Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

zondag 8 februari 2015

Afscheid. Column 2015-6 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Zondagmorgen in het kindertehuis in Perú. Een aantal kinderen is met een begeleider naar de kerk, de rest is aan het spelen in het huis. Voor de kinderen wordt van maandag tot met zaterdag tussen de middag warm eten gekookt door Gladys. Op zondag heeft ze vrij en dat betekent dus dat één van de begeleiders kookt. Ik help daar graag bij. Aardappels schillen en snijden om patat in een klein pannetje te bakken, rijst koken en tomaat en uien bakken. Uren staan we in de kleine keuken met minimale faciliteiten. De kip (met kop en poten) in stukken snijden laat ik aan de andere begeleider over… Als alles klaar is doen we het eten in 18 bakjes, waarna we met alle kinderen naar het strand gaan om daar lekker te picknicken. En zo heb ik dus ook de ervaring om voor een heel weeshuis eten te koken…
Op zondagavond, voor ik wegga, wordt me gevraagd of ik maandag eerder kan komen. Uiteraard kan ik dat, dus op maandagochtend ben ik al vroeg in het kindertehuis. Er is een hoop geheimzinnigheid en ineens komen alle kinderen en twee begeleiders al zingend naar me toe met een taart met de tekst “Feliz Cumpleaños Erica” oftewel “Gefeliciteerd Henrieke”. Mijn verjaardag! Ik was het zelf al vergeten, maar de begeleiders hebben een taart gekocht en de kinderen hebben mooie tekeningen gemaakt. Henrieke is niet uit te spreken voor hen, vandaar dat ik Erica genoemd wordt. De taart delen we met zeker twintig mensen in het tehuis, en echt, dat gaat prima. Iedereen gewoon een heel klein stukje. Ik ben echt ontroerd door zoveel liefs en kan met moeite mijn tranen inslikken.
De volgende dag ga ik met lood in mijn slippers naar het kindertehuis. De laatste dag dat ik hier in Huanchaco ben is aangebroken. En dat betekent dus dat ik afscheid moet nemen van alle jongens in het tehuis en van de mensen die er werken. En dat doet pijn. Heel erg pijn. Ik krijg dikke knuffels van hun allemaal. Ik beloof ze foto’s op te sturen en kaarten met hun verjaardagen. Ik beloof dat ik mijn uiterste best zal doen om weer bij ze terug te komen. Als ik het tehuis uitloop zet ik mijn zonnebril op en laat mijn tranen de vrije loop. Wat ben ik dankbaar dat ik onderdeel van hun leven uit mag maken en wat doet het pijn om ze hier achter te laten. 

Later die avond komt ook het afscheid van alle leuke mensen die ik in Huanchaco heb leren kennen. En de omgeving waar ik zo gehecht aan ben geraakt. De zee, de oude bussen, de herrie, het eten, de pier, de honden, het uitzicht en het zand dat werkelijk overal is. Het wordt tijd om de pelikanen op het strand te verruilen voor de Zutphense Pelikaan. Tijd om terug te keren naar Zutphen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten