Column 4 voor Contact. Zomertijd

Zomertijd

Veel te vroeg, ver voor de wekker gaat, word ik wakker van de al brandende zon. Verder slapen is zinloos, al zou ik dat graag willen. Ik ben er principieel op tegen om wakker te worden voor de wekker gaat. Die dingen zijn niet voor niks uitgevonden. En voor de sier heb ik geen wekker gekocht. Dus om de werkloosheid van de wekker tegen te gaan slaap ik net zolang door totdat deze afgaat. En dan druk ik nog twee keer op snooze, zodat de wekker maximaal gebruikt wordt. En ik dus maximaal geslapen heb. Maar niet vandaag, veel te warm.

Douchen, tanden poetsen en naar beneden. Twee paar ogen kijken me vragend aan. Eten en koel water. En snel graag. Ik geef de konijnen brokjes, ververs het water en geef ze nieuw hooi. Ik heb wel medelijden met ze. Een dikke vacht hebben met dit warme weer lijkt me vreselijk. Voor mezelf een ontbijtje. En sterke koffie. Ik begin vandaag wel vroeger met werken, des te eerder ben ik thuis. Als ik klaar ben met werken ga ik lekker zwemmen in het Bronsbergenmeer besluit ik.

Ik rijd naar het werk en gelukkig is het rustig. Zo vroeg opstaan zonder het geluid van de wekker, dit wordt een lange dag. Zoveel mogelijk koffie dus. Aan het eind van de middag bel ik een vriendin en vraag of ze meegaat naar Bronsbergen. Zij kan ook wel wat verkoeling gebruiken en wil graag mee. Een uur later liggen we af te koelen in het meer. Lekker een stuk zwemmen, lekker fris. Opdrogen in de zon op de handdoek. Boekje erbij en een beetje bijkletsen in de nog flink brandende zon. De vermoeidheid slaat toe en ik voel me loom worden. Het volgende moment word ik wakker van de stem van m’n vriendin die vraagt of ik rood echt zo’n mooie kleur vind en op een kreeft wil lijken. In slaap gevallen en daarbij flink verbrand dus. Even afkoelen in het meer, omkleden en naar huis.

De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van de wekker. Als ik deze uit wil zetten voel ik dat mijn verbrande arm de wekker net niet raken kan. De wekker gaat meedogenloos door, als een wraakactie op het wakker worden zonder wekker een dag eerder. Ik kom overeind, mep de wekker uit en val bijna mijn bed uit. Douchen, zelfs het water doet pijn op mijn verbrande rug. Uiteindelijk strompel ik naar beneden en zie hoe twee paar ogen mij meelijwekkend aankijken. Nog nooit een kreeft gezien zeker. Koffie dan maar… Het wordt weer een lange, warme dag. 

Column 3 voor Contact

WOLF

Ik sta in de supermarkt me te bedenken wat ik ga koken vanavond. Ineens gaat mijn telefoon. Ik zie de naam van een vriendin in het scherm en ik pak op:

“Met Henrieke”

“Hoi met mij, wat ga je doen vanavond?”

“Ik ga naar grootmoeder.”

“Wat ga je daar doen?”

“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen.”

“Waar ga je dat doen?”

“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in het bos.”

“In het bos?”

“Ja ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in het bos, in het bos.”

“Pas je wel op? Er zijn wolven in Nederland!”

“Wat, wolven? Hier? In het Warnsveldse bos?”

“Dat weet ik niet, maar ze zijn weer in Nederland. Pas dus maar op in het bos”

“Oh okee, eeeh bedankt voor de tip. Waarom bel je eigenlijk?”

“Ik wou je vragen of je mee gaat duiken in Bronsbergen vanavond. Lekker relax een uurtje onder water, daar kom je in ieder geval geen wolf tegen!”

Dat is geen aanbod waar ik lang over na moet denken. Naar grootmoeder koekjes brengen in het bos terwijl er een wolf kan rondlopen is levensgevaarlijk, dat weet iedereen. Dus ik zeg ja tegen het duikaanbod, bedenk wat makkelijks om te koken, regel bij de bakker dat ze koekjes gaan bezorgen bij oma en loop naar huis. Eten, duikspullen pakken en op naar het Bronsbergenmeer. Het verhaal van de wolf in Nederland klinkt nogal ongeloofwaardig, maar dan hoor ik in de auto op het journaal dat het toch echt waar is. Bijzonder.

Vriendin staat al klaar bij het water. We maken onze duiksetjes in orde, trekken de duikpakken aan en plonsen het water in. De watertemperatuur is goed, er zijn veel kleine baarsjes, een paar dikke snoeken en zelfs een paling laat zich aan ons zien. Na een uurtje komen we boven. Omkleden, flessen weer bijvullen bij de duikschool en nog even kletsen en nagenieten in het avondzonnetje. Dan gaat m’n telefoon. Oma zie ik in het scherm staan. Ik pak op.

“Met Henrieke”

“Met je grootmoeder, bedankt voor de koekjes, waarom heb je ze laten bezorgen?”

“Nou oma, er zijn weer wolven in Nederland en dan is het erg gevaarlijk om koekjes bij u te gaan brengen in het bos. Straks heeft u ineens grote oren, grote ogen en grote tanden, daarom ben ik maar even ondergedoken.”

“Kind, wat heb je toch een grote mond…”

Ik schiet in de lach, da’s mijn tekst! En ik krijg acuut medelijden met de wolven die anno 2013 grootmoeders willen eten…

Brief aan Máxima; Sprookjes

              Zutphen, dinsdag 9 juli 2013,

Beste Koningin Máxima,

Heeft u het al gehoord? De wolf is terug in Nederland! Geen wolf in schaapskleren of een schattig korenwolfje, nee the one and only echte wolf. Wel hartstikke dood, maar toch, hij is er! Als er één schaap over de dam is volgen er meer... wolven eten schapen dus dat geldt ook vast voor hen. 

Nou weet ik niet wat ze u vroeger in Argentinië hebben wijsgemaakt over wolven, maar ik ken ze alleen uit sprookjes. Wolven eten zeven geitjes, wolven eten roodkapje, wolven zijn levensgevaarlijk bij volle maan, wolven proberen de drie biggetjes op te vreten. Gruwelijk! Maar mijn moeder vertelde me vroeger als ik na het horen van zo'n sprookje niet durfde te slapen: "Kind, het is maar een sprookje, ga maar lekker slapen, hier zijn geen wolven." Nou, mooi wel dus! Wolven komen niet alleen voor in sprookjes, wolven bestaan echt! Prinsessen en gewone meisjes die Koningin worden, die kwamen ook alleen voor in sprookjes dacht ik vroeger...

Maar als wolven en prinsessen niet alleen in sprookjes voorkomen, maar ook echt hier in Nederland rondlopen... wat is er dan nog meer in Nederland? Vuurspuwende draken? Huisjes met zeven dwergen? Bestaan er nog zwavelstokjes? Is er echt iemand die Repelsteeltje heet? Zevenmijlslaarzen, waar kun je die kopen? Een huisje van snoep op Funda? Heksen die kinderen in de kookpot stoppen? Katten met laarzen? Een lamp met een geest erin? Boze stiefmoeders met giftige appels? Spiegels die praten? Rode schoentjes die altijd dansen? Zeemeerminnen onder de waterspiegel? Een keizer met nieuwe kleren? Reuzen met knuppels? Bonenstaken tot in de wolken? Vliegende tapijten?

U bent het levende bewijs dat sprookjes bestaan. Van gewoon meisje naar sprookjesprinses en nu Koningin! Als u me zoekt om te vertellen hoe dat zit... ik ben bij het water, kikkers kussen. Da's vast ook geen sprookje dat er eentje in een prins verandert.

Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp

Column 2 voor Contact

Koffie verkeer(d)

Sinas, aardbeienjam, gel, tandenborstel en koffie. Het boodschappenlijstje is snel gemaakt, dingen die ik echt niet wil vergeten staan erop. Ik neem nog een slok koffie, me realiserend dat dit het laatste beetje koffie is wat ik in huis heb. En dat mijn ogen de volgende ochtend niet echt open zullen gaan zonder eerst een flinke bak gedronken te hebben. Op de fiets naar de supermarkt, wind tegen, dus even flink doortrappen. Best lekker met het zonnetje erbij. Aangekomen bij de supermarkt zoek ik in mijn tas en zakken naar het boodschappenlijstje. Onvindbaar. Die ligt dus nog op de keukentafel. Erg handig. Ik pak een winkelmandje en loop de supermarkt in, me ondertussen bedenkend wat ik ook alweer nodig had. Lopend langs de schappen kom ik er wel achter. Mandje vol, betalen bij de kassa en met de boodschappen naar huis. Wind mee dit keer.

Thuisgekomen ruim ik de boodschappen op en spring ik nog even een uurtje op de mountainbike. Mooi rondje, via de Oude IJsselbrug Zutphen uit en via Brummen en de Nieuwe IJsselbrug Zutphen weer in. Beetje bezweet kom ik thuis en zet ik de fiets tegen de gevel. Even douchen en dan de hoogste tijd voor een bak koffie. Koffie! Dat ben ik vergeten! Ik kijk op de klok, de winkel gaat bijna dicht. Ik bedenk me geen moment, pak de autosleutels en tegen al mijn principes in ga ik niet met de fiets maar met de auto naar de supermarkt. Elke seconde telt hier. Ik kan het mijn medeweggebruikers morgenvroeg echt niet aandoen om zonder koffie de deur uit te gaan. Levensgevaarlijk. Ik schiet mooi op, ga het net redden denk ik. En dan ineens, bij de Houtwal, moet ik vol remmen. Een hele familie ganzen steekt de weg over, van de Berkel naar de Vispoortgracht. Moeder gans voorop, gevolgd door haar kleintjes. Ze draait haar koppie naar mijn auto, blaast en sist wat, om dan haar snavel weer de lucht in te gooien en licht arrogant heel rustig door te lopen. Het werkt wel, alle verkeer stopt voor deze dappere dame en haar gezin. De tijd loopt ondertussen ook door en ik realiseer me dat ik de supermarkt niet meer ga halen. Als familie gans eindelijk de weg overgestoken is rijd ik terug naar huis en prent mezelf in mijn hoofd dat boodschappenlijstjes gemaakt worden om mee te gaan naar de supermarkt. En bied ik in gedachten alvast mijn excuses aan mijn medeweggebruikers aan. Misschien morgenvroeg moeder gans maar voor me uit sturen om de weg vrij te maken…

Henrieke Schoonekamp

Brief aan Máxima; Bezoek aan Zwolle

Zutphen, maandag 17 juni 2013,

Beste Koningin Maxima,

Heeft u een goed weekend gehad? En heeft u een beetje kunnen genieten van het mooie weer? Ik mocht weer eens werken afgelopen weekend, geen terrasjes of wijntjes helaas.

Ik las net dat u komende woensdag naar Zwolle gaat. Erg jammer! U had beter vanavond kunnen gaan. Ik had namelijk vandaag na werktijd met een goede vriendin uit Drachten afgesproken in Zwolle. Zwolle ligt mooi in het midden tussen Zutphen en Drachten, vandaar. We hebben even gewinkeld en zijn daarna op een leuk terras neergeploft, lekker in het zonnetje. Allebei één wijntje, want tja, we moesten nog naar huis rijden. Lekker zitten, kletsen, wijntje, hapje, u kent het wel. Later op het terras wat gegeten en een goede bak koffie gedronken. Uiteindelijk toch maar opgestaan en toen zijn we lekker door de kleine historische straatjes gaan lopen. Mooie gebouwen, zonnetje, vrolijke mensen, niks mis mee. Gewoon daar lopen waar we willen lopen. De dorpsgek in een rolstoel die breed lachend tegen ons riep dat wij de vrouwen van zijn leven waren en dat hij de hele dag op ons had staan wachten. Staan wachten in een rolstoel, da’s knap... Gewoon Zwolle dus en leuk. We kwamen een ijssalon tegen, hebben een heerlijk ijsje gekocht en zijn nog even doorgeslenterd langs de gracht van Zwolle. En toen maar naar huis.

Beste Koningin Maxima, was gewoon meegegaan! Dan had u ook heerlijk kunnen chillen in Zwolle, lekker op het terras kunnen zitten en kunnen lopen waar u zelf wilt. Nu moet u allerlei verplichte routes lopen en komt u die man in zijn rolstoel echt niet tegen. Op een terras zitten met een wijntje staat vast niet op het programma, laat staan een ijsje kopen. Dus stuur nou gewoon even een appje de volgende keer dat u naar Zwolle gaat, dan gaan wij met u mee. Wij kennen de weg ook niet, maar banjeren gewoon lekker als toerist door Zwolle. Gewoon als onszelf. En niemand die op ons wacht, behalve die man in die rolstoel…

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp (en Sabine)

PS: als u een keer met ons meegaat, kunt u dan vragen aan uw chauffeur of hij via Drachten en Zutphen naar Wassenaar kan rijden? Dan kunnen we meer dan 1 wijntje drinken…

Column 1 voor Contact

(WATER)IJS

Het zonnetje schijnt, de radio staat hard en al rijdend in mijn auto zing ik hard en vals mee. Blij dat niemand het kan horen. Ik ben vanuit het westen op weg naar de goede kant van de IJssel. En daarvoor moet ik de IJsselbrug over. Ik passeer het bord Zutphen, rijd de Hoven in en ineens staat het verkeer stil. Geen idee wat er aan de hand is. Ongeluk? Vrachtwagen vast onder de spoorbrug? Stapvoets rijd ik achter mijn voorganger aan, inmiddels gevolgd wordend door een enorme rij auto’s achter me. De temperatuur loopt flink op in de auto. Ik draai het raam open, zet de radio zachter en stop met meezingen. Dat mensen hier stil staan zal ik niet erger maken met mijn ‘gezang’.

Ik heb ineens zin in ijs. Vanavond, na een rondje fietsen, beloof ik mezelf. Stukje bij beetje rijd ik verder, hard nadenkend of het een waterijsje, softijsje of Italiaans ijsje gaat worden. Uiteindelijk ben ik de spoorbrug onderdoor en zie ik de vertrouwde torens van Zutphen. En ineens zie ik nog iets: het is hoog water! In de lente! En ik zie dat de brug weer open gaat. Dus nog maar even wachten.

Eenmaal thuisgekomen wat eten, omkleden en op de fiets. Geen toetje, dat ijsje komt later. Ik heb geen route in mijn hoofd, maar ik wil zoveel mogelijk water zien. Daarom eerst  richting Eefde, langs het Twentekanaal naar het punt waar de IJssel en het Twentekanaal samenkomen. Dan terug naar Zutphen en naar de Nieuwe IJsselbrug. Op het fietspad op de Nieuwe IJsselbrug stap ik van de fiets. In de richting van Baak kijkend veel water en groen. De andere kant op kijkend zie ik Zutphen met heel veel water. En ik voel de zon die brandt op mijn huid. Wauw.

Ik fiets terug naar Zutphen en eindelijk koop ik een softijsje. Ik neem een hap en fiets de Oude IJsselbrug op om het water goed te kunnen zien. Ik leun wat over de railing en op dat moment zie ik mijn bol ijs naar beneden vallen de Ijssel in en verdwijnen in het zwarte snelstromende water. Even kijk ik beteuterd naar het lege hoorntje, maar dan schiet ik in de lach. Dag ijsje, eet smakelijk vissen in de IJssel!

Morgen is er een nieuwe zonnige dag met hoog water. Lente 2013 in Zutphen is mooi! Morgen een nieuw ijsje. Een softijsje dat ik niet laat veranderen in een waterijsje. En ineens begrijp ik de naam IJSsel...

Henrieke Schoonekamp

Reageren? henriekeschoonekamp@gmail.com

Link naar de website van Contact:

www.contact.nl/regio/artikel/695935/column-henrieke-schoonekamp--waterijs

Brief aan Máxima in Gelderland

Zutphen, 29 mei 2013

Beste Koningin Máxima,

Nog geen maand bent u nu Koningin. Even lekker rustig wennen aan deze toch best aparte functie stond blijkbaar niet in de vacature. Nee, u wordt op Koningstour gestuurd. Elke dag gezellig naar 2 andere provincies. U zult blij zijn dat we er maar 12 hebben. Heeft u zelf de plaatsen gekozen waar u heengaat? Waarom gaat u dan naar Duiven? De enige reden waarom Gelderland daar komt is de Ikea. Ik heb begrepen dat uw man ook mee komt. Gezellig, maar ik zou hem niet meenemen naar de Ikea. Geen enkel stel verlaat zonder ruzie de Ikea kan ik u uit ervaring vertellen. En dan moet u thuis ook nog zelf die kastjes in elkaar zetten... Dat zal ongetwijfeld op u neerkomen, uw echtgenoot ziet er niet uit alsof hem dat gaat lukken.

Ik las ook dat er morgen 400 politiemensen in Gelderland klaar staan voor u. Die staan nu allemaal hun uniform te strijken en hun schoenen te poetsen. Hoe krijgt u dat nou voor elkaar? Ik ken een paar mensen die bij de politie werken, maar als ik met ze afgesproken heb bellen ze vaak op het laatste moment af. Omdat ze moeten overwerken voor onverwachte spannende en gruwelijke zaken. Omdat ze de volgende dag ineens om 05:00 uur moeten beginnen. Of ze komen uren later en zitten onder de vlekken en dragen een geur bij zich waarvan ik niet wil weten wat het is. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat ze hun afspraak met u morgen niet gaan afzeggen, maar schoon, fris ruikend en zeer op tijd klaar zullen staan.

Mocht u nou morgenvroeg denken: "Gelderland, bekiek ut moar", stuur dan maar even een appje. Dan kom ik u halen en gaan we gezellig in mijn gele koets echte kastelen kijken in de Achterhoek. Niet zo'n nepkasteel als waar u nu in woont, nee echte kastelen hebben we hier. Wel zonder draken en prinsen, maar toch... We kunnen gaan høken, ijsje eten in Vorden of goedkoop drank halen in Duitsland. Kano varen op de Berkel, mountainbiken in Montferland of thuis blijven en met chips en chocola op de bank een slechte film kijken. U zegt het maar, mij maakt het niks uit. En dan mag u me ook eens het geheim vertellen hoe u het voor elkaar krijgt dat mensen van de politie niet afzeggen of veel te laat komen...

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp 

Brief aan Máxima; hiep hiep hoera

                                                                                                             Zutphen, 17 mei 2013

Beste Koningin Maxima,

Bij deze wil ik u van harte feliciteren met uw verjaardag!

Net 2,5 week Koningin en nu al jarig. Weinig tijd om even bij te komen, gefeest moet er worden!

Hoe is dat nou, jarig zijn en Koningin zijn? Hangt u zelf de slingers op, bestelt u zelf de taart, kijkt u in de folders welke supermarkt het bier in de aanbieding heeft? Of laat u dat doen?

En dan de cadeaus... Knap ingewikkeld, een cadeautje kopen voor de Koningin. Een mooi boek, flesje wijn voor 5 euro, bosje bloemen, reep chocola; ik vind het allemaal prachtig. Maar ja, ik ben maar gewoon Henrieke. Wat neem je mee voor de Koningin? Even op de markt naar Bloemen-Jopie een paar rozen scoren is vast geen optie. Of vindt u juist van wel? Rozen zijn toch gewoon rozen? En als u ze niet mooi vindt zijn ze met twee weken zeker dood. Opgeruimd staat netjes, weg ermee. Een dure gouden ketting die niet om aan te zien is, daar moet je af en toe verplicht mee rondlopen...

Ik ben wel benieuwd wat u van uw echtgenoot de Koning heeft gekregen. Toch bijzonder, jarig zijn en een cadeau krijgen van de Koning...

Ik moet u bekennen dat ik altijd lieg over mijn leeftijd... Misschien wilt u dat ook wel doen, maar de pers vermeldt overal uw ware leeftijd! U kunt er best een paar jaartjes vanaf smokkelen, u ziet er goed uit. Maar de pers is meedogenloos; uw ware leeftijd wordt ijskoud vermeld. Ik zou het niet pikken als ik u was...

Daarom bij deze: gefeliciteerd met uw 29e verjaardag! Voor altijd 29, mensen trappen er wel in, geloof me. Ik heb er ruimschoots ervaring mee.

Ik hoop dat u vanavond dronken op de tafel danst. Uw Koning aan de kroonluchter door de kamer zwaait. Uw gasten met iets teveel drank op hun maaginhoud legen op het gazon. En dat er een kleine race wordt gehouden met de gouden koets. Dat u morgen uitslaapt en wakker wordt met hoofdpijn en spijt hebt van niks, maar terugkijkt op een mooie verjaardag. Ik neem een klein, goedkoop wijntje op u, ik moet morgen namelijk werken. En ik wens u een fantastisch levensjaar.

Veel liefs van uw ook 29-jarige onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

Brief aan de aanstaande Koningin

Zutphen, 25 april 2013

Beste Koningin Maxima,

Ik heb werkelijk geen idee of dit de juiste aanhef is, maar u bent bijna Koningin, uw naam is Maxima en omdat u straks de enige Koningin bent, bent u ook automatisch de beste. Derhalve lijkt me deze aanhef wel oké.

Wist u waar u aan begon toen uw nieuwe vriend zei: "Kom een keer gezellig mee naar mijn ouders?" Wist u dat hij een Prins was? Bij prinsen denk ik toch aan stoere knappe kerels op witte paarden die in kastelen wonen. Een kasteel met torentjes en een ophaalbrug. En een echte Prins vecht met draken. Wat dacht u toen u voor het eerst in Nederland kwam en er geen wit paard, geen echt kasteel en ook geen draak stond? Toch een beetje een teleurstelling? Of maakt liefde zo blind dat zelfs een echte prins niet aan alle criteria hoeft te voldoen?

En toen gebeurde het blijkbaar... De prins zonder paard ging op z'n knieën en u zei ja. Een huwelijk met een kus op een balkon. Lijkt me moeilijk... De kersverse echtgenoot hartstochtelijk kussen wetende dat de foto ervan binnen enkele tellen heel de wereld over zal gaan. Van prinsen kussen op balkons komen prinsesjes, Elk meisje voelt zich een prinses, die van u zijn het ook. Vast niet makkelijk leven onder één dak met een prins en drie prinsessen.

Maar dan nu Koningin Maxima! Gaat u een kroon dragen? Een echt kasteel kopen? De hele dag rondrijden in de gouden koets? Die draak zou ik niet nemen, geeft toch een zooitje ben ik bang.

Ik hoop dat u er een gezellige koninginnetijd van maakt. En mocht u nog een keer ergens een echte prins tegenkomen dan stuurt u hem maar door.

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp