Brief aan Máxima. MH17.

                                                            Zutphen, 21 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Als Koningin reist u vast in stijl in een regeringsvliegtuig. Uw koffer wordt ingepakt en u hoeft niet te sparen voor een lange reis naar een ander continent.

Maar kunt u zich nog herinneren hoe het was toen u nog gewoon Máxima was en geen Koningin?

Weet u nog hoe geweldig het was om naar een ander continent te reizen? 

Goedkoop is dat niet. De meeste mensen moeten hard sparen voor een ticket naar een plek op deze aarde zo ver weg. Er wordt extra gewerkt en mensen leggen spaarpotjes aan. Op de bank of in een echt spaarvarken. Hoe langer er gespaard moet worden, des te groter is de zin om weg te gaan. De bestemming wordt zorgvuldig gekozen, reizen van meer dan 12 uur vliegen zijn niet vanzelfsprekend en vaak eenmalig. Dus op de plaats van bestemming liever geen oorlog of andere politieke spanningen. Geen nare ziektes, maar als die er toch zijn dan eerst langs de GGD om de nodige injecties te halen. Reizen zo ver weg gaan vaak naar plekken om andere culturen te ontdekken, tropische stranden te zien en voedsel te eten wat we niet kennen. En om te slapen op plaatsen waar we thuis niet aan moeten denken. En om even in een hele andere wereld te zijn. Gewoon om een mooi avontuur te beleven, alleen of met geliefden. Of om een droom waar te maken.

Weet u nog hoe het was de dag voor u vertrok?

Nog even langs de boekhandel om wat tijdschriften en een goed boek te kopen. En een mooie bikini uiteraard. Snel de laatste was doen en hopen dat het favoriete shirtje op tijd droog is. De MP3-speler, I-pad, telefoon, Nintendo, camera en E-reader opladen. De koffer inpakken en natuurlijk het reisboek mee. Nog even langs bij ouders om gedag te zeggen, een knuffel te geven en beloven voorzichtig te doen. Het huisdier nog onder dak brengen. En thuis nog schoonmaken en opruimen want dat is zo fijn thuiskomen in een opgeruimd huis. Uiteindelijk veel te laat in bed stappen en niet kunnen slapen omdat het best spannend is, zo’n reis.

Beste Koningin Máxima, weet u nog hoe het was op de luchthaven?

De trein erheen heeft toch weer vertraging of er is weer een flinke file op de weg. En dan toch nog op tijd op de luchthaven zijn. Tussen alle reizigers de goede balie zoeken om in te checken en dan lang in de rij moeten staan, hopend op een mooi plekje bij het raam. Blij zijn dat de koffer niet te zwaar is. Dan langs de marechaussee en daarna lekker het tax-free gebied in. Winkelen; drank en een zonnebril met korting kopen. Te dure broodjes eten en tegen de spanning vast een glaasje wijn of een biertje drinken. Een foto maken van het vliegtuig waarmee u vliegt en deze naar vrienden en familie sturen en op Facebook plaatsen. Misschien met een grapje erbij. De handbagage laten checken en dan het vliegtuig in. En dan wordt het wel een beetje spannend. Maar toch nog even genieten van het op de benen staan, want straks moet er 12 uur op dezelfde stoel gezeten worden.

Weet u nog, hoe de stewardess u ontving in het vliegtuig?

Op zoek gaan naar de stoel waar de komende 12 uur gezeten moet worden. Als die stoel eenmaal gevonden is, dan goed kijken welke mensen er in de buurt zitten. Hopen dat ze niet gelijk de stoel naar achteren klappen zodat u meteen al klem zit. En dan gaat de grote reis beginnen. En voor veel mensen het vervelendste gedeelte; het opstijgen. Riemen vast, elektronische apparatuur uit en een instructievideo kijken met stewardessen die de veiligheidsmaatregelen voordoen. Ervan uitgaand deze maatregelen niet nodig te hebben, toch goed opletten. Gewoon voor de zekerheid.

Weet u nog hoe de piloot een praatje hield en hoe toen het opstijgen begon?

Hoe het vliegtuig eerst langzaam en daarna steeds sneller over de startbaan reed om vervolgens een snelheid te halen die ondenkbaar was met de auto? Om dan los te komen van de grond. Even het gevoel hebben dat het vliegtuig neerstort om dan toch steeds hoger en hoger te gaan? En door het raampje te zien dat Nederland steeds kleiner wordt? In gedachten tijdelijk afscheid nemen van het mooie Nederland en dan in de rondte kijken en zien dat de medereizigers het ook niet leuk vinden maar als de lampjes “riemen vast” niet meer branden er overal opluchting te zien is. En dan de blijdschap dat de grote reis nu echt begonnen is en dat na het gevaarlijke opstijgen niets meer mis kan gaan.

Weet u nog hoe saai vliegen in een gewoon vliegtuig was? 

Dat de stewardessen heel snel met een hapje en drankje komen en een warme vochtige doek. Video’s uitzoeken op het schermpje in de stoel voor u en na de eerste film erachter komen dat het nog ruim tien uur vliegen is en eigenlijk niet opschiet. In de rij staan voor de toiletten en daarna proberen te slapen. En dat op een hoogte van tien kilometer, tweemaal de lengte van een avondvierdaagse in een gemiddeld stadje.

Beste Koningin Máxima. De reizigers van de vlucht MH17 die zo hard hebben gespaard en zoveel hebben gedroomd zijn niet verder gekomen dan dit. Weet u nog hoe fijn het is om na 12 uur vliegen uw benen te strekken, een gewoon toilet op te zoeken, de geur van het verre land te ruiken, vreemd geld te pinnen en zo blij te zijn om er gewoon te zijn? De reizigers van MH17 zijn zover niet gekomen, maar hebben iets gruwelijks meegemaakt aan boord wat ik me niet voor kan stellen. Maar de beelden op tv spreken voor zich. Er zijn geen dromen waargemaakt, geen tropische stranden bezocht en geen avonturen beleefd. Deze mensen liggen in een weiland. Dood. Alleen of met hun geliefde. Op een plek die ze niet hebben uitgekozen en waarvoor ze niet hebben gespaard. Dromen zijn nachtmerries geworden, beloftes aan familieleden om veilig terug te keren zijn niet nagekomen. Hun bezittingen, zorgvuldig uitgezocht en passend binnen de 20 kilo die ze mee mochten nemen worden geroofd. Het Nederland dat ze bij het opstijgen zagen blijkt het laatste te zijn wat ze van ons landje zagen.

Beste Koning Máxima. Kunt u er alstublieft voor zorgen dat deze mensen weer terug komen bij hun familie en geliefden? De reis waarvan ze droomden zullen ze nooit meer maken. Maar hun achterblijvers droomden over een veilige terugkeer. Zelf kunnen ze niet meer terugkeren. Kunt u ze niet helpen?

Weet u nog hoe mooi het is om weer thuis te komen?

Thuis, waar geliefden wachten. Reizen is mooi, thuiskomen is fantastisch.

Laat alstublieft deze mensen niet achter op een plek waar ze niet voor gekozen hebben.

Laat alstublieft de nachtmerrie van de nabestaanden niet zolang duren. 

Alstublieft.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp