Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

donderdag 5 februari 2015

Bioscoop. Column 2015-5 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl


Als je in een kindertehuis in Perú woont dan weet je dat leuke dingen doen die geld kosten bijna niet mogelijk zijn. Om de twee maanden durende zomervakantie wat te doorbreken en een keer wat anders te doen dan naar het strand te gaan of voetballen besluit ik de vijftien jongens mee te nemen naar de bioscoop in de stad Trujillo. Mijn moeder was zo lief om geld voor de jongens over te maken, dus ik beloofde ze ook een hamburger na afloop. Op een donderdagmiddag ging ik op pad met twee mensen die in het kindertehuis werken en de jongens. Na een rit van bijna een uur in een hele oude rammelende bus van het dorp Huanchaquito naar de stad Trujillo kwamen we aan bij het winkelcentrum. Trujillo is de vierde stad van Perú met 650.000 inwoners. Het is een typische Zuid-Amerikaanse stad met veel herrie, een kathedraal, altijd toeterende taxi’s, koloniale gebouwen, duizenden eettentjes op straat en heel veel mensen. Daarentegen zijn er ook twee winkelcentra die totaal niet passen in het straatbeeld omdat ze heel modern zijn ingericht. Er zijn luxe westerse winkels en hamburgerketens. De bioscoop is ook in zo’n winkelcentrum. Na de kaartjes gekocht te hebben gaan we met popcorn en cola de zaal in. De Zutphense bioscoop is mooi en ruim, de Peruaanse doet daar zeker niet voor onder. Groot en westers met fijne stoelen. Als de film eenmaal begint kom ik er al snel achter dat de Peruaan wel gewoon zichzelf blijft, ondanks de andere omgeving. Tijdens de film wordt er hard gepraat, gelachen, gebeld en er worden foto’s gemaakt met telefoons. Mensen lopen in en uit en zelfs hele jonge baby’s hoor ik huilen in de zaal. Ik moet er wel om lachen en probeer me in te beelden dat het in Zutphen er zo aan toe zou gaan… De jongens genieten volop en als de film afgelopen is gaan we op zoek naar een Mcdonalds. Die is er niet, helaas dus geen Menú feliz (happymeal). Wel is er de Kentucky Fried Chicken, daarom gaan we daarheen. Als ik 15 menuutjes bestel vragen ze vier keer of het wel klopt. Ja dus. Het duurt even, maar het is het wachten waard. De jongens genieten volop van de hamburgers, de friet en de Inkacola, de favoriete knalgele frisdrank van alle Peruanen. Lekker ongezond, maar voor de jongens een echt feestje. Voor mij een feest om de kinderen een dag mee uit te kunnen nemen en een mooie herinnering te bezorgen. Op de terugweg in de hobbelende bus slapen de meesten. Het was een mooie dag. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten