'Hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar zachtjes tegen het raam.' In plaats van zacht geklop op het raam hoor ik een harde bons op de voordeur. Ik schrik ervan, maar besef me dan dat de bel het niet doet. Omdat dronken droppies in het weekend nogal van belletje lellen houden midden in de nacht heb ik de stekker van de bel eruit getrokken. Ik open de voordeur en zie geen vreemdeling zeker die verdwaald is zeker en ik hoef dus ook niet te vragen naar een naam. Sint Nicolaas brengt vanavond geen bezoek en strooit ook niks lekkers in elke hoek. Gelukkig niet, dat geeft weer zo'n zooitje. Ik heb niet eens een verlanglijstje gemaakt, dus Sint weet niet wat mijn wensen zijn. Ik krijg dus geen cadeautjes, maar is er ook geen risico dat ik in een zak mee moet naar Spanje. Ik wil best naar Spanje, graag zelfs, maar niet in een zak.
Gewoon bezoek dus, heel gezellig. De vriendin die voor de deur stond laat ik binnen. Ze ziet mijn schoenen in de gang staan en vraagt of ik niet een beetje overdrijf. Ik kijk haar vragend aan. Ze zegt dat ik wel erg veel schoenen heb gezet voor Sinterklaas. 'Ach, het was het proberen waard' zeg ik met een grote grijns. Die schoenen staan het hele jaar in de hal. Maar nu valt het wel erg op.
Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe. We gaan aan de eettafel zitten en bij een kopje thee eten we pepernoten. Heel veel pepernoten. Hoewel ze eigenlijk kruidnoten heten heb ik me laten vertellen. Ze smaken er niet minder om en met haar mond vol pepernoten wijst vriendin naar konijn die druk bezig is een wortel een kopje kleiner te maken. 'Die wortel moet je in je schoen doen, niet aan konijn geven!' roept ze. Ongelooflijk hoe alles in deze tijd in het teken staat van Sinterklaas. Mijn hersenen vertalen alles naar hem. En ik ben dus niet de enige.
Diezelfde nacht zit ik ineens rechtop in bed, wakker geschrokken van heel veel gestommel op het dak. Sinterklaas, is het eerste wat ik denk. Ik steek mijn hoofd uit het raam om een glimp van hem op te vangen. En terwijl ik met mijn hoofd uit het raam hang word ik ineens wat wakkerder en voel me een grote idioot. Een dikke duif die blijkbaar die herrie maakte kijkt me raar aan. Snel kijk ik naar beneden, maar daar is gelukkig geen mens te bekennen. Niemand die mij heeft gezien. Snel ga ik weer in mijn warme bedje liggen. Laat 6 december maar komen, dan functioneer ik weer normaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten