Brief aan Máxima. Zwarte Piet

                                                                            Zutphen, 14 oktober 2014


Beste Koningin Máxima,

Wat dacht u, toen u tijdens uw inburgeringscursus over Sinterklaas en Zwarte Piet hoorde? "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?" Of vond u het wel een leuke traditie? U bent er niet mee opgegroeid, dus u kijkt er vast heel anders tegen aan dan ik. Ik ben hier geboren en getogen. Ik heb liedjes gezongen, mijn schoentje met een wortel erin voor de centrale verwarming gezet, gedanst met Zwarte Piet en bij de Sint op schoot gezeten. Als ik een Amerikaanse kerstfilm zie dan vind ik de Kerstman met zijn kabouters en vliegende rendieren een belachelijke verschijning. Maar ja, dat komt omdat ik er niet mee opgegroeid ben. Zoals u niet met onze goedheiligman bent opgegroeid.

In uw functie omschrijving staat waarschijnlijk beschreven dat uw kinderen moeten opgroeien met Hollandse tradities. En dus heeft u ze vast samen met uw echtgenoot alle Sinterklaas liedjes geleerd en kijkt u met het hele gezin het Sinterklaasjournaal.

Sinterklaas komt elk jaar met zijn boot in een andere stad aan. Eigenlijk hetzelfde wat u ook doet met Koningsdag. En zowel u als Sinterklaas zijn overgeleverd aan de goedbedoelde grillen van de plaatselijke verenigingen. Liedjes, voorstellingen en rare activiteiten. Overal wordt van u en Sinterklaas verwacht dat u vriendelijk lachend meedoet en zeer geïnteresseerd bent. Sinterklaas zegt echter te oud te zijn om aan de activiteiten mee te doen en blijft lekker op de schimmel zitten. U moet daarentegen gewoon flink meedoen. Sinterklaas heeft een stel vrolijke Pieten bij zich, u altijd van die serieus kijkende beveiligers in een saai pak. Sinterklaas krijgt alleen tekeningen die na afloop de open haard in kunnen, u krijgt allerlei onbrandbare lelijke "kunstvoorwerpen" aangeboden. En de Pieten delen pepernoten uit, u moet ook nog de plaatselijke "delicatessen" proeven. Wie heeft het nou beter voor elkaar? Die Sinterklaas is zo gek nog niet...

Over uw beveiligers is nooit gezeur, echter over de Zwarte Pieten wel. Oorlogen om geloof en om grondgebied. Duizenden mensen sterven door Ebola. In Nederland is het gesprek van de dag of Zwarte Piet nog wel zwart mag zijn. Denkt u nu niet: "Wat een idioten, wil ik in dat land wel wonen?"

Ik heb jaren zwartgewerkt voor Sinterklaas. Anders kan ik het niet noemen, uw jongste dochter kan immers zomaar deze brief lezen. Tijdens het zwartwerken voelde ik mij nog steeds blond. Ik heb er nooit iemand pijn mee willen doen. Ik heb er wel een leuke dag voor kinderen van willen maken. Dat is altijd wel gelukt. Nou is vandaag bekend gemaakt dat in Gouda straks gele Kaaspieten en bruine Stroopwafelpieten zijn. Ik ben best bereid om het zwartwerken te veranderen in een ander kleurtje, maar ik weiger rond te lopen als kaas of als stroopwafel. Na jaren emancipatie wil ik niet als smakelijk hapje worden gezien. Wat dacht u toen u over deze Pieten hoorde? "Wil ik in dit land wel wonen?"

Heeft u het zwartwerken wel eens gedaan? Dat kan nu natuurlijk ook niet meer. Zullen we dit jaar dan maar samen blauw worden voor Sinterklaas? Ik weet wel een goede manier om blauw te worden... Dan kan ik u ook honderden redenen geven om in dit land te wonen.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

P.S: Als al die zwartwerkers er mee op moeten houden kunt u misschien voor een zacht prijsje hun kleding overnemen voor uw beveiligers. Staan zij er ook eens vrolijk bij.

Niks. Column 2014-40 voor Contact

"In Zutphen is noooooit wat te doen!" Zomaar een gesprek tussen twee vrouwen dat ik in de supermarkt opving aan het begin van de avond, afgelopen zaterdag. Ik bleef nog even staan luisteren, al deed ik alsof ik zeer geïnteresseerd was in de verschillende soorten thee. "Ja, Zutphen is echt saai!" werd er geantwoord. Ik heb toen een bakje met lekkere thee gepakt en ben verder gelopen. 

Niks te doen in Zutphen. Echt wel!

Chocoladefestival, zomerfeesten, moederdagmarkt, goed geboerd, honingmarkt, kermis, wielerronde, monumentendag, brocante markt, kunstmarkt, live at the brons, pathfinderfestival en markt in mei. Als ik terugdenk tot mei zijn dit de feesten, festivals, markten en activiteiten in Zutphen die er te doen zijn geweest. En dan vergeet ik vast en zeker nog heel wat. Afgelopen weekend was er niks te doen dat op de borden stond aangegeven. Het was een gewoon weekend in Zutphen. Nou ja, gewoon... Ook afgelopen weekend was er natuurlijk weer van alles te doen. De musea waren geopend en er waren verschillende tentoonstellingen. Een stadswandeling door het centrum met of zonder gids of in een fluisterbootje over de Berkel varen. Er was de zaterdagmarkt en het was zaterdag prachtig weer om op één van de vele terrassen te zitten in het zonnetje. Of bij de waterwerken aan de Ijsselkade. Of om een stuk rondom Zutphen te fietsen. De Walburgkerk kan zeer regelmatig beklommen worden en er is altijd wel ergens muziek of een bijzondere tocht door of over Zutphen. En een dagje geen zin in cultuur of natuur? Dan de stad in en al winkelend geld uitgeven in één van de vele bijzondere, mooie winkels die er zijn. 

Eigenlijk had ik dit in de supermarkt tegen de twee vrouwen moeten zeggen. Maar ik zei niks. Ik wou namelijk heel erg graag naar huis die zaterdagavond. Er is zoveel te doen (geweest) in Zutphen de afgelopen tijd. Daar heb ik volop aan meegedaan en ik heb er de grootste lol gehad en mooie dingen gezien en lekkere dingen gegeten en gedronken. Fantastisch. Komende zondag is de Bokbierdag en ook daar heb ik weer heel veel zin in.

Ik ben thuisgekomen met de boodschappen en ik heb toen een flinke pot thee gezet. Daarna ben ik met een goed op de bank geploft. Stuk chocola (van het chocoladefestival) erbij. Gordijnen dicht, kaarsje aan en vergeten waar ik ben. Heerlijk lang lezen en verder niks doen. Zo fijn dat er eens "niks" te doen was in Zutphen!

Goed geboerde chocola. Column 2014-39 voor Contact

Er zijn van die dagen waar ik lang, heel lang van tevoren naar uitkijk. Afgelopen zondag was zo’n dag. Het Chocoladefestival was namelijk in Zutphen. Bij het binnenrijden van Zutphen zag ik het al een tijdje op de borden staan dat het Chocoladefestival er aan zou komen. Niet dat ik het zou vergeten, echt niet. Maar die borden maakten me er wel steeds op attent en zorgden ervoor dat ik zo’n beetje kwijlend in de auto of op de fiets zat. Chocola. Alle clichés zijn waar. Chocola is lekker, geeft een geluksgevoel. Chagrijnig? Chocola. Vrolijk? Chocola. Liefdesverdriet? Chocola. Verliefd? Chocola. Op de bank met een goed boek en thee? Chocola. Bijkletsen met vrienden? Chocola. Zomaar? Chocola. Dus die ene dag per jaar dat er een festival is met chocola, tja, dan sta ik klaar. En ik niet alleen, mijn hele goede vriendin ging graag mee. Er was bovendien nog een goede reden om de stad in te gaan, de markt Goed Geboerd was er weer.

Maar eerst naar het Chocoladefestival! We hebben echt ons best gedaan om ons in te houden. Wat was de verleiding groot om hele kramen mee naar huis te slepen! Uiteraard hebben we chocola gekocht, en ook geproefd! Een leuk jongetje gaf prachtige chocoladepaddestoeltjes weg en een aardige Belgische meneer liet ons ook proeven van een mooie schaal vol chocola. Er werd gekookt met chocola, zo konden we chocoladecake met courgettes proeven. Podia met muziek, prachtig weer, wat wil een mens nog meer? Nou, we hadden wel even de wens om weer kind te zijn toen we kinderen zagen verven met chocola op eetpapier en ze daarna hun kunstwerk met smaak opaten. Dat gaan we wel een keer doen als niemand kijkt.

De markt hebben we afgestruind, tot we bij de IJsselkade kwamen. En daar was de markt Goed Geboerd, waar ook weer veel te proeven was! Groenten kopen, pompoenen uitzoeken en het gewicht van een enorme pompoen raden. Bij elke kraam stond aangegeven hoe ver het bedrijf van Zutphen af is. Goed geboerd. Mooi en lekker door ondernemers uit de buurt. En dan wijst vriendin me op een doosje met visitekaartjes op een kraam. Prachtige kraam, hier uit de buurt. Maar het doosje met de visitekaartjes is overduidelijk van een groot commercieel bedrijf heel ver van Zutphen. “Jammer dat ze dat niet bij lokale ondernemers laten drukken” zegt mijn vriendin. Ik ben het met haar eens. Goed Geboerd, de volgende keer niet alleen door lokale ondernemers, ook voor lokale ondernemers. Zou een mooi streven zijn.

Met een tas vol chocola en groenten kom ik thuis. Kan dit alsjeblieft elke week?

Mist. Column 2014-038 voor Contact.

Zaterdagochtend. Ik word wakker van een raar, schel geluid. Het duurt even voordat ik wakker genoeg ben om te beseffen dat het de wekker is die zoveel herrie maakt. Als ik met een klap op de wekker een eind maak aan het lawaai en ik mijn ogen wat opendoe ben ik ervan overtuigd dat ik een fout heb gemaakt bij het instellen van de wekker. Het is nog hartstikke donker buiten, het lijkt wel midden in de nacht! Echter als ik de tijd controleer op mijn horloge en telefoon besef ik dat het toch echt kwart voor zeven is. En dat nu dus echt de dagen korter en korter gaan worden. Hoewel ik niks liever wil dan nog uren slapen moet ik toch echt opstaan, ik heb namelijk een vroege afspraak in het westen. En dus zit ik even later aan het ontbijt, een beetje wakkerder dankzij de douche. Al voelt het in mijn hoofd nog wat mistig. En dan is het tijd om te gaan. Buiten is het gelukkig al licht. Ik loop naar de Houtwal waar de auto staat. Als ik langs de Vispoortgracht loop en opzij kijk naar het water en de rechtbank valt me op dat ik iets mis. Wat het is weet ik niet meteen, maar het uitzicht dat ik hier heb is niet zoals anders, het plaatje klopt niet. Ik sta stil en kijk nog eens goed. En dan ineens weet ik het, de Walburgkerk is verdwenen! Ik knipper eens flink met mijn ogen, maar ik zie het toch echt goed. De kerk die er gister nog stond, en die er al eeuwen staat is weg. Hoe kan dat nou, vreselijk! Op het moment dat ik mijn telefoon pak en de politie wil bellen om de vermissing van de Walburgkerk te melden trekt de mist in mijn hoofd een beetje op en begrijp ik wat er aan de hand is. Mist. Mist om de kerk. Mist waardoor de hele toren uit het zicht verdwijnt. Ik verwonder me nog even over het nieuwe tijdelijke stadsaanzicht en rijd dan weg, via de brug Zutphen uit. En daar is het echt heel mistig. Op wegen waar ik honderden, misschien wel duizenden keren gereden heb ken ik nu ineens de weg niet meer. Bochten zie ik pas op het laatste moment, evenals rotondes en hobbels in de weg. Geluiden klinken anders en het ruikt ook anders buiten. Een hele kleine wereld om mij heen. Voorzichtig, maar niet te voorzichtig rijd ik richting snelweg. Daar ziet de wereld er weer normaal uit en kan ik gewoon naar het westen rijden.
Als ik ’s avonds weer terugrijd naar Zutphen en bij Voorst de mooie, hoge toren van de Walburgkerk al zie zak ik tevreden weg in de autostoel. Niks mooier dan thuiskomen en de toren zien, dan weet ik dat ik thuis ben.

Poollicht. Column 2014-37 voor Contact

Vrijdagmorgen, vlak voor het weekend. Een vrij weekend en wat keek ik er naar uit! Een mooi Zutphens weekend, met kunst en cultuur op de open monumentendag en vrolijke muziek op de dweildag. Geen enkele reden dus om het mooie Zutphen te verlaten. En dat was ik ook niet van plan. Tot ik het bericht las dat die nacht het zeer goed mogelijk was dat er poollicht te zien zou zijn in Nederland. Nou heeft een ieder zo z’n dromen. Een grote droom van mij is het poollicht zien. Als het een droom is om een bepaalde berg ergens ver weg te zien dan is dat een kwestie van sparen, reis boeken en gaan. En die berg bekijken en beklimmen. Poollicht laat zich niet leiden, is niet voorspelbaar. Die ene keer per decennium dat er een realistische kans is op poollicht in Nederland moet ik niet in Zutphen zijn, dat wist ik meteen. Prachtig die lichten van onze Hanzestad, maar erg poollicht-verpestend. Na een korte zoektocht op internet sprong ik in mijn auto, op weg naar het hoge noorden om daar op de boot te stappen naar Ameland. Toch zo’n 200 kilometer dichter naar het noorden en wat is het er donker ’s avonds! Op de huurfiets verkende ik het eiland naar een goede plek om veilig in het donker te kunnen zitten om het kleurrijke schouwspel te kunnen aanschouwen waar ik al zo lang over droomde. Daarna wat eten en drinken en ondertussen internet zeer goed in de gaten houden. Wel of niet? Er was geen vuiltje aan de lucht. En ook geen wolkje. Het zag er dus naar uit dat ik mijn droom waar zou gaan maken. Spannend. Tegen 22:00 uur stapte ik op mijn huurfietsje naar het strand. Na zo’n 20 minuten was ik er. Camera klaarmaken en ogen laten wennen aan het duister. Ik keek uit over zee, het geluid was fascinerend. Boven zee stond in sterren De Grote Beer. De lucht zag er wat anders uit dan anders en met de camera lukte het mij om wat poollicht vast te leggen. Maar camera’s registreren beelden anders dan het menselijk oog, dus de eerlijkheid gebied mij te schrijven dat ik het zelf niet heb gezien. Na drie uur op het strand gezeten te hebben werd het steeds bewolkter en was de kans verkeken om nog poollicht te zien. Op naar bed dus, waar ik te moe was om te dromen, maar heerlijk heb geslapen. Na een uitgebreid ontbijt in het prachtige pensionnetje bij zeer vriendelijke mensen werd het tijd om het vasteland weer op te zoeken. Op de boot genoot ik van de overtocht. Jammer dat het poollicht zich niet liet zien, maar wat was het heerlijk om op Ameland te zijn. En bij thuiskomst kon ik nog even de Zutphense binnenstad in, vol met vrolijke muziek en dweilorkesten, om een dag later op zondag de monumenten te kunnen bezoeken. En dromen blijf ik doen… Wie weet, ooit op een dag…

Kermis. Column 2014-36 voor Contact

Afgelopen week stond ik met mijn autootje stil in de Hoven voor de verkeerslichten. Al wachtend op het groene licht staarde ik naar de overkant van de IJssel, naar Zutphen. Ik droomde een beetje weg en ineens viel me iets op. Ik zat rechtop in de auto en keek niet meer naar het verkeerslicht maar alleen nog naar de overkant. De skyline van Zutphen was veranderd! Ineens was er een zesde toren! Ik telde nog eens, maar kwam echt op zes torens uit. Maar toen ik beter keek zag ik dat nummer zes het geen toren was, maar een lang raar ding met een breder uiteinde.
Daar moest ik meer van weten! Dankzij luid getoeter achter mij wist ik dat het groen was en ik dus via de IJsselbrug Zutphen weer in kon rijden. Ik parkeerde mijn auto op de Martinetsingel en zag vanaf daar ook een extra toren in de lucht. Toen ik beter keek zag ik dat er enkele benen uitbungelden. En ineens wist ik het weer. Kermis in de stad! Nieuwsgierig geworden naar het sky-line veranderende apparaat liep ik de kermis op. Harde muziek, felle kleuren en zoete geuren. Machines met wonderlijke namen zag ik er staan en ik hoorde galmende stemmen uit de kassahokjes. Halverwege zag ik ook de wonderlijke paal staan die ik in de Hoven al zag. Een lange paal met aan de uiteinden stoeltjes waarin mensen kunnen zitten. Nou kan ik hier een heel stoer verhaal vertellen dat ik zonder angst rechtstreeks naar de kassa ben gelopen, een kaartje heb gekocht en dat ik zonder vrees in het stoeltje heb plaatsgenomen waarna ik zonder misselijk te worden mijzelf heb rond laten draaien en dat ik bovenin enorm heb genoten van het prachtige uitzicht. De waarheid is echter dat ik niet misselijk ben geworden omdat ik voor geen goud in zo’n apparaat durf te stappen. Diep respect voor allen die dat wel gedaan hebben, ik werd al bang bij het kijken alleen…
Gelukkig was er afgelopen weekend nog een prachtig evenement in Zutphen. Live at the Brons. Muziek, dans, workshops, hapjes en drankjes. Het was weer mooi opgezet en de sfeer was fantastisch! Gewoon lekker rustig genieten van alles wat er was met leuke mensen. En dat zonder stalen zenuwen nodig te hebben. Het was weer een mooi weekend! En ik kijk nu alweer uit naar het komende weekend. Open monumentendag en de dweildag. Tot dan?

Brief aan Máxima. Boer Tom

                                                Zutphen, 8 september 2014

Beste Koningin Máxima,

Zo’n 3.300.000 mensen hebben gisteravond het programma Boer zoekt vrouw gekeken. Dat is 1 op de 5 inwoners van dit land. U bent thuis met vijf personen. Uw dochters lagen op dat tijdstip al in bed, uw echtgenoot weigert vast te kijken, net zoals de rest van mannelijk Nederland. Dus u heeft het programma gezien, dat is hiermee statistisch bewezen.

Waarschijnlijk zat u net als ik een beetje met een half oog te kijken, al nippend aan een wijntje, ondertussen spelletjes spelend op de telefoon (het is trouwens uw beurt met Wordfeud en nog bedankt voor het Candy Crush leven). Er kwamen mooie beelden voorbij van het platteland in Nederland met de in dit landschap wonende boeren. Aardige kerels die we met z’n allen oprecht alle geluk van de wereld gunnen in een keuken uit het openluchtmuseum naast een stal vol varkens of gepiercte lammetjes. Zelfs de Boerin zoekt vrouw maakte het niet minder slaapverwekkend.

En toen ineens werd het lichter in de woonkamer. De temperatuur ging omhoog en de telefoon was niet meer interessant. Boer Tom trok de onverdeelde aandacht. Wat een man! Ging uw hart ook sneller kloppen en lekte de wijn uit uw mondhoek? Kleurden uw wangen ook rood en wou u ook niks liever dan die Yvon Jaspers weg slaan en met Boer Tom tussen de bollen duiken? Heeft u nu niet het idee dat u de verkeerde Hollander aan de haak heeft geslagen?

Boer Tom is mooi, innemend, vriendelijk en ongecompliceerd. Boer Tom staat ver van oorlogen, boycotten, ziektes en moorden. Boer Tom is gewoon zo lekker Hollands. Boer Tom gaat ons voorlopig laten vergeten dat er zoveel brandhaarden zijn in de wereld. Boer Tom zal onze aandacht afleiden en hij wordt heel even de zin van ons bestaan na het 8 uur journaal waarin extreem en onvoorstelbaar geweld de boventoon voert. Zodat we op maandag weer vrolijk aan het werk gaan en met collega’s praten over Boer Tom en niet over ellende.

Gaat u Boer Tom een brief schrijven? Ik niet hoor, ik schrijf altijd brieven aan u, da’s meer dan genoeg. Niet dat ik u hiermee de liefde wil verklaren, oh nee, ik zoek een prins en die mag best boer zijn. Maar op tv aan iemand de liefde verklaren, dat durf ik niet. En dus zal ik over drie maanden op de bank met een fles wijn naast me zien hoe hij ongetwijfeld met de verkeerde vrouw ervan door gaat en zal ik spijt hebben dat ik niet geschreven heb. Tenzij u het bent tussen de bollen bij Boer Tom. Mag ik hem dan eens lenen?

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

Brocante Markt. Column 2014-35 voor Contact

De eerste editie van de Brocante Markt in Zutphen. In kranten en op internet werd de komst van deze markt naar ons Zutphen groots aangekondigd, dus ik was al flink nieuwsgierig geworden. Bovendien werd de bezoekers een Frans sfeerplein en een heus Montmartre beloofd. Ik ben slechts eenmaal in Paris geweest. Verder ken ik Frankrijk alleen als een land dat nou eenmaal gepasseerd moet worden om in het mij zo geliefde Spanje te komen. Nu Frankrijk de moeite had genomen om naar Zutphen te komen besloot ik mijn vooroordelen even opzij te zetten en de Brocante markt te bezoeken. Brocant. Prachtig woord, maar

qu’est-ce que c’est? Wat is dat nou? Een korte zoektocht op het World Wide Web leerde mij dat brocant oud, maar geen antiek is. Oude meuk dus. Een andere site vertelde dat brocant staat voor een warme landelijke, charmante stijl. Dat klonk al stukken beter.

Enfin, gewoon maar eens kijken dus. Ik ging wat later op de dag. En toen ik de Laarstraat eeeh Montmartre naderde werd het donker aan de hemel. Een buurman die ik tegenkwam waarschuwde me nog: “Je had beter een paraplu mee kunnen nemen!” Ik zei dat ik wel onder de Eiffeltoren zou schuilen, maar gelukkig was het niet nodig. Leuk dat de Eiffeltoren er echt stond overigens. Ik scharrelde wat rond in het Zutphense Montmartre en zag vrolijke kramen met cadeaus en delicatessen. Hapje proeven en uiteraard ook wat kopen voor thuis. Daarna eerst maar eens naar de IJsselkade besloot ik. Daar de kunst bekijken voor het echt gaat regenen. Echter toen ik op de markt liep begon het te druppelen. Ik zag bekenden op een terras zitten en ging erbij zitten om te kletsen. En toen toch maar een wijntje, want ja, dat hoort toch wel bij de Franse sfeer. En ineens begon het heel hard te regenen. En werd het erg knus op het terras omdat iedereen de stoelen zo dicht mogelijk tegen elkaar aanschoof om maar droog onder de parasols te kunnen zitten. Het gekletter op de schermen maakte het sfeertje nog beter. Tres bien! Toen de glazen weer gevuld waren met hemelwater werd het droog. En kon ik alsnog naar de IJsselkade. Ook hier waren mooie dingen te zien aan de Seine eeeh Ijssel. En dan de markt maar weer op. Bij de fontein op het Franse sfeerplein stond een mooie lelijke eend, er was een gezellige bar ingericht en er waren twee heren die met hun muziek de sfeer echt Frans maakten. Na de kramen op de markt te hebben bekeken wist ik wat brocant was. En wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. 

Eigenlijk valt Frankrijk best wel mee. Chapeau voor de organisatie!

 

Houtwal. Column 2014-34 voor Contact

“Dan kom ik morgenmiddag bij je langs!” Aan de telefoon is een vriendin die ver weg woont en die ik lang niet heb gezien. Ik zeg dat ik dat heel gezellig vind en dat ze me even moet bellen vijf minuten voordat ze er is. Ze zegt dat ze dat zal doen en we hangen op.

De volgende dag haal ik wat lekkers in huis bij de bakker en zorg voor een goede bak koffie. Huis aan kant, ik ben klaar voor het bezoek. Ik plof op de bank neer met een goed boek en vergeet alles om me heen tot ik opschrik van de telefoon. “Ik ben er bijna, waarom moet ik je eigenlijk daarvoor bellen?” hoor ik mijn vriendin zeggen aan de andere kant van de lijn. Ik geef geen antwoord en zeg dat ik haar zo zie. Ik hang op, leg m’n boek aan de kant, pak m’n portemonnee en loop de deur uit naar deparkeerplaats op de Houtwal. Ik koop een kaartje bij een parkeerautomaat en wacht geduldig tot ik de auto van m’n vriendin zie. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een zooitje is het hier eigenlijk. Lege verpakkingen van etenswaren en flesjes drinken liggen op de parkeerplaatsen. Op meerdere plekken hebben mensen de inhoud van hun asbak leeggegooid. Ik snap echt nietwaarom iemand zo het afval van zich afgooit als er ookprullenbakken zijn. Althans… Ik kijk eens goed om me heen en dan valt me op dat er geen prullenbak te bekennen is. Ja, achter de camperplaatsen, maar daar komen gewone parkeerders niet in de buurt. Geen prullenbak is zeker geen reden om afval op straat te gooien, maar het verklaart het afval wel. Waarom staat hier geen prullenbak? En terwijl ik om me heen kijk valt me nog wat op. Er staan namelijk vier parkeerautomaten op dat hele kleine stukje Houtwal. Vier van die dure machines. Ongelooflijk. Ineens snap ik ook waarom het tarief voor parkeren op de Houtwal elk jaar verhoogd wordt. Voordat die vier automaten terugverdiend zijn…

Als ik de auto zie aankomen van m’n vriendin loop ik naar haar toe over de weg. Zwaaiend loop ik haar tegemoet, tot ik m’n enkel verzwik en op de straat val. Al wrijvend over mijn pijnlijke enkel zie ik dat het geen wonder is dat ik hier lig. De weg om de parkeerplaatsen mag amper nog een weg genoemd worden, het zit vol met diepe gaten. Ik sta op en strompel al wapperend met het gekochte parkeerkaartje naar m’n vriendin toe die inmiddels geparkeerd heeft. “Wat doe jij nou?” vraagt ze verbaasd. Ik zeg dat ik al een kaartje voor haar gekocht heb. Waar ik woon mag ze niet parkeren, da’s voor vergunninghouders. En dat mensen die mij willen bezoeken geld moeten betalen, dat voelt niet goed. Dus daarom geef ik haar het kaartje.

De volgende keer wil ik graag waar voor mijn geld. Schone parkeerplaatsen waar afvalbakken staan. Geen gaten in de weg. Of is de Houtwal voor de gemeente Zutphen een Goudwal waar niet in geïnvesteerd wordt, enkel geïncasseerd?

Zomer in Zutphen deel II. Column 2014-33 voor Contact

 Zeiknat thuiskomen na gewoon even wat boodschappen doen.

Zin hebben in een groot bord met zuurkool. En boerenkool. En erwtensoep.

Zoeken naar een droog plekje om te schuilen in Zutphen.

Zwoegen in de sportschool want buiten sporten is te nat en te koud.

Zomaar ineens verlangen naar warme chocolademelk en glühwein.

Zinloos mopperen. Het weer verandert er echt niet door.

Zeer verbaasd zijn dat het toch echt pas augustus is terwijl het buiten wel eind oktober lijkt.  

Zoveel keer per dag droge kleren aantrekken omdat ik steeds m'n regenjas vergeet.

Zorgvuldig m’n haar en make-up doen en er na vijf minuten buiten zijn uitzien alsof ik carnaval ga vieren.

Zodra niemand kijkt stiekem heel hard in de plassen stampen. Of er doorheen fietsen.

Zachtjes onbewust Kerstliedjes zingen.

Zwemmen in de Berkel tijdens de Vrije Slag door Zutphen en langs de kant ook net zo nat worden.

Zielig naar buiten staren en verlangen naar zon en warmte.

Zeven graden ’s nachts en zestien overdag. Als we geluk hebben.

Zwembad hebben in de slaapkamer omdat ik de ramen niet goed heb gesloten.

Zitten met m’n kont op een nat zadel van de fiets.

Zorgvuldig een planning maken aan de hand van Buienradar wanneer ik naar buiten ga.

Zwammen en paddenstoelen in het gras en tegen de boom vinden.

Zeuren, zaniken en zemelen over het weer met z’n allen.

Zeggen dat het vast weer zonnig wordt in september en hopen dat het ook zo is.

Zwetend thuiskomen omdat ik hard heb moeten rennen om voor die bui thuis te zijn.

Zon zien en mezelf afvragen wat dat ook alweer voor helder ding aan de hemel is.

Zout willen kopen om te strooien want het voelt als winter.

Zwarte dreigende wolken boven Zutphen zien en eigenlijk is dat toch best een mooi gezicht.

Zomerfeesten bezoeken met een paraplu en proberen om niemand met de punt ervan een oog uit te steken.

Zuchtend zien hoe het mooie bruine kleurtje heel snel verdwijnt van m’n lijf.

Zeldzame zonnestraaltjes koesteren.

Zomerse muziek opzetten, de kachel aandoen en net doen alsof het hoog zomer is.

Zappend op de bank voor de televisie zitten en geen zin hebben om de deur uit te gaan.

Zonnebanken zoeken op internet.

Zeker weten dat emigreren naar een warm en zon-zeker zuiders land een goed idee is.

Zandzakken voor de deur leggen omdat het niet lijkt te stoppen met regenen.

Zwaar balen dat ik deze column op deze manier schrijven kan.

Zzzzzzzlapen. 

Winterzzzzzzzlapen.

Konnichiwa Zutphen‏. Column 2014-32 voor Contact.

 "Does Zutphen have a big station?" Ik heb op het station afgesproken met Kiko, een vriendin uit Japan die ik in Peru heb ontmoet. Ze is op reis in België en Nederland en komt mij in Zutphen ook een paar dagen met een bezoek vereren. Ik stel haar gerust. Het station is klein en ik zal haar zeker vinden.

Als ik bij het station kom zie ik haar meteen, zoveel Japanners zijn er immers niet in Zutphen. Bijzonder om elkaar in Zuid-Amerika te ontmoeten, daar met elkaar op te trekken en nu ineens samen in Zutphen te staan. Ik ben echt blij haar te zien! Bij mij thuis drinken we wat en kletsen we honderduit. En dan gaan we Zutphen in. En terwijl ik achteloos de deur uitloop richting de binnenstad blijkt voor haar alles bijzonder te zijn. Eigenlijk wel logisch. Japan en Zutphen verschillen wel heel erg veel. Dus lopen we vervolgens heel rustig, uitgebreid om ons heen kijkend naar de binnenstad. En terwijl ik uitleg geef over de stad, de huizen, het Bornhof, de Walburgkerk en de vlag op het oude gemeentehuis ga ik Zutphen ook door haar ogen zien. En wat zie ik ineens veel details die me nog nooit opgevallen zijn. Ik schaam me bijna dat zij dingen ziet die ik nooit echt gezien heb.

Door het slechte weer zijn er bijna geen mensen op de IJsselkade en hebben wij de grootste lol met de waterwerken. Een Nederlandse volwassen persoon past niet in het beeld van Droge Nap, Kiko wel. En dat levert hilarische foto's op...

Op de terugweg boodschappen doen in de supermarkt. En daar leer ik dat Japanse nootjes ook  echt in Japan gegeten worden, maar dat Sudoku niet populair is in Japan. Samen bekijken we alle flessen cola van een merk dat voornamen op de etiketten drukt. De naam Kiko is er niet bij. De naam Henrieke ook niet trouwens.

De volgende dag gaan we samen de Achterhoek in. Eerst een rondleiding in een kaasboerderij, dan naar de klompenfabriek om vervolgens even de grens over te steken en in Duitsland te kijken. Dat wij zonder het te merken een landsgrens kunnen passeren is voor haar onvoorstelbaar. We lunchen in Duitsland, lopen wat rond en rijden dan weer terug richting Zutphen. Uiteraard kan Bronkhorst niet overgeslagen worden. Het kleinste stadje van Nederland met de oude gebouwen en het pontje vind ze geweldig. En ik ook.

Het avondeten doen we deze avond bij mijn moeder en haar man. Kiko had nog nooit echt Nederlands gegeten vertelde ze. Het komt buiten met bakken de lucht uit, dus ook al is het zomer, het is prima weer voor boerenkool... Tot mijn grote verbazing vind ze de boerenkool geweldig!

De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen. En afscheid nemen doet pijn. De wereld is groot, maar eigenlijk ook zo klein. Ik hoop haar nog eens weer te zien, in Japan, Zuid-Amerika of gewoon in Zutphen. Bedankt Kiko, dat ik door jouw ogen de Achterhoek en Zutphen mocht zien. Hopelijk tot ooit, ergens in de wereld... 

Zomer in Zutphen. Column 2014-31 voor Contact

Zwemmen in Bronsbergen en tussendoor aan de zijkant zonnebaden in het zachte gras om het zeer lichte kleurtje van mijn huid te laten verdwijnen.

Zittend op een terras in de zon deze column schrijven terwijl een vriendin een berichtje stuurt: Ik zie je zo!

Zoals een toerist door Zutphen dwalen en omhoog kijken naar gebouwen die ik normaal niet echt goed zie.

Zelfbeheersing hebben om niet in de fontein te springen. Of toch niet…

Zorgeloos genieten van het zoveelste zoete ijsje.           

Zonnend op de IJselkade kijken naar de boten die langsvaren en zwaaien naar de schippers.

Zomaar ineens een vrije dag nemen en leuke dingen doen.

Zeer vroeg opstaan om de zonsopkomst te kunnen zien.

Zomerfeesten bezoeken en daar hard en in mijn geval ook vals meezingen met de zangers en zangeressen op de podia.

Zoemende bijtjes op de bloemen en zeer irritante zoemende muggen in de slaapkamer.

Zweten in de sportschool en trots zijn omdat ik toch geweest ben.

Zeldzame vlinders zoeken maar blij zijn van elke zachtjes fladderende vlinder.

Zowaar een beetje bruiner zijn aan het einde van de dag.

Zware gevechten houden met waterpistolen.

Zelf proberen net zo hard te fietsen als de rijders van de wiellerronde.

Zolang op het terras op de Houtmarkt zitten dat de zitting van de stoelen een afdruk in m’n benen achterlaat.

Zin hebben om weer kind te zijn en ook zeiknat willen worden bij de waterwerken op de IJsselkade.

Zwervend op de fiets de omgeving verkennen en zien hoe Zutphen er van een afstandje uitziet.

Zien hoe het langzaam donker wordt en dan voelen dat het wat koeler wordt.

Zand van het strand van Bronsbergen in m’n schoenen vinden.

Zoeken naar mooie en bijzondere boeken op de boekenmarkt.

Zuchtend de boodschappen doen, want het is te warm om te zeulen met tassen.

Zeer veel water naar beneden zien vallen in zeer heftige buien en oh wat ruikt het buiten dan zo lekker.

Zwetend zoeken naar een mooi plekje in de schaduw.

Zuinig aan doen met de laatste ijsblokjes.

Zachtjes zingend op de fiets zitten omdat ik zo vrolijk ben.

Zeker weten dat ik nooit meer winter wil.

Zover de ramen en deuren openzetten dat het een beetje doorwaait in huis.

Zo-even besloten het laatste drankje te drinken maar de zon brandt nog zo fel dus we nemen er nog één.

 

Zo kom ik de zomer van 2014 in Zutphen zeker wel door.

 

Zinderende zomerdagen.

Zachte zomeravonden.

Zwoele zomernachten.

Zzzzlapen. 

Fietsen. Column 2014-30 voor Contact

‘Ga je mee zwemmen?” vraagt een goede vriendin. Ik was eigenlijk van plan om te fietsen, maar twijfel toch even. Zwemmen in Bronsbergen na een lange warme dag op het werk is ook geen straf. Toch besluit ik te gaan fietsen. Ik zeg haar dat ik na mijn rondje fietsen misschien nog wel even langs rijd. Ik trek mijn fietskleding aan, vul een bidon met water en stap op mijn fiets. Zodra ik de straat uitrijd krijg ik nieuwe energie. Ik rijd Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Via Voorstonden naar Hall. En vanuit Hall is er een prachtig slingerend fietspad in het bos naar Brummen. Het ruikt heerlijk in het bos. Het is er stil, er zijn bijna geen andere mensen op het fietspad. Ik rijd hier even rustig aan, gewoon om even om me heen te kijken. Als ik weer op de gewone weg naar Brummen kom fiets ik wat harder. Even flink het tempo erin is ook leuk. Via de Cortenoeverseweg fiets ik weer in de richting van Zutphen. Ik zie de torens al. Als ik Zutphen zo zie liggen, ben ik altijd trots dat ik er mag wonen. De mooie torens die het aangezicht van Zutphen zo bijzonder maken. Ik fiets door, naar de Nieuwe Ijsselbrug. Even flink kracht zetten op de pedalen om boven te komen, maar het is de moeite waard. Midden op de Nieuwe Ijsselbrug blijf ik staan. Wel op het fietspad uiteraard… Maar wat vind ik het uitzicht hier mooi, dit is één van mijn favoriete Zutphense plekjes.  Naar beneden kijkend in het snel stromende water zijn vaak vissen te zien. Boten die langsvaren, koeien in de uiterwaarden. Ik kan er naar blijven kijken. Jammer dat er hier geen bankje staat. Gewoon om even te zitten en naar beneden te kijken. Als ik de andere kant op kijk zie ik Zutphen. Auto’s razen voor me langs, maar dat deert niet. Ook aan die kant is het uitzicht de moeite waard. In de verte zie ik de drie windmolens draaien. Synchroom. Dat doen ze altijd en ik vraag me nog steeds af hoe dat toch kan. Na een tijdje toch maar de brug af, da’s een makkie om zo te fietsen. Ik rijd Zutphen in, naar mijn vriendin. In haar tuin ploffen we neer, zij haar haren nat van het zwemmen en ik van het fietsen. Met een drankje erbij zitten we lekker te kletsen. Wat is dit weer een mooie Zutphense zomeravond. 

Fluistertocht. Column 2014-29 voor Contact

Eigenlijk stond mijn hoofd er niet naar om leuke dingen te doen afgelopen vrijdag. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar Oekraïne, naar alle slachtoffers. Ik had me weken geleden al opgegeven voor de Fluistertocht in Zutphen, maar ik voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl er zoveel verdriet in Nederland was. En is.

Toch liet ik me overhalen om te gaan. Marion Traas van ’t Atrium had immers zo haar best gedaan om een bijzondere tocht te organiseren. En dus was ik op vrijdagavond om 22:30 uur in ’t Atrium waar nog zo’n dertig mensen waren en waar de ontvangst zeer hartelijk was met een hapje en een drankje. Tot een vrolijke man binnenkwam die zich voorstelde als Eugene Ligtvoet, verhalenverteller. Hij nam ons mee de stad in.

De stad in, dat was niet vanzelfsprekend bleek al snel. Bij de poort onder de Drogenapstoren vertelde Eugene als middeleeuwse poortwachter over zijn taak. Over het leven binnen en buiten de stad. Ook maakte hij ons duidelijk dat we veel te laat waren. Het poortersklokje had al geslagen, dus de poort naar de stad was dicht. Na wat beloftes aan de poortwachter, waaronder dat we ons zedelijk zouden gedragen, mochten we dan toch de stad in. Op meerdere plekken werd gestopt en vertelde Eugene een verhaal. Over aflaten, dames buiten de stadspoort, Else en kanunnikes. Geweldig hoe hij vertellen kan en bijzonder om op deze manier door de Zutphense binnenstad te lopen. Het lopen werd traplopen toen we bij de Walburgkerk kwamen en hier de 205 traptreden mochten betreden naar boven. Het was gelukkig wat afgekoeld dus het was goed te doen. Eenmaal boven wachtte een betoverend uitzicht over het donkere Zutphen en de omgeving. Nou word ik niet zo snel ergens stil van, maar daar in het donker, op de Walburgkerk werd ik stil. Wat een indrukwekkend uitzicht. De donkere stad beneden mij met haar lichtjes. En buiten Zutphen en Warnsveld was het echt donker. Tot aan de lichtgevende plekken waar Deventer, Lochem, Apeldoorn, Vorden en andere plaatsen lagen. En is het overdag heel makkelijk om gebouwen in Zutphen en andere plaatsen te herkennen, zo in het donker viel dat toch flink tegen. Geweldig om te zien hoe de trein als een lichtgevend rupsje Zutphen binnenreed, terwijl de IJssel als een zwarte slang oneindig kronkelde, dwars door Zutphen heen. Ik had er uren kunnen blijven staan, had er wel willen slapen, maar helaas, ik moest toch echt mee terug naar beneden. Nadat Marion de deur van de kerk had gesloten met een enorme antieke sleutel leidde Eugene ons verder de stad en liet ons genieten van nog een verhaal. Uiteindelijk kwamen we uit bij de stadsbrouwerij waar we onder het genot van een drankje nog na konden praten, tot het terras ging sluiten.

Op weg naar huis keek ik omhoog, naar de lucht, naar de sterren. Wat was ik blij dat ik toch naar deze mooie Fluistertocht was gegaan. En wat realiseerde ik mij hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier zulke mooie dingen mag beleven. 

Zutphen overzee. Column 2014-28 voor Contact

Een paar jaar geleden was ik op het prachtige Caribische eiland Sint Maarten. Ik was daar uiteraard om van de zon en het strand te genieten, maar ik was er vooral om een goede vriend uit Zutphen te bezoeken die erheen verhuisd was. Op een dag maakte ik een afspraak bij een duikschool op het verderop gelegen eiland Anguila. Ik moest erheen met de boot, langs de douane en een visum kopen. Anguila is namelijk van het Verenigd Koninkrijk. Eenmaal aangekomen bij de duikschool werd ik aangesproken door de kapitein van de boot. ‘Are you the Dutch girl?’ Ik bevestigde dat, waarop de man in het Nederlands verder sprak en mij vertelde dat hij al 12 jaar op het eiland woonde en dat er maar heel weinig Nederlanders kwamen. De laatste drie jaar had hij geen Nederlander meer gezien. En toen vroeg hij me waar ik woonde. ‘Zutphen’ antwoordde ik. De man viel bijna van zijn stoel af want hij was geboren in Zutphen en had de eerste 18 jaar van zijn leven daar doorgebracht. Ongelooflijk om zo ver van huis op zo’n afgelegen plek nog iemand uit Zutphen tegen te komen. We hebben nog lang gekletst en ik heb een fantastische duik gemaakt vanaf de boot van deze Zutphense man…

Afgelopen week was ik op internet aan het zoeken naar Zutphen. En ik kwam er toen achter dat wij hier langs de IJssel niet de enige inwoners van Zutphen zijn. Heel ver weg, in de Verenigde Staten, in de staat Michigan ligt een dorp dat ook Zutphen heet. Het ligt naast Zeeland dat weer naast het plaatsje Holland ligt. En dat in Noord- Amerika, vlak bij de Canadese grens. Daar moest ik meer van weten… Via Google earth heb ik even rondgelopen in Zutphen. Erheen vliegen om er echt te lopen was namelijk geen optie. Zutphen bleek niet meer te zijn dan een gehucht. Wel met van die typische Amerikaanse huizen. Maar behalve de naam kon ik er geen overeenkomsten vinden met “ons” Zutphen. Er staat een kerkje, de Zutphen church Hudsonville. Volgens Facebook zijn er wel 33 mensen geweest in het dorpje en dat is eigenlijk ook alles wat ik over Zutphen-ver-weg kon vinden.  Ooit moet daar dus een Hollander zijn geweest die heeft gedacht: ‘zo, dit dorpje noem ik Zutphen.’ Wie dat is geweest daar kwam ik niet achter helaas. Ik denk wel dat het een oud-inwoner van Zutphen was die toch wat heimwee had daar. Maar nou ben ik wel nieuwsgierig: is er iemand die er echt geweest is? Een foto van een inwoner van Zutphen-langs-de-IJssel in Zutphen Michigan? Mensen uit Zutphen reizen immers overal heen, dat is wel bewezen!

Chagrijn-trein. Column 2014-27 voor Contact

Al rijdend in mijn autootje hoor ik ineens wat geluiden die ik anders niet hoor. Ik rijd stug door, maar ruik dan ook ineens een brandlucht. Dat is echt niet goed! Ik wijzig meteen mijn bestemming en rijd direct door naar de garage. Daar krijg ik te horen dat er wel het één en ander mis is met mijn auto en dat ik dus een paar dagen een ander vervoermiddel moet gaan gebruiken. Fietsen en lopen is leuk, maar voor grote afstanden zal ik dus met de trein moeten. Moeten, want ik stap niet voor mijn lol in de trein. Via internet bestel ik een OV-chipkaart. Net op tijd, ik ben nog net niet de laatste Nederlander zonder zo’n kaart. Op een morgen moet ik vroeg naar Apeldoorn. Met de trein dus. Inchecken en instappen. Eigenlijk best makkelijk. De trein is al aardig vol met mensen. Ik vind nog een zitplekje, maar er ligt een tas op. Ik zeg vrolijk goedemorgen en vraag vriendelijk of ik op de plek van de tas mag gaan zitten. Niemand zegt wat terug. De tas wordt geërgerd op de grond gezet door een man die mij geen blik waardig keurt. Ik voel me erg ongemakkelijk en ga zitten. Ineens twijfel ik erg aan mezelf. Ik check mijn kleding, haar, make-up en adem, maar daar is niks mis mee. Blijkbaar heb ik gewoon de verkeerde zitplek tussen de verkeerde mensen uitgekozen. De trein vertrekt en ik kijk om me heen. De meeste mensen hebben hun telefoon in de hand en oordoppen in hun oren. Een enkeling leest een krant. Maar niemand kijkt vrolijk. Ongelooflijk! Ik vraag me af waarom iedereen zo chagrijnig en contactgestoord in de trein zit. Ik durf het echter niet te vragen aan medereizigers. Dus blijf ik maar gewoon zitten en kijk naar buiten. Ineens heb ik zin om in opstand te komen. Zin om heel hard een liedje te gaan zingen. Of om iedereen in de coupé een hand te geven en goedemorgen te zeggen. Om een polonaise te beginnen. Om een hele goede mop te vertellen. Of juist een hele slechte. Om te beginnen met tikkertje spelen. Maar ik houd mezelf in bedwang, al kost het me veel moeite. Als ik het bijna niet meer vol kan houden arriveert de trein in Apeldoorn en kan ik de trein uit. Dáááááág chagrijnige mensen die in Zutphen in de trein zijn gestapt!

De daaropvolgende dagen gaat het net zo in de trein. En dan is gelukkig mijn autootje gemaakt. Maar in de garage krijg ik te horen dat ik er rekening mee moet houden dat mijn auto het niet zo lang meer vol gaat houden. En dan zal ik dus weer met de trein moeten. Aan alle chagrijnige mensen in de trein: U bent gewaarschuwd, ik kom binnenkort weer terug. En ik vrees dat ik mezelf dan niet meer in bedwang kan houden. Tikkie, jij bent em!

Brief aan Máxima. MH17.

                                                            Zutphen, 21 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Als Koningin reist u vast in stijl in een regeringsvliegtuig. Uw koffer wordt ingepakt en u hoeft niet te sparen voor een lange reis naar een ander continent.

Maar kunt u zich nog herinneren hoe het was toen u nog gewoon Máxima was en geen Koningin?

Weet u nog hoe geweldig het was om naar een ander continent te reizen? 

Goedkoop is dat niet. De meeste mensen moeten hard sparen voor een ticket naar een plek op deze aarde zo ver weg. Er wordt extra gewerkt en mensen leggen spaarpotjes aan. Op de bank of in een echt spaarvarken. Hoe langer er gespaard moet worden, des te groter is de zin om weg te gaan. De bestemming wordt zorgvuldig gekozen, reizen van meer dan 12 uur vliegen zijn niet vanzelfsprekend en vaak eenmalig. Dus op de plaats van bestemming liever geen oorlog of andere politieke spanningen. Geen nare ziektes, maar als die er toch zijn dan eerst langs de GGD om de nodige injecties te halen. Reizen zo ver weg gaan vaak naar plekken om andere culturen te ontdekken, tropische stranden te zien en voedsel te eten wat we niet kennen. En om te slapen op plaatsen waar we thuis niet aan moeten denken. En om even in een hele andere wereld te zijn. Gewoon om een mooi avontuur te beleven, alleen of met geliefden. Of om een droom waar te maken.

Weet u nog hoe het was de dag voor u vertrok?

Nog even langs de boekhandel om wat tijdschriften en een goed boek te kopen. En een mooie bikini uiteraard. Snel de laatste was doen en hopen dat het favoriete shirtje op tijd droog is. De MP3-speler, I-pad, telefoon, Nintendo, camera en E-reader opladen. De koffer inpakken en natuurlijk het reisboek mee. Nog even langs bij ouders om gedag te zeggen, een knuffel te geven en beloven voorzichtig te doen. Het huisdier nog onder dak brengen. En thuis nog schoonmaken en opruimen want dat is zo fijn thuiskomen in een opgeruimd huis. Uiteindelijk veel te laat in bed stappen en niet kunnen slapen omdat het best spannend is, zo’n reis.

Beste Koningin Máxima, weet u nog hoe het was op de luchthaven?

De trein erheen heeft toch weer vertraging of er is weer een flinke file op de weg. En dan toch nog op tijd op de luchthaven zijn. Tussen alle reizigers de goede balie zoeken om in te checken en dan lang in de rij moeten staan, hopend op een mooi plekje bij het raam. Blij zijn dat de koffer niet te zwaar is. Dan langs de marechaussee en daarna lekker het tax-free gebied in. Winkelen; drank en een zonnebril met korting kopen. Te dure broodjes eten en tegen de spanning vast een glaasje wijn of een biertje drinken. Een foto maken van het vliegtuig waarmee u vliegt en deze naar vrienden en familie sturen en op Facebook plaatsen. Misschien met een grapje erbij. De handbagage laten checken en dan het vliegtuig in. En dan wordt het wel een beetje spannend. Maar toch nog even genieten van het op de benen staan, want straks moet er 12 uur op dezelfde stoel gezeten worden.

Weet u nog, hoe de stewardess u ontving in het vliegtuig?

Op zoek gaan naar de stoel waar de komende 12 uur gezeten moet worden. Als die stoel eenmaal gevonden is, dan goed kijken welke mensen er in de buurt zitten. Hopen dat ze niet gelijk de stoel naar achteren klappen zodat u meteen al klem zit. En dan gaat de grote reis beginnen. En voor veel mensen het vervelendste gedeelte; het opstijgen. Riemen vast, elektronische apparatuur uit en een instructievideo kijken met stewardessen die de veiligheidsmaatregelen voordoen. Ervan uitgaand deze maatregelen niet nodig te hebben, toch goed opletten. Gewoon voor de zekerheid.

Weet u nog hoe de piloot een praatje hield en hoe toen het opstijgen begon?

Hoe het vliegtuig eerst langzaam en daarna steeds sneller over de startbaan reed om vervolgens een snelheid te halen die ondenkbaar was met de auto? Om dan los te komen van de grond. Even het gevoel hebben dat het vliegtuig neerstort om dan toch steeds hoger en hoger te gaan? En door het raampje te zien dat Nederland steeds kleiner wordt? In gedachten tijdelijk afscheid nemen van het mooie Nederland en dan in de rondte kijken en zien dat de medereizigers het ook niet leuk vinden maar als de lampjes “riemen vast” niet meer branden er overal opluchting te zien is. En dan de blijdschap dat de grote reis nu echt begonnen is en dat na het gevaarlijke opstijgen niets meer mis kan gaan.

Weet u nog hoe saai vliegen in een gewoon vliegtuig was? 

Dat de stewardessen heel snel met een hapje en drankje komen en een warme vochtige doek. Video’s uitzoeken op het schermpje in de stoel voor u en na de eerste film erachter komen dat het nog ruim tien uur vliegen is en eigenlijk niet opschiet. In de rij staan voor de toiletten en daarna proberen te slapen. En dat op een hoogte van tien kilometer, tweemaal de lengte van een avondvierdaagse in een gemiddeld stadje.

Beste Koningin Máxima. De reizigers van de vlucht MH17 die zo hard hebben gespaard en zoveel hebben gedroomd zijn niet verder gekomen dan dit. Weet u nog hoe fijn het is om na 12 uur vliegen uw benen te strekken, een gewoon toilet op te zoeken, de geur van het verre land te ruiken, vreemd geld te pinnen en zo blij te zijn om er gewoon te zijn? De reizigers van MH17 zijn zover niet gekomen, maar hebben iets gruwelijks meegemaakt aan boord wat ik me niet voor kan stellen. Maar de beelden op tv spreken voor zich. Er zijn geen dromen waargemaakt, geen tropische stranden bezocht en geen avonturen beleefd. Deze mensen liggen in een weiland. Dood. Alleen of met hun geliefde. Op een plek die ze niet hebben uitgekozen en waarvoor ze niet hebben gespaard. Dromen zijn nachtmerries geworden, beloftes aan familieleden om veilig terug te keren zijn niet nagekomen. Hun bezittingen, zorgvuldig uitgezocht en passend binnen de 20 kilo die ze mee mochten nemen worden geroofd. Het Nederland dat ze bij het opstijgen zagen blijkt het laatste te zijn wat ze van ons landje zagen.

Beste Koning Máxima. Kunt u er alstublieft voor zorgen dat deze mensen weer terug komen bij hun familie en geliefden? De reis waarvan ze droomden zullen ze nooit meer maken. Maar hun achterblijvers droomden over een veilige terugkeer. Zelf kunnen ze niet meer terugkeren. Kunt u ze niet helpen?

Weet u nog hoe mooi het is om weer thuis te komen?

Thuis, waar geliefden wachten. Reizen is mooi, thuiskomen is fantastisch.

Laat alstublieft deze mensen niet achter op een plek waar ze niet voor gekozen hebben.

Laat alstublieft de nachtmerrie van de nabestaanden niet zolang duren. 

Alstublieft.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

Brief aan Máxima: Nederland-Argentinië

                                           Zutphen, 7 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Het onvermijdelijke is gebeurd, Nederland en Argentinië gaan tegen elkaar een halve finale spelen op het WK. Ineens komen grappige foto’s en teksten voorbij op Facebook over u en uw echtgenoot. Kunt u hier om lachen? Of is de sfeer om te snijden in het paleis…

Praat u nog wel met uw echtgenoot sinds afgelopen zaterdag? Of spreekt u enkel nog Spaans en hij Nederlands? In het Spaans is het wel lekkerder schelden dan in het Nederlands, die wedstrijd wint u alvast. Vraagt u de kok om empenada’s en wil u echtgenoot boerenkool? Heeft u in de tuin een paar vicuna’s en nandu’s laten grazen tussen de net gekochte Hollandse koeien van manlief? Staat uw Koning met een pot oranje verf op de ladder en heeft u de schilder opdracht gegeven om het paleis blauw-wit te schilderen? Drinkt uw echtgenoot enkel nog Grolsch of Heineken en u Argentijnse wijn?

Uw dochters hebben het goed voor elkaar. Ze zijn half Argentijns, half Nederlands. Dus ze kunnen gewoon op tijd naar bed komende woensdag, één van beide landen gaat toch wel de finale spelen. Voor u en uw echtgenoot is dat anders, hoewel hij half Duits is en dus in theorie ook nog kan overlopen naar de Duitsers. In het verre verleden zijn koningen echter voor minder van de troon gestoten en onthoofd…

Waarschijnlijk staat in de kleine lettertjes van uw contract dat u als Koningin der Nederlanden supporter bent van de Nederlandse teams. Dat is mooi, want daarmee mag u na de wedstrijd de kleedkamer van de spelers in, staat u vooraan bij het schaatsen en heeft u altijd kaarten voor de Olympische Spelen en kunt u gratis drinken in het Holland Heineken House. Maar voetbal is anders. Voetbal is oorlog. U laat vast heel correct de Rijksvoorlichtingsdienst zeggen dat u voor Nederland bent maar het beide landen gunt. Ik geloof u niet. U kunt het mij wel vertellen of appen. U bent gewoon met uw hele hart, uw corazon, Argentijnse. Dus uw bloed, uw sangre, is blauw-wit. En u draagt straks een oranje shirtje. Had u toch beter de kleine lettertjes in het contract moeten lezen…

Ik wens u en uw echtgenoot veel sterkte komende woensdag.

Uw onderdaan in het oranje,

Henrieke Schoonekamp

P.S: U kunt blauw-wit ondergoed onder het oranje shirtje dragen, uw echtgenoot is na afloop van de wedstrijd toch te dronken om dat op te merken.

P.P.S: Let op uw beveiliging. Hollanders die komende woensdagavond een Argentijnse moeten bewaken zijn echt niet te vertrouwen.

Park. Column 2014-26 voor Contact.

Wat zou ik hier graag wat schrijven over het IJsselfestival! Want wat was daar veel te doen! Goed Geboerd, Zutphen Loungt, helicoptervluchten, piraatjes op de IJssel en Berkel,  ridders, hapjes en drankjes en heel veel oude Fiatjes 500. Helaas kan ik er niks over schrijven want ik was er niet bij. Ik moest namelijk gewoon aan het werk. Nou vind ik werken niet erg, maar wel als dat op dezelfde dag is als dat het IJsselfestival wordt gehouden. Volgend jaar ga ik zeker op tijd vrij vragen of een dienst ruilen, zodat ik erbij kan zijn. En hier dus ook kan vertellen hoe leuk het was.

In plaats van afgelopen zondag was ik vrij op dinsdag 1 juli. De eerste dag van een nieuwe maand met een vrije dag beginnen, daar is niks mis mee. Helaas is er dan niet zoveel te doen. En ook dat is niet zo heel erg, ik begon mijn vrije dag met rekeningen betalen en administratie doen. En de was doen, schoonmaken en opruimen. Niks aan, maar ja, het moet gebeuren. Toen dat klaar was en het zonnetje buiten heel erg lekker aan het schijnen was, had ik zin om buiten in het gras te gaan zitten met een boek. Maar ja, waar? In Amsterdam is het heel normaal om in het Vondelpark neer te ploffen op een kleedje om lekker te picknicken, een goed boek te lezen of te kletsen met vrienden. Ook in Zwolle, Arnhem, Apeldoorn en Deventer ken ik zulke parken. Parken om af te spreken met vrienden. Om te badmintonnen of met een frisbee over te gooien. Om te kletsen, wat te eten en drinken of gewoon om in de zon te  gaan liggen. In Zutphen ken ik deze parken helaas niet. Het vogelpark voor de Jacob Damsingel en achter het Baudartius College, het park langs de Berkel bij de Hobbemakade, het park rondom de Vijver bij het zwembad en verderop bij De Kaardebol, het is er prachtig. Maar als ik er zou proberen een kleedje neer te leggen zou ik raar aangekeken worden. Dat zou ik niet zo heel erg vinden, maar ik vrees dat het me niet eens zou lukken om het kleedje neer te leggen zonder hondenuitwerpselen te raken. Of een blikje drinken of ander afval.

Hier in Zutphen is het niet normaal om in het gras te gaan zitten en lekker te relaxen. Kunnen we dat niet veranderen met z’n allen? Als nou iedereen de parken schoon houdt en er gaat sporten, een boek gaat lezen of lekker gaat picknicken, dan hebben we toch het hele jaar een klein festival in elk park? In ieder geval zolang het mooi weer is… Ik ga ervoor, wie doet er mee?

Barcelona. Column 2014-25 voor Contact.

Zutphen is prachtig, maar een paar dagen geen Zutphen is zeker net zo leuk. En daarom heb ik het vertrouwde geluid van de klokken van de Walburgkerk en de Wijnhuistoren tijdelijk ingeruild voor het geluid van de klokken van de kathedraal van Barcelona. Geen markt op donderdag of zaterdag maar wel naar de overdekte markt St. Josep grenzend aan de Ramblas. Geen terras aan de IJssel, wel in de wijk Barceloneta aan de Middellandse zee. In Zutphen vind ik het heerlijk om door de oude, middeleeuwse straatjes te dwalen, in Barcelona is het mogelijk om dagen te (ver)dwalen in de prachtige Gotische wijk. Een wijntje en een hapje in een donkere, oude tapasbar waar de tijd stil lijkt te staan. 's Avonds is er ineens muziek op straat, achter de kathedraal. Muzikanten spelen gitaar en fluit en daarbij wordt door tientallen mensen gedanst. Gewoon, op een plein. Als in Zutphen zoiets spontaan zou gebeuren vrees ik dat er geklaagd zou worden over geluidsoverlast....

Aan het eind van de Ramblas, waar vele artiesten hun kunsten vertonen, staat het standbeeld van Columbus op een bal op een hele hoge zuil. Columbus wijst hier naar de zee. Vanaf hier is hij vertrokken om nieuwe werelden te ontdekken. Er is niet veel fantasie voor nodig om hem weg te zien varen. In de zuil van Columbus is een lift waarmee het binnenste van de bal bereikt kan worden. Vanuit de bal is werkelijk de hele stad te zien. Zo mooi! Net als vanaf de Walburgkerk heel Zutphen te zien is. Uiteraard worden ook Parc Guell en de Sagrada Familia bezocht. Zal ik het ooit mogen meemaken dat deze door Gaudi ontworpen kerk echt af is en niet meer in de steigers staat?

Na vijf geweldige dagen Spanje is het tijd om de koffer in te pakken en naar Zutphen te gaan. Met de bus naar de luchthaven, inchecken, veiligheidscontrole en dan het tax-free gebied in waar nog even gewacht moet worden. Ineens staat op de borden dat alle vluchten afgelast zijn. Even denk ik dat het een grap is, een poging van de Spanjaarden om de Hollanders en de rest van de wereld af te straffen voor de met 5-1 verloren voetbalwedstrijd en de uitschakeling op het WK. Maar dan blijkt dat er in Frankrijk gestaakt wordt op de luchthavens en dat daarom geen vliegtuig de lucht in gaat. En dat het nog wel enkele dagen kan duren voordat er weer een vliegtuig gaat.

Deze column dus vanuit Spanje... Vanaf de luchthaven... Hopelijk de volgende keer wel weer vanuit het mooie Zutphen. Want weggaan is leuk, Barcelona is fantastisch, maar ik wil toch echt weer terug naar huis, naar Zutphen!

Brief aan Máxima. Oranje kleedkamer

                                           Zutphen, 18 juni 2014

Beste Koningin Máxima,

Net zoals de rest van Nederland heb ik ook zojuist de wedstrijd bekeken tussen Australië (beter bekend als de kangoeroes van down under) en Nederland (beter bekend als de oranje leeuwen die spelen in het blauw voor de verwarring). Het was best even spannend! Zo makkelijk als tegen de Spanjaarden ging het niet deze keer. Maar ook deze wedstrijd werd een sprookje met een ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig einde; Nederland won met 3-2 van de Australiërs. Hoppa, zo door naar de volgende ronde dus. Maakt niet uit wat Nederland tegen Chili doet...

Over de Whatsapp en op Facebook komen de grappigste foto's voorzien van tekst voorbij over de spelers. Werkelijk geniaal, ik wou dat ik zoiets kon verzinnen of maken. U heeft de foto's vast ook gezien. Zo niet, laat het me even weten, dan app ik ze naar u door. 

Ineens zag ik ook een andere foto op Facebook. Namelijk een foto van u met uw echtgenoot en alle spelers in de kleedkamer. Ik dacht even dat het weer een grap was en ik zocht de grappige tekst erbij. Helaas kon ik die tekst niet vinden. Het gaat om deze foto:

Waarschijnlijk heeft u de foto al gezien, maar ik plak de foto toch in deze brief. Deze foto kan namelijk niet echt zijn. Waarom niet? U staat erop met uw echtgenoot!  U bent een leuke, mooie, aantrekkelijke vrouw. En u bent de Koningin. En daarom krijgt u de gelegenheid om de kleedkamer van de spelers binnen te gaan na de wedstrijd. Een elftal aantrekkelijke mannen in korte broekjes na een overwinning. En u mag de kleedkamer in... Wat is dan het eerste wat elke vrouw zou doen en u dus ook? De echtgenoot ergens zien kwijt te raken! Geen enkele vrouw wil tussen een stel bezwete, woest aantrekkelijke winnende mannen staan met daarbij de echtgenoot! Als ik in uw positie was geweest had ik het wel geweten... Ik had mijn echtgenoot met een paar pilsjes bij de bondscoach afgeleverd om daarna de kleedkamer binnen te gaan. Nou begrijp ik wel dat uw echtgenoot de Koning is en net iets meer te vertellen heeft, maar met zoveel sportieve mannen in de buurt was het u gelukt om de Koning de kleedkamer uit te werken. Ik weet zeker dat al deze mannen niks liever willen dan alleen met u in de kleedkamer zijn, zonder de Koning.    

Ik hoop dus dat deze foto nep is, dat uw echtgenoot erin gefotoshopt is. Zo niet, dan voel ik mij genoodzaakt met u mee te gaan naar de kleedkamer na de volgende wedstrijd. Dan help ik u wel met het wegsturen van uw echtgenoot uit de kleedkamer. Ik heb er wel trucjes voor...

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

PS: mag ik dan op de foto naast Robben staan? 

PPS: what happens in de kleedkamer stays in de kleedkamer....