Hanzehof. Column 2014-20 voor Contact

Na een dag werken loop ik vanaf de parkeerplaats naar mijn huis. In gedachten nog bij mijn werk open ik de voordeur. Op de mat achter de deur zie ik wat reclamefolders liggen. Verveeld schuif ik ze opzij en zie dan dat de nieuwe theaterbrochure van de Hanzehof tussen de reclamefolders ligt. Enthousiast pak ik deze op en begin meteen te bladeren. Terwijl ik door de brochure blader vergeet ik meteen de harde dag werken. Wat een leuk programma! Ik maak een kop thee en ga er eens goed voor zitten. Dans, cabaret, zang en theater, werkelijk van alles komt naar ons Zutphen. Bert Visscher, Veldhuis en Kemper, Introdans, Scapinoballet, Het Gelders Orkest, Karin Bloemen, De ontdekking van de Hemel. Zoveel voorstellingen waar ik heen wil! Ik kies er een paar uit en stuur berichten naar vrienden of ze mee willen. De Hanzehof. Ik kom er graag en heb er al veel beleefd. Lang geleden mocht ik zelf op het podium staan. In de musical van de basisschool stond ik op het podium mijn ingestudeerde tekst te verkondigen. Wat een indruk maakte dat om op een echt podium te staan. En natuurlijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe ging. In de Muzehof heb ik tijdens mijn basisschool jaren gitaarles gehad. Met de grote gitaar in een hoes op mijn rug op de fiets na schooltijd naar de Hanzehof fietsen en net zo goed leren gitaar spelen dat ik er nog eens mee op een podium terecht zou komen. Dat is nooit gelukt en anno nu ben ik alle akkoorden wel vergeten vrees ik. Op de middelbare school kwam ik eens per jaar in de Buitensoos. Daar werden de jaarlijkse schoolfeesten gehouden. Dansen en feesten met medeleerlingen en blozend naar die leuke jongen uit de andere klas kijken. En er was nog een goede reden om naar de Hanzehof te gaan en dat was om er een film te zien. Heel veel films heb ik in de bioscoop gezien met klasgenootjes, vriendjes en vriendinnen. Na het zien van Jurassic Park als kind wist ik zeker dat ik een dinosaurus in het park naast de Hanzehof zag. En nu verheug ik me alweer om naar de Hanzehof te gaan. Ik hoop dat het lukt om de voorstellingen te bezoeken waar ik graag heen wil. Ik blader door de brochure en zie een foto van een volle zaal. Ik kijk of ik er zelf op sta, maar dat blijkt niet het geval. Ik blijf zoeken naar een bekende en zie dan een collega op de foto staan. Ik ben dus niet de enige op het werk die graag naar de Hanzehof gaat! Morgen in de pauze op het werk de brochure maar eens bespreken... En uitvechten wie wanneer vrij heeft... 

Vrouwe Justitia. Column 2014-19 voor Contact

In Zutphen verblijft een bijzondere vrouw op een bijzondere plek. Deze vrouw staat namelijk op het dak. Al jaren. Ze staat er zonder te praten, zonder te bewegen. Met haar linkerhand houdt ze een weegschaal vast, in haar rechterhand draagt ze een zwaard. Last van de hoogte heeft ze niet, ze kan niks zien; er is een blinddoek voor haar ogen gebonden. Vrouwe Justitia is haar naam en ze staat op het dak van de rechtbank aan de Martinetsingel. Ze is het symbool voor de rechtspraak. En deze vrouw, dit beeld van haar op het dak van de rechtbank in Zutphen specifiek voor de rechtspraak in Zutphen.

Ik heb de rechtbank in Zutphen altijd een indrukwekkend gebouw gevonden. Als kind zag ik voor me hoe hier boeven in gestreepte pakken te horen kregen dat ze naar de gevangenis moesten. Ik beeldde me in hoe de boeven geholpen door agenten de traptreden van de rechtbank op liepen, met een metalen bal aan een ketting aan hun enkels zodat ze niet weg konden rennen. En nadat de rechter, in het zwart gekleed en met een witte pruik op zijn hoofd, met zijn hamer op de tafel had geslagen, werd de boef meteen in de kelders van de rechtbank gegooid. De vrouw op het dak bleef zwijgzaam staan.

Uiteraard weet ik nu dat rechters geen pruiken dragen, maar wel in het zwart gekleed zijn, net zoals de officier van justitie, de griffier en de advocaat. In de rechtbank is er geen onderscheid, eel objectiviteit. Een blinddoek wordt ook niet gedragen in de rechtbank. De blinddoek van de dame op het dak, Vrouwe Justitia, staat symbool voor de objectieve rechtspraak: het gaat niet om de persoon, wel om de feiten. De weegschaal geeft de afwegingen van de rechter weer. Zijn er genoeg bewijzen om de weegschaal naar de kant schuldig te bewegen? Of helt de weegschaal over naar onschuldig? Het zwaard, daar kan de rechter de knoop mee doorhakken en staat symbool voor het uit te spreken vonnis. Een mooie vrouw met een mooie symboliek op een mooi gebouw in Zutphen. Toch zou ik deze vrouw adviseren om eens haar blinddoek af te doen. Waarschijnlijk zal ze schrikken van de hoogte als ze deze eenmaal af heeft gedaan, maar het is wel echt de moeite waard. Vanaf de eenzame hoogte op het dak van de rechtbank zal ze namelijk uitkijken over de oude binnenstad van Zutphen. En hoewel er vast het nodige onrecht in Zutphen is, is er vooral veel schoonheid. Zeker de moeite waard om eens te bekijken met open ogen. Objectief of subjectief dat maakt niet uit. Als ze het zwaard maar stilhoudt...

Roekoe. Column 2014-18 voor Contact

Ik sta voor het raam en kijk naar buiten naar de lucht. Zal het gaan regenen of niet? Ik ga zo op weg naar een gezellig etentje in het centrum, en daar wil ik wel een beetje goed voor de dag komen. Dus mijn haar is fris gewassen, ik heb mijn mooiste kleren uit de kast getrokken, mijn schoenen zijn gepoetst, ik heb een lekker luchtje opgedaan en ik ben even bezig geweest met mijn make-up. Maar toen ik voor de spiegel stond was ik tevreden met het eindresultaat. En dat wil ik nu zeker niet laten ruïneren door een flinke bak hemelwater. Ik durf het er niet op te gokken en hoewel ik weet dat de paraplu me de hele avond in de weg zit en de kans zeer groot is dat ik de paraplu weer ergens laat liggen, loop ik er toch mee de deur uit. Voorlopig is het nog droog. Gelukkig. Onderweg naar het centrum valt het me op hoe groen Zutphen ineens is geworden. Daar heeft die enorme regenbui van afgelopen week vast een groot aandeel in gehad. De boomtoppen staan vol in het blad en zo te horen hebben ook heel veel vogels een verblijfplaats gevonden. Ik hoor gezang, gekrijs, gekwetter en getjilp uit de bomen. Prachtig. Ik word er vrolijk van. De donkere lucht wordt steeds minder donker en de paraplu heb ik losjes vast. Ik heb nu al spijt dat ik die meegenomen heb. Ik loop stevig door naar het centrum. Op de Tadamasingel zie ik Droge Nap al staan. In de Vispoortgracht zie ik nog meer vogels; heel veel ganzen en eenden met kuikentjes. Zo lief om te zien! Ik blijf even staan en kijk naar de watervogels terwijl in de bomen heel veel vogels hoorbaar zijn. Ineens voel ik iets op mijn hoofd landen. Ik voel dat het warm is en voel het ook op mijn wang. Met mijn hand veeg ik heel voorzichtig over mijn hoofd en als ik daarna naar mijn vingers kijk zie ik een wittige smurrie. Vogelpoep. Bah! Ik kijk omhoog de boom in om de dader te zoeken. In de boom zitten zeker 20 roeken. Ik meen bij één van deze roeken een valse grijns om zijn snavel te zien en moet de neiging onderdrukken om mijn paraplu naar de roek te slingeren.

Er zit niks anders op dan mijn afspraak te bellen en zeggen dat ik later kom. Ik loop snel naar huis en achter mij hoor ik de roeken: ‘k roek-oe, ‘k roek-oe. ‘Ik roek oe ook!’ roep ik terug terwijl ik de geur van de vogelpoep uit mijn haar ruik. Straks weer terug. Met paraplu die ik gewoon ga gebruiken. Regen of geen regen, maar zeker als anti-vogelpoepscherm. Roekoe!

Gevallen. Column 2014-17 voor Contact.

Als kind groeide ik op in Zutphen in de Gijsbert van Oostveenstraat. Op het straatnaambordje, onder de straatnaam, stond de tekst: gevallen 31 maart 1945. Op een dag werd er een krans gehangen aan het straatnaambord. De datum waarop dat gebeurde weet ik niet meer, maar het gebeurde daarna eens per jaar. Op een middag had ik bij een vriendinnetje gespeeld. We hadden tikkertje gedaan en ik was gevallen. Een kapotte knie en een gat in mijn spijkerbroek waren het resultaat. Mijn ouders waren niet blij, het was immers een nieuwe broek die ik aanhad. Ik was wel blij dat ik gevallen was. Zou er nu ook een straatnaam naar mij genoemd worden? De jaarlijkse bloemen had ik graag in het roze. Mijn ouders hebben mij toen uitgelegd dat Gijsbert van Oostveen niet gevallen was met tikkertje spelen, maar dat hij in de oorlog doodgeschoten was omdat hij bij het verzet was. Neergeschoten op de IJsselkade in Zutphen. Hij en nog 9 anderen, waarvan één man het overleefde. Als iemand sneuvelde dan was hij dus ook gevallen. Op 4 mei waren we thuis altijd 2 minuten stil om de omgekomen mensen in de oorlog te herdenken. En mijn grootouders vertelden wel eens over de oorlog, dus ik wist wat mijn ouders bedoelden. Sindsdien heb ik altijd met ontzag naar het straatnaambord gekeken en nooit meer gemopperd over de hele lange straatnaam.

In de loop der jaren heb ik veel meer gelezen en gehoord over de oorlog en de mensen die toen leefden en omgebracht zijn. Hoe meer ik over de oorlog leerde hoe minder ik ervan begreep. En des te meer waardeer ik het dat ik ben opgegroeid in vrijheid, zonder angst. En dat ik mag leven in een land waarin ik vrij ben. Een land waarin ik mag zeggen wat ik denk en mag schrijven wat ik voel. Een land waarin ik kan gaan en staan waar ik wil en mag omgaan met wie ik wil, wat voor afkomst of geloof die ander ook heeft. Op 5 mei vier ik de vrijheid en sta er bij stil dat het niet overal in de wereld vanzelfsprekend is om vrij te zijn.

Maar eerst komt 4 mei. Ook dit jaar zal ik weer stil zijn om 20:00 uur. Om hen te gedenken die de vrijheid mogelijk maakten. En ieder jaar denk ik ook aan Gijsbert van Oostveen. Omdat ik bij zijn naam in vrijheid heb mogen spelen en opgroeien. Daar kan ik hem en vele anderen niet dankbaar genoeg voor zijn. 

Koningsdag. Column 2014-16 voor Contact

“Weet je al wat je gaat doen met Koninginnedag?” vraag ik een vriendin. Zij schiet in de lach en zegt dat ik twee jaar achterloop. “Twee jaar geleden hadden we nog Koninginnedag, vorig jaar was het Kroningsdag en dit jaar wordt het Koningsdag. Maar dan een dag eerder dan de echte Koningsdag die weer drie dagen eerder is dan Koninginnedag. Logisch toch?” zeg ze met een lachend gezicht. Ze heeft gelijk en natuurlijk weet ik wel dat het zo is, maar ik moet gewoon nog wennen aan het woord Koningsdag. Dat gaat me vast lukken voordat Prinses Amalia Koningin wordt en we dus weer Koninginnedagkunnen gaan vieren…

Ik vier de allereerste Koningsdag gewoon in Zutphen. Gewoon, omdat er heel veel te doen is en het dus niet echt gewoon is. De burgemeester zal deze Koningsdag officieel openen met een toespraak in de Burgerzaal, net zoals hij dat ook op Koninginnedag deed. Bij de Vispoorthaven wordt een Koningslinde onthuld. Een mooie plek voor een mooie boom. En daarna is het wel tijd om te kijken in de binnenstad. Op de Nieuwstad is er een kleedjesmarkt. Dat hoort er ook echt bij, ik ben blij dat de kleedjes niet zijn achtergebleven op Koninginnedag, maar gewoon meeverhuisd zijn naar Koningsdag. In het mooie Warnsveld is ook weer detraditionele kleedjesmarkt. Vorig jaar ging deze markt niet door, maar dit jaar gelukkig wel weer. De Warnsveldse kleedjesmarkt is echt een begrip in de omgeving, zeker de moeite waard om er naar toe te fietsen.

In de Zutphense binnenstad is echt van alles te doen. Een rodeostier, schiettent, schminken, ballenbad, een kop van jut en heel veel tentjes met lekkere hapjes en drankjes…Eigenlijk teveel om op te noemen, maar tijd en ruimte voor verveling zal er niet zijn.

Ik kijk zelf het meest uit naar de livemuziek. Een paar goede bands komen optreden en daar luister ik graag naar in het bijzijn van vrienden en een oranjebittertje. Of twee. Goede muziek, een lekker drankje, gezellige sfeer, leuke mensen…  En hopelijk ook goed weer, dan wordt het zeker een prachtige eerste Zutphense Koningsdag. Misschien komen we elkaar nog ergens tegen en gaan we samen er een mooi feest van maken!

Eerst moet ik mijn oranje outfit weer even bij elkaarsprokkelen. De roze bril ga ik vervangen voor een oranje. Uiteraard een oranje shirt aan en verder wat accessoires.Mijn eerste Koningsdag zal ik zeker in stijl doorbrengen.

Ik kan niet wachten en heb heel veel zin in deze Koninginnedag. Eeeeh… Koningsdag!

Vrij. Column 2014-15 voor Contact

Een onverwachte doordeweekse vrije dag. Heel fijn, want ik heb nog veel te doen in huis. Afwassen, konijnen verschonen, wassen, strijken, schoonmaken, dweilen. Ik heb er geen zin in, maar het moet wel gebeuren. Ik sta vroeg op en maak de bak voor de konijnen schoon. Daarna doe ik de afwas. Dan even naar buiten om het vuilnis in de ondergrondse container te storten. Ik zet de zak vast buiten en als ik terug wil lopen om het afvalpasje te pakken slaat ineens de voordeur achter me dicht. Ik voel in mijn zakken naar mijn sleutels, maar die liggen binnen. Net als mijn telefoon. Ik besluit naar het huis te lopen van iemand die mijn huissleutels heeft, maar eenmaal daar blijkt ze niet thuis te zijn. Tja... en nu...  Er zit niks anders op dan wachten tot ik mijn huis weer in kan. Mijn schoonmaakplannen kan ik voorlopig wel vergeten. Met niks meer dan wat geld op zak loop ik richting het centrum. Langs het politiebureau over de Houtwal. Daar zitten langs de Vispoortgracht een paar vissers. Aangezien ik alle tijd heb blijf ik een tijd staan kijken en zie hoe één van hen een enorme karper uit het water haalt. Indrukwekkend om zo'n beest boven water te zien. Ik kijk toe hoe de vis wordt bewonderd en opgemeten waarna ze weer terug mag de Vispoortgracht in. Ik loop verder, rechtsaf de Martinetsingel op. Lopend over het pad tegenover de rechtbank kijk ik naar links. Dit is één van mijn favoriete plekjes van Zutphen. Kijkend in de richting van het oude Zutphen lijkt het of ik eeuwen terug ga in de tijd. Wat is het hier mooi! Ik loop verder, zeg Droge Nap gedag en sla linksaf de Pelikaanstraat in. Ineens hoor ik mooie muziek. Ik vraag me af waar het vandaan komt en zie dan dat de deur van 't Atrium open staat. Ik loop naar binnen en wordt hartelijk welkom geheten. Muzikanten zijn er aan het repeteren. Er hangen mooie schilderwerken aan de muur die maandelijks vervangen worden wordt me verteld. Onder het genot van een glas thee en een lekker gebakje luister ik naar de muziek en bewonder ik de kunst. Wat een onverwachte verrassing om hier te mogen vertoeven. Na een tijdje loop ik verder de stad in. Ik geniet van een goede lunch in een fijne eetgelegenheid en loop dan weer verder de stad in. Ik heb even genoeg van de drukte en besluit om aan de IJssel te gaan zitten. Op weg erheen koop ik een krant. Ik zoek een mooi plekje en plof er neer. Ik lees de krant maar mijn ogen dwalen af naar de IJssel. Starend naar het donkere, snel stromende water kom ik helemaal tot rust.

Wat een heerlijke onverwachte echte vrije dag! En wat heb ik genoten van het mooie Zutphen. En de was? Ach, die doe ik morgen wel... 

Shit. Column 2014-14 voor Contact

Na een hele dag binnen gezeten te hebben vind ik het de hoogste tijd worden om buiten een frisse neus te halen. Even een flink eind wandelen maakt mijn spieren los en mijn hoofd weer leeg. Ik loop de deur uit en voel meteen het voorjaarszonnetje op mijn gezicht. De wind speelt met mijn haar en ik geniet van de bomen in bloei. Heerlijk om buiten te zijn. Ik loop een tijdje langs de Berkel en ga dan richting de IJssel. Ineens voel ik mijn voet in iets zachts landen. En dat terwijl ik op de stoep loop. Even hoop ik nog dat het een pluk gras was waarop ik ben gestapt, maar terwijl mijn blik naar beneden gaat weet ik eigenlijk al wat ik ga zien. Shit denk ik. Poep zie ik. En meteen ruik ik het ook. Ik ben dus in een enorme hondendrol gestapt. Bah. Weg frisse neus. Terwijl ik aan de rand van de stoep de poep van mijn schoen probeer te schrapen word ik nogal boos op de eigenaar van deze drollenlegger. De hond neem ik niks kwalijk, die moest gewoon zijn behoefte kwijt. En dat beestje heeft wel vier pootjes, maar niet de vaardigheden om zijn poep op te rapen en weg te gooien. De persoon die de hond uitliet had dat wel. Het is zelfs verplicht in de gemeente Zutphen. Iedereen die een hond uitlaat moet wat bij zich hebben om de uitwerpselen op te kunnen ruimen. En dan niet alleen voor de show, nee, die zakjes moeten echt gebruikt worden. Dit zodat de stoep vrij is om te lopen en een frisse neus ook fris blijft…

Als ik de meeste poep van mijn schoen heb geschraapt loop ik verder. Op zoek naar een grasveldje waar ik het laatste beetje van mijn schoen kan vegen. Bij de Vispoortgracht aan de andere kant van de parkeerplaats is een mooi grasveldje. Met een bankje. Ik probeer mijn schoen schoon te vegen, maar moet mijn best doen om niet nogmaals in een hondendrol te stappen. Het bankje is amper te bereiken door de grote hoeveelheid honden-uitwerpselen. Op een erg warme dag moet de lucht hier alles behalve fris ruiken. Daarom wil ik u, de trotse hondenbezitter, hier vragen of u alstublieft de uitwerpselen van uw viervoeter op wilt ruimen. Ik ben niet zo goed in de hink-stap-sprong tussen de drollen door. En bovendien ben ik best gehecht aan mijn schoentjes. Bedankt. Ook namens andere niet-van-poep-houdende mensen in de gemeente Zutphen. 

Goed Geboerd. Column 2014-13 voor Contact

Een nieuw evenement in Zutphen. Dat maakt me altijd nieuwsgierig. Helemaal als het ook nog een evenement is met lekker eten op een middag dat het zonnetje heel hard haar best doet en de temperatuur aangenaam hoog is. Op naar de Groenmarkt dus waar de streekmarkt Goed Geboerd voor de eerste keer gehouden wordt. Een gezellige, kleine markt met veel leuke kramen met verantwoord en lekker eten.  De burgemeester doet de officiële opening. Na een paar mooie woorden van hem waarin hij de geschiedenis van het “boeren” in Zutphen weergeeft opent hij de markt officieel en maakt daarna een bijzonder soepje met de Swedish kok uit de Muppetshow. En tussendoor vertelt hij vegetarisch te zijn. Om de een of andere reden verbaast me dat. Niet dat ik er ooit serieus over nagedacht heb wat onze burgervader eet, maar dat hij vegetarisch zou zijn had ik nooit verwacht. Aangezien ik ook geen dode beestjes (of delen daarvan) op mijn bord wil ben ik wel blij dat de burgemeester dat ook niet wil. En huisgenoot konijn is vast ook erg gelukkig dat hij een inwoner is van een gemeente waar het eten van zijn soortgenoten niet zal worden bevorderd door de burgemeester.

Op de markt is genoeg lekkers te proeven. Biologische kaas, friet met een verhaal, groenten, lekkere sausjes en mooie wijnen. En ja ook, vlees. Geen groenten uit potjes, blikjes of zakjes, maar gewoon echt vers. Dus thuis geen potjes opendraaien of een blikopener nodig, nee boontjes doppen en wortels raspen. En het is echt veel lekkerder. Na het nodige geproefd en gekocht te hebben is het tijd voor een terrasje. In de zon uiteraard. Het is ook nog koopzondag. Een mooie gelegenheid om in de Zutphense binnenstad nog wat aankopen te doen. Wat een mooie zonnige zondagmiddag in deze mooie stad. Over drie maanden is er weer een Goed Geboerd markt, ik kijk er al naar uit!

Op maandag sta ik na het werk bij mijn moeder in de keuken. Gezellig even bijkletsen. Op het menu voor het avondeten staan sperziebonen, ze liggen al klaar op het aanrecht. Verse sperziebonen uiteraard, hier worden geen blikjes opengedraaid of potjes opengedraaid. ‘Ik heb je zo opgevoed dat je je eigen boontjes kan doppen, laat maar zien!’ zegt mijn moeder met een lach en ze geeft me een mesje. Ik moet lachen. Ze heeft wel gelijk. Ik kan heel goed mijn eigen boontjes doppen. Dus ik pak een mesje en ga de boontjes te lijf. Ik zal mijn moeder eens laten zien hoe goed ik verse boontjes doppen kan. ..

Tablet. Column 2014-12 voor Contact

Dat de technologie snel gaat valt niet te ontkennen… Ik loop de Zutphense binnenstad in en koop de nieuwste telefoon, een smartphone uiteraard. Heel blij loop ik ermee naar huis. Eenmaal thuis aangekomen blijkt het apparaat al bijna verouderd te zijn, zo snel gaan de ontwikkelingen. Nou ben ik van de generatie die is opgevoed met computers en ben ik er dus aan gewend. Ooit begonnen op school en thuis met Wordperfect 5.1. En zo meegegroeid met de eerste mobiele telefoons naar de moderne laptops en de smartphones. Een leven zonder tablet is inmiddels ondenkbaar…

Mijn nieuwe telefoon gaat en ik neem op. Ik hoor de vertrouwde stem van mijn vader: “ Ik heb een ta-blet gekregen.” Ik schrik en vraag of  hij ziek is. “Nee, geen pilletje tegen ziek zijn, maar een ta-blet” Ik schiet in de lach en zeg dat zo’n ding een te-blet heet. In het Engels dus. Hij vraagt of ik wil komen helpen met het ding. Uiteraard wil ik dat. Ik fiets naar mijn vader en bewonder zijn nieuwe aanwinst. Ik zet de instellingen goed en leg hem uit wat apps zijn en hoe hij apps op de tablet kan zetten. Al snel gaat mijn vader met zijn tablet om alsof hij er al jaren ervaring mee heeft. “Kan ik nu ook een selfie maken?” vraagt mijn vader lachend. Mijn vader maakt zijn eerste selfie met de tablet en ook wat gewone foto’s.

Ondertussen heeft mijn moeder een smartphone gekocht. En ook haar mag ik helpen om het ding aan de praat te krijgen. Het is een eenvoudige smartphone, speciaal gemaakt voor oudere mensen die voor het eerst een smartphone hebben. Ik lees de handleiding en ga ermee aan de slag. Dat blijkt niet mee te vallen, de gebruiksvriendelijkheid is ver te zoeken. Misschien zijn mijn moeder en ik te jong voor een ouderen-smartphone… De gewone smartphone is toch echt een stuk eenvoudiger. Mijn moeder wil graag appen met vrienden en familie. En ze wil net als haar jongere collega’s foto’s op facebook zetten zodat oud-klasgenoten kunnen zien hoe het nu met haar gaat. We maken foto’s, zetten deze op facebook en sturen elkaar appjes om te oefenen. Uiteindelijk lukt het om alles te vinden en leren op de telefoon.

Inmiddels stuurt mijn moeder appjes met smileys en zie ik op facebook geweldige foto’s voorbij komen. Mijn vader leest de krant en verstuurd mail vanaf de tablet. Ik ben er trots op hoe ze met hun tijd mee gaan! Nou maar hopen dat ik hen digitaal kan bijhouden…

Van A tot Z. Column 2014-11 voor Contact.

“ Wisten jullie dat Zutphen groter is geweest dan Amsterdam? En dat Zutphen ruim 100 jaar voor Amsterdam stadsrechten had en Zutphen dus al een stad was toen Amsterdam nog een dorp was?” Deze woorden van de juf hoorde ik als 10-jarige aan in de schoolbankjes van de lagere school. En ze maakten indruk, want er woonde familie in Amsterdam dus ik had vaak gezien hoe groot Amsterdam wel niet was. Te groot om er te fietsen en daarom reden er trams. En voor een tram was Zutphen te klein dus moest ik gewoon op de fiets. Zo simpel was het.

Deze week ben ik weer eens in Amsterdam. Nu op bezoek bij mijn lieve nichtje die daar woont. En uiteraard gaan we samen het centrum in. We slenteren langs het Centraal Station, over het Damrak via de Dam de Kalverstraat in. We gaan wat winkels in en lopen dan via de 9-straatjes richting de Jordaan. Ondertussen kletsen we flink bij en lopen ongemerkt aardig wat kilometers. In de 9-straatjes blijven we langer, hier zijn namelijk veel unieke en bijzondere winkeltjes, geen grote winkelketens. We kopen in een heel klein winkeltje een mooi armbandje en daarna nemen we plaats in een Surinaams eettentje waar we heel lekker eten. “Tja, dat heb je allemaal niet in Zutphen” zegt mijn nichtje. Ik wil het meteen voor Zutphen opnemen en de woorden van mijn juf uit de vorige eeuw herhalen. Maar ik geef mijn nichtje gelijk. Ze heeft namelijk ook gelijk, dat wat er in Amsterdam te vinden is, dat hebben we niet in Zutphen. In Zutphen kan ik niet eindeloos verdwalen in de vele oude straten of elke dag kiezen uit tientallen musea om heen te gaan. In de Zutphense binnenstad is geen Japans, Chinees, Spaans, Arabisch en Portugees te horen binnen een straal van 10 meter. In Zutphen heb ik na een dag winkelen geen blaren op mijn voeten omdat het winkelgebied niet zo groot is. Bovendien kijk ik in Zutphen niet meer om me heen naar de oude gebouwen omdat ik er zo gewend aan ben. En juist daarom is het zo leuk om af en toe eens naar Amsterdam te gaan. En voor mij is Amsterdam nog leuker met mijn nichtje. 

Helaas is het na een gezellige dag tijd om afscheid te nemen. Ik stap in mijn auto en rijd Amsterdam uit. Al rijdend in het donker zie ik in mijn binnenspiegel de boven Amsterdam verlichte hemel. Via Amersfoort en Apeldoorn rijd ik over de A1 tot ik de afrit Zutphen tegenkom. Ik neem de afrit, en via Voorst rijd ik naar Zutphen. Ver voor de Hoven zie ik de vertrouwde verlichte torens van Zutphen. Mijn Zutphen. Ik ben weer thuis, van Amsterdam naar Zutphen. Van A tot Z. En hoewel alles van A tot Z te vinden is in Amsterdam ben ik toch altijd weer blij als ik in Zutphen ben. Het oude vertrouwde Zutphen. Nog ouder dan Amsterdam dus....

Stem. Column 2014-10 voor Contact

Deze week is één van mijn favoriete weken van het jaar. Het is namelijk boekenweek. Het hele jaar door bezoek ik graag één van de vele mooie boekwinkels in de gemeente Zutphen. Lekker snuffelen tussen spannende boeken, reisboeken, ontroerende boeken of gewoon hele mooie boeken. Boeken met heel veel foto’s of boeken met 800 pagina’s vol prachtige woorden samengesmolten tot een verhaal dat me uit mijn slaap houdt. Ik houd van boeken en van de winkels. De geur die er hangt en ook de vaak mysterieuze stilte. Niemand die hard praat in een boekenwinkel. Oneindige rijen boeken; zoveel te lezen en zoveel andere werelden te betreden. Ik kom er graag maar leg mijzelf ook vaak het verbod op om een boek te kopen. Ik moet mijzelf een beetje in de hand houden in een boekenwinkel, anders kan ik binnenkort mijn huis niet meer betalen en moet ik een huisje van boeken bouwen. Deze week is dat niet nodig. Deze week mag ik een boek kopen en eigenlijk weet ik al welke. Denk ik. Want in de winkel zie ik zo vaak zoveel nieuwe ook prachtige boeken.Tijdens de boekenweek geven de boekhandelaren een boek cadeau. Een hele goede reden om deze week een boek te kopen dus. En zondag 16 maart kan met dit boek in de trein Zutphen en Warnsveld gratis verlaten worden voor een dag.

Echter, het door mij gekochte boek en het boekenweekgeschenk zal ik nog even weg moeten leggen. Ik heb namelijk eerst wat anders te lezen. Over een paar dagen zijn de gemeenteraadsverkiezingen. En sta ik normaal met beide voeten op de grond, nu ben ik zwevend. Een zogenoemde zwevende kiezer. Dus dat betekent dat ik partijprogramma’s moet gaan lezen. Net als in de boekenwinkel snuffel ik de partijprogramma’s ook even door. Op internet. Ik heb een aantal punten opgeschreven die ik belangrijk vind voor de gemeente Zutphen. Sommige zaken in de partijprogramma’s vind ik heel belangrijk, anderen een beetje en een aantal niet. De voor mij belangrijke punten vergelijk ik met elkaar. Ik streep de plus- en minpunten tegen elkaar weg. Net zolang tot ik zeker ben dat mijn stem naar een partij gaat waar ik achter sta en ik dus vol overtuiging het rode potlood kan gaan gebruiken om een hokje in te kleuren. Netjes binnen de lijntjes uiteraard. Niet stemmen is geen optie. In een land leven waar stemrecht is en waar we dus gehoord worden is niet overal in de wereld vanzelfsprekend. Daarom zal ik graag mijn vers gekochte boeken even opzij leggen om me te verdiepen in de partijprogramma’s. En stiekem hoop ik dat de Burgemeester weer achter de tafel zit in het oude gemeentehuis als ik mijn stembiljet inlever en mijn paspoort laat zien.

Al zingend buiten in de zon zit ik deze column te schrijven. Heel subtiel zegt iemand die langsloopt dat ik niet echt bij stem ben. Dat klopt moet ik enigszins beschaamd bekennen. The voice of Zutphen ben ik zeker niet. Maar ik zorg ervoor dat ik de 19e mijn stem laat horen!

Smulrol. Column 2014-9 voor Contact

Een vrije dag! Uitslapen en aan het eind van de ochtend op bezoek bij een goede vriendin. Haar leuke kleine nichtje is er ook en die heeft wel zin in pannenkoeken. Dus op de vraag of ik ook wil blijven lunchen zeg ik geen nee. Vriendin bakt een paar flinke pannenkoeken die wij heel gezellig smakelijk opeten. Na het eten pakt vriendin met haar handen het beetje buikvet vast wat ze heeft en zegt met een grote grijns: 'Zo, mijn smulrol is weer vol!’ Ik lig dubbel van het lachen en voel ook even aan mijn smulrol. Die zit wel heel erg vol... Noemen anderen het vet op hun buik liefdevol lovehandle, ik besluit bij het woord smulrol te blijven. Ik heb deze rol namelijk helemaal zelf volgesmuld.

Eenmaal thuis sta ik voor de spiegel en kan niet anders constateren dat mijn smulrol echt te vol zit. De Zutphense horeca heb ik de afgelopen tijd teveel bezocht... Even een drankje hier en een hapje daar. Gezellig lunchen of bijkletsen met vrienden onder het genot van een goede pizza met een glas wijn. Helaas hebben al die lekkere momenten een souvenirtje achtergelaten. Ik pak mijn smulrol nog even goed vast en besluit dat het tijd is om afscheid te nemen. Minder smullen dus. En meer bewegen. Nu de dagen wat langer zijn en het zonnetje zich vaker laat zien heb ik daar geen moeite mee. Lekker een stuk lopen of een flink eind fietsen is geen straf, dat vind ik leuk. Maar smullen is voor mij echter ook geen straf. Serieus in actie dus. Sportschool in en minder smullen. Ik doe hard mijn best, echt waar. In huis word ik chagrijnig en jaloers aangekeken door konijn als ik op een wortel kauw. En zelf ben ik af en toe ook best chagrijnig omdat ik die wortel heel graag aan konijn wil geven en mijn eigen tandjes liever in een stuk chocolade zet. Ik ga zoveel mogelijk naar de sportschool 's avonds. In de sportschool valt niks te smullen en er zijn bijna geen rollen te zien, dus dat werkt heel motiverend. En als ik thuis kom dan neem ik een kopje thee, uiteraard met niks lekkers erbij. Elke avond voel ik even aan mijn smulrol om te checken of deze al kleiner geworden is. Maar mijn smulrol blijkt nogal hardnekkig te zijn. Een beetje moedeloos word ik er wel van, maar opgeven is geen optie. Weg met die smulrol! Tot de telefoon gaat. Een andere goede vriendin aan de lijn met de mededeling dat het de hoogste tijd wordt voor een gezellige zaterdaglunch in de stad. Metprosecco. Hier kan ik geen weerstand aan bieden en we spreken af in de binnenstad van Zutphen bij een leuke eetgelegenheid. Met een heel lekker warm broodje en een goed glas prosecco smul ik mijn smulrol weer vol. Zonder schuldgevoel. Af en toe moet ik gewoon even lief zijn voor mijn smulrol, ineens afscheid nemen ervan dat kan natuurlijk niet, dat moet in etappes. En nu ga ik fietsen. Heel ver. Dan kan ik snel weer de Zutphense horeca bezoeken. Zonder smulrol. Maar wel om te smullen.

Poortersklokje. Column 2014-8 voor Contact

Het is donker en koud. Ik fiets buiten en heb geen horloge om mijn pols of een telefoon bij me en  daarom heb ik geen idee hoe laat het is. De sterren staan helder aan de hemel deze avond in februari. De maan laat zich half zien en geeft daardoor niet veel verlichting. Iets te enthousiast ben ik een stuk gaan fietsen en dan is het toch ineens best laat geworden. Ik ben net voorbij Baak en in de verte zie ik dat Zutphen een helder licht verspreid. Lichtvervuiling wordt dit genoemd. Toch ben ik blij dat onder dit schijnsel de stad ligt waar ik woon en waar ik wil zijn. Om de kou tegen te gaan fiets ik wat harder. Als ik gebouwen begin te herkennen weet ik dat ik er bijna ben. Ergens in de verte hoor ik een klok. Het geluid is zo vertrouwd dat het niet meteen tot me doordringt welk klokje dit geluid maakt. Tot ik besef dat ik het lied hoor van het Poortersklokje in de Broederenkerk. 

Enkele eeuwen geleden had ik nu heel hard moeten doorfietsen. Als het Poortersklokje luidt is het 21:45 uur en met het luiden werden de inwoners van Zutphen gewaarschuwd om op tijd binnen de veilige stadsmuren te zijn. Om 22:00 uur gingen immers de stadspoorten dicht. En wie te laat was, die sliep buiten. Buiten de muren was het echter levensgevaarlijk, daar woonden de struikrovers en ander gespuis. Een hele goede reden dus om op te schieten als het Poortersklokje zich liet horen. Tegenwoordig gaat de stad niet meer op slot; een poort die dicht kan is niet meer te vinden. Mijn huisje staat een klein eindje buiten de stadsmuur. Tegenwoordig wonen er hele leuke mensen buiten de muren in plaats van boeven en gespuis. Struiken zijn er wel maar er zit geen rover meer in. Wel luister ik elke avond naar het klokgelui van het Poortersklokje. Een vertrouwd geluid zo laat op de avond, bijna als een slaaplied dat waarschuwt om op tijd te gaan slapen. 

In Zutphen is inmiddels de spreekwoordelijke kogel door de (Broederen)kerk: er komt een nieuw Broederenklooster. Ik vind het een mooi plan en ben benieuwd hoe het er straks uitziet. Als ze  tijdens de bouw de Poortersklok maar laten hangen. Ik ben te gehecht geraakt aan het geluid ervan. Waarschuwen om op tijd binnen te zijn is niet meer nodig, maar het getingel van het Poortersklokje laat me weten dat het bijna bedtijd is. En misschien vertelt ze verdwaalde rovers wel dat het tijd is om te vertrekken, Zutphen is binnen en er valt niks meer te halen.

Eendjes. Column 2014-7 voor Contact

Midden in de nacht, terwijl ik diep in slaap ben, word ik ineens wakker van een gruwelijk geluid. Ik schrik, ga rechtop in bed zitten en luister goed of ik de politie, de ambulance of de brandweer moet bellen. Of alledrie. Ik hoor geschreeuw, gekrijs, gespetter en gespater in het water voor mijn huis. Het geluid blijkt zeker niet menselijk te zijn en langzaam dringt tot me door wat het is. Het geluid is afkomstig van een stel eenden die bezig zijn de soort in stand te houden. Een andere omschrijving heb ik er niet voor, dit is een nette krant. Maar u begrijpt vast wat ik bedoel. Na een tijdje wordt het weer stil buiten en kan ik weer gaan slapen. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Ook de eendjes dus.

De volgende dag zit ik aan het begin van de avond met een goed boek op de bank als ik wederom opgeschrikt word door geschreeuw en gekrijs uit het water. Ik kijk naar buiten en zie nog net hoe het mannetje druk bezig is, terwijl het vrouwtje alle moeite moet doen om niet te verdrinken. Dat schijnt normaal te zijn bij eendjes, voor het vrouwtje is er een risico dat ze het niet overleeft. Aan de andere kant blijft een eendenpaartje wel heel romantisch hun hele leven trouw aan elkaar en bij elkaar. Toch heb ik echt veel medelijden met het vrouwtje. Als ik een vrouwtjeseendje was, dan was ik liever in m'n eentje...

In het water zie ik dat er niet alleen eenden zijn, ook de ganzen zijn weer neergestreken, evenals andere watervogels zoals de meerkoet en de fuut. Zoveel drijvende vogels in het water, het voorjaar lijkt wel echt te komen dus! Verderop zie ik nog een eendenpaar druk bezig met elkaar. Wat zijn die eenden van plan? Het zijn er wel opvallend veel. Zijn ze van plan om heel veel eendjes te maken en dan Zutphen te veranderen in Duckstad? Donald Duck en Katrien komen wel erg vaak voorbij. Het is wel schattig straks al die kleine Kwik, Kwek en Kwak eendjes voor de deur. Maar in Duckstad staan verkeerslichten en kijken Donald Duck en Gijs Gans gewoon uit voor ze de weg over steken. Hier in Zutphen schijnen andere regels te gelden voor alles wat drijft, veren heeft en de weg over steekt. Ik heb mijn rijgedrag al aangepast. Ik hoop dat u dat ook wilt doen, zodat Duckstad langzaamaan zijn intrek kan nemen in Zutphen. En mocht u een hele rijke eend Dagobert Duck plots zien oversteken, dan brengt u hem maar hier. Ik stel mijn tuin wel ter beschikking voor zijn geldpakhuis...

Valentijn. Column 2014-6 voor Contact

Valentijn.

 

De winkels in Zutphen zijn de afgelopen weken steeds meer rood en roze gekleurd. Vooral roze en rode harten en andere liefdesuitingen kleuren de etalages. Valentijnsdag is in aantocht, de dag waarop je iemand anoniem een kaartje stuurt en die persoon daarmee de liefde verklaart. Of dat je aan je geliefde laat weten hoeveel je van hem of haar houdt. Met een kaartje, een mooie bos bloemen of andere cadeaus. Als puber vond ik het geweldig. De spanning of ik een kaartje zou krijgen. En het liefst wel meer dan éėn, heel goed voor m'n puber-ego van toen. Van sommige kaarten weet ik nu nog niet van wie ze destijds afkomstig waren. Achteraf gezien zijn die anonieme kaarten dus nogal zinloos. Ik zit al jaren met een paar raadselachtige kaarten en de verzender heeft er nooit een bedankje voor gehad, laat staan een kus.

Anno nu vind ik Valentijnsdag niet zo interessant. Misschien ben ik niet romantisch genoeg of misschien ben ik gewoon te nuchter. De tijd van de anonieme kaarten is al lang verleden tijd. Heel stiekem hoop ik nog wel eens op zo'n kaartje. Heel even maar, ik stuur ze zelf ook al jaren niet meer. Maar toch...

Dit jaar was ik er ook niet mee bezig. Uiteraard heb ik de liefdevolle versieringen in de stad gezien en de reclames op de radio gehoord, maar er echt over nadenken deed ik niet. Vele anderen wel kwam ik achter....

Op 7 februari had ik namelijk afgesproken met twee hele leuke dames met wie ik jaren geleden samenwerkte. We zijn al lang geen directe collega's meer, maar zo af en toe gaan we nog eens uit eten om bij te kletsen. Helaas kwam er wat tussen op de 7e en werd onze afspraak een week verzet. Mij werd gevraagd het restaurant in Zutphen te reserveren. Geen probleem, ik ging bellen afgelopen zondag:

'Goedenavond, restaurant ....'

'Goedenavond, met Henrieke Schoonekamp. Ik wil graag een tafel reserveren voor aanstaande vrijdag.'

'Aanstaande vrijdag, even kijken... Vrijdag de 14e, Valentijnsdag.'

'Oh ja, inderdaad'

'Dat kan, een tafel voor twee personen. Hoe laat?'

'We komen met drie personen, niet met twee.'

'Oh ja eeeeh drie personen, nou ja eeeeeh dat kan natuurlijk ook, eeeeh wel bijzonder'

Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat we voor de gezelligheid komen en niet voor de romantiek, maar ik betwijfel of dat overgekomen is. Ik vrees dat we vrijdag nieuwsgierig aangekeken worden als we het restaurant binnen gaan. Maakt me niet uit, deze Valentijnsdag zal ik in goed, niet-romantisch gezelschap verkeren. En voor de zekerheid geef ik mijn huissleutel aan de postbode. Dan kan ze de postzak met alle kaarten gewoon in de gang zetten....

Slakkenpost. Column 2014-5 voor Contact

Aan de keukentafel ben ik mijn mail aan het doornemen. Ik beantwoord de mailtjes waarin om een reactie wordt gevraagd en ik lees snel door de vele nieuwsbrieven. Via een knop onderaan de mailtjes meld ik me af voor de meeste nieuwsbrieven, ik krijg er veel te veel. Ik schrik op als ik het geklepper van de brievenbus hoor, gevolgd door een paar doffe klappen op de deurmat. Dit klinkt als echte post! Ik klap direct de laptop dicht en loop de gang in. En inderdaad, op de deurmat liggen meerdere poststukken. Ik ben meteen een stuk vrolijker, niks mooiers dan echte post! Helaas valt mijn oog gelijk op een envelop met een hele bekende blauwe kleur. Na het openen van een andere envelop blijkt deze van de gemeente Zutphen te zijn met het verzoek een rekening te betalen. Maar dan zie ik ineens iets waar ik wel echt gelukkig van word. Een echt kaartje. Zonder envelop. Op de voorkant een leuke foto met een grappige tekst. Ik draai de kaart om en lees de tekst die een goede vriendin er met sierlijke letters heeft opgeschreven, gewoon met een pen. Ik lees de voor- en achterzijde van de kaart nog een keer en zoek een leuk plekje in de woonkamer voor het kaartje zodat ik er nog vaak naar kan kijken. Ik besluit een kaartje terug te sturen en ga meteen het centrum in naar de kaartenwinkel, alwaar ik een mooi kaartje voor haar uitzoek. En ik koop ook een kaartje om een andere vriendin te bedanken voor het gezellige etentje, evenals een kaartje voor de bijna jarige tante. Weer thuis de kaartjes schrijven, uiteraard met pen. Hier kan geen e-mail tegenop. Facebook, Twitter, LinkedIn: ik gebruik het allemaal, ik ben echt wel modern. Heel leuk om op Facebook iemand te feliciteren of om een digitaal kaartje via Twitter te krijgen. Maar voor mij gaat er toch niks boven echte ouderwetse handgeschreven post met een echte postzegel erop. Kerstkaarten, verjaardagskaarten of een zomaar-kaartje. Een handgeschreven brief in plaats van een e-mail; zo leuk om te schrijven of te krijgen. Snailmail wordt echte post tegenwoordig genoemd. Slakkenpost; omdat het zo langzaam is. Maar ik fiets met alle liefde heel snel voor 17:00 uur naar de brievenbus om mijn kaartjes en brieven te posten voor de brievenbus geleegd wordt. Bij het postkantoor konden we in Zutphen terecht tot 19:00 uur, maar het postkantoor is jaren geleden al gesloten. Dat las ik in een e-mail. Ik besluit nog meer kaartjes te gaan sturen naar vrienden en familie. Gewoon omdat het zo leuk is om te doen. En omdat ik wil dat de postbode blijft bestaan. Als ze zich willen afmelden voor mijn kaartjes dan kan dat niet via een knop onderaan het kaartje. Nee, ze sturen maar gewoon een kaartje. 

Drempelvrees. Column 2014-4 voor Contact

Na een dag werken stap ik in de auto om op weg te gaan naar huis. Nog diep in gedachten rijd ik weg, in de richting van Zutphen. Op de snelweg dringt het ineens tot me door. Het is licht! Ik rijd niet meer in het donker naar huis! Dat ga ik dus in november pas weer doen, heerlijk! Een half uurtje in de auto en als ik de Ijsselbrug over rijd zie ik een prachtige kleurrijke lucht boven de IJssel. Welkom thuis. Geweldig om zo Zutphen in te rijden, een soort van warm welkom.

Eenmaal thuis de boodschappen doen, eten, krantje lezen en dan is het tijd om Zutphen te verlaten, ik heb afgesproken bij vrienden in de Achterhoek. Via de rondweg rijd ik Zutphen uit. Het is inmiddels wel hartstikke donker, maar dat deert me niet. Een half uurtje later ben ik op de plek van bestemming, diep in de Achterhoek. Een gezellige avond samen die omvliegt, waarna snel de tijd gekomen is om weer terug naar Zutphen te gaan. Eenmaal voorbij Vorden besluit ik langs GG-net te rijden in plaats van de lange rondweg te nemen. Het is lang geleden dat ik hier gereden heb. Ik wist dat men bezig was om dit gedeelte aan te passen, het is geruime tijd afgesloten geweest. Maar nu is de weg weer open, waarschijnlijk al een langere periode. Komende uit de richting van Vorden rijd ik de rotonde op. Een scherpe bocht naar rechts direct na de rotonde. Voordat de weg aangepast was zat hier een scherpe slinger in de weg. Die blijkt er niet meer te zijn. In plaats daarvan word ik verrast door een hele scherpe bocht naar rechts, met in de bocht een hoge drempel. Hier was ik niet op voorbereid, ik moet flink remmen. En ondanks dat ik in een heel klein autootje rijd blijken de bocht en drempel erg slecht te nemen te zijn. Dat is even wennen, geen gas meer geven maar flink op de rem. De weg voor GG-net langs blijkt aardig veranderd te zijn. Ik rijd door, met 60 kilometer per uur in plaats van de 80 kilometer per uur die ik er ooit mocht. Ineens moet ik weer flink in de remmen. Een enorme drempel op de weg, tussen een wegversmalling. Eigenlijk is het een bult. Onmogelijk om deze met 60 kilometer per uur te passeren, stapvoets moet ik eroverheen. In gedachten zeg ik sorry tegen mijn auto, wat een marteltocht. Als ik van de schrik bekomen ben blijkt er nog zo'n bult te liggen. Via deze weg is het wel letterlijk een drempel die je over moet om Warnsveld en Zutphen te bereiken. Geen warm welkom aan deze kant van de gemeente Zutphen, nu de gemeente in met drempelvrees...

Blauw. Column 2014-3 voor Contact

Afgelopen maandag was het blue monday. Wetenschappers hebben uitgezocht dat deze maandag de meest depressieve dag van het jaar was en hebben deze dag daarom omgedoopt tot blue monday. Januari, de maand waarin niks te doen is, de feestdagen achter de rug zijn en het geld op is. Buiten is het koud en donker en het duurt nog lang voordat de lente begint. Alle reden om van afgelopen maandag een blue monday te maken dus. Blue, de Engelsen gebruiken de kleur blauw om hun minder vrolijke gevoelens weer te geven. Echter vertelde mij een wijze dame eens dat blauw geen kleur maar een toestand is...

Persoonlijk voelde ik me allesbehalve depressief afgelopen maandag, ik was enorm vrolijk. Blauw was ik ook niet. En voor het geval dat ik toch ineens mee zou gaan doen aan deze depressieve mediahype blue monday heb ik rozen gekocht, gewoon voor mezelf. Onmogelijk om dan nog depressief te worden. De gemeente Zutphen heeft ook goed haar best gedaan om de inwoners en bezoekers niet mee te laten doen aan blue monday. Volgens de aankondigingsborden aan de rand van de stad moesten evenementen zoals de kerstmarkt nog gaan gebeuren. Ook een manier om januari door te komen; net doen alsof er niks aan de hand is en het nog gewoon december is. 

Wat ik heel fijn vind is dat de temperatuur flink boven het vriespunt blijft. Kou en sneeuw mogen van mij wegblijven, ik heb liever zon en dertig graden. Dat ik niet de enige ben in Zutphen die er zo over denkt weet ik. Er is hier in de stad een dame die altijd aan het zonnebaden is. Ik heb diep respect voor haar. Bij dertig graden in de zon ligt ze te zonnebaden, maar ook bij min tien met sneeuw, ijzel en hagel. In het voorjaar met veel buien en in de herfst met harde winden, deze dame laat zich niet kennen en blijft stug liggen. En niet achter glas of in een zonnestudio, nee gewoon buiten. Ik ben erg jaloers op haar mooie bronzen kleur. Echter het vele zonnebaden verandert haar kleur niet. Misschien heeft u haar ook wel eens gezien, ze ligt op het Oude Bornhof, beschut tussen de monumentale panden. Als het heel koud is heb ik wel de neiging om haar een dekentje te brengen, maar ze schijnt het niet nodig te hebben. Ik heb haar namelijk nog nooit blauw van de kou gezien, ook niet op blue monday. En misschien geeft zij wel het perfecte voorbeeld om januari, depressieve gevoelens en blue monday door te komen: gewoon blijven liggen, de zon gaat vanzelf weer schijnen. Weg met blue monday! 

Te bont. Column 2014-2 voor Contact

Te bont.

Ik maak het weleens te bont. Dat durf ik hier wel toe te geven. Waar ik echter niet van houd is van bont. Ik een jas, dieren een eigen jas. Bont dragen is zelfs voor mij te bont. Mijn jas is gevoerd met nepbont. Lekker warm en er kleeft geen bloed aan. Nou ja, misschien is er een teddybeer voor geslacht. Daar kan ik wel mee leven.

Afgelopen zaterdag ging ik het centrum van Zutphen in. Snel op de fiets tussen twee regenbuien door. Ondanks het herfstachtige winterweer was het druk in de winkelstraten. Ik zette m'n fiets neer op de Schupstoel en liep verder de stad in. Voor mij liep een hippe jonge man. Met aan de capuchon van zijn jas een enorme bontkraag. Dit was duidelijk geen geslacht knuffelbeest, dit was echt bont. Even was ik verbijsterd. Wie draagt er anno 2014 nou nog echt bont? Bont is iets voor oude, chagrijnige, rijke dames zonder gevoel. Bont kan toch niet voor hippe jonge mensen zijn? De misselijkmakende filmpjes over schattige wasbeerhonden die levend gevild worden voor hun vachtje ben ik al meerdere malen tegengekomen op internet. Die heeft iedereen toch gezien? Vossen die doodgeknuppeld worden voor hun staart en nertsen op elkaar gepropt in veel te kleine hokjes, slechts wachtend op de dood. Deze beelden komen vooral uit Azië. Daar doen ze niet zo moeilijk over dierenrechten en hebben ze blijkbaar geen moeite om dieren op onmenselijke wijze van hun vel te ontdoen. En zo hebben wij de beschikking over lekker goedkoop bont. Ik word boos en verdrietig van die beelden, het liefst zou ik die villers bont en blauw slaan. Maar ik wil niet op ze gaan lijken. 

Op het moment dat ik de hippe jongen wilde vragen waarom hij een tweedehands jas aan zijn capuchon had hangen zag ik nog iemand lopen met zo'n kraag. Een vrouw dit keer. Ik besloot door te lopen, te verbouwereerd om iets te zeggen. Gewoon de winkels in en de dingen kopen die ik nodig had. En ondertussen nog meer bontkragen tegen komen. Daar was geen oude chagrijnige rijke dame bij, wel leuke, normale mensen. Ik weet heus wel dat niet alleen mensen uit Zutphen bont dragen; het is 'mode' die in heel Nederland te zien is. Ik dacht alleen dat de inwoners van de gemeente Zutphen wijzer zouden zijn en dat ze geen bont zouden dragen. Wel dus. Ik hoop dat het niet meer verkocht en gekocht gaat worden hier. Van mij mag u het heel bont maken, maar niet zo bont. Als u toch heel graag echt bont wilt dan heb ik wel een mooie aanbieding: twee keer per jaar ligt hier veertien kilo konijn te verharen. U mag de haren wel komen halen. Ik doe er gratis een tube lijm bij. Daarmee kunt u zelf een echte bontkraag maken. Echt Zutphens bont van gelukkige konijnen. Scheelt mij ook weer stofzuigen. 

Goede voornemens. Column 2014-1 voor Contact

Goede voornemens.

Tweeduizenddertien heb ik met donderend geweld ingeruild voor tweeduizendveertien. Met een grote glimlach heb ik bij het carbidschieten in Zutphen gestaan. Veel leuke mensen, lekker drankje,  vuurwerk, goede sfeer en flinke knallen. Ik hou wel van een beetje herrie op z'n tijd dus ik was er prima op m'n plek. En aldaar nam ik me voor om in 2014 ook flink te gaan knallen. Niet echt natuurlijk, maar toch. Over goede voornemens had ik nog niet nagedacht, maar zo vlak voor 2014 werd het wel tijd om er over na te denken. Meer eten en minder sporten werd onmiddellijk aan het goede voornemen-lijstje toegevoegd. Oh nee, net andersom... Meer sporten en minder eten. Zoveel mogelijk lachen en leuke dingen doen ook. Genieten van de mooie momenten met familie en vrienden. En alles voor de volle honderd procent doen. Mooie voornemens vond ik zelf. 

Inmiddels zijn we al beland in de eerste volle week van 2014. De kerstboom is al een paar dagen de deur uit, maar de naalden kom ik overal nog tegen. Stofzuigen voor de volle honderd procent moet ik blijkbaar nog even oefenen. Konijn ligt met een grote grijns in de woonkamer en ik hoor hem denken: 'Yeah, I survived Christmas 2013'. Van minder eten komt niks terecht want overal moet er even geproost worden op het nieuwe jaar. Meer bewegen lukt, auto is bij de garage dus alles doe ik op de fiets. En lachen doe ik altijd wel. Maar iets minder toen bleek dat de gemeente de prijs van de parkeerkaart verdubbeld had.

Januari is niet mijn favoriete maand. De hele maand januari voelt als maandag. Maandag; de dag na het weekend. De vrije tijd met gezellige momenten en uitslapen zijn voorbij, nu moet er gewerkt worden, maar met wat opstartproblemen. Januari voelt ook zo; de gezellige feestdagen zijn voorbij. De dagen zijn kort, de vrolijke kerstverlichting is uit het straatbeeld verdwenen. De feestdagen zijn nog heel ver weg en de zomer ook. Heel januari is het lastig opstarten en verlang ik naar een winterslaap. Dit jaar lijkt het weer ons te helpen. Ook al is het donker in de ochtend, koud is het niet. Met mijn jas open loop ik over straat. Als even later het licht wordt en het zonnetje gaat schijnen heb ik echt de lentekriebels! Vers onkruid baant zich een weg tussen de tegels en hoewel ik daar nooit blij mee ben kan ik er nu wel om lachen. Terwijl ik thuis een zoveelste poging doe om alle naalden van de kerstboom echt in de stofzuiger te laten verdwijnen krijg ik zin om de Paastak neer te zetten. Het lijkt wel of de natuur ook geen zin heeft in januari. Een mooie verrassing. Ik hoop dat 2014 vol zit met leuke verrassingen! 

Lief 2014.

Brief aan Máxima; Vrolijk Kerstfeest

                                                                        Zutphen, 24 december 2013

Beste Koningin Máxima,

Vrolijk kerstfeest! Ik weet niet of mijn kerstkaart aangekomen is, de post doet er nogal lang over in deze tijd van het jaar. Daarom nog maar een keer op deze manier. Uw kerstkaart is hier ook nog niet aangekomen.

Heeft u alle kerstinkopen al gedaan? De kerststol, kerstkransjes en banketstaaf niet vergeten? Moest u ook zo lang in de rij staan bij de supermarkt? Of laten mensen u voor gaan bij de kassa? Ik heb daar wel een trucje voor. Ik ga met mijn mandje met niet zoveel spullen achter iemand staan met een enorme kar vol boodschappen. Beetje lief lachen en dan mag ik vaak voor. Als u heel veel boodschappen heeft zou u uw dochters een mandje kunnen geven en ze daarna bij verschillende kassa's aan laten sluiten. Ik ben er zeker van dat uw dochters zo aan de beurt zijn. Niet verder vertellen hoor, dan werkt het misschien niet meer.

Is het gelukt om de koninklijke kerstboom met de koninklijke kerstballen op te tuigen? Of liggen de ballen al kapot op de vloer omdat uw dochters er tikkertje deden? Ik hoop dat u het klusje om de streng met lampjes uit de knoop te halen aan uw lieftallige echtgenoot overgelaten heeft. Dat is werkelijk geen doen ieder jaar.

Ik ben wel benieuwd wat u gaat eten de komende dagen. Staat u al wekenlang recepten uit te proberen en kookboeken door te bladeren? Uw echtgenoot ziet er wel uit of hij van lekker eten houdt. En dan is hij ook nog opgegroeid als prins, dus ik vermoed dat hij culinair aardig verwend is. Lijkt me lastig om voor hem een goed kerstdiner klaar te maken. Komt uw schoonfamilie en uw eigen familie ook langs? Of gaat u met het hele gezin op bezoek bij familie? Zou ik wel doen als ik u was. Dan is het ook niet nodig om uren in de keuken te staan kokkerellen, maar kunt u lekker bij een ander op de bank ploffen en wijntjes drinken.

Uw man mag morgen zijn eerste kersttoespraak als koning geven op de televisie. Is hij zenuwachtig en al flink aan het oefenen? Heeft u zijn kleding uitgezocht voor de uitzending van morgen en hem onder de zonnebank gezet? Als vrouw wil je toch dat je man een beetje lekker voor de dag komt.

Ik wens u hele fijne kerstdagen. Koninklijke kerstdagen.

Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp

Column 15 voor Contact: Kerstkonijn

“Had je geen grotere kunnen vinden? Ik neem hem wel mee, lekker voor de Kerst.” Twee paar ogen kijken woest de woonkamer in naar mijn bezoek. Ik moet er om lachen, maar het lijkt of mijn ik-weeg-bijna-tien-kilo-konijn heel goed begrijpt waar dit gesprek over gaat. Uiteraard gaan de konijnen in mijn huis deze Kerst gewoon overleven. Maar ik kan me goed voorstellen dat deze periode voor de Kerst stressvolle weken zijn voor konijntjes…

Ik neem mijn bezoek mee naar buiten, weg van de konijnen. We gaan naar de kerstmarkt van Zutphen. Andere jaren ging ik altijd een dag naar Duitsland, nu kan ik lekker in de buurt blijven. Gewoon een echte kerstmarkt in mijn eigen stad. En wat is het er gezellig! Leuke kramen, lekkere hapjes en drankjes. Als het donker is besluiten we de Walburgkerk te beklimmen.  In de kerk, halverwege de toren, worden verhalen verteld. Eenmaal boven geniet ik echt van het bijzondere uitzicht. In het donker over Zutphen en de omgeving kijken is een hele mooie gewaarwording, ik zou er uren kunnen blijven staan. Dat is helaas niet de bedoeling dus weer terug naar beneden. Onbewust ben ik kerstliedjes aan het fluiten. Ik ben helemaal in de kerstsfeer!

Eenmaal thuis even konijnen aaien en ze een wortel geven. Kachel aan, lampjes aan, radio aan en een flinke pot thee zetten. Ik heb nog een klusje waar ik eigenlijk weer te lang mee heb gewacht. Kerstkaarten schrijven. Ik vind het heel leuk om echte post te versturen en te krijgen, maar om de kerstkaarten te schrijven, daar moet ik echt even voor gaan zitten. Eenmaal bezig vind ik het weer leuk om te doen. Fijne feestdagen en een persoonlijke boodschap voor de ontvanger. Ineens begint konijn te stampen. En hard ook. Zowel binnen als buiten is er niks aan de hand, dus ik kijk het beest raar aan. Dan begrijp ik het ineens, Youp van ’t Hek met zijn kerstliedje Flappie is op de radio. Ik kijk de konijnen aan en beloof ze plechtig dat ze alle kerstdagen van hun leventjes gaan overleven. Gevuld konijn is hier konijn dat teveel wortels, broodjes en fruit heeft gegeten.

Ik kan niet heel Zutphen een kerstkaart sturen. Daarom wil ik u vanaf deze plek een hele mooi Kerst toewensen. Kerst met de mensen die u lief hebt om u heen. Voor 2014 hoop ik simpelweg dat het een dondersmooi jaar wordt waarin dromen uitkomen. Namens konijn het volgende gewenst: Een Kerst met veel eten en drinken, geen konijn op tafel, maar een deel van de kerstmaaltijd graag delen met konijn. En dat er in 2014 maar veel gevuld konijn mag zijn. Graag met worteltjes, droog brood en fruit. Tot volgend jaar. 

Column 14 voor Contact: Terug in Zutphen

Na 13 uur vliegen meldt de piloot dat Nederland genaderd wordt en dat de landing ingezet gaat worden. Van Lima naar Amsterdam was de zon grotendeels zichtbaar boven de wolken. Ik realiseer me dat de temperatuur een stuk lager zal zijn dan dat ik de afgelopen twee maanden gewend ben. Dat de zon schijnt zal de kou een stuk minder erg maken. Het vliegtuig daalt nu snel, dwars door het dikke wolkendek. Daaronder wordt een grauwe donkere wereld zichtbaar. December in Nederland, zucht. De piloot zet het vliegtuig netjes aan de grond. Paspoortcontrole, rugzak van de band, langs de marechaussee en dan naar buiten. Aldaar een vrolijk weerzien en dan op weg naar Zutphen, naar huis. Bij de afrit van de A1 staat de mij zeer bekende flitspaal. Nog drie flitspalen en dan ben ik thuis. Bijzondere manier om de afstand naar Zutphen te bepalen. In Voorst nog twee en net buiten de Hoven de laatste flitspaal. En dan het bordje Zutphen. Ook al woon ik niet in de Hoven, dankzij het bordje daar voel ik me er al thuis, hoe mooi het elders in de wereld ook is. Het is inmiddels echt donker en de verlichte torens van Zutphen zijn goed zichtbaar. Een klein stukje nog en dan ben ik thuis. Koffer uit de auto en thuis verhalen uitwisselen met een wijntje en meegebrachte cadeaus geven.

De volgende dag word ik dankzij mijn Peruaanse ritme laat wakker. Ik besluit een stuk te gaan fietsen, frisse lucht is wel lekker na zo'n lange reis. Met een dikke laag kleding stap ik voor het eerst in twee maanden weer op de fiets, heel even onwennig. Het blad is van de bomen valt me direct op. Ik fiets naar de binnenstad. Onderweg merk ik dat ik met een frisse blik rondkijk, dingen die twee maanden geleden normaal waren, vallen me nu wel op. Wat is de stadsmuur met de oude poortjes mooi! Ik lach om het moeilijke fietsen op de kinderkopjes op de markt. Door het donkere grauwe weer zijn de torens van de Walburgkerk en Wijnhuistoren niet goed zichtbaar maar ik blijf staan en kijk omhoog. De Zutphense binnenstad is mooi versierd in Kerstsfeer. Het water in de Ijssel is donker. De terrassen zijn leeg maar de horecagelegenheden zien er van binnen warm en gezellig uit. Voor de rechtbank fiets ik te hard over de hoge drempel en val ik bijna van de fiets. Ik moet erom lachen, die hoge bulten was ik even vergeten. Ik fiets door en zie links voor me Droge Nap staan. Ik zwaai naar hem en roep al fietsend naar hem: "Hallo! Ik ben weer in Zutphen! En ik heb je best gemist!" Een ouder echtpaar kijkt me raar aan. Ik zwaai ook naar hen. Hallo Zutphen, ik ben er weer! 

Column 13 voor Contact: Peru.

Ik heb Zutphen al een tijdje niet gezien.... Ik ben namelijk tijdelijk in Peru om te werken in een kindertehuis in het dorpje Huanchaquito in het noorden van Peru, aan de kust, in de woestijn. Al heel lang is dat mijn droom om te doen. En nu had ik de gelegenheid om deze droom te laten uitkomen. Geen IJsselbrug, wel een brug over een droge rivier. Geen Walburgkerk, wel een kleine kerk tegen de berg aan. Geen IJssel maar de Stille Oceaan. De markt is hier niet alleen op donderdag en zaterdag, maar elke dag. En in plaats van echt Zutphens hoor ik alleen maar Spaans om me heen. Heel wat anders dan het oude vertrouwde Zutphen dus.

Maar wel hartstikke leuk en heel bijzonder! Vooral het werken in het kindertehuis. Hier wonen 17 hele leuke jongetjes met een minder leuke achtergrond. Een aantal is letterlijk van de straat geplukt, ze hebben geen familie. Anderen komen uit hele armen gezinnen of zijn slachtoffer van (seksueel) geweld. Meerdere kinderen zijn verslaafd geweest. In het tehuis is ook niet veel. Het enige speelgoed dat ze hebben is een voetbal. De medewerkers behandelen de kinderen als hun eigen kind. Ze krijgen eten, aandacht, regelmaat, liefde en gaan naar school. Als vrijwilliger ben ik er in de ochtend en de middag tot begin van de avond. Ik help de kinderen met hun huiswerk, speel en klets met ze. Kerstkaarten voor familie of vriendjes hebben we gemaakt en kerstkaarten om te verkopen zodat er voor hen een kerstcadeautje gekocht kan worden. Daarvoor is geen geld. Alle jongens zijn hartstikke leuk. Ze hebben gewoon pech gehad dat ze in een sloppenwijk geboren zijn in plaats van in Zutphen bijvoorbeeld. En om met hen te mogen "werken" is zo bijzonder! Werken tussen aanhalingstekens, want het voelt niet als werk, ook al heb ik verplichtingen. Ik leer net zoveel van hen als zij van mij. Ik kan tegenwoordig ook voetballen...

Binnenkort weer terug naar Zutphen. De zomer is hier net begonnen, terug naar de kou dus. Ik zal alle 17 jongens missen! Velen van hen dromen ervan om een bekend voetballer te worden. "Dan kom ik in Nederland voetballen en jou opzoeken!" Meerdere malen is me dat beloofd. Niet raar opkijken dus als u me straks in Zutphen ziet voetballen. Ik moet m'n vaardigheden een beetje bijhouden, want over een paar jaar staan er een paar Peruaanse jongens op de stoep. Jongens die hun dromen hebben waargemaakt. Ik gun het ze zo en ik hoop dat ik ze dat heb meegegeven. Als je echt iets wilt dan kunnen dromen uitkomen. Mijn droom was om bij hen te zijn, dat is uitgekomen. En nu zijn ze voor altijd in mijn hart, niet alleen meer in mijn dromen.

Column 12 voor Contact. Winkelen

Thuiskomen na een lange dag werken en dan post op de deurmat vinden. Een kaartje van een vriendin, reclame en een aan mij geadresseerde dichtgeplakte envelop. Nieuwsgierig maak ik die open. Een uitnodiging voor een feest, leuk! En nog een chique feest ook! Ik werp gelijk een blik op m'n afgetrapte schoenen in de gang en ik weet: dat wordt winkelen. Voor veel vrouwen is het een feest om te winkelen. Ik hou er daarentegen echt niet van. Maar wat moet dat moet en zeker voor dit leuke chique feest heb ik dat wel over. Maar ik heb nog even de tijd, feest is pas over een paar weken. 

En dan ineens is het al de zaterdag van het feest! Helemaal vergeten! Niet het feest, wel het winkelen. Nog een keer een blik in m'n kledingkast en op m'n schoenen, maar ik moet er echt aan geloven: de stad in. Zucht. Ik bel een vriendin die winkelen leuk vindt en ook naar het feest gaat. Samen gaan we op pad. Meerdere winkels in-en uit. Zutphen is om te winkelen voor mij een goede stad. Er zijn veel leuke winkels die je in andere steden niet hebt en het winkelgebied is te overzien. En niet geheel onbelangrijk: genoeg leuke plekken om heerlijk te lunchen. "En dat gaan we doen als we de juiste kleren gevonden hebben, ik trakteer!" beloof ik m'n vriendin. Beukerstraat, Turfstraat, Korte- en Lange Hofstraat, we slenteren wat af. Maar het lukt om een paar mooie schoenen met hakken te vinden, evenals een prachtige jurk. Daarna lekker samen lunchen en kletsen.

Thuis maak ik me aan het begin van de avond klaar voor het feest. Douchen, haar en make-up goed, jurk, panty en schoentjes aan. Ik ben er klaar voor! Ik vertrek weer richting het centrum, op de markt moet ik zijn. Eenmaal op de markt kijk ik met angst en beven naar de bestrating, de kinderkopjes. Op m'n gympen vind ik het er al moeilijk lopen, nu lijkt het wel een hindernisbaan! Ik doe m'n uiterste best om normaal op de kinderkopjes te lopen en dat lijkt te lukken. Tot ik in de verte m'n vriendin zie lopen. Enthousiast zwaaiend en net iets te snel lopend voel ik de hak van mijn schoen tussen twee kinderkopjes glijden. Ik probeer mijn evenwicht te bewaren maar dat blijkt onmogelijk. Het volgende moment voel ik hoe hard die kinderkopjes eigenlijk zijn. Vriendin staat snel naast me. Met een gat in m'n panty en een afgebroken hak kijk ik haar beteuterd aan. "Hoe krijg je het voor elkaar" verzucht ze. Ik kijk om me heen of er niemand anders in de buurt is, trek dan snel de panty uit en breek de hak van de andere schoen af. Dan maar iets minder chique naar het feest! Maar gefeest zal er worden! 

Column 11 voor Contact. Zwartwerken

Zwartwerken. 

Ik ga hier wat bekennen, ik moet het kwijt. Ik werk namelijk zwart. Gewoon omdat ik het leuk vind om te doen. Ik weet dat ik niet de enige ben die het doet, ik ken veel meer mensen die ook zwartwerken. Die ga ik hier natuurlijk niet verlinken, ik kijk wel uit. Het zwartwerken doe ik naast mijn gewone baan. Ik werk niet het hele jaar zwart hoor, ongeveer drie weken per jaar. En ook niet zomaar voor iedereen, nee ik ben daar vrij kieskeurig in. Ik werk alleen zwart voor een man. Een oude man met schimmel. Hij is niet veel in Nederland, zo aan het einde van het jaar duikt hij ineens weer op om zijn verjaardag hier te vieren, dat vindt hij leuk. En ondanks dat ik zwart voor hem werk laat hij altijd wel zien dat ik bij hem hoor, hij doet er niet geheimzinnig over ofzo. 

Nou is er ineens wel erg veel ophef over dat zwartwerken. Niet alleen over mij, maar over alle zwartwerkers. Men schijnt er nogal veel moeite mee te hebben dat het ZWARTwerken is. Dat zou discriminerend zijn. Ik merk er zelf niks van op het moment dat ik zwartwerk. U zou eens moeten horen wat ik als blondje naar mijn hoofd geslingerd krijg. Daar heb ik dus mooi geen last van op het moment dat ik zwartwerk. 

Maar als ik niet meer mag zwartwerken, wat moet ik dan? Een blauwtje lopen heb ik ervaring mee, maar blauwwerken? Dat ziet eruit als blauwbekken. Groenwerken, dat lijkt  zo jaloers en bovendien zie ik er dan uit of ik een groentje ben. En als ik roodwerk sta ik dus rood. Witwerken dan maar? Ik ga de concurrentie met de Witte Wieven uit Zwiep niet aan, die maken me echt wit om de neus. En van grijswerken krijg ik acuut grijze haren. Rozewerken klinkt leuk maar daar is al een parade van in Amsterdam. Ik wil dus blijven zwartwerken, gewoon omdat ik het leuk vind. De VN schijnt zich er nu mee te bemoeien. Sociale media en kranten staan er vol mee, de politiek weet niet wat ze ermee moeten. 

Ik snap er helemaal niks van. Zwartwerken is voor mij namelijk een feest om te doen. Als ik zwartwerk maak ik mensen aan het lachen. Ik deel de cadeautjes van de oude man met schimmel uit. Ik dans, ik zing en ik lach. Ik wil niet dat er anders dan dat naar me gekeken wordt. Ik discrimineer niet. Niet als blondje en niet als zwartwerker. Daarom sla ik dit jaar het zwartwerken over. En hoop ik dat ik volgend jaar weer gewoon kan gaan zwartwerken. Gewoon omdat het een feestje is.

Column 10 voor contact: Bokbierdag

Bokbierdag

"Ga je ook naar de bokbierdag en mag ik dan blijven slapen?" De eerste berichten komen al in augustus als de zon nog hoog aan de hemel staat en een koud witbiertje aantrekkelijker lijkt dan een bokbiertje. Ik kijk er ook al weken naar uit. Steeds als ik Zutphen inrijd krijg ik heel veel zin in bier en chocola. Als u daar iemand heeft zien slingeren dan was ik dat waarschijnlijk. Ik heb namelijk aardig wat bokkensprongen uitgehaald om de aankondigingen van de gemeente voor het chocoladefestival en de bokbierdag te ontwijken. Op zaterdag voor de bokbierdag veel berichten en afspraken met mensen om elkaar ergens te treffen. Ik heb er zin in! Op zondag de 13e word ik wakker van de regen. Drie uur later zit ik met de bokkenpruik op pruilend voor het raam naar de nog steeds vallende regen te staren. Gaat dit nog ophouden? De optocht, de muziek, het bier, dit kan toch niet doorgaan in de stromende regen? Dan een berichtje: "we gaan toch wel hè!" Ik geef de bokkenpruik een slinger en een uur later sta ik vrolijk met vrienden naar een toch droge optocht te kijken. Mooie wagens, bijzondere koetsen en prachtig geklede mensen op de bok. Als de optocht voorbij is wordt het de hoogste tijd voor een bokbiertje! We zijn niet de enigen die dat denken en de stad stroomt vol. Het is gezellig druk en het eerste bokbiertje smaakt meer dan prima. Sms: "waar ben je?" "Bij de Korenbeurs" stuur ik. "Ik ook!" krijg ik terug! Even zoeken en dan een gezellig weerzien met iemand die ik te lang niet heb gezien. Bijkletsen, biertje en dan even verder lopen. Genieten van de muziek en de biertjes. Ze allemaal proeven is onmogelijk, daarom maar wat keuzes maken. Ondertussen worden de biertjes verdund door het vallende hemelwater. Een zondebok hiervoor kunnen we niet aanwijzen en dus gaan we gewoon door. De meeste mensen deert de regen niet. Ze zijn er nu toch al, niemand wordt er bokkig van. Dat een aantal mensen inmiddels wel flink onder invloed is blijkt als we zien dat een ouwe bok flink moeite doet om een jong blaadje te krijgen! We moeten lachen om zijn wanhopige pogingen zonder echt vervelend te zijn. Met één biertje hebben we een bok geschoten, die smaakt minder lekker. De andere biertjes zijn heerlijk. En heel veel soorten bewaren we tot volgend jaar om te proeven. Als een bok op de haverkist zijn we klaar voor bokbierdag 2014! Maar waar nou die naam vandaan komt? 

Column 9 voor Contact: Lost in Zutphen

Lost in Zutphen

Luie zaterdagochtend met een bak thee en een goed boek op de bank. Konijnen huppelend door de kamer. Na een drukke week redelijk op tijd naar bed gegaan de avond ervoor. En nu uitgeslapen fris en fruitig wachten op iemand met wie ik even de stad in zal gaan. Ik hoor dat er een motor op de stoep parkeert. De deurbel gaat en ik zie iemand met een verbaasde blik voor me staan. "Ik dacht dat je weg was!” Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. "Hoezo, we hadden toch afgesproken?" Vriend knikt instemmend en zegt "ja maar je fiets staat er niet!" Ik loop meteen naar buiten, maar helaas heeft hij gelijk. Iemand heeft afgelopen nacht m'n fiets gejat. Op m'n sokken loop ik door de buurt om te kijken of de fiets niet gewoon ergens anders staat, maar nee, fiets is weg. Zelfs van het slot is niks meer te vinden. Dat ik er best chagrijnig van ben is licht uitgedrukt. Dat wordt dus lopend door het leven voorlopig.

De volgende dag heb ik afgesproken om bij een vriendin aan de andere kant van Zutphen langs te gaan. Dat is te ver om te lopen, dus dan maar met de auto. Ik rij nooit met de auto in Zutphen. Met de fiets is veel sneller en makkelijker. En beter voor m'n conditie en het milieu. Maar nood breekt wet. Ik stap in de auto en wil wegrijden. Maar dan bedenk ik me dat ik geen flauw idee heb hoe ik er kom met de auto. Linksaf dan maar, dat moet de meest logische route zijn. Onderweg houd ik mijn ogen goed open, misschien staat m’n fiets ergens. Na een stukje gereden te hebben wil ik linksaf. Zo rij ik met de fiets immers ook altijd. Met de auto blijkt dat niet te mogen, eenrichtingsverkeer. Dan maar een straatje omrijden. Deze straat blijkt ook eenrichtingsverkeer te zijn. Een paar straten verderop kan ik eindelijk wat meer in de richting gaan waar ik heen moet. Een paar minuten gaat het goed en dan kan ik niet verder. Doodlopende straat. Met de fiets kan ik hier wel door, dus zo heel doodlopend is de straat niet. Eigenwijs rij ik door en zie dan dat er een paal midden op de weg staat. Eromheen rijden is geen optie, keren dan maar. En aan mezelf toegeven dat ik de weg in Zutphen niet ken met de auto. Na nog een paar keer verkeerd gereden te hebben kom ik eindelijk aan op de plek van bestemming. Een gezellig avond en met de auto weer terug. Wederom weet ik heel goed hoe ik moet fietsen maar met de auto blijken veel wegen niet te mogen. Veel langer dan met de fiets ben ik onderweg naar huis. Ik wil mijn fiets terug. En niet meer verdwalen in mijn eigen stad! 

Column 8 voor Contact, Herfst

HERFST

Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind. Zou de goede S…. Verschrikt stop ik met zingen. Ja, de wind waait door de bomen. En ja, hier in huis zelfs waait de wind. Maar of de goede Sint zal komen? Dat is wat ik nu niet bijster interessant vind.

Maar de tekst van het lied klopt wel. Terwijl het in mijn hoofd nog zomer is. En daar kom ik snel achter als ik naar buiten loop en de deur achter me dicht trek. Koud! Niet heel koud, maar te koud voor een t-shirt. Terug naar binnen en een jas aan! Op weg naar de kapper. Was het twee weken geleden nog de warmste septemberdag in jaren, vandaag is er niks meer van te merken, hoewel het zonnetje schijnt. Halverwege is ineens het zonnetje weg, de lucht heel donker en komt er een enorme regenbui naar beneden. Geen paraplu meegenomen natuurlijk. Als een verzopen kat kom ik bij de kapper aan. Met korter, maar droog haar verlaat ik de kapper. M’n kleren zijn ook weer redelijk opgedroogd. Gelijk maar even boodschappen doen. In de supermarkt zie ik twee type mensen: de realisten met warme, regenbestendige kleding. En de natte mensen in t-shirts. Met volle boodschappentassen stap ik weer op de fiets. Ik fiets nog op de parkeerplaats als er wederom een flinke bak water uit de hemel naar beneden komt. Snel naar huis fietsen, boodschappen opruimen, een hete douche en droge kleren aan. Als ik weer droog ben achter m’n oren belt een vriendin. Of ik zin heb om mee te gaan zwemmen. Ik bedank voor het aanbod, genoeg water gezien vandaag. Zij eigenlijk ook wel en daarom besluiten we naar de bioscoop te gaan. Met paraplu boven mijn hoofd fiets ik naar de bioscoop. De film is leuk en we kletsen nog even na. Als ik naar huis fiets begint het weer eens te regenen. En kom ik er achter dat ik de paraplu in de bioscoop heb laten liggen. Zucht. Een poging om tussen de regendruppels door te fietsen mislukt en ik kom hartstikke nat thuis. Douchen en naar bed. De volgende ochtend word ik wakker in het donker. Ik vraag me af welke idioot de wekker midden in de nacht heeft gezet, maar dan besef ik me dat het gewoon ochtend is en ikzelf die idioot ben die de wekker heeft gezet. Herfst dus.

Dag zomer. Dag zonnige droge fietstochtjes. Dag zon in de morgen. Hallo herfst. Ik ga wel aan je wennen.