Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

vrijdag 18 maart 2016

Politieblog. Niet te filmen.

Zondagmiddag. Op verschillende plaatsen heb ik sporenonderzoek gedaan. Als ik daarmee klaar ben ga ik naar het dichtstbijzijnde politiebureau om het schriftelijk werk te doen. Ik klets wat met agenten die ook aan het einde van hun dienst hun bevindingen in het politiesysteem aan het tikken zijn en log in. Ik pak de sporen erbij die ik die dag aangetroffen heb en begin met het invoeren ervan in de systemen zodat ze zo snel mogelijk nader onderzocht kunnen worden om de daders van de verschillende misdrijven te kunnen vangen. 
Daar heb ik graag koffie bij. En ik vraag de agenten of ze ook koffie willen. Dat willen ze. En terwijl ik bij de koffie automaat de bekertjes sta te vullen hoor ik in mijn oortje via de portofoon dat de agenten van dit politiebureau door de meldkamer worden opgeroepen om met spoed naar een paar straten verderop te rijden waar iemand op de fiets is aangereden door een auto. Het slachtoffer is niet aanspreekbaar en het ziet er niet goed uit. Meteen hoor ik de agenten het bureau uitrennen en zie ik twee politiewagens met sirenes aan naar het ongeval rijden. En blijf ik achter met vijf bekertjes koffie. 

Ik kan één bekertje koffie kwijt aan een collega die tijdelijk bij de recherche werkt en één aan de Operationeel coördinator. Meer mensen zijn er niet. De andere twee bekertjes koffie gooi ik meteen door de gootsteen, die komen niet op voorlopig. We luisteren mee en horen wat de agenten aantreffen die er eerder dan de ambulance zijn omdat het ongeval zo dicht bij het bureau is. We horen hoe de ambulance aan komt rijden. En dat de meldkamer zegt dat de traumahelikopter ook aan komt vliegen. 

Wij blijven in het bureau. Wij hebben andere functies en taken die dag. Op de plaats van het ongeval redden de aanwezige agenten het prima. De traumahelikopter horen we aan komen vliegen. De piloot zoekt de beste plek om te landen en dat blijkt de parkeerplaats naast het bureau te zijn. Een agent die net in dienst is gekomen is gevraagd heel snel zijn uniform aan te trekken, hij rijdt naar de helikopter om dan met de arts uit de helikopter in de politiewagen met spoed naar het slachtoffer op straat te gaan. Op de plaats van het ongeval wordt hem door de arts gevraagd terug te gaan naar de parkeerplaats ter beveiliging van de piloot en de helikopter. De arts weet blijkbaar al wat komen gaat… 

De collega van de recherche en ik kijken naar buiten. Eerlijk is eerlijk: zo’n helikopter is gaaf om te zien. En dat vinden veel mensen. We zien namelijk steeds meer mensen aan komen lopen en rijden. We kijken elkaar aan, waarop de collega van de recherche naar de kleedkamer gaat om zijn politie uniform aan te trekken en zijn koppel met bewapening om te doen, waarna we samen naar de helikopter lopen om de collega te helpen de mensen op afstand te houden. Want inmiddels staan er zeker driehonderd mensen, de meesten met de telefoon in de hand om te filmen of om foto’s te maken. 

Ik begrijp best dat er zoveel mensen op af komen. Een helikopter landt niet elke dag in deze plaats. En zeker geen traumahelikopter. Gelukkig maar, als deze helikopters moeten landen is er immers iemand die echt in levensgevaar is. Er staan heel veel mensen met kinderen. Kinderen klein en groot. Maar beseffen die ouders dan niet dat deze helikopter er niet voor de sier staat? Maar om iemand te helpen die er heel slecht aan toe is? Dat wil je je kinderen toch niet laten zien?

Via ons oortje horen we dat het slachtoffer met de traumahelikopter naar een academisch ziekenhuis gebracht zal worden. De ambulance zal het slachtoffer van de plaats van het ongeval naar de helikopter brengen. Dat betekent voor ons dat het slachtoffer de traumahelikopter ingetild zal moeten worden. En dat met zoveel mensen er om heen. 

Op een plaats-delict worden vaak politielinten gespannen waar omstanders niet onderdoor mogen. Zodat slachtoffers afgeschermd zijn, sporen niet verstoord worden en wij ongestoord ons werk kunnen doen. Daar is hier op deze hele open parkeerplaats geen tijd en ruimte voor. Bovendien kunnen we geen linten spannen want de ambulance moet er zo snel mogelijk doorheen. Als we horen dat het slachtoffer in de ambulance ligt kunnen we alleen maar ruimte creëren voor de ambulance door mensen te vragen aan de kant te gaan en vragen we zoveel mogelijk mensen om weg te gaan. Vooral mensen met kinderen, omdat dit geen aanblik is voor kinderen. Er zal zo meteen iemand zwaargewond op een brancard uit een ambulance in de helikopter getild moeten worden. En dat zeggen we ook tegen de omstanders. Een aantal mensen met kinderen gaat weg, maar veruit de meesten blijven staan, de telefoon in de hand. Ook met kleine kinderen. Er is geen tijd voor uitgebreide uitleg of discussie. De ambulance is onderweg, er moet een leven gered worden.

Het is ons gelukt om iedereen opzij te laten gaan voor de ambulance. De ambulance rijdt tot naast de traumahelikopter. En dan gaat de deur open en wordt het slachtoffer op de brancard uit de ambulance gereden. Medische handelingen gaan door, infusen en ander medisch apparatuur moeten van de ambulance in de helikopter gekoppeld worden. Terwijl het slachtoffer dus op de brancard ligt. Buiten bewustzijn heel onbewust vechtend om in leven te blijven. En zich gelukkig niet bewust van alle camera's. 

Ik wil weglopen om mensen nogmaals te vragen om weg te gaan met hun kinderen. Maar krijg dan de opdracht van de medici om te blijven staan omdat het slachtoffer zo in de helikopter getild moet worden en ze handjes daarbij nodig hebben. Van mij en mijn twee collega’s. Ik ga voor de brancard bij het hoofd van het slachtoffer staan zodat deze een beetje afgeschermd is voor alle camera’s. Voor het eerst blij met het te veel vet op mijn heupen dat voor extra afscherming zorgt.

De ambulancemedewerkster heeft er genoeg van. Op de plaats van het ongeval stonden ook mensen met kinderen te filmen en ook daar is door een agent gevraagd aan mensen om weg te gaan. Zij roept naar het publiek: ¨Gaat u alstublieft weg, vooral met kinderen. Dit zouden kinderen niet moeten zien. En moet u zich eens voorstellen dat u hier zelf ligt en er staan zoveel mensen te filmen.¨ Een aantal mensen met kinderen geven gehoor en gaan weg. Maar er komt ook commentaar. Grof commentaar. Genoeg om deze mensen aan te houden voor belediging. Soms is negeren het beste, in dit geval noodzakelijk. Want onze handen zijn nodig om het slachtoffer de ambulance in te tillen. Op het teken van de medici tillen we het slachtoffer de helikopter in. Als dat gelukt is kijk ik naar mijn handen, die onder het bloed zitten. Ik ga voor de ingang van de helikopter staan, weer om af te schermen, en kijk om. Ik heb nog nooit zoveel filmende mensen bij elkaar gezien. Niet te filmen dit...
En ineens zie ik weer voor me hoe ik een aantal jaren geleden met collega’s bij een aangetroffen stoffelijk overschot in de rivier stond. Door de politieboot werd het lichaam tegengehouden zodat het niet verder zou drijven. Het lichaam was boven komen drijven aan de overzijde van de kade van een stad. En op die kade stonden al snel honderden mensen, velen met kinderen. Ook daar konden we niks afschermen. En helaas daar ook niet vertrouwen op het gezonde verstand van veel mensen. 

De ambulance rijdt weg, de deur van de helikopter gaat dicht. Mensen die toch weer dichterbij zijn gekomen worden door ons weer wat naar achteren gestuurd. Omdat de helikopter op moet gaan stijgen. Met diep respect voor de piloot zie ik de traumahelikopter wegvliegen van de toch best krappe parkeerplaats. Snel weg om het leven van dit slachtoffer te behouden. De meeste omstanders zijn dan ook ineens snel weg. Achter mijn collega aan loop ik terug het bureau in. Hij houdt de deuren voor me open zodat ik het bloed van het slachtoffer niet verder verspreidt en snel mijn handen goed en grondig kan wassen.

In het bureau wordt er nagepraat, al tikkend achter de computers, met koffie. Over de ernst van het ongeval, hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar vooral wordt de verbazing uitgesproken over het ramptoerisme van zoveel mensen met kleine kinderen. Wij begrijpen daar allemaal helemaal niks van, daar zijn we het over eens.

Als ik naar huis ga en de inmiddels lege parkeerplaats zie ben ik mijn ouders heel dankbaar dat ze mij als kind nooit zulke dingen hebben laten zien. Als volwassene heb ik mijn eigen keuzes gemaakt en heel bewust gekozen voor dit werk. Al weet ik dat zij zich wel eens ernstig zorgen maken over wat ik zie en meemaak. Het is mijn volwassen keuze om soms in hele heftige situaties mijn werk te doen. Mij is geleerd daarmee om te gaan, als kind had ik hier zeker slapeloze nachten van gehad. 

Ik rijd verder. In gedachten bij het slachtoffer die er hopelijk weer helemaal bovenop komt. En bij de kinderen die dankzij de keuze van hun ouders iemand zwaargewond hebben zien liggen op een brancard terwijl ambulancemedewerkers vochten voor het leven van die persoon. Een traumahelikopter is indrukwekkend om te zien. Absoluut. Maar komt om levens te redden, niet om kinderen trauma’s op te laten lopen. 

Bron foto: ANWB Medical Air Assistance

Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd worden en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

41 opmerkingen:

  1. vreselijk, ik ga met mijn kinderen echt een straatje om als er ergens iets aan de hand is, en dan hebben we het er even over en dan geven ze ook echt wel aan dat ze dat fijner vinden. vind het knap dat je als hulpverlener dan netjes kan blijven. ik zou heel sterk de neiging moeten onderdrukken om "en nou allemaal oprotten" te roepen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn ouders deden dat ook er stond een brandende auto aan de kant van de snelweg. We moesten onze ogen dichtdoen omdat ze niet wist wat er aan de hand was misschien stond er wel iemand in brand. Ik vind het erg onrespectvol om te blijven staan. En al helemaal met die arme kinderen die veel te veel zien. En het slachtoffer en misschien sta je. Dan wel in de weg

      Verwijderen
  2. Echt ongelooflijk dit, natuurlijk het blijven staan (zeker met kinderen) maar ook de grove reacties naar de hulpdiensten, die begrijp ik al helemaal nooit en wil dat ook niet begrijpen. Persoonlijk vindt ik dat de wet hierop mag worden aangepast, mensen die dit doen mogen van mij verplicht op een soort her-opvoed cursus, kan niet streng genoeg zijn wat mij betreft.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Respect voor jullie handelen maar ook zeker voor jullie geduld. Kan misschien extreem overkomen maar ik vind je kind bewust blootstellen aan dit soort beelden een vorm van emotionele kindermishandeling. Kan daar geen straf op staan? Toen onze kinderen kleiner waren en ik langs een aanrijding/ongeval moest omdat uitwijken geen optie was, moesten ze altijd de handjes voor hun ogen doen en hun hoofdje de andere kant opdraaien. En ik vertelde hun dan wat ik zag... 10%. Dat een auto een fietser had aangereden had, en dat ze op de grond zaten te kletsen maar die fietser wel even met de ambu naar het ziekenhuis moest want de enkel deed wat pijn. Klaar! En natuurlijk draaiden ze hun hoofdjes even om als ik voorbij was en keken ze... maar ze zagen dan het beeld wat ik geschetst had en niet het drama wat ik gezien had (en daar zelf soms nog dagen last van had). Scherm die kindhes af svp, ze moeten nog veel te veel zien in hun leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het verbaasd me dat mensen dit willen filmen en dat ouders hun kinderen niet beschermen voor zulke beelden. Onvoorstelbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ben ook 'een van de ramptoeristen', alleen net even wat anders. Ik kijk naar het handelen omdat ik dat "mooi" vindt. Ik zit als vrijwilliger in de directe hulpverleningen en ben altijd benieuwd hoe dat het gaat.
    Als kanttekening; ik kan er altijd over praten en dat lucht ook echt op, soms zie je ook dingen die je niet wilt zien, maar soms ook hele mooie.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het handelen ook "mooi", maar toekijken vind ik onzin. Iemand ligt daar te vechten voor zijn leven en het ambulancepersoneel is keihard aan het werk om die persoon er boven op te helpen. Zij hebben de ruimte nodig om gewoon hun werk te doen en zitten ook niet te wachten op alle omstanders.

      Verwijderen
    2. Diegene die zegt van : ik kijk naar handelen omdat ik dat 'mooi' vindt.. moet echt de eerst volgende keer opkrassen bij een ongeval want ik heb ook ooit bij een ongeval op straat gelegen en ik vind het echt onplezierig al die nieuwschierige blikken om te willen weten wat er aan de hand is.. bah je voelt je echt bekeken en genant.. mijn heup was gebroken en kan dan niet opstaan .. dan lig je daar op straat.. en maar kijken en kijken.. mensen loop door alsjeblieft.. het heeft geen zin als de ambu al gebeld is en als de ambu er is.. ga alsjeblieft naar huis!! Het slachtoffer voelt zich al beroerd genoeg en heeft echt geen zin in al die kijkende ogen!!

      Verwijderen
    3. Zo`n auto heet geen 'ambu' maar 'ambulance'. Het gevaar van halve woorden gebruiken is dat we het tweede deel van het woord niet meer weten, dat kan bijvoorbeeld bij het woord 'ortho' tot heel veel misverstanden leiden.

      Verwijderen
  6. Ik snap dit echt niet. Wat heb je daar te zoeken als je niet hoeft te helpen. Ik ga inderdaad met mijn kinderen de andere kant op als ik zo iets zie. Je wilt niet dat je kinderen dit zien als het niet nodig is.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mijn vader zei vroeger tegen ons,als je niet kan/hoeft te helpen, dan doorlopen ,wij mochten er echt niet bij blijven kijken ,en hij had/heeft gelijk!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een flauwe kul verhaal. Handen met bloed etc. die woordkeuzes. Beroerd geschreven. Betwijfel of dit allemaal waar is. Enorme sensatie. Een ding heb je wel gelijk in en dat zijn de kijkers, maar zelfs dat overdrijf volgens mij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Waarom schrijf je anoniem,maak je bekent en licht toe waarom jij hetflauwe kul vindt.Toevallig ken ik haar,dus schrijf geen leugens,ik hoef haar niet te verdedigen,dat kan ze zelf wel.Wat ik laf vindt is zonodig lekker anoniem voor de dag komen .bahhhhhhhhh

      Verwijderen
    2. Weet je wat jij moet doen meneertje anoniem! Een dagje meelopen met onze hulpverleners, die elke dag zelfs met gevaar voor eigen leven er alles aan doen om een andermans leven te redden! Wat een bak ellende ben je, als je zo respectloos praat! Zelf zeker nooit wat meegemaakt! En zeker ook zeiken als de politie op een invalide parkeerplaats geparkeerd staat en het leven van iemand proberen te redden! Ga toch fietsen man! Voor mensen zoals jij hoop ik dat als je geholpen moet worden, de hulpverleners in de file staan! Bah bah!

      Verwijderen
    3. Inderdaad een raar verhaal, vooral omdat traumahelikopters geen patiënten vervoeren. Die vervoeren een traumateam.

      Verwijderen
    4. Jsmn trauma helikopters vervoeren wel degelijk patiënten, wanneer dit (significant) tijdwinst op kan leveren. Wanneer iemand in levensgevaar is kunnen een paar minuten al een wereld van verschil zijn. Soms zelfs het verschil tussen leven en dood.
      Een simpele Google search had je al kunnen vertellen, dus dit soort onzin uitkramen is nergens voor nodig.

      Verwijderen
  9. Aan de anonieme persoon hierboven. Zelfs al zou dit verhaal niet waar zijn, dan nog is dit iets waar hulpverleners dagelijks tegen aan lopen en wat hun werk enorm bemoeilijkt. De manier waarop dit verhaal geschreven is doet ook niks af aan het feit dat er inderdaad ouders met kleine kinderen vaak bij heftige ongelukken staan te kijken. Zou dit iets zijn wat je zelf voor je kinderen zou willen? Of voor de familie van het slachtoffer? Zelfs al is dit verhaal verzonnen of overdreven, dan nog is dit een realistische afspiegeling van wat er gebeurt bij ongelukken, branden en andere situaties waar hulpverleners bij betrokken zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad anoniem.Weet je ik kan me mateloos irriteren aan mensen zoals jij A. Hoe kom je erbij dit verhaal in twijfel te trekken en 2. Als je er geen verstand van heb spuit je gal dan lekker op een word document van je zelf. Lees je in bijv. op het internet, dan had je deze domme shit niet ge-uit. met vr. goet een oud politie medewerker. groet, Annette.

      Verwijderen
  10. Zelf al meer dan 30 jaar werkzaam bij dezelfde baas. Heel herkenbaar en zeker niet overdreven. Dit komt maar al te vaak voor.
    Knap verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Je zal het slachtoffer maar zijn. Vreselijk al die ramptoeristen. En als je het slachtoffer filmt of fotografeert, ben je helemaal niet goed wijs!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Lang geleden ben ik zelf een ambulance ingeschoven, gewoon vanuit mijn huis met een gebroken been door een ongelukkige val. Geen ambulance met sirenes en zwaailicht, maar je wilt niet weten hoeveel mensen er bij me op de stoep stonden. De hele buurt was uitgelopen, ondanks de pijn kan ik me nog elke dag herinneren wat er gesproken werd. Ondanks dat ik nog leef, was ik toen al doodverklaard. Gelukkig was dit nog in de pre camera periode anders was ik ook nog over Facebook en Twitter gegaan. Vreselijk dat mensen dit als toerisme zien. Prima verhaal,

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Heftig! Heeft het slachtoffer het gered?

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Terwijl mijn man met gevaar voor eigen leven iemand van een brand heeft gered, werden de filmers als helden bestempeld. Als mensen ruimte hadden gemaakt voor de hulpverleners waren zij sneller in het ziekenhuis geweest. En inderdaad mensen met kinderen die toekijken, en moeten zien hoe iemand in brand staat en dan vinden ze het gek dat deze kinderen er een trauma aan overhouden en slachtofferhulp nodig hebben. Dit kun je als ouder zijnde voorkomen! Het voelt alsof je naakt op de dam staat en met alle pijn van dien. Slachtoffers moeten beschermt worden tegen pottenkijkers. Maar ik vind het schandalig dat dit niet bij de mensen zelf opkomt. Help of maak plaats

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik heb 2 kleine kinderen en als ik een ambulance tegenkom op mijn route, neem ik heel bewust een andere route, zodat mijn kinderen niks zullen zien. Je weet tenslotte niet wat je zult gaan zien. Toen mijn zoontje 3 was en zeer ernstig ziek was,moest hij met spoed naar het ziekenhuis. Ik was heel blij dat er weinig mensen kwamen kijken, ondanks dat het op een drukke plek was.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Een zeer goedgeschreven verhaal. Duidelijk, maar ook confronterend.
    Mijn ouders hebben mij vroeger ook altijd weggehouden van ongevallen, ook al wilde ik graag gaan kijken. Andermans leed aanschouwen is nooit een fijne aanblik en als je geen hulp kunt bieden, kun je beter ruimte creëren voor de personen die dit wel kunnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Confronterend maar heel duidelijk verhaal waar ik me graag bij aansluit. Ik denk dat nieuwsgierigheid de overhand neemt bij veel mensen. Het filmen en foto's maken is naar mijn mening wat anders dan enkel kijken. Los daarvan vind ik dat je sowieso niet moet blijven toekijken. Als je ziet dat jouw hulp niet of niet meer nodig is kan je je weg vervolgen. Mijn kinderen probeer ik wel mee te geven dat, áls je kan helpen, je dat zeker moet doen. (Uiteraard wanneer ze groter zijn) ik werk zelf in een ziekenhuis (beveiliger met ehbo) en reageer altijd zo adequaat mogelijk op onwelwordingen en ongelukken. Dit gebeurt ook weleens op straat. Dan is het moeilijk om door te lopen met je kinderen... Ik hoop dan dat de boodschap van het hulp bieden meer blijft hangen dan het traumatische effect van zo'n situatie. Gr, Kevin

    BeantwoordenVerwijderen
  18. "En bij de kinderen die dankzij de keuze van hun ouders iemand zwaargewond hebben zien liggen op een brancard ..." Zulke kinderen doen zo'n traumatische ervaring op "vanwege" de keuze van hun ouders, niet "dankzij" de keuze van hun ouders. Die ouders zijn niet wijs om hun kinderen dit te laten zien. Zelf hoor je er als volwassene ook niet passief naar te staan kijken. Waar blijft het fatsoen!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Some people have no respect for the privacy of the victims. If I, or any member of my family, had an accident I wouldn't like passers by to stand watching and/or filming. I find it disrespectful. Allowing children to witness such a scene is awful.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. En dan nog niet gesproken over de directe verspreiding van alle filmpjes en foto's... Je zou maar via Social Media moeten vernemen dat een dierbare een ernstig ongeluk heeft gehad of erger. Respect en bewondering voor alle hulpverlening. Voor het asociale en onbegrijpelijke gedrag van omstanders heb ik geen woorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Zeer herkenbaar verhaal. In mijn tijd in de noodhulp, nu alweer zo'n 20 jaar geleden maakte ik het mee dat ouders met kinderen bij mensen in de tuin gingen staan om bij een trein ongeval te kunnen kijken waar de slachtoffers nog op het spoor lagen.
    Echt te belachelijk voor woorden. Ook toentertijd leuren ze zich niet wegsturen. Gelukkig waren er toen nog geen smartphones.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ooit bij een autoongeluk ehbo verleend helaas 1 iemand overleden ook trauma heli erbij heb respect voor deze mensen voor alle hulpverleners ik zit dit te lezen en de tranen rollen over mijn wangen.
    Ben een jonge van 27jaar

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Niet om het een of ander, maar dit is een beetje een raar verhaal. De traumahelikopter is bedoeld om snel een traumateam met een arts naar de plek van een ongeval te krijgen, niet om slachtoffers te vervoeren. Dat gebeurt gewoon zelden of nooit. Daar is die helikopter ook helemaal niet op ingericht. Als het traumateam zijn werk heeft gedaan, wordt het slachtoffer over het algemeen gewoon met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. In de meeste gevallen wordt de traumaheli inderdaad ingezet om een trauma arts zo snel mogelijk ter plaatse te krijgen en gaat het vervoer van de pt over de weg.
      Maar zeker niet altijd!!
      ik werk op de ambulance

      Verwijderen
  24. Persoonlijk zou ik met me kinderen er niet bij gaan staan. Me dochter is gek op helikopters en vliegtuigen maar het aanzien kan zo verschrikkelijk zijn. En laat jullie je werk doen zonder dat er 100 man toe staat te kijken. En meer werk met omstanders dan met de patiënt zelf. Denk aan je kind je wilt toch niet dat ze een trauma er aan over Houden. Ik heb dit mee gemaakt met een vriend van ons dit wil je niet mee maken. Was geen fijn aanzien stel je voor dat ik me kind mee genomen had die zou niet meer kunnen slapen ben ik bang v oor

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Ik vind het walgelijk. Echt waar. Respectloos naar het slachtoffer toe. De moeder van een vriendin heeft zichzelf van het leven beroofd, door zichzelf in brand te zetten, en ik heb begrepen dat daar ook honderd(en) ramptoeristen (met kinderen) hebben staan kijken. Niemand schoot te hulp. En zij moest het met de dood bekopen. Ik vind het verschrikkelijk en walgelijk, wordt er verdrietig van.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Mijn neefje werd gereanimeerd en je wil niet weten hoe vol de straat stond.

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Mijn neefje werd gereanimeerd en je wil niet weten hoe vol de straat stond.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Ettelijke honderden verhalen, enige duizenden reacties, geschreven hebbend, ben ik het absoluut niet eens met de mening dat het een beroerd geschreven verhaal is. Integendeel, bij deze complimenteer ik de blogster in wiens schrijfstijl ik geen overdrijving bespeur. Een vakvrouw die voelt dat men in een blog anders met taal dient om te gaan dan in een dor proces verbaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Bijzonder goed omschreven verhaal en heel veel respect voor de hulpverleners! Degene die beweren dat het onzin is over de trauma heli hebben totaal geen besef! En moeten eerst eens nadenken voor ze onzin roepen. Een trauma helikopter vervoert weldegelijk mensen en meer dan je denkt! Hoe ik dit weet? Ik heb er zelf in gelegen twee jaar geleden na een auto ongeluk. Het heeft mijn leven gered! Gebruik je verstand mensen voordat je wat roept. Ik wou dat mensen beseften waar de hulpverlenrs voor zijn en ze de respect en ruimte gaven die ze nodig hebben en verdienen. En ook de slachtoffers, wie weet lig je er zelf

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Er is geen religie nodig om degelijke normen en waarden wettelijk te maken en mee te nemen in het onderwijs, net als gedragsregels in de interactieve wereld, want we beginnen nu in te zien dat deze werelden een enorme invloed op elkaar uitoefenen qua gedragingen. Het aparte is dan ook dat de ene wereld wetten uit de middeleeuwen hanteert en de andere haast geen wetten kent, wat uiterst typerend is. Verandering is niet erg en geloof uiteraard ook niet al kan het wel handig zijn om ervan bewust te worden dat we samen die verandering in goede banen lijden en dat begint dus bij jou :)
    Gelukkig zijn er al velen ontwikkelingen gaande wat betreft een beter milieu, een gezondere aarde en een bewustere mens. Daar mag je jezelf soms best een schouderklopje voor geven!
    Bedankt, groet Martijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Contact opnemen met heer Bubuza is het beste wat mijn huwelijk ooit is overkomen, mijn huwelijk werkte niet, mensen adviseerden me om van mijn man te scheiden omdat hij een chronische bedrieger en een dronkaard was, het was een zeer vreselijke situatie om samen te leven met een dronkaard en bedriegende echtgenoot, alles wat ik wilde was een verandering, dus nam ik contact op met heer Bubuza voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396. Hij vertelde me dat hij mijn verbintenis met mijn man zou herenigen met zijn spreuk, heer Bubuza vertelde me wat ik moest doen, wat ik deed onmiddellijk en vandaag vier ik het omdat mijn man helemaal is gestopt met drinken en vreemdgaan. Neem contact met hem op voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396 of via e-mail:: lordbubuzamiraclework@hotmail.com

    BeantwoordenVerwijderen