Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

donderdag 12 februari 2015

Je bent een echte Zutphenees als je... Column 2015-7 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact. 

Een tijdje in het buitenland zijn is geweldig, toch is het ook weer fijn om weer in Zutphen te zijn. Ik heb Zutphen eigenlijk niet echt gemist. Dat komt omdat ik op Facebook lid ben van de groep “Je bent een echte Zutphenees als je…”.  Een virtuele groep met vooral inwoners van Zutphen en voormalig inwoners van Zutphen. In ieder geval zijn er momenteel meer dan 5700 mensen lid die erg gek zijn op Zutphen. 
“De verzamelplek voor typische Zutphense zaken, foto's, herinneringen en allerlei zaken die verband houden met onze liefde voor deze mooie stad!” Zo staat de groep beschreven door Amy, één van de beheerders. En de mensen in deze groep maken geregeld de prachtigste foto’s van Zutphen en plaatsen die in de groep. Foto’s van de IJssel, van de Walburgkerk of van beelden. Van de markten, en woningen en winkels in de verschillende wijken. Hele nieuwe foto’s maar ook hele oude foto’s. Discussies worden gestart en soms word er wel eens een foto geplaatst die zo oud is dat het moeilijk te zien is waar de foto gemaakt is. Dan is het raden en gissen en gelukkig is er altijd wel iemand die er gewoond of gewerkt heeft of iemand kende die er woonde en een einde maakt aan de onzekerheid en het goede antwoord geeft.
Met sneeuw worden er heel veel foto’s gemaakt. En terecht, want ook al houd ik helemaal niet van sneeuw, Zutphen is prachtig in de sneeuw en het levert fantastische witte foto’s op. In het voorjaar is Zutphen ook mooi, als de bomen weer in bloei zijn. En in de zomer met volle terrassen en spelende kinderen bij de waterwerken. In de herfst, als de bomen hun herfstkleuren laten zien en het weer onstuimig is. Ach, wanneer is Zutphen eigenlijk niet prachtig… En van al deze momenten worden door de leden de mooiste foto’s gemaakt. Eerlijk is eerlijk, ik plaats niet zoveel, ik geniet vooral van de foto’s en verhalen die anderen plaatsen. En daarom heb ik Zutphen niet echt gemist, omdat ik dankzij al die mensen die deze mooie foto’s plaatsen toch een beetje in Zutphen was. En daarvoor wil ik alle leden bedanken en vooral de beheerders van deze groep, Amy, Peggy en Brenda. Ik hoop dat er nog vele mooie foto’s zullen volgen!
De meeste gemaakte foto is ongetwijfeld die van de Zutphense skyline, gezien vanaf de Hoven. In de volle zon of in de schemering of bij nacht. In kleur of in zwart-wit. Zonsopgang of zonsondergang. In de winter, zomer, lente of herfst. Het is altijd mooi om foto’s van dit stukje Zutphen te zien. Want als ik de skyline van Zutphen zie met haar torens, de bruggen en de IJssel, dan weet ik dat ik thuis ben. Thuis in Zutphen. 

zondag 8 februari 2015

Afscheid. Column 2015-6 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Zondagmorgen in het kindertehuis in Perú. Een aantal kinderen is met een begeleider naar de kerk, de rest is aan het spelen in het huis. Voor de kinderen wordt van maandag tot met zaterdag tussen de middag warm eten gekookt door Gladys. Op zondag heeft ze vrij en dat betekent dus dat één van de begeleiders kookt. Ik help daar graag bij. Aardappels schillen en snijden om patat in een klein pannetje te bakken, rijst koken en tomaat en uien bakken. Uren staan we in de kleine keuken met minimale faciliteiten. De kip (met kop en poten) in stukken snijden laat ik aan de andere begeleider over… Als alles klaar is doen we het eten in 18 bakjes, waarna we met alle kinderen naar het strand gaan om daar lekker te picknicken. En zo heb ik dus ook de ervaring om voor een heel weeshuis eten te koken…
Op zondagavond, voor ik wegga, wordt me gevraagd of ik maandag eerder kan komen. Uiteraard kan ik dat, dus op maandagochtend ben ik al vroeg in het kindertehuis. Er is een hoop geheimzinnigheid en ineens komen alle kinderen en twee begeleiders al zingend naar me toe met een taart met de tekst “Feliz Cumpleaños Erica” oftewel “Gefeliciteerd Henrieke”. Mijn verjaardag! Ik was het zelf al vergeten, maar de begeleiders hebben een taart gekocht en de kinderen hebben mooie tekeningen gemaakt. Henrieke is niet uit te spreken voor hen, vandaar dat ik Erica genoemd wordt. De taart delen we met zeker twintig mensen in het tehuis, en echt, dat gaat prima. Iedereen gewoon een heel klein stukje. Ik ben echt ontroerd door zoveel liefs en kan met moeite mijn tranen inslikken.
De volgende dag ga ik met lood in mijn slippers naar het kindertehuis. De laatste dag dat ik hier in Huanchaco ben is aangebroken. En dat betekent dus dat ik afscheid moet nemen van alle jongens in het tehuis en van de mensen die er werken. En dat doet pijn. Heel erg pijn. Ik krijg dikke knuffels van hun allemaal. Ik beloof ze foto’s op te sturen en kaarten met hun verjaardagen. Ik beloof dat ik mijn uiterste best zal doen om weer bij ze terug te komen. Als ik het tehuis uitloop zet ik mijn zonnebril op en laat mijn tranen de vrije loop. Wat ben ik dankbaar dat ik onderdeel van hun leven uit mag maken en wat doet het pijn om ze hier achter te laten. 

Later die avond komt ook het afscheid van alle leuke mensen die ik in Huanchaco heb leren kennen. En de omgeving waar ik zo gehecht aan ben geraakt. De zee, de oude bussen, de herrie, het eten, de pier, de honden, het uitzicht en het zand dat werkelijk overal is. Het wordt tijd om de pelikanen op het strand te verruilen voor de Zutphense Pelikaan. Tijd om terug te keren naar Zutphen. 

donderdag 5 februari 2015

Bioscoop. Column 2015-5 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl


Als je in een kindertehuis in Perú woont dan weet je dat leuke dingen doen die geld kosten bijna niet mogelijk zijn. Om de twee maanden durende zomervakantie wat te doorbreken en een keer wat anders te doen dan naar het strand te gaan of voetballen besluit ik de vijftien jongens mee te nemen naar de bioscoop in de stad Trujillo. Mijn moeder was zo lief om geld voor de jongens over te maken, dus ik beloofde ze ook een hamburger na afloop. Op een donderdagmiddag ging ik op pad met twee mensen die in het kindertehuis werken en de jongens. Na een rit van bijna een uur in een hele oude rammelende bus van het dorp Huanchaquito naar de stad Trujillo kwamen we aan bij het winkelcentrum. Trujillo is de vierde stad van Perú met 650.000 inwoners. Het is een typische Zuid-Amerikaanse stad met veel herrie, een kathedraal, altijd toeterende taxi’s, koloniale gebouwen, duizenden eettentjes op straat en heel veel mensen. Daarentegen zijn er ook twee winkelcentra die totaal niet passen in het straatbeeld omdat ze heel modern zijn ingericht. Er zijn luxe westerse winkels en hamburgerketens. De bioscoop is ook in zo’n winkelcentrum. Na de kaartjes gekocht te hebben gaan we met popcorn en cola de zaal in. De Zutphense bioscoop is mooi en ruim, de Peruaanse doet daar zeker niet voor onder. Groot en westers met fijne stoelen. Als de film eenmaal begint kom ik er al snel achter dat de Peruaan wel gewoon zichzelf blijft, ondanks de andere omgeving. Tijdens de film wordt er hard gepraat, gelachen, gebeld en er worden foto’s gemaakt met telefoons. Mensen lopen in en uit en zelfs hele jonge baby’s hoor ik huilen in de zaal. Ik moet er wel om lachen en probeer me in te beelden dat het in Zutphen er zo aan toe zou gaan… De jongens genieten volop en als de film afgelopen is gaan we op zoek naar een Mcdonalds. Die is er niet, helaas dus geen Menú feliz (happymeal). Wel is er de Kentucky Fried Chicken, daarom gaan we daarheen. Als ik 15 menuutjes bestel vragen ze vier keer of het wel klopt. Ja dus. Het duurt even, maar het is het wachten waard. De jongens genieten volop van de hamburgers, de friet en de Inkacola, de favoriete knalgele frisdrank van alle Peruanen. Lekker ongezond, maar voor de jongens een echt feestje. Voor mij een feest om de kinderen een dag mee uit te kunnen nemen en een mooie herinnering te bezorgen. Op de terugweg in de hobbelende bus slapen de meesten. Het was een mooie dag.