Brief aan Máxima. Koningsdag 2015

 

                                           Zutphen, 27 april 2015

Beste koningin Máxima, 

Allereerst gefeliciteerd met uw echtgenoot! Al 48 jaar is hij. Nog twee jaar en u mag met Abraham naar bed…

Is het leuk in Dordrecht? De uitspraak “hoe dichterbij Dord hoe rotter het wordt” zal u niet geleerd zijn in uw inburgeringscursus. Toch is dit algemeen bekend in uw koninkrijk, net zoals gras groen is, bloed rood en de lucht blauw. En dat Piet Paulusma altijd ongelijk heeft en daarom is het mooi weer in plaats van de beloofde regen. 

Ik was dan ook nogal verbaasd over uw keuze om naar Dordrecht te gaan. Ze doen wel hun best daar. Leuk bootje, veel mensen achter dranghekken, geinig orkestje. Raar verklede mensen ook. Die agenten zien er wel een stuk lekkerder uit in de nieuwe uniformen. 

U ziet er goed uit, mooie roze jurk. Het zwaaien gaat uw dochters nog niet heel soepel af, dat kunt u beter nog even met ze oefenen. Wel gezellig dat u wat familieleden mee heeft genomen. Gedeelde smart is halve smart. Waarom loopt u toch steeds met die bloemen rond? Is er nou niemand die dat boeketje van u over wil nemen?

Koningsdag nieuwe stijl. Ik had me toch wat anders voorgesteld. Want zegt u nou eens eerlijk… U wilt toch ook veel liever gaan feesten en dansen in een leuk stadscentrum dan met uw achterste op een houten kerkbank zitten en luisteren naar een plaatselijk orkest. Het niet bejaarde gedeelte van uw koninkrijk gaat straks de omzet van de verkochte rotzooi op de kleedjesmarkt verzuipen. Los gaan en gek doen en een paar oranjebitters te veel drinken. Ik zie het aan uw gezicht, in gedachten bent u daar in die kerk bij die onderdanen en doet u met ze mee. Misschien moet u het er thuis nog maar eens over hebben met uw echtgenoot. Volgend jaar Koningsdag nieuwe stijl 2.0. En dan echt feest vieren, zuipen en dansen. 

Ik kan niet echt gaan feesten vandaag en ik kan zeker geen oranjebittertjes drinken. Ik heb verdorie nachtdienst dus ik mag nog aan het werk.

Misschien kunt u Koninginnedag wel weer gaan invoeren. Op 17 mei, uw verjaardag. U bent tenslotte koningin, dus u heeft ook recht op een eigen dag. Een Koninginnedag zonder koninklijke verplichtingen, maar wel met feesten met goede bands en lekkere drankjes en hapjes. En dat u als koningin lekker zelf bepaalt wat u doet en waar u feest viert op Koninginnedag. Ik ben vrij 17 mei, dus ik kan dan zeker met u meefeesten. 

Ik wens u nog even sterkte daar in Dordrecht. Aan alles komt een eind, ook aan deze dag…

Groeten van uw onderdaan, 

Henrieke Schoonekamp

PS: ik ben niet in het oranje gekleed hoor. Ik heb ook roze aan. Roze is nou eenmaal veel mooier, u begrijpt dat tenminste. 

Verliefd. Column 2015-11 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl

Het nadeel van onregelmatig werken is dat ik vaak moet werken op dagen en tijden dat andere mensen vrij zijn. Het voordeel van onregelmatig werken is dat ik weleens vrij ben op dagen dat andere mensen moeten werken. En zo had ik op dinsdag een vrije dag. En dinsdag was een hele mooie vrije dag, heel zonnig en best warm. En terwijl ik lekker buiten liep in het zonnetje en best medelijden had met iedereen die ik hard zag werken genoot ik er dubbel van. Wat een lekker voorjaarszonnetje! Ik werd op slag verliefd. Geen idee waarop, maar gewoon omdat het voorjaar was had ik de kriebels in mijn buik. Verliefd heb ik staan kijken aan de waterkant bij kleine eendjes. Ik heb op het terras gezeten met een heel lekker bakje koffie en mijn laptop. Want vrij is niet helemaal vrij, ik moet ook nog schrijven. Maar verliefd heb ik op het terras ook naar het zonnetje gestaard dat zo haar best deed om deze dinsdag tot een mooie zonnige dinsdag te maken. 

Ik had zin om te fietsen. Ik houd van fietsen. Buiten zie ik veel mensen hardlopen, maar dat kan ik niet. Ik struikel over mijn eigen voeten en na 200 meter ben ik er klaar mee. Met fietsen heb ik dat niet, gewoon voor de lol rijd ik zomaar 40 kilometer. Zonder doel, gewoon de wind in mijn haren, genieten van de omgeving en hard op de pedalen trappen. Verliefd heb ik een hele tijd staan kijken bij kleine springende lammetjes in de weide. Met een grote glimlach. Niks leuker dan die springende beestjes in de weide. Nou weet ik wel dat veel mensen bij lammetjes meteen denken aan shoarma en lamsboutjes in rode wijnsaus. Ik niet. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo’n jong huppelend beestje in de pan wil proppen. Behalve lammetjes kwam ik ook veulens tegen en kalfjes. En sta ik normaal niet snel stil om naar een koe te kijken, voor kalfjes stap ik graag van de fiets om verliefd te kijken hoe ze door de weides lopen. Echt ver kwam ik dus niet met de fiets op deze zonnige dinsdag. Dus ik besloot terug te gaan naar Zutphen, maar wel via mijn favoriete plek. De Nieuwe IJsselbrug. En daar bovenop de brug heb ik weer een tijd stil gestaan. Verliefd heb ik naar Zutphen gekeken en ook naar het snel stromende water van de IJssel. Wat heb ik een geluk dat ik op deze mooie dag vrij was. En ineens wist ik ook waarop ik nou zo verliefd was. Gewoon verliefd op het leven. En voor iedereen die komend weekend wel vrij is hoop ik dat het net zo mooi weer is!

Brief aan Máxima. K3

Zutphen, 18 maart 2015

Beste Koningin Máxima, 

U heeft het vast ook gehoord, K3 is uit elkaar! Ik moet bekennen dat ik best een beetje van slag ben door dit nieuws. Geen K3 meer…

Nou is het niet zo dat ik dagelijks een CD van K3 luisterde. Ook niet wekelijks, zelfs niet jaarlijks. Ik keek op televisie niet naar hun shows en had ook geen petjes of t-shirtjes van K3. Toch vind ik het lastig te accepteren dat K3 er niet meer is. K3 is gewoon het leukste wat onze zuiderburen hebben voortgebracht en waar toch een hele generatie mee groot geworden is. 

Ik heb mijn destijds kleine nichtje Josja eens meegenomen naar een concert van K3. Ik heb een kind nog nooit zo gelukkig gezien toen ze de kaartjes zag en begreep dat ze haar drie idolen in het echt ging zien. K3 was toen nog echt met 3 K´s en niet met een Hollandse J erbij. Het concert was fantastisch en ik had diep respect voor die drie meiden die razendsnel kleurige jurkjes wisselden, leuke dansjes deden en vrolijke liedjes zongen die ik niet meer uit mijn hoofd kreeg.

Met vriendinnen heb ik eens op een avond met teveel drank het hele dansje van het liedje Oya Lélé geleerd. We voelden ons toen echt beter en leuker dan K3. Tot de K de volgende ochtend de K van kater was geworden… 

Uw dochters kennen ongetwijfeld alle liedjes van K3. En u dus ook. Alle kinderen dansen voor de televisie de dansjes en zingen de liedjes mee. Tot de ouders de K van K3 willen veranderen in het woord kill. Veel ouders gebruiken K3 ook om hun kinderen een half uurtje zoet te houden voor de televisie zodat ze even tijd hebben voor elkaar in de slaapkamer. Waar die K dan voor staat durf ik niet op te schrijven, maar u weet wel wat ik bedoel.

Ik heb gelezen dat er opvolgers komen. Is dat niks voor uw drie dochters? Dan wordt K3 ook weer echt K3 in plaats van 2K1J. De K van koninklijk. Hun eerste letters zou ik niet gebruiken, A3 geeft toch andere associaties. En de P van prinsessen wordt P3. Dan denk ik aan een parkeerplaats op Schiphol. Als uw dochters K3 overnemen dan hebben we dat ook weer gewonnen van de Belgen. Dat er één Hollands meisje naar binnen is gedrongen was leuk, maar het wordt wel tijd om die Belgen te laten zien dat we toch echt beter en leuker zijn. En drie prinsessen op een podium, dat moet beter verkopen dan een paar gewone meiden. Ik raad u dan wel aan om een geluidsstudio te laten bouwen op uw landgoed, anders hoort u die liedjes echt de hele dag. 

Ondertussen blijf ik maar zingen “Oya lélé, ik voel me plots weer zo oya lélé, ik doe het nog één keer zo oya lélé…” Geen idee wat oya lélé betekent, maar ik heb het vermoeden dat vooral de ouders zich oya lélé voelen als de kinderen voor de buis zitten en de ouders in de slaapkamer zijn.

Ik wacht nog wel even op mijn Tele-Romeo…

Hartelijke groeten van uw onderdaan, 

Henrieke Schoonekamp

PS: ik moet rennen naar het stembureau om nog op tijd te zijn. Het nieuws dat K3 uit elkaar is overstemt echt deze stemdag… 

De eerste zonnestralen. Column 2015-10 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Het werd al een paar dagen beloofd: mooi weer in het weekend. En kijk ik altijd wel uit naar een vrij weekend, afgelopen week keek ik heel erg uit naar het vrije weekend, mét mooi weer! Als ik op zaterdagochtend wakker word met de lente in mijn hoofd kom ik er eenmaal buiten toch snel achter dat het niet zonnig is en de temperatuur alles behalve aangenaam is. Als ik in het centrum ben besluit ik om ergens een goede espresso te gaan drinken. Van espresso word ik wel warm. Even later is het zonnetje toch doorgekomen. In het centrum van Zutphen doe ik mijn inkopen. En op straat loop ik met mijn neus in de lucht om maar zoveel mogelijk zonnestralen op te kunnen vangen. Ik moet nog wat aankopen doen als ik mijn telefoon hoor piepen. Ik pak de telefoon uit mijn broekzak en zie een berichtje van een goede vriend die ik al te lang niet heb gezien. Hij schrijft dat hij in het centrum is en vraagt of ik zin heb om op het terras wat te gaan drinken. Dat heb ik zeker en ik schrijf hem terug dat ik al in het centrum ben. De rest van de inkopen kan ik later ook nog wel doen. We ontmoeten elkaar en gaan dan op zoek naar een terras. En dan blijkt dat half Zutphen en Warnsveld hetzelfde idee had. Het valt dus niet mee om een vrij tafeltje in de zon te vinden. Nou valt dat sowieso al niet mee in Zutphen, de meeste terrassen staan immers in de eeuwige schaduw van de ouwe gebouwen. Maar uit de wind is het ook in de schaduw heerlijk op het terras. We bestellen een goede bak koffie en omdat het zo gezellig is en we zo lekker zitten bestellen we al snel de tweede. En genietend van de warmte op het terras valt het ons op hoe vrolijk iedereen over de markt loopt. Dat moet door het mooie weer komen! We bestellen nog een drankje en nemen er een broodje bij. Wat heerlijk om zo uren op het terras te kunnen zitten! Helaas komt er toch een moment waarop we moeten gaan en ik loop het centrum in om de laatste aankopen te gaan doen. En dan zie ik dat de winkels al dicht zijn. Het is vijf uur geweest, de tijd vliegt op het terras…

Een paar dagen later lees ik dat de winkels in de Zutphense binnenstad vanaf 1 april 2015 tot 18:00 uur open blijven op zaterdag. Is het een 1 aprilgrap? Of komen de winkeliers de mensen die in de eerste zonnestraaltjes te lang op het terras zitten tegemoet? De rest van het jaar ben ik echt wel voor 17:00 uur in de winkels. Ik ga er dan ook vanuit dat het een 1 aprilgrap is dat de winkels zo lang open blijven. Want de winkeliers zelf, die moeten toch ook de kans hebben om op zaterdag nog even in de zon op het terras te zitten? 

Zutphenees of Zutphenaar? Column 2015-8 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl.

Dat ik geregeld even op Facebook kijk bij de groep “Je bent een echte Zutphenees als je…” heb ik vorige week verteld. Wel blijf ik vaak met de vraag zitten of ik nou een Zutphenees ben of een Zutphenaar. En is de vrouwelijke vorm niet altijd een Zutphense? 

Mijn onderburen op deze pagina in de Contact, Gert en Tess, zijn echte Zutphenezen. Toch spreken ze altijd keurig ABN op deze pagina. En echte Zutphenezen doen dat niet. Die hebben een eigen taal. Ik spreek die taal niet, maar ik versta het wel dondersgoed. Zutphenezen hebben geen nieuwe schoenen, maar nieuwe skoone (ofzo). De Weg naar Laren is voor hen de Weg noar Leure en De Hoven is De Heuve. Althans, zo klinkt het. Ik moet niet eens een poging doen om het op te schrijven, ik spreek het niet en hoe het geschreven wordt, daar heb ik al helemaal geen verstand van. Een echte Zutphenees zal ik dus wel niet zijn. Ik ben geboren in Warnsveld, in het inmiddels gesloopte ziekenhuis. Toen ik er geboren werd was dat nog Warnsveld, later werd hetzelfde bed in hetzelfde ziekenhuis op dezelfde plek ineens Zutphen. Ben ik dan eigenlijk een Warnsveldse? Mijn moeder is wel geboren in Zutphen, maar haar ouders woonden hier tijdelijk omdat mijn opa in Zutphen een winkel had. Haar broers en zus zijn dan ook niet geboren in Zutphen en mijn moeder is hier niet opgegroeid. Mijn vader komt van ver buiten Zutphen en heel toevallig kwamen mijn ouders op een gegeven moment beiden in Zutphen terecht waar ik dus geboren ben. Ik ben in Zutphen naar school gegaan, zowel de kleuterschool als de basisschool en de middelbare school. Het vervolgonderwijs deed ik niet in Zutphen. En via wat omzwervingen in het buitenland en Amsterdam belandde ik eigenlijk bij toeval toch ook weer terug in Zutphen. Ik vond hier werk en een huis. Ik heb veel Zutphense vrienden, een aantal van vroeger maar ook nieuwe vrienden. En zo leef ik gewoon heel gelukkig in Zutphen. Maar of ik nou een echte Zutphenees, een Zutphenaar of toch een Warnsveldse ben? Ik heb geen flauw idee. Ik voel me gewoon Henrieke in Zutphen. Ik zal Gert en Tess eens opzoeken. Zij kunnen me vast wel vertellen hoe het in elkaar zit. Want zij zijn tenslotte echte Zutphenezen, al spreken ze op deze pagina altijd ABN. En misschien kom ik dan eens van mijn Zutphense identiteitscrisis af…

Kapper. Column 2015-9 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl.

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?” 

“Ik in ieder geval niet”, verzucht ik terwijl ik voor de spiegel sta en de zoveelste poging doe om mijn haar een beetje toonbaar te maken. Het wil niet lukken. Mijn haar gaat alle kanten op, behalve de goede. Na shampoo, crèmespoeling, maskertjes, gel en haarlak wil het nog niet lukken. Het lijkt wel of ik een ontplofte kat op mijn hoofd heb. Niet dat ik weet hoe een ontplofte kat eruit ziet, maar als ik me er een voorstelling bij moet maken dan lijkt een ontplofte kat op de bos touw op mijn hoofd. Dan maar gewoon een staart maken met een elastiekje, dan lijkt het nog wat…

Ik loop de deur uit om even de stad in te gaan. Halverwege krijg ik een enorme hagelbui op mijn hoofd. De hagel gaat over in regen en uiteraard heb ik geen paraplu bij me. Ik doe de boodschappen en loop terug naar huis. Ondertussen voel ik me een verzopen kat. Gelukkig heb ik geen idee hoe een verzopen kat eruit ziet, maar als ik me er een voorstelling bij moet maken…

Eenmaal thuis voor de spiegel zie ik dat het elastiekje is uitgezakt. Mijn haar ziet er echt niet uit. Ik weet dat er niks anders op zit, ontkennen heeft geen zin meer. Ik moet naar de kapper. En terwijl een vriendin me eerdere deze week vertelde dat ze drie uur heerlijk bij de kapper heeft gezeten en dat haar man niet begrijpt wat ze daar drie uur heeft gedaan, voel ik me ook een man. Ik houd niet van de kapper. Nou ja, de kapper zelf is echt heel aardig. Maar ik houd niet van naar de kapper gaan. Ik haal diep adem en begin met de voorbereiding. Ik stap weer onder de douche en was mijn haar. Ik droog me af, kleed me aan en droog mijn haar een beetje met de handdoek. Vervolgens loop ik met nat haar in de kou de stad weer in. Het is inmiddels gelukkig droog buiten. Aangekomen bij de kapsalon loop ik naar binnen. Ik heb geen afspraak, als ik eindelijk zo ver ben dat ik naar de kapper ga moet het ook meteen gebeuren. Ik vraag aan de kapper of er nog een gaatje is om geknipt te worden. Ik heb geluk, ik moet twintig minuten wachten en dan ben ik aan de beurt. Zuchtend stap ik in de kappersstoel. Wassen is niet nodig, dat heb ik zelf al gedaan. De eerste hindernis is dus genomen. De kapper weet precies wat ik wil, ik kom er vaker. Maar als de schaar in mijn lokken gaat ben ik meteen bang dat er teveel af is. En even later vind ik dat er te weinig af is. Ik moet niet zo kattig doen. De kapper verstaat zijn vak en doet precies wat een kapper moet doen. Vijftien minuten later sta ik op uit de stoel, mijn haar korter en nog nat. Ik wil niet onder de droogkap, ik wil gewoon weg. Geen gepluk en getrek meer aan mijn haar. Ik betaal de rekening, bedank de kapper en loop de deur uit. De kapper hoofdschuddend en in verwarring achterlatend. Eenmaal thuis sta ik weer voor de spiegel. Ik ga met mijn handen door mijn haar en ben toch weer blij met wat de kapper heeft gedaan. Geen ontplofte of verzopen kat meer op mijn hoofd, ik ben gewoon weer Henrieke. Maar wat ben ik blij dat ik de kapper de komende weken niet meer ga zien!

Je bent een echte Zutphenees als je... Column 2015-7 voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact. 

Een tijdje in het buitenland zijn is geweldig, toch is het ook weer fijn om weer in Zutphen te zijn. Ik heb Zutphen eigenlijk niet echt gemist. Dat komt omdat ik op Facebook lid ben van de groep “Je bent een echte Zutphenees als je…”.  Een virtuele groep met vooral inwoners van Zutphen en voormalig inwoners van Zutphen. In ieder geval zijn er momenteel meer dan 5700 mensen lid die erg gek zijn op Zutphen. 

“De verzamelplek voor typische Zutphense zaken, foto's, herinneringen en allerlei zaken die verband houden met onze liefde voor deze mooie stad!” Zo staat de groep beschreven door Amy, één van de beheerders. En de mensen in deze groep maken geregeld de prachtigste foto’s van Zutphen en plaatsen die in de groep. Foto’s van de IJssel, van de Walburgkerk of van beelden. Van de markten, en woningen en winkels in de verschillende wijken. Hele nieuwe foto’s maar ook hele oude foto’s. Discussies worden gestart en soms word er wel eens een foto geplaatst die zo oud is dat het moeilijk te zien is waar de foto gemaakt is. Dan is het raden en gissen en gelukkig is er altijd wel iemand die er gewoond of gewerkt heeft of iemand kende die er woonde en een einde maakt aan de onzekerheid en het goede antwoord geeft.

Met sneeuw worden er heel veel foto’s gemaakt. En terecht, want ook al houd ik helemaal niet van sneeuw, Zutphen is prachtig in de sneeuw en het levert fantastische witte foto’s op. In het voorjaar is Zutphen ook mooi, als de bomen weer in bloei zijn. En in de zomer met volle terrassen en spelende kinderen bij de waterwerken. In de herfst, als de bomen hun herfstkleuren laten zien en het weer onstuimig is. Ach, wanneer is Zutphen eigenlijk niet prachtig… En van al deze momenten worden door de leden de mooiste foto’s gemaakt. Eerlijk is eerlijk, ik plaats niet zoveel, ik geniet vooral van de foto’s en verhalen die anderen plaatsen. En daarom heb ik Zutphen niet echt gemist, omdat ik dankzij al die mensen die deze mooie foto’s plaatsen toch een beetje in Zutphen was. En daarvoor wil ik alle leden bedanken en vooral de beheerders van deze groep, Amy, Peggy en Brenda. Ik hoop dat er nog vele mooie foto’s zullen volgen!

De meeste gemaakte foto is ongetwijfeld die van de Zutphense skyline, gezien vanaf de Hoven. In de volle zon of in de schemering of bij nacht. In kleur of in zwart-wit. Zonsopgang of zonsondergang. In de winter, zomer, lente of herfst. Het is altijd mooi om foto’s van dit stukje Zutphen te zien. Want als ik de skyline van Zutphen zie met haar torens, de bruggen en de IJssel, dan weet ik dat ik thuis ben. Thuis in Zutphen. 

Afscheid. Column 2015-6 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Zondagmorgen in het kindertehuis in Perú. Een aantal kinderen is met een begeleider naar de kerk, de rest is aan het spelen in het huis. Voor de kinderen wordt van maandag tot met zaterdag tussen de middag warm eten gekookt door Gladys. Op zondag heeft ze vrij en dat betekent dus dat één van de begeleiders kookt. Ik help daar graag bij. Aardappels schillen en snijden om patat in een klein pannetje te bakken, rijst koken en tomaat en uien bakken. Uren staan we in de kleine keuken met minimale faciliteiten. De kip (met kop en poten) in stukken snijden laat ik aan de andere begeleider over… Als alles klaar is doen we het eten in 18 bakjes, waarna we met alle kinderen naar het strand gaan om daar lekker te picknicken. En zo heb ik dus ook de ervaring om voor een heel weeshuis eten te koken…

Op zondagavond, voor ik wegga, wordt me gevraagd of ik maandag eerder kan komen. Uiteraard kan ik dat, dus op maandagochtend ben ik al vroeg in het kindertehuis. Er is een hoop geheimzinnigheid en ineens komen alle kinderen en twee begeleiders al zingend naar me toe met een taart met de tekst “Feliz Cumpleaños Erica” oftewel “Gefeliciteerd Henrieke”. Mijn verjaardag! Ik was het zelf al vergeten, maar de begeleiders hebben een taart gekocht en de kinderen hebben mooie tekeningen gemaakt. Henrieke is niet uit te spreken voor hen, vandaar dat ik Erica genoemd wordt. De taart delen we met zeker twintig mensen in het tehuis, en echt, dat gaat prima. Iedereen gewoon een heel klein stukje. Ik ben echt ontroerd door zoveel liefs en kan met moeite mijn tranen inslikken.

De volgende dag ga ik met lood in mijn slippers naar het kindertehuis. De laatste dag dat ik hier in Huanchaco ben is aangebroken. En dat betekent dus dat ik afscheid moet nemen van alle jongens in het tehuis en van de mensen die er werken. En dat doet pijn. Heel erg pijn. Ik krijg dikke knuffels van hun allemaal. Ik beloof ze foto’s op te sturen en kaarten met hun verjaardagen. Ik beloof dat ik mijn uiterste best zal doen om weer bij ze terug te komen. Als ik het tehuis uitloop zet ik mijn zonnebril op en laat mijn tranen de vrije loop. Wat ben ik dankbaar dat ik onderdeel van hun leven uit mag maken en wat doet het pijn om ze hier achter te laten. 

Later die avond komt ook het afscheid van alle leuke mensen die ik in Huanchaco heb leren kennen. En de omgeving waar ik zo gehecht aan ben geraakt. De zee, de oude bussen, de herrie, het eten, de pier, de honden, het uitzicht en het zand dat werkelijk overal is. Het wordt tijd om de pelikanen op het strand te verruilen voor de Zutphense Pelikaan. Tijd om terug te keren naar Zutphen. 

Bioscoop. Column 2015-5 voor Contact

Deze column is gepubliceerd in de Contact. Www.contact.nl

Als je in een kindertehuis in Perú woont dan weet je dat leuke dingen doen die geld kosten bijna niet mogelijk zijn. Om de twee maanden durende zomervakantie wat te doorbreken en een keer wat anders te doen dan naar het strand te gaan of voetballen besluit ik de vijftien jongens mee te nemen naar de bioscoop in de stad Trujillo. Mijn moeder was zo lief om geld voor de jongens over te maken, dus ik beloofde ze ook een hamburger na afloop. Op een donderdagmiddag ging ik op pad met twee mensen die in het kindertehuis werken en de jongens. Na een rit van bijna een uur in een hele oude rammelende bus van het dorp Huanchaquito naar de stad Trujillo kwamen we aan bij het winkelcentrum. Trujillo is de vierde stad van Perú met 650.000 inwoners. Het is een typische Zuid-Amerikaanse stad met veel herrie, een kathedraal, altijd toeterende taxi’s, koloniale gebouwen, duizenden eettentjes op straat en heel veel mensen. Daarentegen zijn er ook twee winkelcentra die totaal niet passen in het straatbeeld omdat ze heel modern zijn ingericht. Er zijn luxe westerse winkels en hamburgerketens. De bioscoop is ook in zo’n winkelcentrum. Na de kaartjes gekocht te hebben gaan we met popcorn en cola de zaal in. De Zutphense bioscoop is mooi en ruim, de Peruaanse doet daar zeker niet voor onder. Groot en westers met fijne stoelen. Als de film eenmaal begint kom ik er al snel achter dat de Peruaan wel gewoon zichzelf blijft, ondanks de andere omgeving. Tijdens de film wordt er hard gepraat, gelachen, gebeld en er worden foto’s gemaakt met telefoons. Mensen lopen in en uit en zelfs hele jonge baby’s hoor ik huilen in de zaal. Ik moet er wel om lachen en probeer me in te beelden dat het in Zutphen er zo aan toe zou gaan… De jongens genieten volop en als de film afgelopen is gaan we op zoek naar een Mcdonalds. Die is er niet, helaas dus geen Menú feliz (happymeal). Wel is er de Kentucky Fried Chicken, daarom gaan we daarheen. Als ik 15 menuutjes bestel vragen ze vier keer of het wel klopt. Ja dus. Het duurt even, maar het is het wachten waard. De jongens genieten volop van de hamburgers, de friet en de Inkacola, de favoriete knalgele frisdrank van alle Peruanen. Lekker ongezond, maar voor de jongens een echt feestje. Voor mij een feest om de kinderen een dag mee uit te kunnen nemen en een mooie herinnering te bezorgen. Op de terugweg in de hobbelende bus slapen de meesten. Het was een mooie dag. 

Fairmail. Column 2015-4 voor Contact.

Er is een nieuw jongetje komen wonen in het tehuis in Huanchaquito in Perú. Hij krijgt kleding, een bed, eten en 14 nieuwe huisgenootjes. En als over een paar weken de zomervakantie voorbij is gaat hij ook naar school. En hoewel de faciliteiten minimaal zijn in het tehuis, begint voor hem nu na acht jaar eindelijk een veilig leven waarin hij gewoon kind mag zijn en waar liefdevol voor hem wordt gezorgd. Een leven zonder zorgen of angst. Hij wordt opvallend makkelijk in de groep opgenomen en speelt al snel een potje voetbal mee op de binnenplaats. De volgende dag ziet hij voor het eerst de zee. Zoveel water is echt vreemd en ook best beangstigend. Ik neem hem stapje voor stapje mee aan mijn hand de zee in om hem te laten wennen aan het water en de golven. Kopje onder gaan we niet. Hij kan niet zwemmen. Zoals bijna niemand dat kan hier in Perú. Ze zijn verbaasd dat ik wel kan zwemmen… Al snel is hij met andere jongens zandkastelen aan het bouwen in de branding. Gewoon, zoals alle kinderen dat overal ter wereld aan de kust doen. Ik heb sunblock gekocht voor de jongens. Ook al hebben ze een getinte huidskleur, zij verbranden net zo snel als ik zo dicht bij de evenaar.

In Huanchaco, het wat grotere dorp naast Huanchaquito, woon ik in een huis waar ook Charlie Merrill woont. Charlie is net afgestudeerd in de Verenigde Staten en hij doet een paar maanden vrijwilligerswerk voor Fairmail. Fairmail is een van oorsprong Nederlandse organisatie. Ze werken met kansarme tieners in Perú, India en Marokko. De tieners krijgen gratis les in fotografie. Van hun beste foto’s worden kaarten gemaakt die verkocht worden in verschillende landen. Van de winst gaat 50% naar de tieners die daarmee hun opleiding kunnen bekostigen. Twee voormalig bewoners van het tehuis waar ik werk en één jongen die er nu woont doen mee bij Fairmail. Op een dag kwam ik thuis van het werk in het tehuis. Charlie was op zijn laptop bezig met de foto’s en vroeg me: ‘Kun je me dinsdagmiddag helpen? Ik heb een blondje nodig die een baby gaat ontvoeren.’ Ongetwijfeld zag hij mijn verbaasde blik waarop hij me uitlegde dat hij een korte film ging maken met een paar Fairmail tieners. Zij hadden het script geschreven en daar kwam een buitenlandse vrouw in voor die een baby ging ontvoeren. Daar wilde ik uiteraard wel aan meewerken. En zo maakte ik nader kennis met Fairmail. Heel interessant om met ze op pad te gaan. Ook leuk om een keer met meiden te werken, in het tehuis wonen namelijk enkel jongens. Ik heb de “baby” ontvoerd, maar qua acteertalent moest ik het overduidelijk afleggen tegen de Peruaanse tieners. Geweldig om te zien. Mooi hoe ze bij Fairmail met veel plezier aan een toekomst werken. En hoe ook daar vrijwilligers zich inzetten voor de tieners. Waar je geboren wordt, dat kun je niet kiezen. Wel kun je vanaf een bepaalde leeftijd kiezen wat je verder met je leven doet. En een beetje hulp daarbij, dat hebben we allemaal nodig, maar in sommige delen van de wereld een beetje extra…

Voor meer informatie en de kaarten van Fairmail: http://www.fairmail.info

Link naar de video: https://www.facebook.com/video.php?v=1002717206424388&set=vb.548810021815111&type=2&theater

Surfles. Column 2015-3 voor Contact

Column voor de Zutphen editie van Contact. Gepubliceerd 22 januari 2015. 


Hier in Perú is het zomer en wordt het met de dag warmer. Op vakantie gaan is meestal geen optie in Perú. Zeker niet als je met 13 andere kinderen in een kindertehuis woont. Dan behoort een dag uit al niet meer tot de mogelijkheden. En dan zijn twee maanden zomervakantie ineens wel heel erg lang. Gelukkig voor de 14 jongens in het tehuis is er een surfschool in Huanchaco die ze gratis surfles geeft en waar ze gratis het materiaal kunnen gebruiken. De jongens vinden het geweldig en als echte surfdudes lopen ze naar het strand met de surfplanken en proberen ze in het water op de planken te staan, wat ze best goed afgaat. Ik ga graag mee. Niet om te surfen, maar om foto’s te maken. Voor ik weg ga zal ik de foto´s ergens laten afdrukken zodat ze allemaal wat stoere surffoto’s hebben om in de slaapkamers te hangen. In elke kamer slapen ze met vier jongens, dus het is leuk om wat persoonlijks aan de kale muren te hebben. 

Buiten het werk in het kindertehuis doe ik natuurlijk ook van alles. Ik ga graag naar de stad Trujillo wat een mooi historisch centrum heeft. Buiten de stad zijn de Huaca de Luna y Sol, de tempels van de maan en zon van de Moche cultuur. Ook de eeuwenoude stad Chan Chan ligt hier dichtbij. Perú is vooral bekend om de Inca cultuur, maar de Moches leefden ver voor die tijd. Qua natuur is het hier in de woestijn vooral zand en zee. En elke avond de mooiste zonsondergang die ik ooit ergens heb gezien. Ik heb hier ook veel leuke mensen ontmoet. En met een aantal van hen beland ik op een zaterdagavond in de stad Trujillo om een drankje te drinken. In een bar raak ik in gesprek met Janeth, een hele leuke en vrolijke Peruaanse. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom vertelt ze mij dat ze een paar jaar in de Achterhoek heeft gewoond. ‘Ik ging altijd graag naar Zutphen’ zegt ze zonder dat ik haar heb verteld dat ik daar woon. Ik wil het eerst niet geloven, maar ze kan echt veel vertellen over Zutphen. De Walburgkerk, de IJssel en zelfs Droge Nap kent ze. Als ik een foto op mijn telefoon van mijn huis laat zien kan ze precies vertellen waar het is. Aan het water bij een parkeerplaats. Ongelooflijk. We besluiten nog eens af te spreken en worden vrienden op Facebook. En de volgende dag plaatst ze een foto op mijn Facebook van haarzelf in het beeld van Droge Nap. Het duurt lang voor ik kan stoppen met lachen. Ik dacht even van Droge Nap verlost te zijn. Maar zelfs meer dan 10.000 kilometer van Zutphen weet hij me nog te vinden…

Brief aan Máxima. Briefgeheim

                                                                          Zutphen, 21 januari 2015

Beste Koningin Máxima, 

Ik heb wat brieven gekregen van de AIVD. Ze vertelden mij dat uw aanspreektitel "Majesteit" is, en niet "Beste Koningin Máxima". Nou vind ik Majesteit echt te truttig als aanhef van een brief, dus ik blijf gewoon Beste Koningin Máxima schrijven. Majesteit vind ik meer passen bij uw schoonmoeder en de vorige eeuw. Zoals ik eerder al uitgelegd heb: Uw naam is Máxima, u bent koningin, en omdat u de enige koningin bent, bent u ook vanzelfsprekend de beste.
Misschien moet u die lui van de AIVD maar eens aanpakken en zeggen dat ze zich niet met uw post moeten bemoeien. Ik schrijf altijd netjes mijn naam en adres als afzender achterop de envelop, dus ze weten dat het van mij afkomt en niet van één of andere mafkees die u liefdesbrieven schrijft of snode plannen heeft.

Overigens goed dat u gewone goedkope enveloppen van de Hema gebruikt voor uw brieven aan mij en niet uw naam en adres op de envelop schrijft. Ik vertrouw de postbode hier volledig, maar een brief van de koningin achterover drukken is toch wel verleidelijk. Dat het die uitgever is gelukt om mijn brieven aan u te bemachtigen is al erg genoeg. Hij gaat er echt een boek van uitbrengen. Een boek van al mijn brieven aan u. Over een maand of 4 moet dat boek in de winkel liggen. Ik vind het wel heel erg gênant, want ik heb u veel dingen in mijn brieven verteld die niemand wat aangaan. Vertrouwelijke, persoonlijke zaken. Maar ik ben gelukkig maar gewoon Henrieke. Volstrekt onbekend in binnen-en buitenland. Dus hij gaat zijn gang maar met zijn boek, er is waarschijnlijk toch niemand die het wil lezen. Als uw brieven aan mij gevonden waren, dan was dat vele malen erger geweest. Veel persoonlijke dingen heeft u mij in uw brieven verteld. Ik las in de krant dat u afgelopen week in gesprek bent geweest met kinderen van gescheiden ouders. Zag u de bui al hangen? Niet nodig hoor. Ik heb al uw brieven verbrand en heb er met niemand over gesproken. Al ben ik het wel met u eens dat Enrique Iglesias een flinke huwelijkscrisis waard is, evenals Messi en Antonio Banderas. Een Hollander is leuk, maar die latin-lovers zijn nou eenmaal een stuk interessanter. Helaas heb ik het telefoonnummer van Enrique ook niet. Als ik dat kan achterhalen laat ik het u meteen weten.

Ik denk niet dat het een goed idee is om over te stappen op e-mail. Als u een gewone brief schrijft weet u zeker dat er maar eentje van is. Een e-mail blijft altijd ergens op het World Wide Web hangen… En echt, ik verbrand uw brieven meteen. Ik ben echt bang dat het e-mailadres MáximalovesEnriqueIglesias@hotmail.nl ontdekt en gehackt gaat worden. Laten we dus maar gewoon met pen en papier brieven blijven schrijven.

Voor die uitgever verzinnen we nog wel een keer een goede oplossing…

Hartelijke groet van uw onderdaan en penvriendin, 

Henrieke Schoonekamp 

Perú 2. Column 2015-2 voor Contact.

De berichten over een koud, regenachtig, en winderig Zutphen hebben mij hier in Perú ook bereikt. Ik leef met u mee daar, al kan ik me hier in een heel warm, droog en zonnig Huanchaco amper meer voorstellen hoe de kou aanvoelde. Met heel veel sunblock op mijn blanke huid ben ik bijna elke dag bij de jongens in het kindertehuis. Zo vlak bij de evenaar is de zon gevaarlijk sterk en heb ik sneller de kleur van een kreeft dan me lief is.

In Nederland ben ik gewend om 's ochtends naar mijn auto te lopen en daarmee naar het werk te rijden. Hier gaat dat iets anders. 's Ochtends loop ik naar de kust, waar tussen het strand en de gebouwen een weg loopt. Het kindertehuis ligt in het dorpje Huanchaquito, even buiten Huanchaco. Bushaltes zijn er niet, wel rijden de bussen af en aan tussen Huanchaco en de stad Trujillo. Als er een bus aankomt dan wapper ik gewoon met m’n handen, waarop de bus stopt. Ik heb dan gemiddeld twee seconden de tijd om in de bus te springen waarop deze verder rijdt. De bussen zijn heel oud, roestig en rammelen aan alle kanten. In Nederland waren ze nooit APK goedgekeurd, hier doen ze niet zo moeilijk en kunnen ze nog jaren mee… En van elke chauffeur vraag ik me af of hij wel een rijbewijs heeft. Ik ben met mijn 172 centimeter hier erg lang. Zo lang, dat ik niet recht op een stoeltje in de bus kan zitten. Ik ben dan ook altijd erg blij als ik Huanchaquito nader en en naar de chauffeur kan roepen “baja”. Voor hem het teken om als een malle op de rem te trappen zodat ik een halve sol (0,14 eurocent) kan betalen om dan uit de bus te springen. En terwijl mijn voet nog op de onderste trede is, rijdt de bus alweer verder. Dan nog even door het stoffige zand van Huanchaquito lopen en dan ben ik bij het kindertehuis. Openbaar vervoer is een avontuur op zich…

Als er geen bijzonderheden zijn ga ik graag met de kinderen naar het strand. Dat was ook even wennen, met 15 kinderen naar het strand die niet kunnen zwemmen en die gewoon de zee inspringen. Maar net als met de bussen gaat dat ook goed. Zandkastelen bouwen, zandkrabbetjes vangen, spelen met water, spelletjes doen… gewoon een lekkere dag aan het strand. Ik bedek me zoveel mogelijk om niet ook een kreeft te worden. Want verbrand terug naar Huanchaco met de bus, dat is echt niet te doen…

Perú. Column 2015-1 voor Contact.

Eind 2013 vertrok ik uit Perú nadat ik er zeven weken was geweest. Van de zeven weken had ik er vijf in een kindertehuis gewerkt. En toen ik vertrok wist ik heel zeker: Perú zat voor altijd in mijn hart en een deel van mijn hart bleef achter in Perú. Dat ik besloot om tijdelijk weer terug te gaan naar Perú, en vooral naar het kindertehuis, was dus niet verwonderlijk.

Uiteraard heb ik in Nederland ook gelezen hoe op een aantal plaatsen in de wereld kinderen worden gebruikt in tehuizen om “rijke” vrijwilligers te lokken. In het kindertehuis waar ik als vrijwilliger werk gebeurt dit zeker niet. In 2013 kreeg ik in Perú eerst een gesprek met een psycholoog en werd mijn Spaans getest. Ze wilden zeker weten dat ik kon omgaan met kinderen met vaak heftige verledens op straat en dat ik op een normale manier met hen kon communiceren. Ik slaagde gelukkig voor de testen. Ik betaal ook geen geld om er te mogen werken, ik betaal alleen mijn verblijf. Er is dus niemand die er geld aan verdient.

Na een lange vliegreis en een nog langere busreis was ik weer terug in Huanchaquito, een dorpje in het noorden van Perú, aan de kust in de woestijn. Een van oorsprong vissersdorp met typische rieten vissersboten, de zogenoemde caballitos. Perú ligt op het zuidelijk halfrond en het is hier nu dus zomer. De temperatuur is hoog, maar door een koude golfstroom is het zeewater niet warmer dan 14 graden Celsius. En omdat het zomer is hebben de kinderen in het tehuis nu zomervakantie. In 2013 hielp ik veel met huiswerk maken, nu is het vakantie dus veel tijd voor leuke dingen. In het tehuis wonen momenteel 14 jongens in de leeftijd van 8 tot 15 jaar. De eerste dag dat ik weer terug kwam bij het tehuis was even spannend. Zouden ze me nog wel kennen? Er waren ook veel nieuwe kinderen. Maar toen ik bij de poort stond en een paar bekende stemmetjes mijn naam hoorde roepen was het meteen weer goed. Geweldig om weer bij ze te zijn en weer met ze te kletsen en spelen. Mooi om te zien hoe kinderen die er in 2013 net waren en angstig en verlegen waren nu opgebloeid zijn tot stoere voetballers die het best goed doen op school. Wat voor de jongens heel belangrijk bleek te zijn, was dat er iemand was die ze leuk genoeg vond om voor terug te komen. 

Speelgoed is er bijna niet, faciliteiten ook niet. Zo doen de kinderen hun eigen was, met de hand. Begeleiders maken hele lange dagen van 26 uur. Maar het belangrijkste is dat ze er veilig zijn, eten en drinken krijgen, kind kunnen zijn en naar school gaan. En hoewel het de bedoeling is dat ik ze wat leer, leer ik net zoveel van hen, van deze bijzondere, leuke jongens. Zo kan ik tegenwoordig best goed voetballen… En weet ik dat persoonlijke aandacht en af en toe een knuffel zoveel belangrijker is dan een kast vol speelgoed. 

Brief aan Máxima: Gelukkig 2015

                                                                          Zutphen, 1 januari 2015

Beste Koningin Máxima, 

De beste wensen voor dit komende jaar! Ik hoop dat 2015 een mooi en liefdevol jaar voor u en uw hele familie wordt!

Bent u een beetje bijgekomen? Is het bij u thuis ook weer zo uit de hand gelopen en is er tot vanochtend vroeg doorgefeest? Werd u ook vanmiddag pas wakker en toen u in de woonkamer kwam, dacht u toen ook dat er een orkaan was geweest? Altijd lastig om met een kater de drank- en etensresten van de vorige avond op te ruimen. Het is echt een dag om op de bank te gaan liggen en te vergeten dat het goede voornemen om niet meer zoveel te drinken de eerste uren van dit jaar al mislukt is.

Is het nog gelukt om al die oliebollen op te eten die uw schoonmoeder heeft gebakken? Weggooien is geen optie, ze heeft er zo haar best op gedaan. En u moet vandaag natuurlijk op bezoek bij uw schoonmoeder, dat hoort nou eenmaal zo in Nederland. En durf dan maar eens te zeggen dat haar oliebollen op stuiterballen lijken en dat zelfs de hond ze niet lust. Misschien kunt u ze aan uw beveiligers geven, die zijn toch al gewend aan die harde granenrepen en durven toch niet te weigeren.

Zijn de kinderen inmiddels uitgespeeld met de sterretjes? Het in Duitsland gekochte vuurwerkpakket van uw echtgenoot zal wel voor een mooi spektakel hebben gezorgd. Heeft u hem nog wel gezien gisteravond? Of stond hij net als de rest van mannelijk Nederland vanaf 18:00 uur voor het huis te knallen en te schieten met in zijn ene hand een biertje en in zijn andere hand een sigaret. En ja, die sigaret is echt alleen om het vuurwerk aan te steken…

Succes met het opmaken van de geopende flessen wijn en champagne van gister. Het is wel het beste katermedicijn. Gewoon even doorzetten vandaag. Proost.

Uw onderdaan, 

Henrieke Schoonekamp

Dag 2014

Guus. Column 2014-50 voor Contact

Henrieke is even weg. En dat geeft mij de kans deze plek in te pikken. Ze heeft het niet door dat ik dit doe, gelukkig maar. Ze is namelijk nogal gehecht aan dit plekje in de Contact. 

Wie ik ben? Ik ben Guus en ik woon sinds enkele jaren bij Henrieke, samen met mijn vriendin Loes. Of eigenlijk woont Henrieke bij ons. Ik ben een konijn en ik ben heel erg groot. Loes is wat kleiner. We hebben een heel goed leven bij Henrieke. We lopen door haar woonkamer en als we de kans krijgen glippen we naar boven, of liever nog: dan lig ik op de bank. Tot Henrieke dat ziet en roept "Guus!" Dan moet ik eraf en ga ik maar op het kleed liggen. Ik krijg altijd de blaadjes en stronkjes van de groente als ze aan het koken is. Dan sta ik naast haar te wachten in de keuken.

Ik weet dat Kerstmis er weer aan komt. Hoe ik dat weet? Als ik in de woonkamer lig zeggen mensen in januari: "Ow, die is eind dit jaar nog groter!" In de zomer roepen ze: "nog een half jaartje!" terwijl ze me kwijlend aankijken. En nu hoor ik iedereen vragen: "moet hij nog niet de pan in?"

Het antwoord is nee! Ik moet niet de pan in! Ik heb hele grote oren, ik hoor echt wel wat jullie zeggen. Ik weet ook wel dat ik een lekker ding ben en dat ik een lekker kontje heb. Maar mijn harig kontje is van mij en gaat niet kaal de oven in.

Ik wil deze plek even gebruiken om te zeggen dat ik ook gevoel heb. Ik ben geen lekker stukje vlees. Ik ben gewoon een konijn. Ik wil rennen, springen en op de bank liggen. Als ik van de planten in de vensterbank heb gegeten dan zegt Henrieke altijd tegen me dat ze me aan de Whiskas geeft. Ik weet echt wel dat ze dat niet meent, ze houdt niet zo van katten.

Henrieke eet gelukkig geen vlees, Ik wil deze plek gebruiken om iedereen te vragen geen konijn te eten met kerst. En ook niet de rest van het jaar. Gewoon nooit meer. En eigenlijk ook geen andere dieren. We eten jullie immers ook niet op. We zijn levende wezens met gevoel en zijn niet op aarde om in de pan te eindigen. We zijn wel op aarde om lekker rond te struinen en om veel geaaid te worden, daar houden we van.

En dan nog wat: ik ben ook geen bontkraag of een truitje. Ik wil niet levend gevild worden om als bontkraag te eindigen of kaalgeplukt worden voor een angoratruitje. Mijn vachtje is van mij! De haren die ik verlies mag je wel komen halen om er een truitje van te breien, dat zal Henrieke ook wel fijn vinden.

Deze kerst ga ik dus niet de pan in. Nooit ga ik de pan in. En iedereen die dat in 2015 nog vraagt bijt ik in de enkels, dat beloof ik! 

En nu snel op verzenden drukken voor Henrieke thuis komt en me alsnog aan de Whiskas geeft... 

Kerstsfeer. Column 2014-49 voor Contact

Nu die goede, oude Sjnt het land uit is, is er alle ruimte om huis en haard klaar te maken voor de Kerstmis. En daar hoort een kerstboom bij natuurlijk. Het valt nog niet mee om de goede kerstboom te vinden. Te groot, te klein, te scheef, te veel takken, te weinig takken en kan er wel een piek op de top? Wel kluit, geen kluit of toch maar een kunstboom aanschaffen. Als de boom eenmaal staat dan moeten de lampjes erin. En hoewel ik zeer zeker weet dat ik vorig jaar het snoer met lampjes keurig netjes heb opgerold en in de doos met kerstspullen heb gelegd, is het nu toch echt een wirwar van snoer en lampjes. Ik kijk de kerstman, sneeuwpop en het engeltje in de doos boos aan. Ik heb een jaar niet in de doos gekeken, dus één van moet het snoer in de war hebben gemaakt... Ik sluit konijn op in zijn hok zodat ik de hele vloer kan gebruiken om het snoer weer tot een logisch geheel te maken zonder dat hij er vakkundig meerdere snoertjes van maakt met zijn tanden. Als de lampjes zonder knopen in de boom hangen, dan de ballen erin. Om me heen zie ik mensen fantastische kerstbomen maken met thema's. Alleen rode, zwarte of champagnekleurige ballen. Met beertjes of vogeltjes. Geweldig om naar te kijken. Ik heb geen thema, wel van alles wat en ik vind het prima. Als de boom staat kijk ik er tevreden naar met een grote mok thee. Kerstkransje erbij, heerlijk die kerst in huis! 

's Avonds ga ik de stad in. Ik heb er afgesproken met een vriendin. Het is koud buiten en met al die kerstspullen om me heen heb ik ineens heel veel zin in glühwein. Vriendin is daar ook voor te porren en we gaan naar de Korenbeurs. En hoewel Edwin Bentum van de Korenbeurs zich voor de finale heeft geplaatst van de landelijke biertapwedstrijd laat ik het potentieel best getapte biertje van Nederland toch even aan me voorbij gaan voor een lekkere warme glühwein. Al is het leuk om tijdens het kletsen en drinken van de glühwein te zien hoe zo'n perfect biertje nou getapt wordt. Leuk dat iemand uit Zutphen in de finale staat, hopelijk gaat de eerste prijs mee naar huis! 

Ik klets gezellig met vriendin en de kou, de kerstversiering en de glühwein maken dat ik echt uitkijk naar de kerst. Zou het een witte kerst worden? Nog een week of twee wachten en genieten van de kerstsfeer voordat het echt kerst is. Heerlijk. 

Hoor wie klopt daar... Column 2014-48 voor Contact

'Hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar zachtjes tegen het raam.' In plaats van zacht geklop op het raam hoor ik een harde bons op de voordeur. Ik schrik ervan, maar besef me dan dat de bel het niet doet. Omdat dronken droppies in het weekend nogal van belletje lellen houden midden in de nacht heb ik de stekker van de bel eruit getrokken. Ik open de voordeur en zie geen vreemdeling zeker die verdwaald is zeker en ik hoef dus ook niet te vragen naar een naam. Sint Nicolaas brengt vanavond geen bezoek en strooit ook niks lekkers in elke hoek. Gelukkig niet, dat geeft weer zo'n zooitje. Ik heb niet eens een verlanglijstje gemaakt, dus Sint weet niet wat mijn wensen zijn. Ik krijg dus geen cadeautjes, maar is er ook geen risico dat ik in een zak mee moet naar Spanje. Ik wil best naar Spanje, graag zelfs, maar niet in een zak.

Gewoon bezoek dus, heel gezellig. De vriendin die voor de deur stond laat ik binnen. Ze ziet mijn schoenen in de gang staan en vraagt of ik niet een beetje overdrijf. Ik kijk haar vragend aan. Ze zegt dat ik wel erg veel schoenen heb gezet voor Sinterklaas. 'Ach, het was het proberen waard' zeg ik met een grote grijns. Die schoenen staan het hele jaar in de hal. Maar nu valt het wel erg op.

Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe. We gaan aan de eettafel zitten en bij een kopje thee eten we pepernoten. Heel veel pepernoten. Hoewel ze eigenlijk kruidnoten heten heb ik me laten vertellen. Ze smaken er niet minder om en met haar mond vol pepernoten wijst vriendin naar konijn die druk bezig is een wortel een kopje kleiner te maken. 'Die wortel moet je in je schoen doen, niet aan konijn geven!' roept ze. Ongelooflijk hoe alles in deze tijd in het teken staat van Sinterklaas. Mijn hersenen vertalen alles naar hem. En ik ben dus niet de enige. 

Diezelfde nacht zit ik ineens rechtop in bed, wakker geschrokken van heel veel gestommel op het dak. Sinterklaas, is het eerste wat ik denk. Ik steek mijn hoofd uit het raam om een glimp van hem op te vangen. En terwijl ik met mijn hoofd uit het raam hang word ik ineens wat wakkerder en voel me een grote idioot. Een dikke duif die blijkbaar die herrie maakte kijkt me raar aan. Snel kijk ik naar beneden, maar daar is gelukkig geen mens te bekennen. Niemand die mij heeft gezien. Snel ga ik weer in mijn warme bedje liggen. Laat 6 december maar komen, dan functioneer ik weer normaal! 

Sinterklaas. Column 2014-47 voor Contact

De voorbereiding was goed. Op school had ik hard gewerkt aan een hele mooie muts. Een muts met een rand van papier en een bol van roze crêpepapier erop. Roze uiteraard, een ander kleur was geen optie. Ik kende alle Sinterklaasliedjes uit mijn hoofd. Mijn moeder had mijn mooiste jurkje klaar gehangen en me geholpen met het aantrekken van de maillot. Ze had me op het hart gedrukt deze dag alsjeblieft niet te vallen zodat ik de rest van de dag met een gat in m'n maillot rond moest lopen. Daar was en ben ik nogal een ster in namelijk. Opa en oma zouden mij misschien wel op televisie zien. En heel misschien zou Sinterklaas mij ook wel zien en naar me zwaaien. 

1986. Het jaar dat Sinterklaas met zijn gevolg aankwam in Zutphen. En niet zomaar Sinterklaas, nee de echte! En behalve heel veel Zwarte Pieten kwamen er ook mensen van de televisie mee die opnamen gingen maken. Ik herinner me nog hoe we met groep drie bij elkaar zaten op zaterdagochtend en dat het wel erg spannend was. Dat Sinterklaas weer in Nederland kwam was al bijzonder genoeg voor een stel zes-jarigen, nu de kans bestond dat we op televisie zouden komen was het nog veel spannender. Ik had me voorgesteld dat we op de IJsselkade op de komst van Sinterklaas zouden wachten. Helaas ging dat feest niet door. Onze klas werd verwacht in de burgerzaal. Toen we daar zaten zag ik nog heel veel andere kindjes. Er werd ons verteld dat we in de bankjes moesten blijven zitten als Sinterklaas binnenkwam en dat we dan heel hard moesten gaan zingen. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar uiteindelijk was het zover! Heel veel Zwarte Pieten, mensen met camera's en toen ook Sinterklaas! Ik heb m'n longen uit m'n lijf gezongen en toen Sinterklaas op zijn stoel zat en een paar kinderen uitgenodigd had om naar voren te komen, toen mochten we allemaal naar voren. Ik keek toen om me heen en zag veel kinderen die niet durfden. Ik wel, ik had namelijk een missie. Ik ben naar Sinterklaas gestormd. Hij zag me en vroeg hoe ik heette. "Henrieke" antwoordde ik. Sint vond dat een mooie naam. 'Ik wil graag een My Little Pony kasteel, Sinterklaas" heb ik geantwoord. "Wat voor een kasteel?" vroeg Sinterklaas? Ik herhaalde mijn vraag waarop Sinterklaas antwoordde: "nou nou". Mijn missie was geslaagd, ik had persoonlijk een peperduur cadeau aan de Sint kunnen vragen en ik had enkele miljoenen getuigen, thuis voor de buis. 

Eenmaal thuis liet buurvrouw Truus zien dat ze de hele uitzending opgenomen had. Zij hadden namelijk een videorecorder. Vol trots zag ik mijn eerste televisie optreden. Familieleden belden om te zeggen dat ze me gezien hadden. 

Of het gelukt is? Ik had Sinterklaas niet erger voor het blok kunnen zetten. Dus ja, ik kreeg het kasteel. En ik heb er heel lang mee gespeeld, ook nog toen ik wist dat ik me al die moeite had kunnen besparen van muts maken en liedjes zingen, maar dat ik het 's ochtends bij het aankleden al had kunnen vragen... 

Brief aan Máxima. Laptop

                   18 november 2014

Beste Koningin Máxima,

Allereerst hoop ik dat het weer wat beter gaat met uw vader. Ik heb gelezen dat u uw koffer heeft gepakt en een weekend naar Buenos Aires bent geweest om uw zieke vader te bezoeken. Hij zal vast heel blij zijn geweest om zijn dochter weer te zien. En daarbij weet ik zeker dat elke patiënt zich meteen een stuk beter voelt als er een koningin aan het ziekenhuisbed staat.

Ik was gister ook in Buenos Aires. Een paar uur maar hoor. Eigenlijk zou ik er een uurtje zijn omdat de KLM moest tanken en omdat een aantal passagiers uit het toestel moesten en nieuwe passagiers mee verder wilden vliegen. Om onverklaarbare redenen duurde het veel langer dan een uurtje. Ik heb nu wel een donkerbruin vermoeden waarom het veel langer duurde. Bent u aan boord gestapt van het KLM toestel gisterochtend? Jammer dat we elkaar gemist hebben, ik heb u nog veel te vertellen. 

Omdat het zolang duurde daar heb ik mijn nieuwe laptopje uit mijn rugzak gepakt en op die laptop heb ik een paar brieven geschreven aan u. Zoals ik al zei heb ik u nog veel te vertellen en daar komt bij dat één of andere mafketel heeft bedacht dat hij een boek wil maken van al mijn brieven aan u. Hij denkt dat veel mensen de brieven willen lezen. Persoonlijk denk ik dat hij knettergek is. Maar goed, ik schrijf vrolijk door en alles wat u aan mij schrijft houd ik voor mezelf. Als hij die brieven wil hebben dan gaat hij maar een boek "Brieven aan Henrieke" uitgeven. Misschien verdient u er dan ook nog wat aan. 

Helaas is het iemand gister gelukt op de luchthaven van Buenos Aires om mijn nieuwe laptopje te stelen. Ik moet toegeven: ik was niet scherp en oplettend. Ik had al 14 uur gevlogen en was heel moe. Iemand heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt en heeft de laptop gepakt en is zich nu vast rot aan het zoeken naar het wachtwoord. Als u daar in de buurt was, dan waren uw beveiligers daar ook. Dat u niks gezien heeft, dat begrijp ik. U was vast met uw gedachten bij uw zieke vader. Maar die beveiligers van u, die zijn opgeleid om alles te zien. Wilt u hen eens vragen of ze iets gezien hebben? De laptop was groen/blauw van kleur en er was een paarse hoes omheen. Op de telefoon is het zo moeilijk brieven schrijven aan u, en op een kaartje kan ik maar een paar regels tekst kwijt. En u zegt altijd dat mijn handschrift zo slecht leesbaar is. 

Alvast bedankt,

Groeten van uw laptop-loze onderdaan,

Henrieke Schoonekamp 

Donker. Column 2014-46 voor Contact

Ik lig op het strand en terwijl ik in het warme zonnetje naar het geruis van de zee luister, met een cocktailtje in mijn hand hoor ik ineens in de verte een geluid wat ik niet thuis kan brengen. Ik probeer het geluid te negeren, maar het houdt niet op. Integendeel, het lijkt wel steeds harder te worden. Ineens ben ik niet meer op het strand, maar in mijn bed. Ruw gewekt uit een mooie droom door het verschrikkelijke geluid van de wekker. Ik duik met mijn hoofd onder het kussen om het geluid van de wekker niet te horen en probeer weer terug te keren naar mijn droom op het strand. Het is zinloos. Weg strand, hallo realiteit! De donkere realiteit welteverstaan, want het is zo donker dat het wel midden in de nacht lijkt. Ik knipper de lamp aan en stap m'n bed uit op de koude vloer. Douchen en dan met kunstlicht voor de spiegel m'n gezicht in de plooi zien te krijgen. Kopje thee, broodje, konijnen eten geven en dan naar buiten, in het donker op weg naar m'n auto. Nadat ik het condens van de ruiten heb gehaald stap ik in en rijd weg. In het donker rijd ik Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Als ik op m'n werk ben wordt het eindelijk licht. Aan het einde van de werkdag is het alweer donker buiten. En dus loop ik weer in het donker naar mijn auto, mezelf ondertussen afvragend hoe het ding er ook alweer uitzag bij daglicht. Vervolgens sta ik in het donker in de file op de A1 en als ik de afrit Zutphen zie sluit ik aan in de rij met lampjes van medeweggebruikers. In Voorst sta ik weer een tijdje stil. Waarom rijdt niemand door? Is het dan zoveel moeilijker rijden in het donker? Als ik eindelijk Voorst uit ben beland ik weer in de dagelijkse donkere file in de Hoven. Ik ben het zat. Ik wil naar huis, ik wil het licht aandoen en ik wil de kachel aanzetten en ik wil vrolijke zomerse muziek. In de auto reken ik uit dat het nog 33 dagen is tot aan 21 december, de kortste dag. Over 66 dagen zijn we dus net zo ver van de kortste dag als vandaag en zal het net zo lang (kort) licht zijn als nu. En daarna wordt het weer lichter. Ik kijk er al weer naar uit, daglicht op mijn snuit!

 

Sint Maarten. Column 2014-45 voor Contact

Dinsdag 11 november. Het is aan het begin van de avond als ik gezellig bij een goede vriendin zit te kletsen aan de keukentafel. Kaarsjes aan en met wat te drinken en wat te happen erbij praten we honderduit. Tot ineens de deurbel gaat. "Wie zou dat nou zijn?" zegt vriendin verbaasd. Ze staat op en loopt naar de voordeur. Ik hoor dat ze de deur opent en direct hoor ik luid gezang:

"Elf november is de dag

Dat mijn lichtje

Dat mijn lichtje 

Elf november is de dag

Dat mijn lichtje branden mag" 

"Wat leuk" hoor ik mijn vriendin met moeite uitbrengen. "Eén momentje hoor!" Het volgende moment komt ze de woonkamer binnengestormd, pakt een doos uit de kast en fluistert ze: "Shit, Sint Maarten! Help me, snel." Heel snel maken we een doos met verschillende koekjes en snoepjes en binnen een minuut is ze terug bij de voordeur waar de kinderen wat lekkers uit de doos uitzoeken. Ik zie nog net de stoet kinderen vertrekken. Elk kind heeft een vrolijk gekleurde lampion vast. "Ik was Sint Maarten echt vergeten" zegt vriendin als we weer aan de keukentafel zitten. Ik was Sint Maarten ook vergeten moet ik bekennen. Ik ben stiekem blij dat ik niet thuis ben, ik heb alleen maar konijnensnoepjes in huis... En eigenlijk denk ik bij Sint Maarten aan een prachtig eiland in de Caribische zee, niet aan een vriendelijke man die zijn mantel deelde met een bedelaar en ooit gezocht werd met lampionnen toen hij eens de weg in het veld kwijt was. Drie jaar geleden was ik met Sint Maarten op Sint Maarten bij een goede vriend, daar was het feest echt groots. Hier in Zutphen is het relatief nieuw, zeker bij ons in de wijk. Ik wijs naar de kaars in de vensterbank bij mijn vriendin en zeg dat de kinderen daaraan zien dat ze kunnen aanbellen om een liedje te zingen en snoep te vragen. "Maar die kaars staat daar al jaren elke dag te branden!" zegt ze. Ik moet lachen. Nou de doos met snoep gevuld is zijn we er klaar voor. Er komt echter niemand meer aan de deur. Tot ik een uurtje later naar huis ga en twee blonde meisjes met lampionnen in de vorm van een draak en een vis aan komen lopen. "Jaaaa, zingen maar!" roepen vriendin en ik. De meiden beginnen meteen met zingen:

"Sinte Maarten mik mak

Mijn moeder kijkt naar tik tak

Mijn vader kijkt naar Sesamstraat

Dat is wel een snoepje waard"

Dit lied is zeker een snoepje waard. En terwijl ze in de doos wat lekkers uitzoeken zingen ze nog een keer het lied en dan mogen ze nog een keer wat uitzoeken. 

Terwijl ik naar huis loop besluit ik volgend jaar thuis te zijn en me goed voor te bereiden op Sint Maarten in Zutphen. Een kaars in de vensterbank en snoep voor kinderen in huis in plaats van snoep voor konijnen. En hierbij nodig ik vriendin uit om 11 november 2015 bij mij te zijn. Ik zal het niet vergeten, daar ben ik van overtuigd. Ik vrees namelijk dat ik over 365 dagen die liedjes nog steeds in mijn hoofd heb... 

Herfst. Column 2014-44 voor Contact

Terwijl m'n haar alle kanten op staat behalve de goede en de regen m'n kleren tot een plakkerig geheel om mijn lichaam maakt loop ik met mijn neus omhoog en een grote glimlach over straat. Ondertussen als een klein kind bladeren wegschoppend (het liefst zou ik me laten vallen in een grote hoop bladeren) en als niemand kijkt stamp ik in een plas. Gewoon omdat ik toch al doorweekt ben op weg naar huis. Herfst. Ik houd ervan. 

De zomer kan me niet lang genoeg duren. Hoe hoger de temperatuur, hoe lekkerder ik het vind. Maar als de dagen zichtbaar korter worden, de temperatuur lager en lager wordt, de wind steeds harder gaat waaien en de bomen verkleuren en hun bladeren van zich af gooien en daarmee echt de zomer verdrijven dan kan ik me ook vol overgave storten op de herfst. Dat het eerder donker is heeft ook zo z'n charme. Vanwege de kou 's avonds de ramen dicht, kachel aan en kaarsjes aan, ondertussen m'n mond verbranden aan een grote beker te hete thee terwijl ik wegkruip op de bank met een goed boek. 

Buiten weer een lekkere dikke shawl om en zorgen dat de verlichting op m'n fiets in orde is. Eenmaal op de fiets met m'n tong op het stuur tegen de wind in trappen. En ook op de fiets rijd ik hard door de plassen heen en als niemand kijkt gooi ik beide benen van de trappers omhoog tegen het opspattende water. Binnen een film kijken of een avondje spelletjes doen terwijl buiten de wind om en ook door mijn huisje giert. Uitkijken naar de komst van Sinterklaas. Speculaas en pepernoten al weken in huis hebben, ondertussen mezelf afvragend hoe het komt dat ze toch steeds zo snel op zijn. Heel vroeg naar bed gaan, omdat ik zo rozig ben van een dag buiten en er toch niks leuks op televisie is. Te laat aankomen bij afspraken omdat het regent op het moment dat ik weg wil fietsen en veel te laat weer thuiskomen omdat het zo gezellig was en het besef van tijd verdween in het donker met een goed glas wijn al pratend met goede vrienden. Geen salades meer, maar hutspot, boerenkool en zuurkool. Pompoenen in de vensterbank als decoratie. Zonder jas naar buiten want het zonnetje schijnt, maar eigenlijk is het te koud zonder jas. Met jas aan naar buiten want het lijkt zo koud buiten maar eigenlijk is het te warm met een jas aan.   

Herfst. De kleuren, de geuren, de wind, de zon en de regen, ik houd ervan! 

Marstunnel. Column 2014-43 voor Contact

Op maandag 27 oktober reed ik via de Hoven na een dag werken Zutphen in. En terwijl ik ongetwijfeld erg vals aan het meezingen was met de radio zag ik dat het nog elf maanden zou duren tot het Chocoladefestival. Dat stond namelijk op de borden van de gemeente. Op 28 september Chocoladefestival, op 12 oktober Bokbierdag en optocht. Dacht ik nog even dat de gemeente er gewoon heel erg op tijd bij was, al snel viel het kwartje dat de gemeente gewoon heel erg laat was. Al bestond de mogelijkheid dat de gemeente afgelopen weekend de klok een maand terug had gezet in plaats van een uurtje. Ik heb het even voor u opgezocht: De Bokbierdag is in 2015 op zondag 11 oktober. De datum voor het Chocoladefestival 2015 kon ik niet vinden, maar zal vast weer eind september zijn. Dan heeft u bij deze de goede data voor het geval die borden er dan nog hangen...

De meest opvallende activiteit van afgelopen week in Zutphen was voor mij toch echt de bouw van de Marstunnel bij het station. Ik ben er een paar keer langs gefietst en heb met verbazing en vooral veel respect gekeken naar de bouw. Ik zag grote hopen zand en stenen en bouwmaterialen. Ik hoorde geluiden van boren, zagen, graven en andere geluiden die ik als leek niet thuis kon brengen. Op de rails op de Oude IJsselbrug reden geen treinen maar wel andere indrukwekkend grote apparaten en machines. Ik heb er echt geen verstand van, dat moge duidelijk zijn. Maar dat weerhield me er niet van om met veel interesse te kijken naar wat er gebeurde op zo’n enorme bouwplaats. En ik was niet de enige, er stonden veel mensen met camera’s bij de hekken te kijken. En wat heb ik veel respect voor de in gele hesjes gehesen mannen (ik heb er geen vrouw bij gezien) die dag en nacht het werk uitvoerden. De Oude IJsselbrug was in het donker bijzonder verlicht door de bouwlampen, bijna spookachtig. Er is zeker nog geen tunnel waar verkeer doorheen kan, wel is er al een doorgang. Over een tijdje zal het er heel anders uitzien. Tot die tijd blijf ik wel kijken naar de werkzaamheden waar ik niks van begrijp, maar wat ik wel heel indrukwekkend vind. Als de datum van de opening van de tunnel definitief bekend is zal ik er zeker zo snel mogelijk doorheen rijden. Zal de gemeente de opening van deze tunnel ook bekend gaan maken op de borden? 

Zonsondergang. Column 2014-42 voor Contact

Zondag. De zondag die de laatste zomerse dag van 2014 zou gaan worden. Geen zon voor mij, ik moet gewoon aan het werk. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Tot ik 's ochtends een berichtje krijg van een goede vriendin met de vraag of ik die avond even op stap kan met B. B is haar hond, maar hij is nogal gehecht aan zijn privacy, dus ik noem zijn naam hier maar niet. Maar wat vind ik het leuk om na het werk even met B op stap te gaan. De zon schijnt, het is belachelijk warm voor 19 oktober dus een zomers wandelingetje, daar kijk ik wel naar uit. Als het eindelijk half vijf is en mijn werkdag erop zit komt het met bakken de lucht uit. Weg zon. Ik wacht even met naar huis gaan, maar gelukkig is het een half uurtje later droog. Rond half zes stap ik op mijn fietsje naar B. Hij staat me al op te wachten en hoewel hij het uiterlijk heeft van een gevaarlijk roofdier heeft hij het karakter van een knuffelbeest. En zo lopen we even later samen een half uur rond terwijl ik tegen B klets en hij vrolijk overal snuffelt. Ondertussen maak ik foto’s met mijn telefoon van B en stuur die naar zijn vrouwtje/mijn vriendin. Als ik B weer op zijn woonadres heb afgeleverd en een aai over z’n bol heb gegeven fiets ik terug naar huis. Ik besluit over de dijk bij Bronsbergen te fietsen. En daar zie ik dat de lucht boven Zutphen rood aan het kleuren is. En niet alleen rood, ook oranje, geel, roze, lichtblauw, wit en donkerblauw. Bij het zien van het vele rood denk ik even dat de brandweer een dag te vroeg is met de huizen op de Mars af te branden, maar als ik goed kijk zie ik dat het toch echt een zonsondergang is.  Als ik het Stokebrand nader besluit ik de Nieuwe IJsselbrug op te fietsen. Gewoon omdat het uitzicht daar vast nog mooier is. Als een malle trap ik omhoog tot ik boven op de brug ben. En daar ben ik echt sprakeloos. Niet van het omhoog fietsen, wel van het geweldige spektakel wat zich boven mij afspeelt. Ik heb vele zonsondergangen gezien. In Zutphen en heel ver daarbuiten. Op het strand en in de stad en op het platteland. Maar de Zutphense zonsondergang van zondag de 19e oktober is toch echt één van de mooiste ooit. En terwijl ik daar op de brug sta te genieten van het kleurenspel in de lucht en deze probeer vast te leggen met mijn telefoon krijg ik zin in wijn, kaas en een stokbroodje. En gezelschap. En een bankje. Wetend dat dit alles niet te realiseren is voor het schouwspel verdwenen is blijf ik in de lucht staren. Als het voorbij en dus donker is rijd ik de brug af om via de Cortenoeverseweg, de Kanonsdijk en de Oude IJsselbrug weer naar huis te trappen op m’n fietsje. Eenmaal thuis drink ik een wijntje. De rest denk ik er wel bij. Hopelijk snel weer zo’n mooie Zutphense zonsondergang. 

Bokbierdag. Column 2014-41 voor Contact

En ineens is het weer zondag. En wel één van de leukste Zutphense zondagen wat mij betreft. De zondag van de Bokbierdag. ‘s Ochtends heb ik wat dingen te regelen en daardoor lukt het me niet om naar het inspannen en klaarmaken van de paarden en koetsen te gaan bij het Koelhuis. Op het moment dat ik langs de kant sta om de enorme optocht te bekijken besluit ik volgend jaar zeker naar het aanspannen te gaan kijken. Daar staan vast niet zoveel mensen als bij de optocht. Maar ook al moet ik blijven bewegen om langs heel veel mensen heen te kijken, de sfeer is geweldig. Geen gezeur of gezeik langs de route, wel veel vrolijke mensen. Na de optocht eerst wat eten. Om te voorkomen dat ik op de kop naar huis toe moet na m’n eerste bokbiertje. Een stevige lunch dus en dan de markt op. Vrienden hebben laten weten dat ze bij de Korenbeurs staan, dus ik doe mijn uiterste best om daar snel te komen. En dat valt niet mee! Ik wurm me langs heel veel mensen heen. Maar hoe druk het ook is, de sfeer blijft goed, nergens gezeik. En onderweg kom ik ook veel bekenden tegen. Even kletsen en dan weer door. Het duurt dus even voordat ik er ben. Maar als ik naar een vriendin loop heeft ze al een biertje voor mij in haar hand. Proost! Op de Bokbierdag! De 18e! Er staan nog meer vrienden en vriendinnen met een glas (nou ja, plastic) in hun handen en we proosten in de lucht op de Bokbierdag van 2014.

En terwijl ik heel erg klem sta tussen verschillende mensen en met moeite aan mijn plastic glas bokbier nip ben ik niet bang dat ik omval van een bokbiertje teveel. Onmogelijk, ik sta muurvast. 

Biertjes drinken is lekker, verschillende bokbiertjes drinken is nog lekkerder. Maar na een paar biertjes gebeurt het onvermijdelijke. Ik moet ernstig naar het toilet. In de kroegen is de rij voor het toilet enorm. Dan maar naar het geplaatste toilettenblok. Ook hier een lange rij maar het gaat aanzienlijk sneller dan elders. En met vele dames die heel nodig naar het toilet moeten is het echt heel gezellig! Kletsen en lachen, hoewel ik echt probeer niet te lachen voor ik naar het toilet ben geweest. Bij de toiletten dus ook geen gezeur, wel veel gezeik. Als ik eenmaal ben geweest neem ik opgelucht afscheid van de andere dames en ga weer verder de markt op. Leuke muziek en ook al schiet ik voor geen meter op, de sfeer blijft super. Een geweldige Bokbierdag met gezeik op de juiste plekken. Ik kijk al uit naar volgend jaar. 

Brief aan Máxima. Zwarte Piet

                                                                            Zutphen, 14 oktober 2014


Beste Koningin Máxima,

Wat dacht u, toen u tijdens uw inburgeringscursus over Sinterklaas en Zwarte Piet hoorde? "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?" Of vond u het wel een leuke traditie? U bent er niet mee opgegroeid, dus u kijkt er vast heel anders tegen aan dan ik. Ik ben hier geboren en getogen. Ik heb liedjes gezongen, mijn schoentje met een wortel erin voor de centrale verwarming gezet, gedanst met Zwarte Piet en bij de Sint op schoot gezeten. Als ik een Amerikaanse kerstfilm zie dan vind ik de Kerstman met zijn kabouters en vliegende rendieren een belachelijke verschijning. Maar ja, dat komt omdat ik er niet mee opgegroeid ben. Zoals u niet met onze goedheiligman bent opgegroeid.

In uw functie omschrijving staat waarschijnlijk beschreven dat uw kinderen moeten opgroeien met Hollandse tradities. En dus heeft u ze vast samen met uw echtgenoot alle Sinterklaas liedjes geleerd en kijkt u met het hele gezin het Sinterklaasjournaal.

Sinterklaas komt elk jaar met zijn boot in een andere stad aan. Eigenlijk hetzelfde wat u ook doet met Koningsdag. En zowel u als Sinterklaas zijn overgeleverd aan de goedbedoelde grillen van de plaatselijke verenigingen. Liedjes, voorstellingen en rare activiteiten. Overal wordt van u en Sinterklaas verwacht dat u vriendelijk lachend meedoet en zeer geïnteresseerd bent. Sinterklaas zegt echter te oud te zijn om aan de activiteiten mee te doen en blijft lekker op de schimmel zitten. U moet daarentegen gewoon flink meedoen. Sinterklaas heeft een stel vrolijke Pieten bij zich, u altijd van die serieus kijkende beveiligers in een saai pak. Sinterklaas krijgt alleen tekeningen die na afloop de open haard in kunnen, u krijgt allerlei onbrandbare lelijke "kunstvoorwerpen" aangeboden. En de Pieten delen pepernoten uit, u moet ook nog de plaatselijke "delicatessen" proeven. Wie heeft het nou beter voor elkaar? Die Sinterklaas is zo gek nog niet...

Over uw beveiligers is nooit gezeur, echter over de Zwarte Pieten wel. Oorlogen om geloof en om grondgebied. Duizenden mensen sterven door Ebola. In Nederland is het gesprek van de dag of Zwarte Piet nog wel zwart mag zijn. Denkt u nu niet: "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?"

Ik heb jaren zwartgewerkt voor Sinterklaas. Anders kan ik het niet noemen, uw jongste dochter kan immers zomaar deze brief lezen. Tijdens het zwartwerken voelde ik mij nog steeds blond. Ik heb er nooit iemand pijn mee willen doen. Ik heb er wel een leuke dag voor kinderen van willen maken. Dat is altijd wel gelukt. Nou is vandaag bekend gemaakt dat in Gouda straks gele Kaaspieten en bruine Stroopwafelpieten zijn. Ik ben best bereid om het zwartwerken te veranderen in een ander kleurtje, maar ik weiger rond te lopen als kaas of als stroopwafel. Na jaren emancipatie wil ik niet als smakelijk hapje worden gezien. Wat dacht u toen u over deze Pieten hoorde? "Wil ik in dit land wel wonen?"

Heeft u het zwartwerken wel eens gedaan? Dat kan nu natuurlijk ook niet meer. Zullen we dit jaar dan maar samen blauw worden voor Sinterklaas? Ik weet wel een goede manier om blauw te worden... Dan kan ik u ook honderden redenen geven om in dit land te wonen.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

P.S: Als al die zwartwerkers er mee op moeten houden kunt u misschien voor een zacht prijsje hun kleding overnemen voor uw beveiligers. Staan zij er ook eens vrolijk bij.

Niks. Column 2014-40 voor Contact

"In Zutphen is noooooit wat te doen!" Zomaar een gesprek tussen twee vrouwen dat ik in de supermarkt opving aan het begin van de avond, afgelopen zaterdag. Ik bleef nog even staan luisteren, al deed ik alsof ik zeer geïnteresseerd was in de verschillende soorten thee. "Ja, Zutphen is echt saai!" werd er geantwoord. Ik heb toen een bakje met lekkere thee gepakt en ben verder gelopen. 

Niks te doen in Zutphen. Echt wel!

Chocoladefestival, zomerfeesten, moederdagmarkt, goed geboerd, honingmarkt, kermis, wielerronde, monumentendag, brocante markt, kunstmarkt, live at the brons, pathfinderfestival en markt in mei. Als ik terugdenk tot mei zijn dit de feesten, festivals, markten en activiteiten in Zutphen die er te doen zijn geweest. En dan vergeet ik vast en zeker nog heel wat. Afgelopen weekend was er niks te doen dat op de borden stond aangegeven. Het was een gewoon weekend in Zutphen. Nou ja, gewoon... Ook afgelopen weekend was er natuurlijk weer van alles te doen. De musea waren geopend en er waren verschillende tentoonstellingen. Een stadswandeling door het centrum met of zonder gids of in een fluisterbootje over de Berkel varen. Er was de zaterdagmarkt en het was zaterdag prachtig weer om op één van de vele terrassen te zitten in het zonnetje. Of bij de waterwerken aan de Ijsselkade. Of om een stuk rondom Zutphen te fietsen. De Walburgkerk kan zeer regelmatig beklommen worden en er is altijd wel ergens muziek of een bijzondere tocht door of over Zutphen. En een dagje geen zin in cultuur of natuur? Dan de stad in en al winkelend geld uitgeven in één van de vele bijzondere, mooie winkels die er zijn. 

Eigenlijk had ik dit in de supermarkt tegen de twee vrouwen moeten zeggen. Maar ik zei niks. Ik wou namelijk heel erg graag naar huis die zaterdagavond. Er is zoveel te doen (geweest) in Zutphen de afgelopen tijd. Daar heb ik volop aan meegedaan en ik heb er de grootste lol gehad en mooie dingen gezien en lekkere dingen gegeten en gedronken. Fantastisch. Komende zondag is de Bokbierdag en ook daar heb ik weer heel veel zin in.

Ik ben thuisgekomen met de boodschappen en ik heb toen een flinke pot thee gezet. Daarna ben ik met een goed op de bank geploft. Stuk chocola (van het chocoladefestival) erbij. Gordijnen dicht, kaarsje aan en vergeten waar ik ben. Heerlijk lang lezen en verder niks doen. Zo fijn dat er eens "niks" te doen was in Zutphen!

Goed geboerde chocola. Column 2014-39 voor Contact

Er zijn van die dagen waar ik lang, heel lang van tevoren naar uitkijk. Afgelopen zondag was zo’n dag. Het Chocoladefestival was namelijk in Zutphen. Bij het binnenrijden van Zutphen zag ik het al een tijdje op de borden staan dat het Chocoladefestival er aan zou komen. Niet dat ik het zou vergeten, echt niet. Maar die borden maakten me er wel steeds op attent en zorgden ervoor dat ik zo’n beetje kwijlend in de auto of op de fiets zat. Chocola. Alle clichés zijn waar. Chocola is lekker, geeft een geluksgevoel. Chagrijnig? Chocola. Vrolijk? Chocola. Liefdesverdriet? Chocola. Verliefd? Chocola. Op de bank met een goed boek en thee? Chocola. Bijkletsen met vrienden? Chocola. Zomaar? Chocola. Dus die ene dag per jaar dat er een festival is met chocola, tja, dan sta ik klaar. En ik niet alleen, mijn hele goede vriendin ging graag mee. Er was bovendien nog een goede reden om de stad in te gaan, de markt Goed Geboerd was er weer.

Maar eerst naar het Chocoladefestival! We hebben echt ons best gedaan om ons in te houden. Wat was de verleiding groot om hele kramen mee naar huis te slepen! Uiteraard hebben we chocola gekocht, en ook geproefd! Een leuk jongetje gaf prachtige chocoladepaddestoeltjes weg en een aardige Belgische meneer liet ons ook proeven van een mooie schaal vol chocola. Er werd gekookt met chocola, zo konden we chocoladecake met courgettes proeven. Podia met muziek, prachtig weer, wat wil een mens nog meer? Nou, we hadden wel even de wens om weer kind te zijn toen we kinderen zagen verven met chocola op eetpapier en ze daarna hun kunstwerk met smaak opaten. Dat gaan we wel een keer doen als niemand kijkt.

De markt hebben we afgestruind, tot we bij de IJsselkade kwamen. En daar was de markt Goed Geboerd, waar ook weer veel te proeven was! Groenten kopen, pompoenen uitzoeken en het gewicht van een enorme pompoen raden. Bij elke kraam stond aangegeven hoe ver het bedrijf van Zutphen af is. Goed geboerd. Mooi en lekker door ondernemers uit de buurt. En dan wijst vriendin me op een doosje met visitekaartjes op een kraam. Prachtige kraam, hier uit de buurt. Maar het doosje met de visitekaartjes is overduidelijk van een groot commercieel bedrijf heel ver van Zutphen. “Jammer dat ze dat niet bij lokale ondernemers laten drukken” zegt mijn vriendin. Ik ben het met haar eens. Goed Geboerd, de volgende keer niet alleen door lokale ondernemers, ook voor lokale ondernemers. Zou een mooi streven zijn.

Met een tas vol chocola en groenten kom ik thuis. Kan dit alsjeblieft elke week?