standbeeld van Droge Nap aan de Martinetsingel. Ik leg uit: “Dit is Droge Nap.  Hij woonde vroeger in de toren achter hem, de Drogenapstoren. Hij had de schone taak om de stad te bewaken tegen gespuis. Hij werd Droge Nap genoemd omdat hij teveel dronk, een nap is een beker en de zijne zou altijd leeg zijn. Maar het kan ook zijn dat hij nooit geld had want een nap is ook een portemonneetje.” Vriendin kijkt bedenkelijk en zegt: “Mooi verhaal, maar ik vind het een engerd.” Ik schiet in de lach en zeg: “kom, we gaan het terras op, napjes droog maken.” Wat ik niet durf te zeggen is dat ik het beeld ook best eng vind. Overdag, in het zonnetje met lachende mensen en kinderen die erin kruipen vind ik het een heel leuk en mooi beeld. Maar als er niemand in de buurt is…
Op de terrassen veel mensen die van de mooie zomeravond genieten. Zo ook wij. Goed eten, drankje en gezellig bijkletsen op een mooie zonnige avond die langzaamaan over gaat in het schemer. Ineens begint de lucht te betrekken en begint het te regenen. Aangezien wij zowel onze drinknappen als geldnappen droog hebben besluiten we naar huis te gaan. Vriendin gaat naar het station, ik loop naar huis. Het gaat steeds harder regenen en inmiddels is het donker. Ik loop onder de Drogenapstoren door. Voor me zie ik de lege achterkant van Droge Nap. Een hol omhulsel, geen inhoud, geen ziel. De contouren tekenen scherp en donker af. Ik betrap mezelf erop dat ik langzamer begin te lopen. Ik haal diep adem, zeg tegen mezelf dat ik normaal moet doen en loop door. Als ik langs Droge Nap loop hou ik onbewust afstand. Aan de overkant van de straat bij de Vispoortgracht wil ik opgelucht adem halen als ik ineens een enorme knal hoor. Met het hart in mijn keel draai ik me abrupt om, kijk naar Droge Nap en op dat moment wordt hij volledig in het licht gezet door een bliksemschicht. En ik weet het zeker, in plaats van het zwarte gat bij zijn gezicht zag ik heel even ogen. En ik zag geen gaten bij zijn mouwen maar een hand die naar me wees. Met zijn vurige ogen zegt hij: “Je bent nu buiten de stad, wil je terug, dan moet je weer langs mij!” En even ben ik ervan overtuigd dat ik een rij glimmende witte scherpe tanden zie en een schelle lach hoor. Misschien heb ik toch een napje teveel drooggemaakt maar ik neem geen risico en loop hard weg van hem. Als ik me nog een keer omdraai zie ik hem weer ‘gewoon’ staan, zwarte gaten in plaats van een gezicht en handen. Gewoon, zoals hij er al jaren staat. Morgen maar eens een goed gesprek met hem houden. Bij daglicht. In de zon. Als niemand kijkt… 

donderdag 5 september 2013

Brief aan Máxima; Droomboek


                                                                                        Zutphen, 5 september 2013

Beste Koningin Maxima,

Ik zag op het nieuws dat u vandaag weer bent afgereisd naar het Oosten. Naar Apeldoorn dit keer. En niet voor een gezellig familiebezoekje op Paleis het Loo, nee U mocht naar Apeldoorn om een boek op te halen. Een boek met daarin de dromen voor ons land van een aantal Nederlanders, het zogenoemde Droomboek.

Allereerst dit: U bent erin geluisd. Ik heb namelijk een keurig briefje in de brievenbus gekregen met een bonnetje. Daarmee mag ik het boek op gaan halen bij de dichtstbijzijnde boekhandel. Ik dacht nog even dat ik uitverkoren was om een boek te krijgen, maar nee, alle huishoudens in Nederland hebben zo’n bonnetje gekregen. Ook uw huishouden dus. Nou ken ik Wassenaar niet en weet ik niet of daar een boekhandel is, maar ik weet zeker dat er tussen Wassenaar en Apeldoorn honderden zijn. U had het boek dus gewoon om de hoek op kunnen halen. Het was de warmste septemberdag in jaren vandaag. Een mooie dag voor glazen koude prosecco op het terras, zwemmen in zee of als u dan toch zo graag naar Apeldoorn wilt; een bezoekje aan de Apenheul. Die apen doen niet zo raar als ze u zien, in tegenstelling tot de rest van Apeldoorn.

Ik ga u niet lastig vallen met mijn dromen. Dromen moeten er zijn en blijven. Anders blijft er niks te wensen over of iets om naar  toe te leven. Ik hou ze dus voor mezelf.

Mocht u nou nog een exemplaar van het boek willen hebben: in Zutphen ligt nog een bonnetje, u mag het best hebben. Er ligt ook nog een fles prosecco in de koelkast. Lekker koel. En een fles koude prosecco opdrinken in goed gezelschap brengt vaak de beste ideeën om dromen uit te laten komen.

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp

woensdag 7 augustus 2013

Column 5 voor Contact. Kattenbak


Kattenbak.

Ik ben geen kattenmens. Wel kan ik een vreselijke kattenkop zijn, aan zelfkennis geen gebrek. Ik ben gek op dieren, maar kan gewoon niet echt wennen aan katten. Ze willen altijd de baas zijn. Eten kleine vogeltjes. Springen op je schoot als je dat niet wilt. Zetten hun nagels dwars door je spijkerbroek in je bovenbenen. Kijken vals. Arrogantie hebben ze uitgevonden. Hun eten stinkt. Gebruiken mijn warme motorkap als kleedje en laten krassen achter. En bovenal: loeren hun bek aflikkend op de vensterbank buiten naar mijn konijnen En katten houden mensen in plaats van gehouden te worden door mensen.

Afgelopen week kwam ik thuis van het werk. Bloedheet buiten! Voor de deur lag een kat op de stoep. Ik ken deze; ligt vaak op de stoep een beetje niks te doen. Deze kat heeft geen mensen. Deze banjert een beetje door de buurt en vindt altijd wel iemand die voor hem of haar zorgt. Iets wat alleen katten lukt. Het is altijd opletten als deze kat op de stoep ligt. Als kat-zonder-mensen de kans krijgt glipt-ie mee naar binnen. Deze keer niet. Ik dacht even dat het beestje dood was. Uitgestrekt op de stoep. Toen ik goed keek zag ik een ademhaling. Te warm dacht ik, zielig. En daarom heb ik een stenen bakje gepakt uit de keuken, gevuld met water en bij de kat neergezet. Het beestje werd wakker, dronk wat water en keek me aan met een blik van: ik wil ook je konijn! Ondankbaar kreng, maar okee. Kat-zonder-mensen ging vervolgens weer lekker slapen op de stoep. Water bijgevuld, bakje bij kat-zonder-mensen achter gelaten en op de fiets gestapt om af te koelen in het water. Twee uurtjes later was ik thuis. Kat lag nog net zo op de stoep, echter het bakje was weg. Mijn bakje, uitgeleend uit kat-zonder-mensen was weg.

Ik woon op een plek waar veel mensen langs lopen. Heel veel mensen kunnen dus kat-zonder-mensen en het bakje water hebben gezien. Ik beschuldig niemand en eigenlijk interesseert het bakje me helemaal niet. Wel het principe dat iemand een bakje met water bij kat weghaalt. Politie Zutphen lastig vallen met een aangifte om een bakje op te sporen dat op straat stond gaat me wat te ver. Daarom bij deze het verzoek aan degene die het bakje heeft: Eet uit het bakje uw yoghurt met smaak en uw chips met kraak. Was het af met zorg, koester de kleuren en houd het mooi. Als u het wilt verkopen: op de rommelmarkt moet u er toch zeker 0,10 voor kunnen krijgen. Ik vind het prima. Maar laten we dit afspreken: als het warm is, dan zet u het bakje op straat, gevuld met water. Dit voor de kattenzonder-mensen, u bent het aan hen en mij verplicht. Ook als u niet van katten houdt, dat is namelijk geen excuus. Afgesproken?

Henrieke Schoonekamp

donderdag 25 juli 2013

Column 4 voor Contact. Zomertijd


Zomertijd

Veel te vroeg, ver voor de wekker gaat, word ik wakker van de al brandende zon. Verder slapen is zinloos, al zou ik dat graag willen. Ik ben er principieel op tegen om wakker te worden voor de wekker gaat. Die dingen zijn niet voor niks uitgevonden. En voor de sier heb ik geen wekker gekocht. Dus om de werkloosheid van de wekker tegen te gaan slaap ik net zolang door totdat deze afgaat. En dan druk ik nog twee keer op snooze, zodat de wekker maximaal gebruikt wordt. En ik dus maximaal geslapen heb. Maar niet vandaag, veel te warm.
Douchen, tanden poetsen en naar beneden. Twee paar ogen kijken me vragend aan. Eten en koel water. En snel graag. Ik geef de konijnen brokjes, ververs het water en geef ze nieuw hooi. Ik heb wel medelijden met ze. Een dikke vacht hebben met dit warme weer lijkt me vreselijk. Voor mezelf een ontbijtje. En sterke koffie. Ik begin vandaag wel vroeger met werken, des te eerder ben ik thuis. Als ik klaar ben met werken ga ik lekker zwemmen in het Bronsbergenmeer besluit ik.
Ik rijd naar het werk en gelukkig is het rustig. Zo vroeg opstaan zonder het geluid van de wekker, dit wordt een lange dag. Zoveel mogelijk koffie dus. Aan het eind van de middag bel ik een vriendin en vraag of ze meegaat naar Bronsbergen. Zij kan ook wel wat verkoeling gebruiken en wil graag mee. Een uur later liggen we af te koelen in het meer. Lekker een stuk zwemmen, lekker fris. Opdrogen in de zon op de handdoek. Boekje erbij en een beetje bijkletsen in de nog flink brandende zon. De vermoeidheid slaat toe en ik voel me loom worden. Het volgende moment word ik wakker van de stem van m’n vriendin die vraagt of ik rood echt zo’n mooie kleur vind en op een kreeft wil lijken. In slaap gevallen en daarbij flink verbrand dus. Even afkoelen in het meer, omkleden en naar huis.
De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van de wekker. Als ik deze uit wil zetten voel ik dat mijn verbrande arm de wekker net niet raken kan. De wekker gaat meedogenloos door, als een wraakactie op het wakker worden zonder wekker een dag eerder. Ik kom overeind, mep de wekker uit en val bijna mijn bed uit. Douchen, zelfs het water doet pijn op mijn verbrande rug. Uiteindelijk strompel ik naar beneden en zie hoe twee paar ogen mij meelijwekkend aankijken. Nog nooit een kreeft gezien zeker. Koffie dan maar… Het wordt weer een lange, warme dag. 

woensdag 10 juli 2013

Column 3 voor Contact


WOLF

Ik sta in de supermarkt me te bedenken wat ik ga koken vanavond. Ineens gaat mijn telefoon. Ik zie de naam van een vriendin in het scherm en ik pak op:
“Met Henrieke”
“Hoi met mij, wat ga je doen vanavond?”
“Ik ga naar grootmoeder.”
“Wat ga je daar doen?”
“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen.”
“Waar ga je dat doen?”
“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in het bos.”
“In het bos?”
“Ja ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in het bos, in het bos.”
“Pas je wel op? Er zijn wolven in Nederland!”
“Wat, wolven? Hier? In het Warnsveldse bos?”
“Dat weet ik niet, maar ze zijn weer in Nederland. Pas dus maar op in het bos”
“Oh okee, eeeh bedankt voor de tip. Waarom bel je eigenlijk?”
“Ik wou je vragen of je mee gaat duiken in Bronsbergen vanavond. Lekker relax een uurtje onder water, daar kom je in ieder geval geen wolf tegen!”
Dat is geen aanbod waar ik lang over na moet denken. Naar grootmoeder koekjes brengen in het bos terwijl er een wolf kan rondlopen is levensgevaarlijk, dat weet iedereen. Dus ik zeg ja tegen het duikaanbod, bedenk wat makkelijks om te koken, regel bij de bakker dat ze koekjes gaan bezorgen bij oma en loop naar huis. Eten, duikspullen pakken en op naar het Bronsbergenmeer. Het verhaal van de wolf in Nederland klinkt nogal ongeloofwaardig, maar dan hoor ik in de auto op het journaal dat het toch echt waar is. Bijzonder.
Vriendin staat al klaar bij het water. We maken onze duiksetjes in orde, trekken de duikpakken aan en plonsen het water in. De watertemperatuur is goed, er zijn veel kleine baarsjes, een paar dikke snoeken en zelfs een paling laat zich aan ons zien. Na een uurtje komen we boven. Omkleden, flessen weer bijvullen bij de duikschool en nog even kletsen en nagenieten in het avondzonnetje. Dan gaat m’n telefoon. Oma zie ik in het scherm staan. Ik pak op.
“Met Henrieke”
“Met je grootmoeder, bedankt voor de koekjes, waarom heb je ze laten bezorgen?”
“Nou oma, er zijn weer wolven in Nederland en dan is het erg gevaarlijk om koekjes bij u te gaan brengen in het bos. Straks heeft u ineens grote oren, grote ogen en grote tanden, daarom ben ik maar even ondergedoken.”
“Kind, wat heb je toch een grote mond…”
Ik schiet in de lach, da’s mijn tekst! En ik krijg acuut medelijden met de wolven die anno 2013 grootmoeders willen eten…

dinsdag 9 juli 2013

Brief aan Máxima; Sprookjes


              Zutphen, dinsdag 9 juli 2013,


Beste Koningin Máxima,

Heeft u het al gehoord? De wolf is terug in Nederland! Geen wolf in schaapskleren of een schattig korenwolfje, nee the one and only echte wolf. Wel hartstikke dood, maar toch, hij is er! Als er één schaap over de dam is volgen er meer... wolven eten schapen dus dat geldt ook vast voor hen. 

Nou weet ik niet wat ze u vroeger in Argentinië hebben wijsgemaakt over wolven, maar ik ken ze alleen uit sprookjes. Wolven eten zeven geitjes, wolven eten roodkapje, wolven zijn levensgevaarlijk bij volle maan, wolven proberen de drie biggetjes op te vreten. Gruwelijk! Maar mijn moeder vertelde me vroeger als ik na het horen van zo'n sprookje niet durfde te slapen: "Kind, het is maar een sprookje, ga maar lekker slapen, hier zijn geen wolven." Nou, mooi wel dus! Wolven komen niet alleen voor in sprookjes, wolven bestaan echt! Prinsessen en gewone meisjes die Koningin worden, die kwamen ook alleen voor in sprookjes dacht ik vroeger...

Maar als wolven en prinsessen niet alleen in sprookjes voorkomen, maar ook echt hier in Nederland rondlopen... wat is er dan nog meer in Nederland? Vuurspuwende draken? Huisjes met zeven dwergen? Bestaan er nog zwavelstokjes? Is er echt iemand die Repelsteeltje heet? Zevenmijlslaarzen, waar kun je die kopen? Een huisje van snoep op Funda? Heksen die kinderen in de kookpot stoppen? Katten met laarzen? Een lamp met een geest erin? Boze stiefmoeders met giftige appels? Spiegels die praten? Rode schoentjes die altijd dansen? Zeemeerminnen onder de waterspiegel? Een keizer met nieuwe kleren? Reuzen met knuppels? Bonenstaken tot in de wolken? Vliegende tapijten?

U bent het levende bewijs dat sprookjes bestaan. Van gewoon meisje naar sprookjesprinses en nu Koningin! Als u me zoekt om te vertellen hoe dat zit... ik ben bij het water, kikkers kussen. Da's vast ook geen sprookje dat er eentje in een prins verandert.

Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp

vrijdag 28 juni 2013

Column 2 voor Contact


Koffie verkeer(d)

Sinas, aardbeienjam, gel, tandenborstel en koffie. Het boodschappenlijstje is snel gemaakt, dingen die ik echt niet wil vergeten staan erop. Ik neem nog een slok koffie, me realiserend dat dit het laatste beetje koffie is wat ik in huis heb. En dat mijn ogen de volgende ochtend niet echt open zullen gaan zonder eerst een flinke bak gedronken te hebben. Op de fiets naar de supermarkt, wind tegen, dus even flink doortrappen. Best lekker met het zonnetje erbij. Aangekomen bij de supermarkt zoek ik in mijn tas en zakken naar het boodschappenlijstje. Onvindbaar. Die ligt dus nog op de keukentafel. Erg handig. Ik pak een winkelmandje en loop de supermarkt in, me ondertussen bedenkend wat ik ook alweer nodig had. Lopend langs de schappen kom ik er wel achter. Mandje vol, betalen bij de kassa en met de boodschappen naar huis. Wind mee dit keer.
Thuisgekomen ruim ik de boodschappen op en spring ik nog even een uurtje op de mountainbike. Mooi rondje, via de Oude IJsselbrug Zutphen uit en via Brummen en de Nieuwe IJsselbrug Zutphen weer in. Beetje bezweet kom ik thuis en zet ik de fiets tegen de gevel. Even douchen en dan de hoogste tijd voor een bak koffie. Koffie! Dat ben ik vergeten! Ik kijk op de klok, de winkel gaat bijna dicht. Ik bedenk me geen moment, pak de autosleutels en tegen al mijn principes in ga ik niet met de fiets maar met de auto naar de supermarkt. Elke seconde telt hier. Ik kan het mijn medeweggebruikers morgenvroeg echt niet aandoen om zonder koffie de deur uit te gaan. Levensgevaarlijk. Ik schiet mooi op, ga het net redden denk ik. En dan ineens, bij de Houtwal, moet ik vol remmen. Een hele familie ganzen steekt de weg over, van de Berkel naar de Vispoortgracht. Moeder gans voorop, gevolgd door haar kleintjes. Ze draait haar koppie naar mijn auto, blaast en sist wat, om dan haar snavel weer de lucht in te gooien en licht arrogant heel rustig door te lopen. Het werkt wel, alle verkeer stopt voor deze dappere dame en haar gezin. De tijd loopt ondertussen ook door en ik realiseer me dat ik de supermarkt niet meer ga halen. Als familie gans eindelijk de weg overgestoken is rijd ik terug naar huis en prent mezelf in mijn hoofd dat boodschappenlijstjes gemaakt worden om mee te gaan naar de supermarkt. En bied ik in gedachten alvast mijn excuses aan mijn medeweggebruikers aan. Misschien morgenvroeg moeder gans maar voor me uit sturen om de weg vrij te maken

Henrieke Schoonekamp

maandag 17 juni 2013

Brief aan Máxima; Bezoek aan Zwolle


Zutphen, maandag 17 juni 2013,


Beste Koningin Maxima,

Heeft u een goed weekend gehad? En heeft u een beetje kunnen genieten van het mooie weer? Ik mocht weer eens werken afgelopen weekend, geen terrasjes of wijntjes helaas.

Ik las net dat u komende woensdag naar Zwolle gaat. Erg jammer! U had beter vanavond kunnen gaan. Ik had namelijk vandaag na werktijd met een goede vriendin uit Drachten afgesproken in Zwolle. Zwolle ligt mooi in het midden tussen Zutphen en Drachten, vandaar. We hebben even gewinkeld en zijn daarna op een leuk terras neergeploft, lekker in het zonnetje. Allebei één wijntje, want tja, we moesten nog naar huis rijden. Lekker zitten, kletsen, wijntje, hapje, u kent het wel. Later op het terras wat gegeten en een goede bak koffie gedronken. Uiteindelijk toch maar opgestaan en toen zijn we lekker door de kleine historische straatjes gaan lopen. Mooie gebouwen, zonnetje, vrolijke mensen, niks mis mee. Gewoon daar lopen waar we willen lopen. De dorpsgek in een rolstoel die breed lachend tegen ons riep dat wij de vrouwen van zijn leven waren en dat hij de hele dag op ons had staan wachten. Staan wachten in een rolstoel, da’s knap... Gewoon Zwolle dus en leuk. We kwamen een ijssalon tegen, hebben een heerlijk ijsje gekocht en zijn nog even doorgeslenterd langs de gracht van Zwolle. En toen maar naar huis.

Beste Koningin Maxima, was gewoon meegegaan! Dan had u ook heerlijk kunnen chillen in Zwolle, lekker op het terras kunnen zitten en kunnen lopen waar u zelf wilt. Nu moet u allerlei verplichte routes lopen en komt u die man in zijn rolstoel echt niet tegen. Op een terras zitten met een wijntje staat vast niet op het programma, laat staan een ijsje kopen. Dus stuur nou gewoon even een appje de volgende keer dat u naar Zwolle gaat, dan gaan wij met u mee. Wij kennen de weg ook niet, maar banjeren gewoon lekker als toerist door Zwolle. Gewoon als onszelf. En niemand die op ons wacht, behalve die man in die rolstoel…

Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp (en Sabine)

PS: als u een keer met ons meegaat, kunt u dan vragen aan uw chauffeur of hij via Drachten en Zutphen naar Wassenaar kan rijden? Dan kunnen we meer dan 1 wijntje drinken…

zaterdag 15 juni 2013

Column 1 voor Contact


(WATER)IJS

Het zonnetje schijnt, de radio staat hard en al rijdend in mijn auto zing ik hard en vals mee. Blij dat niemand het kan horen. Ik ben vanuit het westen op weg naar de goede kant van de IJssel. En daarvoor moet ik de IJsselbrug over. Ik passeer het bord Zutphen, rijd de Hoven in en ineens staat het verkeer stil. Geen idee wat er aan de hand is. Ongeluk? Vrachtwagen vast onder de spoorbrug? Stapvoets rijd ik achter mijn voorganger aan, inmiddels gevolgd wordend door een enorme rij autos achter me. De temperatuur loopt flink op in de auto. Ik draai het raam open, zet de radio zachter en stop met meezingen. Dat mensen hier stil staan zal ik niet erger maken met mijn gezang.

Ik heb ineens zin in ijs. Vanavond, na een rondje fietsen, beloof ik mezelf. Stukje bij beetje rijd ik verder, hard nadenkend of het een waterijsje, softijsje of Italiaans ijsje gaat worden. Uiteindelijk ben ik de spoorbrug onderdoor en zie ik de vertrouwde torens van Zutphen. En ineens zie ik nog iets: het is hoog water! In de lente! En ik zie dat de brug weer open gaat. Dus nog maar even wachten.

Eenmaal thuisgekomen wat eten, omkleden en op de fiets. Geen toetje, dat ijsje komt later. Ik heb geen route in mijn hoofd, maar ik wil zoveel mogelijk water zien. Daarom eerst  richting Eefde, langs het Twentekanaal naar het punt waar de IJssel en het Twentekanaal samenkomen. Dan terug naar Zutphen en naar de Nieuwe IJsselbrug. Op het fietspad op de Nieuwe IJsselbrug stap ik van de fiets. In de richting van Baak kijkend veel water en groen. De andere kant op kijkend zie ik Zutphen met heel veel water. En ik voel de zon die brandt op mijn huid. Wauw.

Ik fiets terug naar Zutphen en eindelijk koop ik een softijsje. Ik neem een hap en fiets de Oude IJsselbrug op om het water goed te kunnen zien. Ik leun wat over de railing en op dat moment zie ik mijn bol ijs naar beneden vallen de Ijssel in en verdwijnen in het zwarte snelstromende water. Even kijk ik beteuterd naar het lege hoorntje, maar dan schiet ik in de lach. Dag ijsje, eet smakelijk vissen in de IJssel!
Morgen is er een nieuwe zonnige dag met hoog water. Lente 2013 in Zutphen is mooi! Morgen een nieuw ijsje. Een softijsje dat ik niet laat veranderen in een waterijsje. En ineens begrijp ik de naam IJSsel...

Henrieke Schoonekamp

Link naar de website van Contact:

www.contact.nl/regio/artikel/695935/column-henrieke-schoonekamp--waterijs

Brief aan Máxima in Gelderland


Zutphen, 29 mei 2013

Beste Koningin Máxima,

Nog geen maand bent u nu Koningin. Even lekker rustig wennen aan deze toch best aparte functie stond blijkbaar niet in de vacature. Nee, u wordt op Koningstour gestuurd. Elke dag gezellig naar 2 andere provincies. U zult blij zijn dat we er maar 12 hebben. Heeft u zelf de plaatsen gekozen waar u heengaat? Waarom gaat u dan naar Duiven? De enige reden waarom Gelderland daar komt is de Ikea. Ik heb begrepen dat uw man ook mee komt. Gezellig, maar ik zou hem niet meenemen naar de Ikea. Geen enkel stel verlaat zonder ruzie de Ikea kan ik u uit ervaring vertellen. En dan moet u thuis ook nog zelf die kastjes in elkaar zetten... Dat zal ongetwijfeld op u neerkomen, uw echtgenoot ziet er niet uit alsof hem dat gaat lukken.

