Brief aan Máxima. Boer Tom

                                                Zutphen, 8 september 2014

Beste Koningin Máxima,

Zo’n 3.300.000 mensen hebben gisteravond het programma Boer zoekt vrouw gekeken. Dat is 1 op de 5 inwoners van dit land. U bent thuis met vijf personen. Uw dochters lagen op dat tijdstip al in bed, uw echtgenoot weigert vast te kijken, net zoals de rest van mannelijk Nederland. Dus u heeft het programma gezien, dat is hiermee statistisch bewezen.

Waarschijnlijk zat u net als ik een beetje met een half oog te kijken, al nippend aan een wijntje, ondertussen spelletjes spelend op de telefoon (het is trouwens uw beurt met Wordfeud en nog bedankt voor het Candy Crush leven). Er kwamen mooie beelden voorbij van het platteland in Nederland met de in dit landschap wonende boeren. Aardige kerels die we met z’n allen oprecht alle geluk van de wereld gunnen in een keuken uit het openluchtmuseum naast een stal vol varkens of gepiercte lammetjes. Zelfs de Boerin zoekt vrouw maakte het niet minder slaapverwekkend.

En toen ineens werd het lichter in de woonkamer. De temperatuur ging omhoog en de telefoon was niet meer interessant. Boer Tom trok de onverdeelde aandacht. Wat een man! Ging uw hart ook sneller kloppen en lekte de wijn uit uw mondhoek? Kleurden uw wangen ook rood en wou u ook niks liever dan die Yvon Jaspers weg slaan en met Boer Tom tussen de bollen duiken? Heeft u nu niet het idee dat u de verkeerde Hollander aan de haak heeft geslagen?

Boer Tom is mooi, innemend, vriendelijk en ongecompliceerd. Boer Tom staat ver van oorlogen, boycotten, ziektes en moorden. Boer Tom is gewoon zo lekker Hollands. Boer Tom gaat ons voorlopig laten vergeten dat er zoveel brandhaarden zijn in de wereld. Boer Tom zal onze aandacht afleiden en hij wordt heel even de zin van ons bestaan na het 8 uur journaal waarin extreem en onvoorstelbaar geweld de boventoon voert. Zodat we op maandag weer vrolijk aan het werk gaan en met collega’s praten over Boer Tom en niet over ellende.

Gaat u Boer Tom een brief schrijven? Ik niet hoor, ik schrijf altijd brieven aan u, da’s meer dan genoeg. Niet dat ik u hiermee de liefde wil verklaren, oh nee, ik zoek een prins en die mag best boer zijn. Maar op tv aan iemand de liefde verklaren, dat durf ik niet. En dus zal ik over drie maanden op de bank met een fles wijn naast me zien hoe hij ongetwijfeld met de verkeerde vrouw ervan door gaat en zal ik spijt hebben dat ik niet geschreven heb. Tenzij u het bent tussen de bollen bij Boer Tom. Mag ik hem dan eens lenen?

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

Brocante Markt. Column 2014-35 voor Contact

De eerste editie van de Brocante Markt in Zutphen. In kranten en op internet werd de komst van deze markt naar ons Zutphen groots aangekondigd, dus ik was al flink nieuwsgierig geworden. Bovendien werd de bezoekers een Frans sfeerplein en een heus Montmartre beloofd. Ik ben slechts eenmaal in Paris geweest. Verder ken ik Frankrijk alleen als een land dat nou eenmaal gepasseerd moet worden om in het mij zo geliefde Spanje te komen. Nu Frankrijk de moeite had genomen om naar Zutphen te komen besloot ik mijn vooroordelen even opzij te zetten en de Brocante markt te bezoeken. Brocant. Prachtig woord, maar

qu’est-ce que c’est? Wat is dat nou? Een korte zoektocht op het World Wide Web leerde mij dat brocant oud, maar geen antiek is. Oude meuk dus. Een andere site vertelde dat brocant staat voor een warme landelijke, charmante stijl. Dat klonk al stukken beter.

Enfin, gewoon maar eens kijken dus. Ik ging wat later op de dag. En toen ik de Laarstraat eeeh Montmartre naderde werd het donker aan de hemel. Een buurman die ik tegenkwam waarschuwde me nog: “Je had beter een paraplu mee kunnen nemen!” Ik zei dat ik wel onder de Eiffeltoren zou schuilen, maar gelukkig was het niet nodig. Leuk dat de Eiffeltoren er echt stond overigens. Ik scharrelde wat rond in het Zutphense Montmartre en zag vrolijke kramen met cadeaus en delicatessen. Hapje proeven en uiteraard ook wat kopen voor thuis. Daarna eerst maar eens naar de IJsselkade besloot ik. Daar de kunst bekijken voor het echt gaat regenen. Echter toen ik op de markt liep begon het te druppelen. Ik zag bekenden op een terras zitten en ging erbij zitten om te kletsen. En toen toch maar een wijntje, want ja, dat hoort toch wel bij de Franse sfeer. En ineens begon het heel hard te regenen. En werd het erg knus op het terras omdat iedereen de stoelen zo dicht mogelijk tegen elkaar aanschoof om maar droog onder de parasols te kunnen zitten. Het gekletter op de schermen maakte het sfeertje nog beter. Tres bien! Toen de glazen weer gevuld waren met hemelwater werd het droog. En kon ik alsnog naar de IJsselkade. Ook hier waren mooie dingen te zien aan de Seine eeeh Ijssel. En dan de markt maar weer op. Bij de fontein op het Franse sfeerplein stond een mooie lelijke eend, er was een gezellige bar ingericht en er waren twee heren die met hun muziek de sfeer echt Frans maakten. Na de kramen op de markt te hebben bekeken wist ik wat brocant was. En wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. 

Eigenlijk valt Frankrijk best wel mee. Chapeau voor de organisatie!

 

Houtwal. Column 2014-34 voor Contact

“Dan kom ik morgenmiddag bij je langs!” Aan de telefoon is een vriendin die ver weg woont en die ik lang niet heb gezien. Ik zeg dat ik dat heel gezellig vind en dat ze me even moet bellen vijf minuten voordat ze er is. Ze zegt dat ze dat zal doen en we hangen op.

De volgende dag haal ik wat lekkers in huis bij de bakker en zorg voor een goede bak koffie. Huis aan kant, ik ben klaar voor het bezoek. Ik plof op de bank neer met een goed boek en vergeet alles om me heen tot ik opschrik van de telefoon. “Ik ben er bijna, waarom moet ik je eigenlijk daarvoor bellen?” hoor ik mijn vriendin zeggen aan de andere kant van de lijn. Ik geef geen antwoord en zeg dat ik haar zo zie. Ik hang op, leg m’n boek aan de kant, pak m’n portemonnee en loop de deur uit naar deparkeerplaats op de Houtwal. Ik koop een kaartje bij een parkeerautomaat en wacht geduldig tot ik de auto van m’n vriendin zie. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een zooitje is het hier eigenlijk. Lege verpakkingen van etenswaren en flesjes drinken liggen op de parkeerplaatsen. Op meerdere plekken hebben mensen de inhoud van hun asbak leeggegooid. Ik snap echt nietwaarom iemand zo het afval van zich afgooit als er ookprullenbakken zijn. Althans… Ik kijk eens goed om me heen en dan valt me op dat er geen prullenbak te bekennen is. Ja, achter de camperplaatsen, maar daar komen gewone parkeerders niet in de buurt. Geen prullenbak is zeker geen reden om afval op straat te gooien, maar het verklaart het afval wel. Waarom staat hier geen prullenbak? En terwijl ik om me heen kijk valt me nog wat op. Er staan namelijk vier parkeerautomaten op dat hele kleine stukje Houtwal. Vier van die dure machines. Ongelooflijk. Ineens snap ik ook waarom het tarief voor parkeren op de Houtwal elk jaar verhoogd wordt. Voordat die vier automaten terugverdiend zijn…

Als ik de auto zie aankomen van m’n vriendin loop ik naar haar toe over de weg. Zwaaiend loop ik haar tegemoet, tot ik m’n enkel verzwik en op de straat val. Al wrijvend over mijn pijnlijke enkel zie ik dat het geen wonder is dat ik hier lig. De weg om de parkeerplaatsen mag amper nog een weg genoemd worden, het zit vol met diepe gaten. Ik sta op en strompel al wapperend met het gekochte parkeerkaartje naar m’n vriendin toe die inmiddels geparkeerd heeft. “Wat doe jij nou?” vraagt ze verbaasd. Ik zeg dat ik al een kaartje voor haar gekocht heb. Waar ik woon mag ze niet parkeren, da’s voor vergunninghouders. En dat mensen die mij willen bezoeken geld moeten betalen, dat voelt niet goed. Dus daarom geef ik haar het kaartje.

De volgende keer wil ik graag waar voor mijn geld. Schone parkeerplaatsen waar afvalbakken staan. Geen gaten in de weg. Of is de Houtwal voor de gemeente Zutphen een Goudwal waar niet in geïnvesteerd wordt, enkel geïncasseerd?

Zomer in Zutphen deel II. Column 2014-33 voor Contact

 Zeiknat thuiskomen na gewoon even wat boodschappen doen.

Zin hebben in een groot bord met zuurkool. En boerenkool. En erwtensoep.

Zoeken naar een droog plekje om te schuilen in Zutphen.

Zwoegen in de sportschool want buiten sporten is te nat en te koud.

Zomaar ineens verlangen naar warme chocolademelk en glühwein.

Zinloos mopperen. Het weer verandert er echt niet door.

Zeer verbaasd zijn dat het toch echt pas augustus is terwijl het buiten wel eind oktober lijkt.  

Zoveel keer per dag droge kleren aantrekken omdat ik steeds m'n regenjas vergeet.

Zorgvuldig m’n haar en make-up doen en er na vijf minuten buiten zijn uitzien alsof ik carnaval ga vieren.

Zodra niemand kijkt stiekem heel hard in de plassen stampen. Of er doorheen fietsen.

Zachtjes onbewust Kerstliedjes zingen.

Zwemmen in de Berkel tijdens de Vrije Slag door Zutphen en langs de kant ook net zo nat worden.

Zielig naar buiten staren en verlangen naar zon en warmte.

Zeven graden ’s nachts en zestien overdag. Als we geluk hebben.

Zwembad hebben in de slaapkamer omdat ik de ramen niet goed heb gesloten.

Zitten met m’n kont op een nat zadel van de fiets.

Zorgvuldig een planning maken aan de hand van Buienradar wanneer ik naar buiten ga.

Zwammen en paddenstoelen in het gras en tegen de boom vinden.

Zeuren, zaniken en zemelen over het weer met z’n allen.

Zeggen dat het vast weer zonnig wordt in september en hopen dat het ook zo is.

Zwetend thuiskomen omdat ik hard heb moeten rennen om voor die bui thuis te zijn.

Zon zien en mezelf afvragen wat dat ook alweer voor helder ding aan de hemel is.

Zout willen kopen om te strooien want het voelt als winter.

Zwarte dreigende wolken boven Zutphen zien en eigenlijk is dat toch best een mooi gezicht.

Zomerfeesten bezoeken met een paraplu en proberen om niemand met de punt ervan een oog uit te steken.

Zuchtend zien hoe het mooie bruine kleurtje heel snel verdwijnt van m’n lijf.

Zeldzame zonnestraaltjes koesteren.

Zomerse muziek opzetten, de kachel aandoen en net doen alsof het hoog zomer is.

Zappend op de bank voor de televisie zitten en geen zin hebben om de deur uit te gaan.

Zonnebanken zoeken op internet.

Zeker weten dat emigreren naar een warm en zon-zeker zuiders land een goed idee is.

Zandzakken voor de deur leggen omdat het niet lijkt te stoppen met regenen.

Zwaar balen dat ik deze column op deze manier schrijven kan.

Zzzzzzzlapen. 

Winterzzzzzzzlapen.

Konnichiwa Zutphen‏. Column 2014-32 voor Contact.

 "Does Zutphen have a big station?" Ik heb op het station afgesproken met Kiko, een vriendin uit Japan die ik in Peru heb ontmoet. Ze is op reis in België en Nederland en komt mij in Zutphen ook een paar dagen met een bezoek vereren. Ik stel haar gerust. Het station is klein en ik zal haar zeker vinden.

Als ik bij het station kom zie ik haar meteen, zoveel Japanners zijn er immers niet in Zutphen. Bijzonder om elkaar in Zuid-Amerika te ontmoeten, daar met elkaar op te trekken en nu ineens samen in Zutphen te staan. Ik ben echt blij haar te zien! Bij mij thuis drinken we wat en kletsen we honderduit. En dan gaan we Zutphen in. En terwijl ik achteloos de deur uitloop richting de binnenstad blijkt voor haar alles bijzonder te zijn. Eigenlijk wel logisch. Japan en Zutphen verschillen wel heel erg veel. Dus lopen we vervolgens heel rustig, uitgebreid om ons heen kijkend naar de binnenstad. En terwijl ik uitleg geef over de stad, de huizen, het Bornhof, de Walburgkerk en de vlag op het oude gemeentehuis ga ik Zutphen ook door haar ogen zien. En wat zie ik ineens veel details die me nog nooit opgevallen zijn. Ik schaam me bijna dat zij dingen ziet die ik nooit echt gezien heb.

Door het slechte weer zijn er bijna geen mensen op de IJsselkade en hebben wij de grootste lol met de waterwerken. Een Nederlandse volwassen persoon past niet in het beeld van Droge Nap, Kiko wel. En dat levert hilarische foto's op...

Op de terugweg boodschappen doen in de supermarkt. En daar leer ik dat Japanse nootjes ook  echt in Japan gegeten worden, maar dat Sudoku niet populair is in Japan. Samen bekijken we alle flessen cola van een merk dat voornamen op de etiketten drukt. De naam Kiko is er niet bij. De naam Henrieke ook niet trouwens.

De volgende dag gaan we samen de Achterhoek in. Eerst een rondleiding in een kaasboerderij, dan naar de klompenfabriek om vervolgens even de grens over te steken en in Duitsland te kijken. Dat wij zonder het te merken een landsgrens kunnen passeren is voor haar onvoorstelbaar. We lunchen in Duitsland, lopen wat rond en rijden dan weer terug richting Zutphen. Uiteraard kan Bronkhorst niet overgeslagen worden. Het kleinste stadje van Nederland met de oude gebouwen en het pontje vind ze geweldig. En ik ook.

Het avondeten doen we deze avond bij mijn moeder en haar man. Kiko had nog nooit echt Nederlands gegeten vertelde ze. Het komt buiten met bakken de lucht uit, dus ook al is het zomer, het is prima weer voor boerenkool... Tot mijn grote verbazing vind ze de boerenkool geweldig!

De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen. En afscheid nemen doet pijn. De wereld is groot, maar eigenlijk ook zo klein. Ik hoop haar nog eens weer te zien, in Japan, Zuid-Amerika of gewoon in Zutphen. Bedankt Kiko, dat ik door jouw ogen de Achterhoek en Zutphen mocht zien. Hopelijk tot ooit, ergens in de wereld... 

Zomer in Zutphen. Column 2014-31 voor Contact

Zwemmen in Bronsbergen en tussendoor aan de zijkant zonnebaden in het zachte gras om het zeer lichte kleurtje van mijn huid te laten verdwijnen.

Zittend op een terras in de zon deze column schrijven terwijl een vriendin een berichtje stuurt: Ik zie je zo!

Zoals een toerist door Zutphen dwalen en omhoog kijken naar gebouwen die ik normaal niet echt goed zie.

Zelfbeheersing hebben om niet in de fontein te springen. Of toch niet…

Zorgeloos genieten van het zoveelste zoete ijsje.           

Zonnend op de IJselkade kijken naar de boten die langsvaren en zwaaien naar de schippers.

Zomaar ineens een vrije dag nemen en leuke dingen doen.

Zeer vroeg opstaan om de zonsopkomst te kunnen zien.

Zomerfeesten bezoeken en daar hard en in mijn geval ook vals meezingen met de zangers en zangeressen op de podia.

Zoemende bijtjes op de bloemen en zeer irritante zoemende muggen in de slaapkamer.

Zweten in de sportschool en trots zijn omdat ik toch geweest ben.

Zeldzame vlinders zoeken maar blij zijn van elke zachtjes fladderende vlinder.

Zowaar een beetje bruiner zijn aan het einde van de dag.

Zware gevechten houden met waterpistolen.

Zelf proberen net zo hard te fietsen als de rijders van de wiellerronde.

Zolang op het terras op de Houtmarkt zitten dat de zitting van de stoelen een afdruk in m’n benen achterlaat.

Zin hebben om weer kind te zijn en ook zeiknat willen worden bij de waterwerken op de IJsselkade.

Zwervend op de fiets de omgeving verkennen en zien hoe Zutphen er van een afstandje uitziet.

Zien hoe het langzaam donker wordt en dan voelen dat het wat koeler wordt.

Zand van het strand van Bronsbergen in m’n schoenen vinden.

Zoeken naar mooie en bijzondere boeken op de boekenmarkt.

Zuchtend de boodschappen doen, want het is te warm om te zeulen met tassen.

Zeer veel water naar beneden zien vallen in zeer heftige buien en oh wat ruikt het buiten dan zo lekker.

Zwetend zoeken naar een mooi plekje in de schaduw.

Zuinig aan doen met de laatste ijsblokjes.

Zachtjes zingend op de fiets zitten omdat ik zo vrolijk ben.

Zeker weten dat ik nooit meer winter wil.

Zover de ramen en deuren openzetten dat het een beetje doorwaait in huis.

Zo-even besloten het laatste drankje te drinken maar de zon brandt nog zo fel dus we nemen er nog één.

 

Zo kom ik de zomer van 2014 in Zutphen zeker wel door.

 

Zinderende zomerdagen.

Zachte zomeravonden.

Zwoele zomernachten.

Zzzzlapen. 

Fietsen. Column 2014-30 voor Contact

‘Ga je mee zwemmen?” vraagt een goede vriendin. Ik was eigenlijk van plan om te fietsen, maar twijfel toch even. Zwemmen in Bronsbergen na een lange warme dag op het werk is ook geen straf. Toch besluit ik te gaan fietsen. Ik zeg haar dat ik na mijn rondje fietsen misschien nog wel even langs rijd. Ik trek mijn fietskleding aan, vul een bidon met water en stap op mijn fiets. Zodra ik de straat uitrijd krijg ik nieuwe energie. Ik rijd Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Via Voorstonden naar Hall. En vanuit Hall is er een prachtig slingerend fietspad in het bos naar Brummen. Het ruikt heerlijk in het bos. Het is er stil, er zijn bijna geen andere mensen op het fietspad. Ik rijd hier even rustig aan, gewoon om even om me heen te kijken. Als ik weer op de gewone weg naar Brummen kom fiets ik wat harder. Even flink het tempo erin is ook leuk. Via de Cortenoeverseweg fiets ik weer in de richting van Zutphen. Ik zie de torens al. Als ik Zutphen zo zie liggen, ben ik altijd trots dat ik er mag wonen. De mooie torens die het aangezicht van Zutphen zo bijzonder maken. Ik fiets door, naar de Nieuwe Ijsselbrug. Even flink kracht zetten op de pedalen om boven te komen, maar het is de moeite waard. Midden op de Nieuwe Ijsselbrug blijf ik staan. Wel op het fietspad uiteraard… Maar wat vind ik het uitzicht hier mooi, dit is één van mijn favoriete Zutphense plekjes.  Naar beneden kijkend in het snel stromende water zijn vaak vissen te zien. Boten die langsvaren, koeien in de uiterwaarden. Ik kan er naar blijven kijken. Jammer dat er hier geen bankje staat. Gewoon om even te zitten en naar beneden te kijken. Als ik de andere kant op kijk zie ik Zutphen. Auto’s razen voor me langs, maar dat deert niet. Ook aan die kant is het uitzicht de moeite waard. In de verte zie ik de drie windmolens draaien. Synchroom. Dat doen ze altijd en ik vraag me nog steeds af hoe dat toch kan. Na een tijdje toch maar de brug af, da’s een makkie om zo te fietsen. Ik rijd Zutphen in, naar mijn vriendin. In haar tuin ploffen we neer, zij haar haren nat van het zwemmen en ik van het fietsen. Met een drankje erbij zitten we lekker te kletsen. Wat is dit weer een mooie Zutphense zomeravond. 

Fluistertocht. Column 2014-29 voor Contact

Eigenlijk stond mijn hoofd er niet naar om leuke dingen te doen afgelopen vrijdag. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar Oekraïne, naar alle slachtoffers. Ik had me weken geleden al opgegeven voor de Fluistertocht in Zutphen, maar ik voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl er zoveel verdriet in Nederland was. En is.

Toch liet ik me overhalen om te gaan. Marion Traas van ’t Atrium had immers zo haar best gedaan om een bijzondere tocht te organiseren. En dus was ik op vrijdagavond om 22:30 uur in ’t Atrium waar nog zo’n dertig mensen waren en waar de ontvangst zeer hartelijk was met een hapje en een drankje. Tot een vrolijke man binnenkwam die zich voorstelde als Eugene Ligtvoet, verhalenverteller. Hij nam ons mee de stad in.

De stad in, dat was niet vanzelfsprekend bleek al snel. Bij de poort onder de Drogenapstoren vertelde Eugene als middeleeuwse poortwachter over zijn taak. Over het leven binnen en buiten de stad. Ook maakte hij ons duidelijk dat we veel te laat waren. Het poortersklokje had al geslagen, dus de poort naar de stad was dicht. Na wat beloftes aan de poortwachter, waaronder dat we ons zedelijk zouden gedragen, mochten we dan toch de stad in. Op meerdere plekken werd gestopt en vertelde Eugene een verhaal. Over aflaten, dames buiten de stadspoort, Else en kanunnikes. Geweldig hoe hij vertellen kan en bijzonder om op deze manier door de Zutphense binnenstad te lopen. Het lopen werd traplopen toen we bij de Walburgkerk kwamen en hier de 205 traptreden mochten betreden naar boven. Het was gelukkig wat afgekoeld dus het was goed te doen. Eenmaal boven wachtte een betoverend uitzicht over het donkere Zutphen en de omgeving. Nou word ik niet zo snel ergens stil van, maar daar in het donker, op de Walburgkerk werd ik stil. Wat een indrukwekkend uitzicht. De donkere stad beneden mij met haar lichtjes. En buiten Zutphen en Warnsveld was het echt donker. Tot aan de lichtgevende plekken waar Deventer, Lochem, Apeldoorn, Vorden en andere plaatsen lagen. En is het overdag heel makkelijk om gebouwen in Zutphen en andere plaatsen te herkennen, zo in het donker viel dat toch flink tegen. Geweldig om te zien hoe de trein als een lichtgevend rupsje Zutphen binnenreed, terwijl de IJssel als een zwarte slang oneindig kronkelde, dwars door Zutphen heen. Ik had er uren kunnen blijven staan, had er wel willen slapen, maar helaas, ik moest toch echt mee terug naar beneden. Nadat Marion de deur van de kerk had gesloten met een enorme antieke sleutel leidde Eugene ons verder de stad en liet ons genieten van nog een verhaal. Uiteindelijk kwamen we uit bij de stadsbrouwerij waar we onder het genot van een drankje nog na konden praten, tot het terras ging sluiten.

Op weg naar huis keek ik omhoog, naar de lucht, naar de sterren. Wat was ik blij dat ik toch naar deze mooie Fluistertocht was gegaan. En wat realiseerde ik mij hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier zulke mooie dingen mag beleven. 

Zutphen overzee. Column 2014-28 voor Contact

Een paar jaar geleden was ik op het prachtige Caribische eiland Sint Maarten. Ik was daar uiteraard om van de zon en het strand te genieten, maar ik was er vooral om een goede vriend uit Zutphen te bezoeken die erheen verhuisd was. Op een dag maakte ik een afspraak bij een duikschool op het verderop gelegen eiland Anguila. Ik moest erheen met de boot, langs de douane en een visum kopen. Anguila is namelijk van het Verenigd Koninkrijk. Eenmaal aangekomen bij de duikschool werd ik aangesproken door de kapitein van de boot. ‘Are you the Dutch girl?’ Ik bevestigde dat, waarop de man in het Nederlands verder sprak en mij vertelde dat hij al 12 jaar op het eiland woonde en dat er maar heel weinig Nederlanders kwamen. De laatste drie jaar had hij geen Nederlander meer gezien. En toen vroeg hij me waar ik woonde. ‘Zutphen’ antwoordde ik. De man viel bijna van zijn stoel af want hij was geboren in Zutphen en had de eerste 18 jaar van zijn leven daar doorgebracht. Ongelooflijk om zo ver van huis op zo’n afgelegen plek nog iemand uit Zutphen tegen te komen. We hebben nog lang gekletst en ik heb een fantastische duik gemaakt vanaf de boot van deze Zutphense man…

Afgelopen week was ik op internet aan het zoeken naar Zutphen. En ik kwam er toen achter dat wij hier langs de IJssel niet de enige inwoners van Zutphen zijn. Heel ver weg, in de Verenigde Staten, in de staat Michigan ligt een dorp dat ook Zutphen heet. Het ligt naast Zeeland dat weer naast het plaatsje Holland ligt. En dat in Noord- Amerika, vlak bij de Canadese grens. Daar moest ik meer van weten… Via Google earth heb ik even rondgelopen in Zutphen. Erheen vliegen om er echt te lopen was namelijk geen optie. Zutphen bleek niet meer te zijn dan een gehucht. Wel met van die typische Amerikaanse huizen. Maar behalve de naam kon ik er geen overeenkomsten vinden met “ons” Zutphen. Er staat een kerkje, de Zutphen church Hudsonville. Volgens Facebook zijn er wel 33 mensen geweest in het dorpje en dat is eigenlijk ook alles wat ik over Zutphen-ver-weg kon vinden.  Ooit moet daar dus een Hollander zijn geweest die heeft gedacht: ‘zo, dit dorpje noem ik Zutphen.’ Wie dat is geweest daar kwam ik niet achter helaas. Ik denk wel dat het een oud-inwoner van Zutphen was die toch wat heimwee had daar. Maar nou ben ik wel nieuwsgierig: is er iemand die er echt geweest is? Een foto van een inwoner van Zutphen-langs-de-IJssel in Zutphen Michigan? Mensen uit Zutphen reizen immers overal heen, dat is wel bewezen!

Chagrijn-trein. Column 2014-27 voor Contact

Al rijdend in mijn autootje hoor ik ineens wat geluiden die ik anders niet hoor. Ik rijd stug door, maar ruik dan ook ineens een brandlucht. Dat is echt niet goed! Ik wijzig meteen mijn bestemming en rijd direct door naar de garage. Daar krijg ik te horen dat er wel het één en ander mis is met mijn auto en dat ik dus een paar dagen een ander vervoermiddel moet gaan gebruiken. Fietsen en lopen is leuk, maar voor grote afstanden zal ik dus met de trein moeten. Moeten, want ik stap niet voor mijn lol in de trein. Via internet bestel ik een OV-chipkaart. Net op tijd, ik ben nog net niet de laatste Nederlander zonder zo’n kaart. Op een morgen moet ik vroeg naar Apeldoorn. Met de trein dus. Inchecken en instappen. Eigenlijk best makkelijk. De trein is al aardig vol met mensen. Ik vind nog een zitplekje, maar er ligt een tas op. Ik zeg vrolijk goedemorgen en vraag vriendelijk of ik op de plek van de tas mag gaan zitten. Niemand zegt wat terug. De tas wordt geërgerd op de grond gezet door een man die mij geen blik waardig keurt. Ik voel me erg ongemakkelijk en ga zitten. Ineens twijfel ik erg aan mezelf. Ik check mijn kleding, haar, make-up en adem, maar daar is niks mis mee. Blijkbaar heb ik gewoon de verkeerde zitplek tussen de verkeerde mensen uitgekozen. De trein vertrekt en ik kijk om me heen. De meeste mensen hebben hun telefoon in de hand en oordoppen in hun oren. Een enkeling leest een krant. Maar niemand kijkt vrolijk. Ongelooflijk! Ik vraag me af waarom iedereen zo chagrijnig en contactgestoord in de trein zit. Ik durf het echter niet te vragen aan medereizigers. Dus blijf ik maar gewoon zitten en kijk naar buiten. Ineens heb ik zin om in opstand te komen. Zin om heel hard een liedje te gaan zingen. Of om iedereen in de coupé een hand te geven en goedemorgen te zeggen. Om een polonaise te beginnen. Om een hele goede mop te vertellen. Of juist een hele slechte. Om te beginnen met tikkertje spelen. Maar ik houd mezelf in bedwang, al kost het me veel moeite. Als ik het bijna niet meer vol kan houden arriveert de trein in Apeldoorn en kan ik de trein uit. Dáááááág chagrijnige mensen die in Zutphen in de trein zijn gestapt!

De daaropvolgende dagen gaat het net zo in de trein. En dan is gelukkig mijn autootje gemaakt. Maar in de garage krijg ik te horen dat ik er rekening mee moet houden dat mijn auto het niet zo lang meer vol gaat houden. En dan zal ik dus weer met de trein moeten. Aan alle chagrijnige mensen in de trein: U bent gewaarschuwd, ik kom binnenkort weer terug. En ik vrees dat ik mezelf dan niet meer in bedwang kan houden. Tikkie, jij bent em!

Brief aan Máxima. MH17.

                                                            Zutphen, 21 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Als Koningin reist u vast in stijl in een regeringsvliegtuig. Uw koffer wordt ingepakt en u hoeft niet te sparen voor een lange reis naar een ander continent.

Maar kunt u zich nog herinneren hoe het was toen u nog gewoon Máxima was en geen Koningin?

Weet u nog hoe geweldig het was om naar een ander continent te reizen? 

Goedkoop is dat niet. De meeste mensen moeten hard sparen voor een ticket naar een plek op deze aarde zo ver weg. Er wordt extra gewerkt en mensen leggen spaarpotjes aan. Op de bank of in een echt spaarvarken. Hoe langer er gespaard moet worden, des te groter is de zin om weg te gaan. De bestemming wordt zorgvuldig gekozen, reizen van meer dan 12 uur vliegen zijn niet vanzelfsprekend en vaak eenmalig. Dus op de plaats van bestemming liever geen oorlog of andere politieke spanningen. Geen nare ziektes, maar als die er toch zijn dan eerst langs de GGD om de nodige injecties te halen. Reizen zo ver weg gaan vaak naar plekken om andere culturen te ontdekken, tropische stranden te zien en voedsel te eten wat we niet kennen. En om te slapen op plaatsen waar we thuis niet aan moeten denken. En om even in een hele andere wereld te zijn. Gewoon om een mooi avontuur te beleven, alleen of met geliefden. Of om een droom waar te maken.

Weet u nog hoe het was de dag voor u vertrok?

Nog even langs de boekhandel om wat tijdschriften en een goed boek te kopen. En een mooie bikini uiteraard. Snel de laatste was doen en hopen dat het favoriete shirtje op tijd droog is. De MP3-speler, I-pad, telefoon, Nintendo, camera en E-reader opladen. De koffer inpakken en natuurlijk het reisboek mee. Nog even langs bij ouders om gedag te zeggen, een knuffel te geven en beloven voorzichtig te doen. Het huisdier nog onder dak brengen. En thuis nog schoonmaken en opruimen want dat is zo fijn thuiskomen in een opgeruimd huis. Uiteindelijk veel te laat in bed stappen en niet kunnen slapen omdat het best spannend is, zo’n reis.

Beste Koningin Máxima, weet u nog hoe het was op de luchthaven?

De trein erheen heeft toch weer vertraging of er is weer een flinke file op de weg. En dan toch nog op tijd op de luchthaven zijn. Tussen alle reizigers de goede balie zoeken om in te checken en dan lang in de rij moeten staan, hopend op een mooi plekje bij het raam. Blij zijn dat de koffer niet te zwaar is. Dan langs de marechaussee en daarna lekker het tax-free gebied in. Winkelen; drank en een zonnebril met korting kopen. Te dure broodjes eten en tegen de spanning vast een glaasje wijn of een biertje drinken. Een foto maken van het vliegtuig waarmee u vliegt en deze naar vrienden en familie sturen en op Facebook plaatsen. Misschien met een grapje erbij. De handbagage laten checken en dan het vliegtuig in. En dan wordt het wel een beetje spannend. Maar toch nog even genieten van het op de benen staan, want straks moet er 12 uur op dezelfde stoel gezeten worden.

Weet u nog, hoe de stewardess u ontving in het vliegtuig?

Op zoek gaan naar de stoel waar de komende 12 uur gezeten moet worden. Als die stoel eenmaal gevonden is, dan goed kijken welke mensen er in de buurt zitten. Hopen dat ze niet gelijk de stoel naar achteren klappen zodat u meteen al klem zit. En dan gaat de grote reis beginnen. En voor veel mensen het vervelendste gedeelte; het opstijgen. Riemen vast, elektronische apparatuur uit en een instructievideo kijken met stewardessen die de veiligheidsmaatregelen voordoen. Ervan uitgaand deze maatregelen niet nodig te hebben, toch goed opletten. Gewoon voor de zekerheid.

Weet u nog hoe de piloot een praatje hield en hoe toen het opstijgen begon?

Hoe het vliegtuig eerst langzaam en daarna steeds sneller over de startbaan reed om vervolgens een snelheid te halen die ondenkbaar was met de auto? Om dan los te komen van de grond. Even het gevoel hebben dat het vliegtuig neerstort om dan toch steeds hoger en hoger te gaan? En door het raampje te zien dat Nederland steeds kleiner wordt? In gedachten tijdelijk afscheid nemen van het mooie Nederland en dan in de rondte kijken en zien dat de medereizigers het ook niet leuk vinden maar als de lampjes “riemen vast” niet meer branden er overal opluchting te zien is. En dan de blijdschap dat de grote reis nu echt begonnen is en dat na het gevaarlijke opstijgen niets meer mis kan gaan.

Weet u nog hoe saai vliegen in een gewoon vliegtuig was? 

Dat de stewardessen heel snel met een hapje en drankje komen en een warme vochtige doek. Video’s uitzoeken op het schermpje in de stoel voor u en na de eerste film erachter komen dat het nog ruim tien uur vliegen is en eigenlijk niet opschiet. In de rij staan voor de toiletten en daarna proberen te slapen. En dat op een hoogte van tien kilometer, tweemaal de lengte van een avondvierdaagse in een gemiddeld stadje.

Beste Koningin Máxima. De reizigers van de vlucht MH17 die zo hard hebben gespaard en zoveel hebben gedroomd zijn niet verder gekomen dan dit. Weet u nog hoe fijn het is om na 12 uur vliegen uw benen te strekken, een gewoon toilet op te zoeken, de geur van het verre land te ruiken, vreemd geld te pinnen en zo blij te zijn om er gewoon te zijn? De reizigers van MH17 zijn zover niet gekomen, maar hebben iets gruwelijks meegemaakt aan boord wat ik me niet voor kan stellen. Maar de beelden op tv spreken voor zich. Er zijn geen dromen waargemaakt, geen tropische stranden bezocht en geen avonturen beleefd. Deze mensen liggen in een weiland. Dood. Alleen of met hun geliefde. Op een plek die ze niet hebben uitgekozen en waarvoor ze niet hebben gespaard. Dromen zijn nachtmerries geworden, beloftes aan familieleden om veilig terug te keren zijn niet nagekomen. Hun bezittingen, zorgvuldig uitgezocht en passend binnen de 20 kilo die ze mee mochten nemen worden geroofd. Het Nederland dat ze bij het opstijgen zagen blijkt het laatste te zijn wat ze van ons landje zagen.

Beste Koning Máxima. Kunt u er alstublieft voor zorgen dat deze mensen weer terug komen bij hun familie en geliefden? De reis waarvan ze droomden zullen ze nooit meer maken. Maar hun achterblijvers droomden over een veilige terugkeer. Zelf kunnen ze niet meer terugkeren. Kunt u ze niet helpen?

Weet u nog hoe mooi het is om weer thuis te komen?

Thuis, waar geliefden wachten. Reizen is mooi, thuiskomen is fantastisch.

Laat alstublieft deze mensen niet achter op een plek waar ze niet voor gekozen hebben.

Laat alstublieft de nachtmerrie van de nabestaanden niet zolang duren. 

Alstublieft.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

Brief aan Máxima: Nederland-Argentinië

                                           Zutphen, 7 juli 2014

Beste Koningin Máxima,

Het onvermijdelijke is gebeurd, Nederland en Argentinië gaan tegen elkaar een halve finale spelen op het WK. Ineens komen grappige foto’s en teksten voorbij op Facebook over u en uw echtgenoot. Kunt u hier om lachen? Of is de sfeer om te snijden in het paleis…

Praat u nog wel met uw echtgenoot sinds afgelopen zaterdag? Of spreekt u enkel nog Spaans en hij Nederlands? In het Spaans is het wel lekkerder schelden dan in het Nederlands, die wedstrijd wint u alvast. Vraagt u de kok om empenada’s en wil u echtgenoot boerenkool? Heeft u in de tuin een paar vicuna’s en nandu’s laten grazen tussen de net gekochte Hollandse koeien van manlief? Staat uw Koning met een pot oranje verf op de ladder en heeft u de schilder opdracht gegeven om het paleis blauw-wit te schilderen? Drinkt uw echtgenoot enkel nog Grolsch of Heineken en u Argentijnse wijn?

Uw dochters hebben het goed voor elkaar. Ze zijn half Argentijns, half Nederlands. Dus ze kunnen gewoon op tijd naar bed komende woensdag, één van beide landen gaat toch wel de finale spelen. Voor u en uw echtgenoot is dat anders, hoewel hij half Duits is en dus in theorie ook nog kan overlopen naar de Duitsers. In het verre verleden zijn koningen echter voor minder van de troon gestoten en onthoofd…

Waarschijnlijk staat in de kleine lettertjes van uw contract dat u als Koningin der Nederlanden supporter bent van de Nederlandse teams. Dat is mooi, want daarmee mag u na de wedstrijd de kleedkamer van de spelers in, staat u vooraan bij het schaatsen en heeft u altijd kaarten voor de Olympische Spelen en kunt u gratis drinken in het Holland Heineken House. Maar voetbal is anders. Voetbal is oorlog. U laat vast heel correct de Rijksvoorlichtingsdienst zeggen dat u voor Nederland bent maar het beide landen gunt. Ik geloof u niet. U kunt het mij wel vertellen of appen. U bent gewoon met uw hele hart, uw corazon, Argentijnse. Dus uw bloed, uw sangre, is blauw-wit. En u draagt straks een oranje shirtje. Had u toch beter de kleine lettertjes in het contract moeten lezen…

Ik wens u en uw echtgenoot veel sterkte komende woensdag.

Uw onderdaan in het oranje,

Henrieke Schoonekamp

P.S: U kunt blauw-wit ondergoed onder het oranje shirtje dragen, uw echtgenoot is na afloop van de wedstrijd toch te dronken om dat op te merken.

P.P.S: Let op uw beveiliging. Hollanders die komende woensdagavond een Argentijnse moeten bewaken zijn echt niet te vertrouwen.

Park. Column 2014-26 voor Contact.

Wat zou ik hier graag wat schrijven over het IJsselfestival! Want wat was daar veel te doen! Goed Geboerd, Zutphen Loungt, helicoptervluchten, piraatjes op de IJssel en Berkel,  ridders, hapjes en drankjes en heel veel oude Fiatjes 500. Helaas kan ik er niks over schrijven want ik was er niet bij. Ik moest namelijk gewoon aan het werk. Nou vind ik werken niet erg, maar wel als dat op dezelfde dag is als dat het IJsselfestival wordt gehouden. Volgend jaar ga ik zeker op tijd vrij vragen of een dienst ruilen, zodat ik erbij kan zijn. En hier dus ook kan vertellen hoe leuk het was.

In plaats van afgelopen zondag was ik vrij op dinsdag 1 juli. De eerste dag van een nieuwe maand met een vrije dag beginnen, daar is niks mis mee. Helaas is er dan niet zoveel te doen. En ook dat is niet zo heel erg, ik begon mijn vrije dag met rekeningen betalen en administratie doen. En de was doen, schoonmaken en opruimen. Niks aan, maar ja, het moet gebeuren. Toen dat klaar was en het zonnetje buiten heel erg lekker aan het schijnen was, had ik zin om buiten in het gras te gaan zitten met een boek. Maar ja, waar? In Amsterdam is het heel normaal om in het Vondelpark neer te ploffen op een kleedje om lekker te picknicken, een goed boek te lezen of te kletsen met vrienden. Ook in Zwolle, Arnhem, Apeldoorn en Deventer ken ik zulke parken. Parken om af te spreken met vrienden. Om te badmintonnen of met een frisbee over te gooien. Om te kletsen, wat te eten en drinken of gewoon om in de zon te  gaan liggen. In Zutphen ken ik deze parken helaas niet. Het vogelpark voor de Jacob Damsingel en achter het Baudartius College, het park langs de Berkel bij de Hobbemakade, het park rondom de Vijver bij het zwembad en verderop bij De Kaardebol, het is er prachtig. Maar als ik er zou proberen een kleedje neer te leggen zou ik raar aangekeken worden. Dat zou ik niet zo heel erg vinden, maar ik vrees dat het me niet eens zou lukken om het kleedje neer te leggen zonder hondenuitwerpselen te raken. Of een blikje drinken of ander afval.

Hier in Zutphen is het niet normaal om in het gras te gaan zitten en lekker te relaxen. Kunnen we dat niet veranderen met z’n allen? Als nou iedereen de parken schoon houdt en er gaat sporten, een boek gaat lezen of lekker gaat picknicken, dan hebben we toch het hele jaar een klein festival in elk park? In ieder geval zolang het mooi weer is… Ik ga ervoor, wie doet er mee?

Barcelona. Column 2014-25 voor Contact.

Zutphen is prachtig, maar een paar dagen geen Zutphen is zeker net zo leuk. En daarom heb ik het vertrouwde geluid van de klokken van de Walburgkerk en de Wijnhuistoren tijdelijk ingeruild voor het geluid van de klokken van de kathedraal van Barcelona. Geen markt op donderdag of zaterdag maar wel naar de overdekte markt St. Josep grenzend aan de Ramblas. Geen terras aan de IJssel, wel in de wijk Barceloneta aan de Middellandse zee. In Zutphen vind ik het heerlijk om door de oude, middeleeuwse straatjes te dwalen, in Barcelona is het mogelijk om dagen te (ver)dwalen in de prachtige Gotische wijk. Een wijntje en een hapje in een donkere, oude tapasbar waar de tijd stil lijkt te staan. 's Avonds is er ineens muziek op straat, achter de kathedraal. Muzikanten spelen gitaar en fluit en daarbij wordt door tientallen mensen gedanst. Gewoon, op een plein. Als in Zutphen zoiets spontaan zou gebeuren vrees ik dat er geklaagd zou worden over geluidsoverlast....

Aan het eind van de Ramblas, waar vele artiesten hun kunsten vertonen, staat het standbeeld van Columbus op een bal op een hele hoge zuil. Columbus wijst hier naar de zee. Vanaf hier is hij vertrokken om nieuwe werelden te ontdekken. Er is niet veel fantasie voor nodig om hem weg te zien varen. In de zuil van Columbus is een lift waarmee het binnenste van de bal bereikt kan worden. Vanuit de bal is werkelijk de hele stad te zien. Zo mooi! Net als vanaf de Walburgkerk heel Zutphen te zien is. Uiteraard worden ook Parc Guell en de Sagrada Familia bezocht. Zal ik het ooit mogen meemaken dat deze door Gaudi ontworpen kerk echt af is en niet meer in de steigers staat?

Na vijf geweldige dagen Spanje is het tijd om de koffer in te pakken en naar Zutphen te gaan. Met de bus naar de luchthaven, inchecken, veiligheidscontrole en dan het tax-free gebied in waar nog even gewacht moet worden. Ineens staat op de borden dat alle vluchten afgelast zijn. Even denk ik dat het een grap is, een poging van de Spanjaarden om de Hollanders en de rest van de wereld af te straffen voor de met 5-1 verloren voetbalwedstrijd en de uitschakeling op het WK. Maar dan blijkt dat er in Frankrijk gestaakt wordt op de luchthavens en dat daarom geen vliegtuig de lucht in gaat. En dat het nog wel enkele dagen kan duren voordat er weer een vliegtuig gaat.

Deze column dus vanuit Spanje... Vanaf de luchthaven... Hopelijk de volgende keer wel weer vanuit het mooie Zutphen. Want weggaan is leuk, Barcelona is fantastisch, maar ik wil toch echt weer terug naar huis, naar Zutphen!

Brief aan Máxima. Oranje kleedkamer

                                           Zutphen, 18 juni 2014

Beste Koningin Máxima,

Net zoals de rest van Nederland heb ik ook zojuist de wedstrijd bekeken tussen Australië (beter bekend als de kangoeroes van down under) en Nederland (beter bekend als de oranje leeuwen die spelen in het blauw voor de verwarring). Het was best even spannend! Zo makkelijk als tegen de Spanjaarden ging het niet deze keer. Maar ook deze wedstrijd werd een sprookje met een ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig einde; Nederland won met 3-2 van de Australiërs. Hoppa, zo door naar de volgende ronde dus. Maakt niet uit wat Nederland tegen Chili doet...

Over de Whatsapp en op Facebook komen de grappigste foto's voorzien van tekst voorbij over de spelers. Werkelijk geniaal, ik wou dat ik zoiets kon verzinnen of maken. U heeft de foto's vast ook gezien. Zo niet, laat het me even weten, dan app ik ze naar u door. 

Ineens zag ik ook een andere foto op Facebook. Namelijk een foto van u met uw echtgenoot en alle spelers in de kleedkamer. Ik dacht even dat het weer een grap was en ik zocht de grappige tekst erbij. Helaas kon ik die tekst niet vinden. Het gaat om deze foto:

Waarschijnlijk heeft u de foto al gezien, maar ik plak de foto toch in deze brief. Deze foto kan namelijk niet echt zijn. Waarom niet? U staat erop met uw echtgenoot!  U bent een leuke, mooie, aantrekkelijke vrouw. En u bent de Koningin. En daarom krijgt u de gelegenheid om de kleedkamer van de spelers binnen te gaan na de wedstrijd. Een elftal aantrekkelijke mannen in korte broekjes na een overwinning. En u mag de kleedkamer in... Wat is dan het eerste wat elke vrouw zou doen en u dus ook? De echtgenoot ergens zien kwijt te raken! Geen enkele vrouw wil tussen een stel bezwete, woest aantrekkelijke winnende mannen staan met daarbij de echtgenoot! Als ik in uw positie was geweest had ik het wel geweten... Ik had mijn echtgenoot met een paar pilsjes bij de bondscoach afgeleverd om daarna de kleedkamer binnen te gaan. Nou begrijp ik wel dat uw echtgenoot de Koning is en net iets meer te vertellen heeft, maar met zoveel sportieve mannen in de buurt was het u gelukt om de Koning de kleedkamer uit te werken. Ik weet zeker dat al deze mannen niks liever willen dan alleen met u in de kleedkamer zijn, zonder de Koning.    

Ik hoop dus dat deze foto nep is, dat uw echtgenoot erin gefotoshopt is. Zo niet, dan voel ik mij genoodzaakt met u mee te gaan naar de kleedkamer na de volgende wedstrijd. Dan help ik u wel met het wegsturen van uw echtgenoot uit de kleedkamer. Ik heb er wel trucjes voor...

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

PS: mag ik dan op de foto naast Robben staan? 

PPS: what happens in de kleedkamer stays in de kleedkamer....

Muggen. Column 2014-24 voor Contact

Na een hele lange dag werken fiets ik naar huis. Het was zo’n dag waar geen eind aan leek te komen, ik had het gevoel dat iemand steeds de klok terugzette. Uiteindelijk was het dan toch tijd om af te sluiten en om naar huis te gaan. Al gapend zit ik op de fiets naar huis. Of het door het warme weer komt of door de lange dag werken weet ik niet, maar ik ben echt moe. Net op het moment dat ik door een dikke zwerm muggen heen fiets moet ik gapen.Bah! M’n mond vol met mug! Ik stap van de fiets af en spuug alle muggen uit. Echt vies! Snel fiets ik door, m’n lippen stijf op elkaar. Eenmaal thuis verruil ik de warme kleren van het werk voor een korte broek en shirt. En daarna maak ik wat te eten klaar. Iets zonder muggen.Tijdens de afwas besluit ik die avond niks anders te doen dan met een goed boek op de bank te ploffen. Ik schenk een koel glas drinken in en zet de televisie aan. Even het journaal kijken, languit liggend op de bank, het boeknaast me. De vermoeidheid slaat toe…

Het volgende moment hoor ik ineens gezoem. Ik kan het geluid niet meteen plaatsen. Dan realiseer ik me dat ik in slaap ben gevallen op de bank. Ik doe mijn ogen open en zie dat het buiten al donker is, de woonkamer wordt enkel verlicht door de televisie. Ik heb jeuk op mijn armen en benen. En ineens weet ik ook waar dat gezoem vandaan komt: muggen! Door de open ramen konden ze massaal naar binnen vliegen en ongestoord het bloed uit mijn lijf slurpen terwijl ik sliep. Ik sta op van de bank, doe het licht aan en snel het raam dicht. Op het moment dat ik mezelf in de spiegel bekijk zie ik heel veel rode bulten, ook in mijn gezicht. Ik vervloek de muggen, wens ze heel veel lelijks toe en gebruik wat woorden die ongeschikt zijn voor in deze krant.

Iemand heeft me eens uitgelegd wat het nut is van een mug. De mug is voer voor de vogels, de muggenlarven in het water zijn voer voor de vissen. Zonder muggen zouden vissen en vogels het een stuk moeilijker hebben. Terwijl ik de muggenbulten op mijn lijf tel en er een kruisje met mijn nagel in druk tegen de jeuk voel ik me heel erg onderaan de voedselketen staan. Ik hoop dat de vogels en vissen wat meer gaan eten. Ik zal voortaan met mijn kaken stijf op elkaar fietsen en muggen uit de lucht happen overlaten aan de vogels. Die spugen ze niet meer uit waardoor ze later nog eens wraak kunnen nemen…

Brief aan Máxima. WK voetbal.

                                                                                            Zutphen, 12 juni 2014

Beste Koningin Máxima, 

Zoals u ongetwijfeld gemerkt heeft is vanavond het Wereldkampioenschap voetballen in Brazilië begonnen. Uiteraard heeft u dat gemerkt, ook u heeft Nederland de afgelopen weken zien veranderen van een klein, beschaafd landje aan zee in een klein, brutaal, oranje, zich-de-baas-van-de-wereld-voelende natie. Welkom in Nederland in voetbaltijd. In supermarkten worden extra boodschappen gedaan om een bepaald bedrag bij de kassa af te mogen rekenen waardoor men recht heeft op een hamsterhanger of ander oranje-ding. Bier is heilig en de goden staan op het veld. Oranje is de kleur en wie anders draagt telt niet mee; blauw is slechts de toestand waarin men verkeerd na een wedstrijd van 'onze jongens' (alsof men ze zelf gebaard heeft), ongeacht of oranje wint of verliest.

U bent nu al een tijdje onze Koningin en u loopt al wat jaren in Nederland rond. Dat het hier af en toe oranje wordt, daar zult u wel aan gewend zijn. U bent de Koningin van ons, de oranje Nederlanders. Maar u bent ook een geboren Argentijnse met een blauw-wit hart. En u bent getrouwd met een echte Hollander, hoewel hij half Duits is. Voor Duitsland zijn is überhaupt geen optie. Dus uw echtgenoot is vast een echte oranjefan. Met bier, barbecue en een groot televisiescherm om niks te missen. Vermoedelijk kan hij zelf geen bal raken, maar de komende weken is hij behalve Koning vast ook bondscoach-op-de-bank.

Heeft u het paleis ook versierd? En in welke kleuren? Uw echtgenoot de ene helft in oranje en u de andere helft in blauw en wit? Heeft u plichtsgetrouw als u bent een oranje shirt aan tijdens de wedstrijden en draagt u daaronder stiekem een blauw-wit shirt van Argentinië? Dat u tijdens voetbalwedstrijden een oranjefan moet zijn, staat dat in uw functie omschrijving? Als Nederland en Argentinië elkaar gaan treffen in de finale, dan zal er vast extra beveiliging naar het paleis worden gestuurd. Om de Koning en Koningin uit elkaar te houden... Het voordeel van een paleis is dat er genoeg kamers zijn om eens een nachtje alleen te slapen. Uw man met een foto van Louis van Gaal onder zijn kussen, u vast met een foto van Messi... Voor welk land zijn uw prinsesjes? Een kwart Duits, een kwart Nederlands en half Argentijns zijn ze. Toch lastig de komende weken...

Ik raad u aan om uw echtgenoot gewoon gelijk te geven tijdens het WK. Dat scheelt een hoop gezeur. En als u tijdens de wedstrijden van Argentinië een Oranjebittertje drinkt zal uw echtgenoot denken dat u dat doet voor hem, voor Nederland. Dat alcohol meer goed maakt dan mannen kapot kunnen maken tijdens voetbal dat snapt hij toch niet. 

Proost. Tot in de finale.

Uw rood-wit-oranje-groen-paars-blauw-roze onderdaan, 

Henrieke Schoonekamp

Oranje. Column 2014-23 voor Contact

‘Wat mijn lievelingskleur is? Roze natuurlijk.’ Dit antwoord levert me een boze blik op van een 8-jarig jongetje. En van zijn vader. Ik corrigeer me snel. ‘Eeeh oranje! Eigenlijk is oranje veel mooier dan roze!’ Het kind kijkt opgewekt en ik geloof dat ook zijn vader erin trapt. Even later sta ik in de supermarkt bij het fruit. Ik sta te twijfelen tussen bananen en kiwi’s, maar dan hoor ik een man in een oranje shirt achter me zeggen: ‘Neem maar sinaasappelen, die hebben een veel mooiere kleur!’ Ik durf bijna niet te weigeren en neem behalve een paar bananen ook sinaasappelen mee. Bij de groente-afdeling weet ik ineens dat ik wortelen ga eten die avond, en bij het frisdrankvak durf ik niet eens de cola te pakken, mijn hand gaat als vanzelf naar de sinas. Lekker oranje… Bij heel veel producten in de supermarkt wordt iets van oranje cadeau gegeven, zo ook bij de kassa. Mocht u ineens twijfelen in welk land u bent… Onmogelijk. Hup Holland Hup en Wij Houden van Oranje zijn niet te ontwijken. 

Ik pak de boodschappen in mijn tas en ga op weg naar huis. Onderweg passeer ik huizen die onherkenbaar zijn geworden door de oranje vlaggen, slingers en lampjes. Soms een hele straat waar de oranje vlaggetjes vrolijk wapperen tussen de huizen en waar de tuintjes omlijst zijn met oranje slingers. Zutphen en Warnsveld zijn klaar voor het WK, dat is duidelijk. In de kranten, op de radio en op de televisie gaan veel berichten over “onze jongens” in Brazilie en ineens heeft iedereen verstand van voetbal.

Ik heb totaal geen verstand van voetbal. Ik heb geen favoriete voetbalclub, ik kan bijna geen namen opnoemen van bekende voetballers en ik kan niet vertellen wat buitenspel is. En nog een bekentenis: oranje is niet echt mijn lievelingskleur. Maar ik kijk zeker uit naar het WK! En ik weet dat ik de komende weken veel ga leren. Al tijdens de eerste wedstrijd tegen Spanje, die ik zeker zal gaan kijken, zal ik binnen 90 minuten alle spelers leren kennen. Zeker als ik de wedstrijd ga kijken op een plek met veel gezellige oranje-voetballiefhebbers. Na de derde wedstrijd ken ik alle regels weer van binnen en buiten. Als Nederland doorgaat, en daar ga ik wel vanuit natuurlijk, kan ik voor de finale zien aan de kleur van de schoenen welke speler het is en ken ik alle rugnummers uit mijn hoofd. M'n oranje shirt heb ik uit de kast gehaald en door het eten en drinken van al het oranje voedsel word ik van binnen ook nog oranje. Hup Holland!

Avondvierdaagse. Column 2014-22 voor Contact

‘Ik heb een pooooootje met vet! Al op de taaaaafel gezet! Ik heb een potje potje potje potje vehehet al op detaaaaafel gezet!’

Ik krijg het lied niet uit mijn hoofd sinds de avondvierdaagse deze week weer van start is gegaan. Rond kwart voor zes zie ik ouders op de fiets haasten om op tijd op de speelweide bij de Gerard Doustraat te zijn, kinderen achterop de fiets of ernaast op een eigen fietsje. De kinderen allemaal gekleed in dezelfde gekleurde hesjes van school of de sportvereniging.

Mijn hele basisschooltijd heb ik de avondvierdaagse gelopen, acht keer in totaal. Ik herinner me nog goed hoe we thuis snel moesten eten om op tijd op de speelweide te zijn. Op de speelweide was het de kunst om mijn klas te zoeken. De basisschool waar ik op zat liep destijds in blauwe hesjes, dus dat was even zoeken. Als we elkaar gevonden hadden konden we van start gaan. We moesten netjes naast elkaar lopen, want daar was een prijs mee te winnen. Heel veel liedjes hebben we gezongenonderweg; over het hondje van de bakker, cowboy Billie Boem en een tante uit Marokko. En uiteraard het potje met vet… Ik vond het altijd geweldig. Het hoogtepunt en tevens fysiek dieptepunt was de fietsbrug naarWarnsveld. Niet te doen met kleine kleuterbeentjes.Tijdens de tocht kijken of er bekenden langs de weg stonden, ondertussen sabbelend aan een zakdoek over een halve sinaasappel met een pepermuntje ertussen (wie heeft dat toch ooit verzonnen…). Op donderdag kwam na een korte route de beloning: de medaille! Of een cijfertje om op de medaille te klemmen. En daarna de intocht door de binnenstad. De muziek liep mee en langs de kant stond familie van wie ik een bloemenslinger om mijn nek gehangen kreeg.

Ik loop al jaren niet meer mee. Echter dit jaar heb ik de afgelopen twee maanden elke week wel een vierdaagse gelopen. Niet vrijwillig, maar in een half jaar tijd zijn er namelijk twee fietsen van mij gestolen in Zutphen. Dus ja, daarmee was ik veroordeeld om mij te voet door Zutphen en ook Warnsveld te verplaatsen. Ik moest even sparen voor een fiets waarmee ik me weer door Zutphen kon voortbewegen, maar nu ik die fiets gevonden hebben ik voorlopig wel uitgewandeld. Dat neemt niet weg dat ik zeker bij de intocht van de avondvierdaagse zal gaan kijken, dat wil ik niet missen. Ik fiets er wel heenmaar stap niet van de fiets af, ik ben veel te bang dat ook deze gestolen wordt. Na de avondvierdaagse naar huis moeten lopen zonder fiets en zonder medaille, nee ik moet er niet aan denken…

Meimarkt. Column 2014-21 voor Contact

Zondagochtend. Niet wakker worden van de wekker, maar gewoon wakker worden omdat ik mijn slaap uit heb. En wakker worden omdat het zonnetje al zo lekker schijnt en de vogels zich laten horen. Fris en fruitig stap ik mijn bed uit, ik ben helemaal klaar voor een leuke zondag! Wat ik deze zondag ga doen weet ik al. Op naar de Meimarkt in Zutphen.  Portemonnee mee en lekker langs alle kramen slenteren. Het is druk op de markt, ik ben duidelijk niet de enige die dit idee had. Gelukkig maar, mede dankzij het stralende zonnetje is er een gezellige sfeer op de markt. En wat zijn er veel kramen met leuke dingen! Kleding, etenswaren, dingetjes voor in huis of de tuin. Ik herinner me nog dat ik als kind tijdens de meimarkt met mijn ouders op de rommelmarkt op deBarlheze heb gestaan. Wanneer het was weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat ik hoopte heel veel te verkopen zodat ik beeldjes van schildpadjes kon kopen die ik toen spaarde en op de markt had gezien. En een roze petje.

Ook nu weer heel veel leuke kramen met zeer uiteenlopende artikelen. Bijna alles is er wel te krijgen.Mijn zonnebril ben ik vergeten en ik zie voor een leuk prijsje een nieuwe. Ik koop de zonnebril en zet deze meteen op mijn neus. En dan vervolg ik mijn tocht weer langs alle kleurrijke kramen, in het zonnetje tussen de vele mensen. Wat ik het leukst vind om naar te kijken en vooral luisteren zijn de standhouders die geweldig goed hard kunnen praten en op een snelle, leuke manier alles kunnen verkopen. Diep respect heb ik voor deze verkopers, ze zijn in staat om mij hondenbrokken voor een konijn te verkopen. Geweldig om te zien en horen. Ik kom veel bekenden tegen en uiteraard wordt het ook tijd voor een drankje op een terrasje. Dat valt nog niet mee, alle stoelen zijn bezet. Dan maar staan met een drankje, ook niks mis mee. En eigenlijk valt er zo ook veel meer te kijken. Wat een heerlijke zonnige, gezellige zondag!Zo mogen er nog vele volgen deze lente en zomer. Ongemerkt wordt het best laat en als de zon gaat zakken wordt het tijd om naar huis te gaan.

Terwijl ik deze column schrijf komt het buiten met bakken de lucht uit en lijkt de zonnige zondag van de meimarkt ineens heel ver weg. Om het zonnigeMeimarkt gevoel terug te krijgen zet ik de nieuwe zonnebril op mijn hoofd en zet een zomers muziekje op.De regen hoor en zie ik zo niet meer… Is het alweer ZONdag?

Hanzehof. Column 2014-20 voor Contact

Na een dag werken loop ik vanaf de parkeerplaats naar mijn huis. In gedachten nog bij mijn werk open ik de voordeur. Op de mat achter de deur zie ik wat reclamefolders liggen. Verveeld schuif ik ze opzij en zie dan dat de nieuwe theaterbrochure van de Hanzehof tussen de reclamefolders ligt. Enthousiast pak ik deze op en begin meteen te bladeren. Terwijl ik door de brochure blader vergeet ik meteen de harde dag werken. Wat een leuk programma! Ik maak een kop thee en ga er eens goed voor zitten. Dans, cabaret, zang en theater, werkelijk van alles komt naar ons Zutphen. Bert Visscher, Veldhuis en Kemper, Introdans, Scapinoballet, Het Gelders Orkest, Karin Bloemen, De ontdekking van de Hemel. Zoveel voorstellingen waar ik heen wil! Ik kies er een paar uit en stuur berichten naar vrienden of ze mee willen. De Hanzehof. Ik kom er graag en heb er al veel beleefd. Lang geleden mocht ik zelf op het podium staan. In de musical van de basisschool stond ik op het podium mijn ingestudeerde tekst te verkondigen. Wat een indruk maakte dat om op een echt podium te staan. En natuurlijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe ging. In de Muzehof heb ik tijdens mijn basisschool jaren gitaarles gehad. Met de grote gitaar in een hoes op mijn rug op de fiets na schooltijd naar de Hanzehof fietsen en net zo goed leren gitaar spelen dat ik er nog eens mee op een podium terecht zou komen. Dat is nooit gelukt en anno nu ben ik alle akkoorden wel vergeten vrees ik. Op de middelbare school kwam ik eens per jaar in de Buitensoos. Daar werden de jaarlijkse schoolfeesten gehouden. Dansen en feesten met medeleerlingen en blozend naar die leuke jongen uit de andere klas kijken. En er was nog een goede reden om naar de Hanzehof te gaan en dat was om er een film te zien. Heel veel films heb ik in de bioscoop gezien met klasgenootjes, vriendjes en vriendinnen. Na het zien van Jurassic Park als kind wist ik zeker dat ik een dinosaurus in het park naast de Hanzehof zag. En nu verheug ik me alweer om naar de Hanzehof te gaan. Ik hoop dat het lukt om de voorstellingen te bezoeken waar ik graag heen wil. Ik blader door de brochure en zie een foto van een volle zaal. Ik kijk of ik er zelf op sta, maar dat blijkt niet het geval. Ik blijf zoeken naar een bekende en zie dan een collega op de foto staan. Ik ben dus niet de enige op het werk die graag naar de Hanzehof gaat! Morgen in de pauze op het werk de brochure maar eens bespreken... En uitvechten wie wanneer vrij heeft... 

Vrouwe Justitia. Column 2014-19 voor Contact

In Zutphen verblijft een bijzondere vrouw op een bijzondere plek. Deze vrouw staat namelijk op het dak. Al jaren. Ze staat er zonder te praten, zonder te bewegen. Met haar linkerhand houdt ze een weegschaal vast, in haar rechterhand draagt ze een zwaard. Last van de hoogte heeft ze niet, ze kan niks zien; er is een blinddoek voor haar ogen gebonden. Vrouwe Justitia is haar naam en ze staat op het dak van de rechtbank aan de Martinetsingel. Ze is het symbool voor de rechtspraak. En deze vrouw, dit beeld van haar op het dak van de rechtbank in Zutphen specifiek voor de rechtspraak in Zutphen.

Ik heb de rechtbank in Zutphen altijd een indrukwekkend gebouw gevonden. Als kind zag ik voor me hoe hier boeven in gestreepte pakken te horen kregen dat ze naar de gevangenis moesten. Ik beeldde me in hoe de boeven geholpen door agenten de traptreden van de rechtbank op liepen, met een metalen bal aan een ketting aan hun enkels zodat ze niet weg konden rennen. En nadat de rechter, in het zwart gekleed en met een witte pruik op zijn hoofd, met zijn hamer op de tafel had geslagen, werd de boef meteen in de kelders van de rechtbank gegooid. De vrouw op het dak bleef zwijgzaam staan.

Uiteraard weet ik nu dat rechters geen pruiken dragen, maar wel in het zwart gekleed zijn, net zoals de officier van justitie, de griffier en de advocaat. In de rechtbank is er geen onderscheid, eel objectiviteit. Een blinddoek wordt ook niet gedragen in de rechtbank. De blinddoek van de dame op het dak, Vrouwe Justitia, staat symbool voor de objectieve rechtspraak: het gaat niet om de persoon, wel om de feiten. De weegschaal geeft de afwegingen van de rechter weer. Zijn er genoeg bewijzen om de weegschaal naar de kant schuldig te bewegen? Of helt de weegschaal over naar onschuldig? Het zwaard, daar kan de rechter de knoop mee doorhakken en staat symbool voor het uit te spreken vonnis. Een mooie vrouw met een mooie symboliek op een mooi gebouw in Zutphen. Toch zou ik deze vrouw adviseren om eens haar blinddoek af te doen. Waarschijnlijk zal ze schrikken van de hoogte als ze deze eenmaal af heeft gedaan, maar het is wel echt de moeite waard. Vanaf de eenzame hoogte op het dak van de rechtbank zal ze namelijk uitkijken over de oude binnenstad van Zutphen. En hoewel er vast het nodige onrecht in Zutphen is, is er vooral veel schoonheid. Zeker de moeite waard om eens te bekijken met open ogen. Objectief of subjectief dat maakt niet uit. Als ze het zwaard maar stilhoudt...

Roekoe. Column 2014-18 voor Contact

Ik sta voor het raam en kijk naar buiten naar de lucht. Zal het gaan regenen of niet? Ik ga zo op weg naar een gezellig etentje in het centrum, en daar wil ik wel een beetje goed voor de dag komen. Dus mijn haar is fris gewassen, ik heb mijn mooiste kleren uit de kast getrokken, mijn schoenen zijn gepoetst, ik heb een lekker luchtje opgedaan en ik ben even bezig geweest met mijn make-up. Maar toen ik voor de spiegel stond was ik tevreden met het eindresultaat. En dat wil ik nu zeker niet laten ruïneren door een flinke bak hemelwater. Ik durf het er niet op te gokken en hoewel ik weet dat de paraplu me de hele avond in de weg zit en de kans zeer groot is dat ik de paraplu weer ergens laat liggen, loop ik er toch mee de deur uit. Voorlopig is het nog droog. Gelukkig. Onderweg naar het centrum valt het me op hoe groen Zutphen ineens is geworden. Daar heeft die enorme regenbui van afgelopen week vast een groot aandeel in gehad. De boomtoppen staan vol in het blad en zo te horen hebben ook heel veel vogels een verblijfplaats gevonden. Ik hoor gezang, gekrijs, gekwetter en getjilp uit de bomen. Prachtig. Ik word er vrolijk van. De donkere lucht wordt steeds minder donker en de paraplu heb ik losjes vast. Ik heb nu al spijt dat ik die meegenomen heb. Ik loop stevig door naar het centrum. Op de Tadamasingel zie ik Droge Nap al staan. In de Vispoortgracht zie ik nog meer vogels; heel veel ganzen en eenden met kuikentjes. Zo lief om te zien! Ik blijf even staan en kijk naar de watervogels terwijl in de bomen heel veel vogels hoorbaar zijn. Ineens voel ik iets op mijn hoofd landen. Ik voel dat het warm is en voel het ook op mijn wang. Met mijn hand veeg ik heel voorzichtig over mijn hoofd en als ik daarna naar mijn vingers kijk zie ik een wittige smurrie. Vogelpoep. Bah! Ik kijk omhoog de boom in om de dader te zoeken. In de boom zitten zeker 20 roeken. Ik meen bij één van deze roeken een valse grijns om zijn snavel te zien en moet de neiging onderdrukken om mijn paraplu naar de roek te slingeren.

Er zit niks anders op dan mijn afspraak te bellen en zeggen dat ik later kom. Ik loop snel naar huis en achter mij hoor ik de roeken: ‘k roek-oe, ‘k roek-oe. ‘Ik roek oe ook!’ roep ik terug terwijl ik de geur van de vogelpoep uit mijn haar ruik. Straks weer terug. Met paraplu die ik gewoon ga gebruiken. Regen of geen regen, maar zeker als anti-vogelpoepscherm. Roekoe!

Gevallen. Column 2014-17 voor Contact.

Als kind groeide ik op in Zutphen in de Gijsbert van Oostveenstraat. Op het straatnaambordje, onder de straatnaam, stond de tekst: gevallen 31 maart 1945. Op een dag werd er een krans gehangen aan het straatnaambord. De datum waarop dat gebeurde weet ik niet meer, maar het gebeurde daarna eens per jaar. Op een middag had ik bij een vriendinnetje gespeeld. We hadden tikkertje gedaan en ik was gevallen. Een kapotte knie en een gat in mijn spijkerbroek waren het resultaat. Mijn ouders waren niet blij, het was immers een nieuwe broek die ik aanhad. Ik was wel blij dat ik gevallen was. Zou er nu ook een straatnaam naar mij genoemd worden? De jaarlijkse bloemen had ik graag in het roze. Mijn ouders hebben mij toen uitgelegd dat Gijsbert van Oostveen niet gevallen was met tikkertje spelen, maar dat hij in de oorlog doodgeschoten was omdat hij bij het verzet was. Neergeschoten op de IJsselkade in Zutphen. Hij en nog 9 anderen, waarvan één man het overleefde. Als iemand sneuvelde dan was hij dus ook gevallen. Op 4 mei waren we thuis altijd 2 minuten stil om de omgekomen mensen in de oorlog te herdenken. En mijn grootouders vertelden wel eens over de oorlog, dus ik wist wat mijn ouders bedoelden. Sindsdien heb ik altijd met ontzag naar het straatnaambord gekeken en nooit meer gemopperd over de hele lange straatnaam.

In de loop der jaren heb ik veel meer gelezen en gehoord over de oorlog en de mensen die toen leefden en omgebracht zijn. Hoe meer ik over de oorlog leerde hoe minder ik ervan begreep. En des te meer waardeer ik het dat ik ben opgegroeid in vrijheid, zonder angst. En dat ik mag leven in een land waarin ik vrij ben. Een land waarin ik mag zeggen wat ik denk en mag schrijven wat ik voel. Een land waarin ik kan gaan en staan waar ik wil en mag omgaan met wie ik wil, wat voor afkomst of geloof die ander ook heeft. Op 5 mei vier ik de vrijheid en sta er bij stil dat het niet overal in de wereld vanzelfsprekend is om vrij te zijn.

Maar eerst komt 4 mei. Ook dit jaar zal ik weer stil zijn om 20:00 uur. Om hen te gedenken die de vrijheid mogelijk maakten. En ieder jaar denk ik ook aan Gijsbert van Oostveen. Omdat ik bij zijn naam in vrijheid heb mogen spelen en opgroeien. Daar kan ik hem en vele anderen niet dankbaar genoeg voor zijn.