Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

maandag 12 september 2016

Hondenbaan. Politieblog voor Vrouw.nl

‘En opletten hė! Als jullie het huis niet bewaken ruil ik jullie in voor een hond.’ Drie paar ogen onder drie paar hele lange oren kijken me suf aan. Duidelijk niet van plan te gaan doen wat ik ze vraag. Leuk die konijnen, maar als er een inbreker komt heb ik meer vertrouwen in de goede sloten dan in hen. Ik sluit de deuren af, stap in de auto en rijd naar het politiebureau. Tijdens de briefing krijg ik te horen dat ik forensisch onderzoek mag gaan doen in drie verschillende woningen waar ingebroken is. 

Op het eerste adres woont een vriendelijk echtpaar. Ik sta met hen in de woonkamer waar de man uitlegt wat er is gebeurd. Ze zijn een avond uit geweest. Bij thuiskomst zagen ze dat de achterdeur was opengebroken en het hele huis was doorzocht. ‘Ik wou dat de hond wat waakser was’ zegt de man. Hond? Ik heb geen hond gezien. En ook niet gehoord toen ik aanbelde. De man roept vervolgens de naam van het dier en achter de bank komt ineens de grootste hond vandaan die ik ooit heb gezien. Om bang van te worden. De hond kijkt even vriendelijk op om dan weer te gaan liggen. Onwillekeurig schiet ik in de lach en zeg dat de hond geen carrière in het verschiet heeft als politiehond.

Als het sporenonderzoek klaar is rijd ik door naar het volgende adres waar ik wel luidkeels wordt begroet door een klein keffertje dat zich meteen laat horen als ik aanbel. Het hondje heeft waarschijnlijk ook flink geblaft toen de inbreker in huis was, want hij klinkt behoorlijk schor. Dat blaffende honden niet bijten heeft hij ook bewezen, de inbreker kon gewoon zijn gang gaan.

Ik heb blijkbaar een hondenbaan vandaag. Want ook op het derde adres wonen twee honden. Twee flinke rottweilers. Nooit zou ik het aandurven om zomaar een huis binnen te gaan waar twee rottweilers lopen. Ik ben niet zo dapper. De inbreker wel. Als je dan toch zo dapper bent, ga dan wat leuks doen met je leven. Ga bungeejumpen, wordt straaljagerpiloot of glazenwasser van wolkenkrabbers. Ga in ieder geval niet inbreken. Helaas vonden de rottweilers het blijkbaar wel gezellig dat de inbreker er was, net zoals ze het heel gezellig vinden dat ik er ben. Kwispelend lopen ze vrolijk om mij heen terwijl ik het opengebroken raam onderzoek met dactyloscopische poeders, op zoek naar vingerafdrukken. De eigenaresse kijkt hoofdschuddend toe.

Eenmaal thuis zie ik dat mijn huisje net zo is als dat ik het achtergelaten heb. En dat heb ik niet aan de konijnen te danken. Goede sloten en een alarm zijn echt de beste manieren om inbrekers buiten de deur te houden. Want de meeste huisdieren vinden bezoek heel gezellig, ook het ongewenste bezoek. Wat dat betreft is er geen verschil tussen een grote stoere hond of een flink konijn. 

Toch heb ik stiekem de hoop dat als er ooit een inbreker komt, de konijnen geluisterd hebben met die grote oren van ze en hun tanden in de inbreker zetten in plaats van in mijn kabels… 


zondag 4 september 2016

Herinneringen. Politieblog voor Vrouw.nl

Ik sta in een kleine tussenwoning waar ingebroken is. Mijn sporenkoffer staat op de vloer, de lamp heb ik in mijn hand. Tegenover mij een ontroostbaar ouder echtpaar. Ze laten mij de chaos in de woning zien; de inhoud van bijna alle kasten en laden ligt op de vloer. Enveloppen zijn open gescheurd, foto’s zijn vertrapt. Sieradendoosjes, kleding, bankpapieren en tekeningen van de kinderen. Hun hele geschiedenis, hun hele leven, ligt letterlijk op de vloer. Aan mij de taak om daar sporen van een dader op of tussen te vinden. Op een witte envelop met een zwarte rand zie ik een schoenspoor van een inbreker. De vrouw barst in huilen uit als ze het ziet. Het is de rouwkaart van haar vader. Als ik de lege sieradendoosjes onderzoek zijn ze beiden in tranen. De trouwringen van overleden ouders zijn weg. Net als de zilveren dasspeld die hij kreeg bij zijn pensioen en de parelketting van haar overleden zus. Ik doe alles wat ik kan om zoveel mogelijk sporen van de daders te vinden zodat zij hopelijk opgepakt kunnen worden en de spullen terugkomen bij deze lieve mensen. 

De waarde van de gestolen goederen interesseert hen niet. Daarvoor zijn ze wel verzekerd. De herinneringen die eraan hangen, daar gaat het om. Herinneringen zijn niet in geld uit te drukken en niet te vervangen. Geen inbreker die daar aan denkt of rekening mee houdt. En daarmee dus onvoorstelbaar leed aanricht. 

Als ik een paar uur later thuiskom zie ik op de deurmat de krant liggen die mijn vader altijd brengt op zaterdag. En een envelop met onmiskenbaar zijn handschrift. Geen enkele e is hetzelfde geschreven, zelfs de drie xxx onderaan zien er alledrie anders uit. Een glimlach op mijn gezicht, ik schrijf namelijk net zo onregelmatig als hij. Op de envelop staat geschreven dat zijn broer op bezoek is geweest en een foto voor mij heeft meegebracht. Nieuwsgierig open ik de zorgvuldig gesloten envelop en haal de foto eruit. 

Ik zie op de foto een jonge vrouw met een raar kapsel en een veel te grote bril. Ze houdt trots een baby in haar armen, een meisje. Lachend kijkt de jonge vrouw in de camera, ondertussen het hoofdje van de dikke baby goed ondersteunend. Naast haar zit een man. Een man met donker, net iets te lang haar. Hij wordt kaal, dat is bovenop zijn hoofd al te zien. Hij heeft een donkere baard en kijkt niet in de camera. Hij kijkt vol liefde naar de baby die de vrouw in haar armen heeft. De meubels op de achtergrond zijn van donker hout. Veel boeken en planten, in de kast een boeren-bontservies. 

De baby, dat ben ik. De jonge mensen zijn mijn ouders in 1980. Mijn moeder heeft al jaren een andere kapsel en haar brillen gaan met de mode mee. Van zijn baard heeft mijn vader lang geleden al afscheid genomen. Hij is veel kaler geworden, het donkere haar is inmiddels grijs.

De foto lijst ik in en zet ik op de kast. Onbetaalbaar deze foto, een mooie herinnering. Ik moet weer aan de mensen denken waar ik eerder deze dag was. En hoop dat we bij hen ook de herinneringen terug kunnen brengen.