Politieblog. Onverwachte hulp.

Aan het begin van de middag ben ik net klaar met het laatste sporenonderzoek. Ik mag terug naar het politiebureau om het schriftelijk werk te gaan doen. Al rijdend op de A1 hoor ik dat de meldkamer een politiewagen naar een inbraak stuurt. Ik ben in de buurt en rijd er ook meteen heen.

Ik kom tegelijk aan bij de woning met de collega van de noodhulp. En zie dat de woning een seniorenwoning is. Zodra we onze voertuigen geparkeerd hebben worden we hartelijk ontvangen door twee hoogbejaarde dames en een hoogbejaarde man. Zij vertellen ons dat ze familie zijn van de bewoner. De bewoner is een aantal weken geleden opgenomen in een zorginstelling. Door zijn lichamelijke toestand was zelfstandig wonen niet meer mogelijk, ook al kreeg hij alle hulp van instanties en deze drie bejaarde mensen. Kinderen heeft de man niet, zijn echtgenote is lang geleden overleden.

De mensen laten ons de schade zien aan het raam aan de achterzijde. Binnen ligt de inhoud van kasten en laden op de vloer. Er is een badkamer, woonkamer, slaapkamer en kleine keuken. Alles sober ingericht, in de slaapkamer de weeïge geur van urine. Wij leggen de mensen uit wat wij gaan doen. De collega gaat de aangifte opnemen, ik ga sporen zoeken.

“Je zal wel veel afdrukken van ons vinden, wij verzorgen hem en het huis” zegt één van de dames. Ik antwoord dat ik het verschil wel zal zien. Zeker bij het raampje, waardoor de inbreker naar binnen is geklommen. “Tenzij u ook altijd door dat raam naar binnen klimt, dan wordt het lastiger” zeg ik lachend. De vrouw zegt lachend en met een knipoog dat ze soms via het dak naar binnen gaat, maar dat ze dit raampje altijd overgeslagen heeft. En dat er helaas geen koffie meer in huis is. Ik zeg dat dat niet erg is en ga aan het werk aan de achterzijde van de woning, terwijl de collega in de keuken aan de voorzijde de aangifte op neemt met de drie familieleden. Wat een lieve mensen. 

Terwijl ik de afdrukken van de inbreker zoek en de sobere woonkamer inkijk word ik best een beetje boos op de inbreker. Waarom inbreken in deze kleine seniorenwoning? Het leven van de bewoner ligt al genoeg overhoop zonder dat er iemand naar binnen klimt en de kasten leeg trekt. En die drie lieve bejaarde familieleden die nu in de keuken zitten hebben al genoeg zorgen om de bewoner en zichtbaar ook met hun eigen gezondheid.

Ineens wordt er uit de keuken geroepen door één van de vrouwen: “Koude koffie is niet lekker hoor!” Ik loop verbaasd de keuken in. En zie dat er vijf kopjes koffie ingeschonken zijn. Een pak koffie blijkt opgehaald te zijn bij de buren. Want bezoek hebben en geen koffie kunnen aanbieden, dat kan echt niet bij deze mensen. Ik drink de veel te slappe koffie met de collega en de drie oudjes. Ik vertel hen dat ik fragmenten van schoensporen heb aangetroffen en een afvorming maak van de indruk in het kozijn die de schroevendraaier achterliet. En dat de inbreker handschoenen aan heeft gehad. Als ik de koffie op heb vertel ik dat ik nog even in de woonkamer moet zijn voor verder onderzoek.

In de woonkamer loop ik voorzichtig tussen oude, vergeelde foto’s en documenten die op de vloer liggen. Trouwboekje, rouwkaarten, diploma’s, vakantiesouvenirs en brieven. Het leven van de oude man ligt letterlijk op de vloer. 

Als ik daar net klaar ben met het onderzoek en mijn sporenkoffer sluit, wordt er wederom uit de keuken geroepen dat er koffie is. Oh nee, niet nog zo’n slappe bak… Maar weigeren is geen optie. Ik ga weer aan tafel zitten en drink braaf de koffie op. En vertel dat ik klaar ben met het onderzoek en dat ze alle goederen weer in de kasten mogen leggen. 

Dan zegt de man dat ze naar de woning waren gekomen om de kasten leeg te halen, omdat de bewoner nooit meer thuis zal kunnen komen.

De kasten zijn nu al leeg. Wat hulp voor deze mensen was zeker welkom. Maar deze onverwachte “hulp” had achterwege mogen blijven.

Het knippen en plakken van deze tekst is zonder mijn schriftelijke toestemming niet toegestaan. Linken mag uiteraard wel.