Politieblog: Verzekerd.

“En wat denk je dat de koning, Willem Alexander hiervan vindt? Dit kan toch niet!” 

Even sta ik met mijn mond vol tanden. Ik ben in de woning van een Syrische man. Hij kijkt me boos en verdrietig aan. De man is aan het verhuizen. In de oude woning die gesloopt gaat worden stonden nog wat spullen van hem die nog verhuisd moesten worden. 

Stonden, want iemand heeft een ruitje ingeslagen, is de woning binnen gegaan en heeft de spullen weggehaald. En aan mij nu de eer om een forensisch onderzoek in te stellen en dadersporen te zoeken. Door de zeer slechte staat van de sloopwoning en omdat er al een tijdje niet is schoongemaakt vanwege de verhuizing vind ik echter bijna geen bruikbare dadersporen. Geen bloed op het glas van een dader die gewond is geraakt, of mooie vingerafdrukken op verplaatste goederen in de kamer. Ik heb echt mijn uiterste best gedaan en heb de man ook laten zien dat er bijna geen sporen zijn. 

De man praat verder in gebrekkig Nederlands: “Dat kan de koning toch niet goed vinden. Dat iemand mijn huis kapot maakt en mijn spullen meeneemt.” Ik zeg dat de koning dat ook niet goed vindt en dat hij daarom de politie heeft gestuurd om de dieven te vangen en de spullen te zoeken. De man kijkt mij vragend aan. Ik leg uit dat de koning mij niet persoonlijk heeft gestuurd, maar dat hij het niet goed vindt dat zulke dingen gebeuren in zijn land en dat de politie van hem de inbrekers moet opsporen. 

Ik vraag of de man een inboedelverzekering voor deze woning heeft. Die blijkt hij niet te hebben. “En nu?” vraagt hij. Ik zeg dat hij dan de spullen niet vergoed krijgt. “Dat is toch de omgekeerde wereld” roept hij uit. “Ik moet geld betalen zodat ik mijn spullen terugkrijg als iemand anders iets verkeerd doet!” Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar ergens heeft hij wel gelijk. 

Hij vertelt verder, over hoe hij samen met zijn dochtertje in Nederland terecht is gekomen. Zijn vrouw en andere drie kinderen zijn verdwenen in Syrie. “Ook weg, daar is geen verzekering voor” zegt hij verdrietig. 

Ik druk de man op het hart wel een verzekering te nemen in zijn nieuwe woning. En ik zeg hem dat ik hoop dat hij die nooit nodig zal hebben. “Ik ga een brief schrijven aan de koning dat dit in zijn land gebeurd. Ik dacht dat Nederland helemaal veilig was, maar niet dus. Trouwens, als je bloed wilt zoeken moet je naar Syrie” zegt hij. Ik zeg dat ik in Nederland wel door blijf zoeken naar bloed. Bloed van inbrekers. Dat moet namelijk van de koning. 

“En als politie doen we alles wat we kunnen, dat verzeker ik u!” De man moet lachen en zegt: “Dat is een mooie verzekering, dank je wel!” 

Met een glimlach ga ik weg, al ga ik deze inbraak helaas niet met sporen oplossen.