Wondere wereld Perú. Column voor Contact

Deze column is geplaatst in de Contact Zutphen-Warnsveld

“Maar wat doe je daar nou eigenlijk, daar in dat kindertehuis in Perú?” wordt me geregeld gevraagd. Eigenlijk doe ik niks. Niks bijzonders. Ik ben er gewoon. Klets met de kinderen, speel een spelletje met ze, geef ze een knuffel. Gewoon de dingen waar de mensen die er werken geen tijd voor hebben. Zij zijn vaak alleen, soms met twee mensen. En dat is heel hard werken met achttien jongens. Individuele aandacht is er dus bijna niet. Bij een aantal komt af en toe familie op bezoek. Een oom, een tante, soms zelfs één van de ouders. Gouden momenten voor de jongens, maar het levert soms ook schrijnende situaties op. Zo zie ik bij een jongen van twaalf die er al jaren woont ineens een vrouw met een baby. Een meisje van tien dagen oud, zo blijkt. De jongen zit vertederd op de grond met de baby. Ik loop naar hem toen en vraag of de baby zijn nichtje is. De vrouw ziet er namelijk te jong uit om zijn moeder te kunnen zijn, dus ik denk dat zij een oudere zus van hem is. Ze is overduidelijk heel arm. Maar ik krijg dan toch te horen dat de vrouw zijn moeder is en de baby zijn zusje. Typisch zo’n moment dat ik twijfel aan mijn Spaanse woordenschat. En eigenlijk maar hoop dat ik het niet goed begrepen heb. In dit geval heb ik het uitstekend begrepen. Helaas. Ik maak foto’s van hen drie samen en beloof ze af te drukken en aan hem te geven voor ik naar huis ga. Even later vertrekt de moeder, met de baby. De jongen blijft achter in het tehuis. De kans is groot dat hij zijn moeder en zusje pas terugziet als de baby kan lopen. Ik speel en klets nog met hem. En zie de pijn in zijn ogen. Hoe is het toch mogelijk dat er nog een baby komt? Ik weet dat de jongen nog een zusje heeft wat door oma in het Amazonegebied wordt opgevoed. Geboorteplanning is niet gewoon hier. En wat de toekomst van dit kindje zal zijn… 

De volgende dag gaan we met de jongens naar het strand. Het strand is vies. Overal ligt plastic, slachtafval en zelfs meubilair. Ook iets waar ik niet aan kan wennen hier in Perú. Iedereen gooit alles van zich af op straat. Als één van de jongens uit het tehuis dat doet leg ik uit waarom hij dat niet moet doen: dat afval waait de zee in. En de vissen eten dat plastic. En dan gaan de visjes dood. En dan kan jij geen ceviche meer eten, want dan zijn er geen visjes meer. Ceviche is een traditioneel Peruaans gerecht met vis. En de kinderen zijn er gek op. Dus ik hoop maar dat mijn uitleg helpt.

Terwijl de kinderen in zee spelen zie ik op meerdere plekken ook gebruikte condooms op het strand. Te ranzig voor woorden natuurlijk. Maar het maakt me ook blij… Blij, omdat daarmee wel ongewenste zwangerschappen zijn voorkomen. En hopelijk deze verliefde stelletjes eerst aan hun eigen leven werken voordat er een kindje komt. Zodat het kindje ook een liefdevolle goede toekomst krijgt en niet in een tehuis of op straat terecht komt. Nooit gedacht blij te zijn gebruikte condooms op een strand te zien.. Wondere wereld hier af en toe. Nou nog hopen dat ze deze ook op gaan ruimen…