Ik las ook dat er morgen 400 politiemensen in Gelderland klaar staan voor u. Die staan nu allemaal hun uniform te strijken en hun schoenen te poetsen. Hoe krijgt u dat nou voor elkaar? Ik ken een paar mensen die bij de politie werken, maar als ik met ze afgesproken heb bellen ze vaak op het laatste moment af. Omdat ze moeten overwerken voor onverwachte spannende en gruwelijke zaken. Omdat ze de volgende dag ineens om 05:00 uur moeten beginnen. Of ze komen uren later en zitten onder de vlekken en dragen een geur bij zich waarvan ik niet wil weten wat het is. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat ze hun afspraak met u morgen niet gaan afzeggen, maar schoon, fris ruikend en zeer op tijd klaar zullen staan.

Mocht u nou morgenvroeg denken: "Gelderland, bekiek ut moar", stuur dan maar even een appje. Dan kom ik u halen en gaan we gezellig in mijn gele koets echte kastelen kijken in de Achterhoek. Niet zo'n nepkasteel als waar u nu in woont, nee echte kastelen hebben we hier. Wel zonder draken en prinsen, maar toch... We kunnen gaan høken, ijsje eten in Vorden of goedkoop drank halen in Duitsland. Kano varen op de Berkel, mountainbiken in Montferland of thuis blijven en met chips en chocola op de bank een slechte film kijken. U zegt het maar, mij maakt het niks uit. En dan mag u me ook eens het geheim vertellen hoe u het voor elkaar krijgt dat mensen van de politie niet afzeggen of veel te laat komen...

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp 

Brief aan Máxima; hiep hiep hoera

                                                                                                             Zutphen, 17 mei 2013


Beste Koningin Maxima,

Bij deze wil ik u van harte feliciteren met uw verjaardag!
Net 2,5 week Koningin en nu al jarig. Weinig tijd om even bij te komen, gefeest moet er worden!

Hoe is dat nou, jarig zijn en Koningin zijn? Hangt u zelf de slingers op, bestelt u zelf de taart, kijkt u in de folders welke supermarkt het bier in de aanbieding heeft? Of laat u dat doen?

En dan de cadeaus... Knap ingewikkeld, een cadeautje kopen voor de Koningin. Een mooi boek, flesje wijn voor 5 euro, bosje bloemen, reep chocola; ik vind het allemaal prachtig. Maar ja, ik ben maar gewoon Henrieke. Wat neem je mee voor de Koningin? Even op de markt naar Bloemen-Jopie een paar rozen scoren is vast geen optie. Of vindt u juist van wel? Rozen zijn toch gewoon rozen? En als u ze niet mooi vindt zijn ze met twee weken zeker dood. Opgeruimd staat netjes, weg ermee. Een dure gouden ketting die niet om aan te zien is, daar moet je af en toe verplicht mee rondlopen...
Ik ben wel benieuwd wat u van uw echtgenoot de Koning heeft gekregen. Toch bijzonder, jarig zijn en een cadeau krijgen van de Koning...

Ik moet u bekennen dat ik altijd lieg over mijn leeftijd... Misschien wilt u dat ook wel doen, maar de pers vermeldt overal uw ware leeftijd! U kunt er best een paar jaartjes vanaf smokkelen, u ziet er goed uit. Maar de pers is meedogenloos; uw ware leeftijd wordt ijskoud vermeld. Ik zou het niet pikken als ik u was...

Daarom bij deze: gefeliciteerd met uw 29e verjaardag! Voor altijd 29, mensen trappen er wel in, geloof me. Ik heb er ruimschoots ervaring mee.

Ik hoop dat u vanavond dronken op de tafel danst. Uw Koning aan de kroonluchter door de kamer zwaait. Uw gasten met iets teveel drank op hun maaginhoud legen op het gazon. En dat er een kleine race wordt gehouden met de gouden koets. Dat u morgen uitslaapt en wakker wordt met hoofdpijn en spijt hebt van niks, maar terugkijkt op een mooie verjaardag. Ik neem een klein, goedkoop wijntje op u, ik moet morgen namelijk werken. En ik wens u een fantastisch levensjaar.

Veel liefs van uw ook 29-jarige onderdaan,
Henrieke Schoonekamp