Zaterdagochtend. Ik word wakker van een raar, schel geluid. Het duurt even voordat ik wakker genoeg ben om te beseffen dat het de wekker is die zoveel herrie maakt. Als ik met een klap op de wekker een eind maak aan het lawaai en ik mijn ogen wat opendoe ben ik ervan overtuigd dat ik een fout heb gemaakt bij het instellen van de wekker. Het is nog hartstikke donker buiten, het lijkt wel midden in de nacht! Echter als ik de tijd controleer op mijn horloge en telefoon besef ik dat het toch echt kwart voor zeven is. En dat nu dus echt de dagen korter en korter gaan worden. Hoewel ik niks liever wil dan nog uren slapen moet ik toch echt opstaan, ik heb namelijk een vroege afspraak in het westen. En dus zit ik even later aan het ontbijt, een beetje wakkerder dankzij de douche. Al voelt het in mijn hoofd nog wat mistig. En dan is het tijd om te gaan. Buiten is het gelukkig al licht. Ik loop naar de Houtwal waar de auto staat. Als ik langs de Vispoortgracht loop en opzij kijk naar het water en de rechtbank valt me op dat ik iets mis. Wat het is weet ik niet meteen, maar het uitzicht dat ik hier heb is niet zoals anders, het plaatje klopt niet. Ik sta stil en kijk nog eens goed. En dan ineens weet ik het, de Walburgkerk is verdwenen! Ik knipper eens flink met mijn ogen, maar ik zie het toch echt goed. De kerk die er gister nog stond, en die er al eeuwen staat is weg. Hoe kan dat nou, vreselijk! Op het moment dat ik mijn telefoon pak en de politie wil bellen om de vermissing van de Walburgkerk te melden trekt de mist in mijn hoofd een beetje op en begrijp ik wat er aan de hand is. Mist. Mist om de kerk. Mist waardoor de hele toren uit het zicht verdwijnt. Ik verwonder me nog even over het nieuwe tijdelijke stadsaanzicht en rijd dan weg, via de brug Zutphen uit. En daar is het echt heel mistig. Op wegen waar ik honderden, misschien wel duizenden keren gereden heb ken ik nu ineens de weg niet meer. Bochten zie ik pas op het laatste moment, evenals rotondes en hobbels in de weg. Geluiden klinken anders en het ruikt ook anders buiten. Een hele kleine wereld om mij heen. Voorzichtig, maar niet te voorzichtig rijd ik richting snelweg. Daar ziet de wereld er weer normaal uit en kan ik gewoon naar het westen rijden.
Als ik ’s avonds weer terugrijd naar Zutphen en bij Voorst de mooie, hoge toren van de Walburgkerk al zie zak ik tevreden weg in de autostoel. Niks mooier dan thuiskomen en de toren zien, dan weet ik dat ik thuis ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten