Luie
zaterdagochtend met een bak thee en een goed boek op de bank. Konijnen
huppelend door de kamer. Na een drukke week redelijk op tijd naar bed gegaan de
avond ervoor. En nu uitgeslapen fris en fruitig wachten op iemand met wie ik
even de stad in zal gaan. Ik hoor dat er een motor op de stoep parkeert. De
deurbel gaat en ik zie iemand met een verbaasde blik voor me staan. "Ik
dacht dat je weg was!” Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. "Hoezo,
we hadden toch afgesproken?" Vriend knikt instemmend en zegt "ja maar
je fiets staat er niet!" Ik loop meteen naar buiten, maar helaas heeft hij
gelijk. Iemand heeft afgelopen nacht m'n fiets gejat. Op m'n sokken loop ik
door de buurt om te kijken of de fiets niet gewoon ergens anders staat, maar
nee, fiets is weg. Zelfs van het slot is niks meer te vinden. Dat ik er best
chagrijnig van ben is licht uitgedrukt. Dat wordt dus lopend door het leven
voorlopig.
De
volgende dag heb ik afgesproken om bij een vriendin aan de andere kant van
Zutphen langs te gaan. Dat is te ver om te lopen, dus dan maar met de auto. Ik
rij nooit met de auto in Zutphen. Met de fiets is veel sneller en makkelijker.
En beter voor m'n conditie en het milieu. Maar nood breekt wet. Ik stap in de
auto en wil wegrijden. Maar dan bedenk ik me dat ik geen flauw idee heb hoe ik
er kom met de auto. Linksaf dan maar, dat moet de meest logische route zijn.
Onderweg houd ik mijn ogen goed open, misschien staat m’n fiets ergens. Na
een stukje gereden te hebben wil ik linksaf. Zo rij ik met de fiets immers ook
altijd. Met de auto blijkt dat niet te mogen, eenrichtingsverkeer. Dan maar een
straatje omrijden. Deze straat blijkt ook eenrichtingsverkeer te zijn. Een paar
straten verderop kan ik eindelijk wat meer in de richting gaan waar ik heen
moet. Een paar minuten gaat het goed en dan kan ik niet verder. Doodlopende
straat. Met de fiets kan ik hier wel door, dus zo heel doodlopend is de straat
niet. Eigenwijs rij ik door en zie dan dat er een paal midden op de weg staat.
Eromheen rijden is geen optie, keren dan maar. En aan mezelf toegeven dat ik de
weg in Zutphen niet ken met de auto. Na nog een paar keer verkeerd gereden te
hebben kom ik eindelijk aan op de plek van bestemming. Een gezellig avond en
met de auto weer terug. Wederom weet ik heel goed hoe ik moet fietsen maar met
de auto blijken veel wegen niet te mogen. Veel langer dan met de fiets ben
ik onderweg naar huis. Ik wil mijn fiets terug. En niet meer verdwalen in mijn
eigen stad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten