Reünie. Column voor Contact

Ineens staan ze op het speelplein van de Prins Clausschool. Drie rekstokken. Geel, aan houten palen. Met bewondering en ook een beetje jaloers kijk ik naar de klasgenoten die hangend aan één been oneindig rondjes draaien. Ik kom niet verder dan een koprol of gewoon even op de kop hangen. We zijn met 43 leerlingen de grootste klas van Zutphen. Verstoppertje, knikkeren, springen met een touw op het schoolplein. Een leuke en warme klas. Mijn liefste vriendinnetjes zijn Anna en Miranda. Later als ik groot ben word ik verpleegster in ontwikkelingslanden. Anna en Miranda blijf ik altijd zien. En de rest van de klas natuurlijk ook. Want hoe kan je elkaar nou elke dag zien en later nooit meer? 

Een uitnodiging voor een reünie van de basisschool, 24 jaar na groep acht. Enthousiast zeg ik meteen ja. Op de middelbare school zag ik een aantal klasgenoten van de basisschool nog, daarna nooit meer. Alleen Miranda is altijd gebleven.

De dag van de reünie, 24 jaar na het verlaten van de basisschool. Ineens ga ik terugkijken, krijg er zo’n “Is dit nu later gevoel” van. Veel dromen van toen niet waargemaakt, niet geworden wat ik had willen zijn of wie ik verwacht had te zullen zijn. Ineens kijk ik er tegenop om te gaan. Om die school weer binnen te stappen, de succesverhalen te horen, kinderfoto’s te bekijken. Om geconfronteerd te worden met mijn twaalf-jarige ik die van alles voor zich zag, maar geen seconde dacht aan het leven dat ik als 36-jarige nu leef. 

Twijfel om te gaan. Maar toch stap ik op de fiets. 

De rekstokken zijn niet meer geel en staan op een andere plek. Mijn fiets zet ik tegen de muur, en ik loop de school in. Het lesmateriaal is met de tijd mee gegaan. Uiteraard. Toch veel herkenning. Ik ga op het geluid af en loop het lokaal in waar ik voor het laatst als twaalf-jarige was. De eerste die ik zie is Anna. Verbazing. Een knuffel. Blijdschap. 

Iedereen die er is, herken ik meteen. Weg 24 jaar. “Hoe is het met je, wat doe je nu en waar woon je?” Natuurlijk de vragen die veel gesteld worden, maar ook de herinneringen die opgehaald worden. Niet iedereen is er. Misschien maar beter ook, want deze klas zal nooit meer compleet zijn. Negen maanden na de laatste dag basisschool verongelukte Jordien. Als iedereen er was geweest, was die lege plek nog veel groter geweest. Natuurlijk wordt over haar gepraat, niemand is haar vergeten. Veel herinneringen worden opgehaald, er wordt gelachen. Ook met de oud-klasgenoot die in een rolstoel binnen komt rijden. Weg 24 jaar. We gaan gewoon weer verder. Wel met een drankje, niet aan het rekstok.

Leraren zijn erbij. En ik zie bij hen soms verbazing over wat een aantal zijn gaan doen. Teleurstelling verbergen ze, van sommigen hadden ze meer verwacht. Van mij vast ook. Nee, echt geen VWO gedaan, de HAVO niet eens afgemaakt.

De school moet dicht, we gaan verder in de stad. Eten samen, na afloop nog een drankje. Zoveel te bespreken, zoveel herinneringen. Heel laat kom ik thuis. Plof met een glimlach nog even op de bank, kijk ineens met trots terug op de afgelopen jaren. Ervan overtuigd dat Anna niet nog een keer uit mijn leven verdwijnt. Wat waren we een leuke klas. En wat is iedereen leuk volwassen geworden. Misschien anders dan ooit verwacht. 

Maar iedereen is zo mooi zichzelf geworden.