Ik heb
Zutphen al een tijdje niet gezien.... Ik ben namelijk tijdelijk in Peru om te
werken in een kindertehuis in het dorpje Huanchaquito in het noorden van Peru,
aan de kust, in de woestijn. Al heel lang is dat mijn droom om te doen. En nu
had ik de gelegenheid om deze droom te laten uitkomen. Geen IJsselbrug, wel een
brug over een droge rivier. Geen Walburgkerk, wel een kleine kerk tegen de berg
aan. Geen IJssel maar de Stille Oceaan. De markt is hier niet alleen op
donderdag en zaterdag, maar elke dag. En in plaats van echt Zutphens hoor ik
alleen maar Spaans om me heen. Heel wat anders dan het oude vertrouwde Zutphen
dus.
Maar wel
hartstikke leuk en heel bijzonder! Vooral het werken in het kindertehuis. Hier
wonen 17 hele leuke jongetjes met een minder leuke achtergrond. Een aantal is
letterlijk van de straat geplukt, ze hebben geen familie. Anderen komen uit
hele armen gezinnen of zijn slachtoffer van (seksueel) geweld. Meerdere
kinderen zijn verslaafd geweest. In het tehuis is ook niet veel. Het enige speelgoed
dat ze hebben is een voetbal. De medewerkers behandelen de kinderen als hun
eigen kind. Ze krijgen eten, aandacht, regelmaat, liefde en gaan naar school.
Als vrijwilliger ben ik er in de ochtend en de middag tot begin van de avond.
Ik help de kinderen met hun huiswerk, speel en klets met ze. Kerstkaarten voor
familie of vriendjes hebben we gemaakt en kerstkaarten om te verkopen zodat er
voor hen een kerstcadeautje gekocht kan worden. Daarvoor is geen geld. Alle
jongens zijn hartstikke leuk. Ze hebben gewoon pech gehad dat ze in een
sloppenwijk geboren zijn in plaats van in Zutphen bijvoorbeeld. En om met hen
te mogen "werken" is zo bijzonder! Werken tussen aanhalingstekens,
want het voelt niet als werk, ook al heb ik verplichtingen. Ik leer net zoveel
van hen als zij van mij. Ik kan tegenwoordig ook voetballen...
Binnenkort
weer terug naar Zutphen. De zomer is hier net begonnen, terug naar de kou dus.
Ik zal alle 17 jongens missen! Velen van hen dromen ervan om een bekend
voetballer te worden. "Dan kom ik in Nederland voetballen en jou
opzoeken!" Meerdere malen is me dat beloofd. Niet raar opkijken dus als u
me straks in Zutphen ziet voetballen. Ik moet m'n vaardigheden een beetje
bijhouden, want over een paar jaar staan er een paar Peruaanse jongens op de
stoep. Jongens die hun dromen hebben waargemaakt. Ik gun het ze zo en ik hoop
dat ik ze dat heb meegegeven. Als je echt iets wilt dan kunnen dromen uitkomen.
Mijn droom was om bij hen te zijn, dat is uitgekomen. En nu zijn ze voor altijd
in mijn hart, niet alleen meer in mijn dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten