Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 11 november 2014

Sint Maarten. Column 2014-45 voor Contact

Dinsdag 11 november. Het is aan het begin van de avond als ik gezellig bij een goede vriendin zit te kletsen aan de keukentafel. Kaarsjes aan en met wat te drinken en wat te happen erbij praten we honderduit. Tot ineens de deurbel gaat. "Wie zou dat nou zijn?" zegt vriendin verbaasd. Ze staat op en loopt naar de voordeur. Ik hoor dat ze de deur opent en direct hoor ik luid gezang:
"Elf november is de dag
Dat mijn lichtje
Dat mijn lichtje 
Elf november is de dag
Dat mijn lichtje branden mag" 
"Wat leuk" hoor ik mijn vriendin met moeite uitbrengen. "Eén momentje hoor!" Het volgende moment komt ze de woonkamer binnengestormd, pakt een doos uit de kast en fluistert ze: "Shit, Sint Maarten! Help me, snel." Heel snel maken we een doos met verschillende koekjes en snoepjes en binnen een minuut is ze terug bij de voordeur waar de kinderen wat lekkers uit de doos uitzoeken. Ik zie nog net de stoet kinderen vertrekken. Elk kind heeft een vrolijk gekleurde lampion vast. "Ik was Sint Maarten echt vergeten" zegt vriendin als we weer aan de keukentafel zitten. Ik was Sint Maarten ook vergeten moet ik bekennen. Ik ben stiekem blij dat ik niet thuis ben, ik heb alleen maar konijnensnoepjes in huis... En eigenlijk denk ik bij Sint Maarten aan een prachtig eiland in de Caribische zee, niet aan een vriendelijke man die zijn mantel deelde met een bedelaar en ooit gezocht werd met lampionnen toen hij eens de weg in het veld kwijt was. Drie jaar geleden was ik met Sint Maarten op Sint Maarten bij een goede vriend, daar was het feest echt groots. Hier in Zutphen is het relatief nieuw, zeker bij ons in de wijk. Ik wijs naar de kaars in de vensterbank bij mijn vriendin en zeg dat de kinderen daaraan zien dat ze kunnen aanbellen om een liedje te zingen en snoep te vragen. "Maar die kaars staat daar al jaren elke dag te branden!" zegt ze. Ik moet lachen. Nou de doos met snoep gevuld is zijn we er klaar voor. Er komt echter niemand meer aan de deur. Tot ik een uurtje later naar huis ga en twee blonde meisjes met lampionnen in de vorm van een draak en een vis aan komen lopen. "Jaaaa, zingen maar!" roepen vriendin en ik. De meiden beginnen meteen met zingen:
"Sinte Maarten mik mak
Mijn moeder kijkt naar tik tak
Mijn vader kijkt naar Sesamstraat
Dat is wel een snoepje waard"
Dit lied is zeker een snoepje waard. En terwijl ze in de doos wat lekkers uitzoeken zingen ze nog een keer het lied en dan mogen ze nog een keer wat uitzoeken. 
Terwijl ik naar huis loop besluit ik volgend jaar thuis te zijn en me goed voor te bereiden op Sint Maarten in Zutphen. Een kaars in de vensterbank en snoep voor kinderen in huis in plaats van snoep voor konijnen. En hierbij nodig ik vriendin uit om 11 november 2015 bij mij te zijn. Ik zal het niet vergeten, daar ben ik van overtuigd. Ik vrees namelijk dat ik over 365 dagen die liedjes nog steeds in mijn hoofd heb... 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten