Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 5 augustus 2014

Chagrijn-trein. Column 2014-27 voor Contact

Al rijdend in mijn autootje hoor ik ineens wat geluiden die ik anders niet hoor. Ik rijd stug door, maar ruik dan ook ineens een brandlucht. Dat is echt niet goed! Ik wijzig meteen mijn bestemming en rijd direct door naar de garage. Daar krijg ik te horen dat er wel het één en ander mis is met mijn auto en dat ik dus een paar dagen een ander vervoermiddel moet gaan gebruiken. Fietsen en lopen is leuk, maar voor grote afstanden zal ik dus met de trein moeten. Moeten, want ik stap niet voor mijn lol in de trein. Via internet bestel ik een OV-chipkaart. Net op tijd, ik ben nog net niet de laatste Nederlander zonder zo’n kaart. Op een morgen moet ik vroeg naar Apeldoorn. Met de trein dus. Inchecken en instappen. Eigenlijk best makkelijk. De trein is al aardig vol met mensen. Ik vind nog een zitplekje, maar er ligt een tas op. Ik zeg vrolijk goedemorgen en vraag vriendelijk of ik op de plek van de tas mag gaan zitten. Niemand zegt wat terug. De tas wordt geërgerd op de grond gezet door een man die mij geen blik waardig keurt. Ik voel me erg ongemakkelijk en ga zitten. Ineens twijfel ik erg aan mezelf. Ik check mijn kleding, haar, make-up en adem, maar daar is niks mis mee. Blijkbaar heb ik gewoon de verkeerde zitplek tussen de verkeerde mensen uitgekozen. De trein vertrekt en ik kijk om me heen. De meeste mensen hebben hun telefoon in de hand en oordoppen in hun oren. Een enkeling leest een krant. Maar niemand kijkt vrolijk. Ongelooflijk! Ik vraag me af waarom iedereen zo chagrijnig en contactgestoord in de trein zit. Ik durf het echter niet te vragen aan medereizigers. Dus blijf ik maar gewoon zitten en kijk naar buiten. Ineens heb ik zin om in opstand te komen. Zin om heel hard een liedje te gaan zingen. Of om iedereen in de coupé een hand te geven en goedemorgen te zeggen. Om een polonaise te beginnen. Om een hele goede mop te vertellen. Of juist een hele slechte. Om te beginnen met tikkertje spelen. Maar ik houd mezelf in bedwang, al kost het me veel moeite. Als ik het bijna niet meer vol kan houden arriveert de trein in Apeldoorn en kan ik de trein uit. Dáááááág chagrijnige mensen die in Zutphen in de trein zijn gestapt!
De daaropvolgende dagen gaat het net zo in de trein. En dan is gelukkig mijn autootje gemaakt. Maar in de garage krijg ik te horen dat ik er rekening mee moet houden dat mijn auto het niet zo lang meer vol gaat houden. En dan zal ik dus weer met de trein moeten. Aan alle chagrijnige mensen in de trein: U bent gewaarschuwd, ik kom binnenkort weer terug. En ik vrees dat ik mezelf dan niet meer in bedwang kan houden. Tikkie, jij bent em!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten