Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 8 september 2015

Oma. Column voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

¨Kind, je bent zooo beroemd!¨
¨Nee oma, ik ben niet beroemd.¨
¨Jawel, dat ben je wel en ik ben zo trots, ik heb je in de krant en op televisie gezien!¨
Ik probeer mijn lieve omaatje nog uit te leggen dat het verhaal dat ik schreef heel even in de schijnwerpers stond, maar dat ik nu weer gewoon Henrieke ben. Niks bijzonders. Maar daar wil ze niks van weten.

Achtentachtig is ze. Mijn lieve oma, m’n laatste grootouder nog in leven. In de Achterhoek woont ze, gewoon op zichzelf, met wat hulp. Meestal heel optimistisch, af en toe moppert ze om niks. Wat dat betreft lijk ik op haar. Ze geniet van kleine dingen. Kleine dingen in de buurt en om haar heen. En daarom is het fijn om bij haar te zijn, tussen de drukte en grote boze wereld waarin ik soms leef. En zet ze me ongemerkt terug op aarde. Van al haar kleinkinderen en kinderen weet ze precies wat ze doen. En op ons allemaal is ze even trots. 
Als ik in politie uniform bij haar op de stoep sta pakt ze m’n pet af en zet die op. Met de opmerking: ¨Die pet staat mij ook prima.¨ En ze heeft nog gelijk ook. Samen liggen we dan dubbel van het lachen.

Als ik bij haar ben word ik volgestopt met koekjes en chocola. Ook al wil ik niks, weigeren is geen optie. Heel af en toe neem ik haar mee uit eten. Samen in een restaurant pizza eten en een wijntje drinken. Sinds een jaar heeft ze een vriend, 92 is hij. Bijna puberaal verliefd zijn ze. En als ze mij vraagt of ik alweer een vriend heb en ik daarop ontkennend moet antwoorden zegt ze dat het gedonder met mannen ook niks is. Soms tegenstrijdig, maar altijd zegt ze de goede woorden. Het wereldnieuws vat ze samen in een paar woorden, altijd relativerend. En herinneringen aan vroeger deelt ze met me. 

Ze viel en brak haar heup. En belandde dus in het ziekenhuis. Heel even was ik bang dat er complicaties zouden optreden. Maar m’n omaatje is een taaie. En dus was ze snel weer op de been. En vertelt ze me dat een verpleegster haar de krant had gegeven, opengeslagen op het artikel over het verhaal dat ik schreef, met foto. En dat de verpleegster had gezegd dat ze dit bijzondere verhaal echt even moest lezen. Waarop m’n oma antwoordde dat ze dit al wist en dat dit verhaal van haar kleinkind was. Waarop snel alle verpleging aan haar ziekenhuisbed stond om met haar te praten en ze samen de uitzending van omroep Gelderland hebben bekeken.

¨Maar oma, eigenlijk ben je nu zelf dus beroemd!¨
¨Ik niet, ik ben liever berucht.¨

Ik houd zoveel van haar. En hoop dat ze minimaal honderd wordt. Ik kan en wil haar nog niet missen. 

3 opmerkingen:

  1. Wat een lieve oma, en die lieve oma heeft een keilieve kleindochter .
    Dat jullie nog maar superlang van elkaar mogen genieten

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi en ontroerend verhaal. Een top oma!

    BeantwoordenVerwijderen